Monachium. W obliczu wojny (wydanie filmowe) (okładka miękka)

interesująca, ale wolałabym czytać ten temat napisany w stylu Jo Nesbo

Historia od kuchni. Międzynarodowe napięcie. Być może ostatnia szansa na to, aby powstrzymać Hitlera i wojenny kataklizm, który może się rozpętać wraz z maszerującymi wzdłuż i wszerz kontynentu armiami Wermachtu, które są w stanie rozpętać blitzkrieg w każdym zakątku Europy. Zachód jest nieprzygotowany do wojny, a sytuacja polityczna przypomina jedną wielką beczkę prochu... Wystarczy jedna iskra. To w Monachium zdecydują się losy światowego pokoju. Robert Harris przybliża nam pamiętną konferencję pokojową z 1938 roku, która w brytyjskiej propagandzie była wielkim sukcesem, a jednak tylko o rok odwlekła globalną katastrofę... Robert Harris po raz kolejny udowadnia, że w kreowaniu rzeczywistości historycznej jest naprawdę mistrzem. Mistrzem biegłym w swej sztuce, potrafiącym ożywić realia, postacie, wydarzenia... Historia nie pozostawia wątpliwości względem tego jak przebiegała i czym się zakończyła konferencja monachijska - wobec powszechnej wiedzy historycznej wielką sztuką było więc uczynić z tych wydarzeń coś, co mimo wszystko jest w stanie utrzymać czytelnika w napięciu. A nawet momentami zaskoczyć! Harrisowi się ta sztuka udała. To książka zupełnie inna niż "Vaterland" (wspominam o tym, bo zapewne część czytających będzie sobie już na starcie te dwie książki ze sobą zestawiać i porównywać; od razu mówię: błąd, nie tędy droga). Tam Harris kreował totalną historyczną fikcję, tutaj zaś kreuje wydarzenia mając cały czas w tle autentyczne fakty, których zmienić (siłą rzeczy) nie sposób. Stąd wniosek, że "Monachium" było na sto procent dużo trudniejszym literackim zadaniem niż "Vaterland". Myślę, że nie tylko ja wyciągnę taki wniosek po lekturze. Przedstawiona w książce dyplomatyczna gra robi naprawdę wielkie wrażenie. Nie posądzałem Harrisa o tak wielką znajomość tego tematu. Wyszło to na papierze świetnie! I to szczególnie, że autentyczne postacie historyczne (jak Chamberlain, Daladier, Hitler) jawią się w tej powieści naprawdę jak żywe. Całość uzupełnia gra wywiadów i trwające do samego końca rozgrywki, w których wróg nie zawsze jest tylko wrogiem - w tej grze może być bowiem także (niebezpiecznym, ale jednak) partnerem... Książka znakomicie ukazuje atmosferę niepokoju i wiszącej w powietrzu wojny. Klimat historyczny pierwsza klasa! Uwielbiam takie lektury :) Historia może być fascynująca, a jeśli ubierze się ją dodatkowo w sensacyjne szaty, to jest w stanie nie tylko trzymać w napięciu, ale także zachwycać! Myślę, że pewnie jeszcze nie raz wrócę sobie w wolnej chwili do "Monachium" i do Roberta Harrisa. Wam też tę wizytę i podróż do 1938 roku polecam! I to zwłaszcza, że ekranizacja Netflixa jest dobrym powodem do tego, aby odświeżyć sobie tę lekturę (lub by po prostu ją poznać - a warto). Dziękuję Wydawnictwu Albatros za egzemplarz recenzencki. #monachium #robertharris #munich #albatros #wydawnictwoalbatros #monachiumwobliczuwojny #netflix #sensacja #historia #cosnapolce #bookstagram #bookreview #czytamksiazki https://cosnapolce.blogspot.com/2022/01/monachium-robert-harris.html

Niby Robert Harris, ale czegoś tutaj zabrakło. Niestety inaczej nie da się rozpocząć tej opinii, chociaż książka wcale nie jest najgorsza. Jednak zacznijmy od początku. Autor jak zawsze zgrabnie połączył fikcję z faktami. Tym razem przyglądamy się bliżej konferencji monachijskiej, która dobrze wiemy jak się skończyła. W tło podpisania układu monachijskiego wpleciono wydarzenia, których czytelnik kompletnie się nie spodziewał. Pod kątem przedstawienia historii nie możemy się przyczepić do niczego, a autor przedstawił nam nawet bogatą bibliografię. Pierwsza część książki - nazwijmy ją zapoznawczą - dość mocno mi się dłużyła. Natomiast druga wniosła coś nowego i zdecydowanie ciekawszego. To tam dopiero wydarzenia nabierają tempa i zaczynają nas wciągać. Jednak w całości zdecydowanie zabrakło mi troszeczkę akcji, której tak bardzo oczekiwałam. Nie czułam tego dreszczyku i jakiś większych emocji. Jedyną obroną dla książki były ciekawie zarysowane postacie i fabuła. Za najbardziej wyraziste postacie możemy uznać samych Hugha Leganta oraz Paula von Hartmanna. To właśnie w dłoniach tych dwóch mężczyzn spoczywały informacje, które mogły zmienić bieg historii. Jestem pewna, że miłośnicy historii i powieści opartych na wydarzeniach historycznych będą zadowoleni z lektury. Mi troszeczkę czegoś zabrakło, ale i tak oceniam książkę dość pozytywnie. Harris pomieszał fikcję z faktami z nutką gracji, której tak naprawdę brakuje wielu autorom. Tutaj osoba nie znająca stricte historii nawet by nie odróżniła co faktycznie miało miejsce, a co jest wyłącznie wyobrażeniem pisarza. Z „Monachium” pomimo wszystko spędziłam dość udane dwa wieczory. Czy polecam? Jasne, że tak! Instagram: @k.tomzynska

Każdy z nas wie jak historia oceniła zawarcie „układu monachijskiego” oddającego część Czechosłowacji Adolfowi Hitlerowi w 1938 roku. Dzięki powieści Roberta Harrisa możemy spojrzeć na ówczesną nabrzmiałą sytuację polityczną oczami ludzi, dla których wybuch drugiej wojny światowej był nieznaną przyszłością. Wojny, której chciano za wszelką cenę uniknąć godząc się na ustępstwa kosztem Czechosłowacji. Mimo że czytelnika bogatszego o wiedzę historyczną trudno zaskoczyć, to jednak Harris potrafi pisać w sposób wzbudzający napięcie i ciekawość. Tło historyczne samo w sobie jest fascynujące, a autor wzbogaca je o wątek szpiegowski, który dodaje dodatkowego smaku i dreszczyku emocji. Z olbrzymim zainteresowaniem zanurzyłam się w ten świat wielkiej polityki, podchodów i uników. Przyglądałam się motywacjom osób decydujących o przyszłości Europy, ale i tych znajdujących się tak blisko wydarzeń, ale pozbawionych jakiejkolwiek mocy sprawczej. A przynajmniej tak się mogło wydawać na pierwszy rzut oka. Postaci znane z historii zyskują drugi, bardziej ludzki, wymiar, a te wykreowane przez autora, stojąc w cieniu decydentów pozostają świadkami nie tylko oficjalnych stanowisk i decyzji, ale i zakulisowych rozgrywek i intryg. Jeśli interesuje Was historia i nie stronicie od zagadnień politycznych, to powieść wpisze się w Wasze klimaty, a styl Harrisa z pewnością uczyni z niej fascynującą lekturę.

Cztery dni – tyle potrzeba, by zacząć wojnę lub utrzymać pokój. Tyle czasu trwa thriller polityczny, w którym fikcja literacka idealnie wplata się w dobrze znaną historię. Rok 1938. Hitler domaga się terenów czechosłowackich zamieszkanych przez ludność niemiecką. Wojna wisi na włosku. Konferencja w Monachium ma być próbą utrzymania pokoju. Premier Wielkiej Brytanii przylatuje ze służbą dyplomatyczną, w szeregach której jest młody absolwent Oxfordu Legat. Hitler ma obok swojej świty tłumacza Hartmanna. Jest znajomym brytyjskiego dyplomaty z uczelni i opozycjonistą gotowym na wszystko dla utrzymania pokoju. Zaczyna się gra o najwyższą stawkę! Czy dwójka przyjaciół ma szansę uratować ludzkość? Znamy bieg historii, ale tu poznamy ludzką stronę medalu – konflikt sumienia, lojalność, przyjaźń, wybory pojedynczych osób brzemienne w skutkach dla całego świata, ojczyzna, rodzina i własne przekonania. Świetnie wykreowane postacie, bardzo realistyczny klimat niepokoju, powagi i grozy sytuacji czy ulicznych nastrojów. Całość zdominowana wątkiem polityczno – szpiegowskim, a sprawy osobiste obu dyplomatów przedstawiono marginalnie. Książka dobrze napisana, mimo tempa i towarzyszącego napięcia, może jednak momentami wydać się nużąca.

Jakiś czas temu sięgnęłam po książkę ,,V2" tego autora, która wywarła na mnie spore wrażenie. Postanowiłam dać szansę jego najnowszej pozycji. Tym razem przenosimy się w czasie do lat 30. XX wieku kiedy to miało odbyć się spotkanie w Monachium. Główny bohater był prawą ręką rządzących i mających coś do powiedzenia, miał dostęp do spotkań i niektórych materiałów wcześniej niż inni. Czy miało się to dla niego skończyć pomyślnie? O ile ,,V2" wciągnęła mnie od początku i pochłonęło do samego końca, o tyle ,,Monachium" w moim odczuciu odrobinę mniej trzyma w napięciu do końca. Podobały mi się doskonale wybrzmiałe ostatnie sceny, które ukazały w świetle dziennym niektóre z tajemnic bohaterów. Nie jest to zła książka, ale w porównaniu do swojej poprzedniczki wypada odrobinę słabiej. Nadal bardzo podobała mi się nuta przewodnią tej kilkuwątkowej i zaskakującej czytelniczej przygody. Mam nadzieję że w dorobku autora znajdę inne perełki, ponieważ jeśli chodzi o twórczość tego autora to mam co nadrabiać. ,,Monachium" to jedna z tych książek, które są obszerne, jednak nużące i ze spokojem można się z nią zapoznać w wolny wieczór.