Czy miłość bezwarunkowa jest możliwa? Nie matki i dziecka, ale kobiety i mężczyzny? Ta historia mogłaby stać się kanwą filmu o niezwykłej miłości. Nie jest to melodramat z happy endem ani dramat zatopiony we łzach. Ta narracja nie ma ani scenarzysty, ani reżysera. Zdarzyła się naprawdę. Nie przerwała jej śmierć. Nie wchłonęły góry na skraju świata, nie odebrały inne kobiety. Ta miłość nie ma cezury – przed i po. Toczy się nieustannie, płynnie. Żyje własnym życiem. Anna jest jej stuprocentową, realną bohaterką…

***

Od razu wiedziała, że to ten. Dojmująca drętwota ogarnęła jej ciało. Siedziała, dlatego nie upadła. Zobaczyła go na spotkaniu Klubu Wysokogórskiego, w piwnicy U Fukiera na Starym Mieście w Warszawie.

Nie bardzo miała w co się ubrać. Na początku lat pięćdziesiątych w kraju panowała bieda. Skąpe możliwości finansowe nie pozwalały na drogie stroje. Ona zresztą nigdy nie przywiązywała wagi do ubioru. Koleżanka z Biura Wystaw Muzeum Narodowego, gdzie wówczas pracowała, dostała paczkę z zagranicy, a w niej między innymi płaszcz. Inny od podgumowanego prochowca, który Anna nosiła na co dzień. Z grubej wełny, w czarno-czerwoną pepitkę, przewiązany w pasie.

– Wszystkie go przymierzałyśmy, wyglądałam świetnie – wspomina.

W tym płaszczu wystąpi wieczorem U Fukiera. I poczuje się jak królowa wieczoru, swobodna, elegancka. Tym razem członkowie klubu omawiają wyniki kursu dla zaawansowanych, który właśnie ukończyła.

Zanim strzała Amora przeszyje serce Anny, najpierw zafascynują ją góry i środowisko młodych taterników, tym bardziej że dzieciństwo spędziła na terenie nizinnym. Zamiłowanie do gór zawdzięcza koleżance, z którą studiowała historię sztuki. Jej pierwsze narty można dziś zobaczyć już tylko w Muzeum Narciarstwa, w Cieklinie koło Jasła. Drewniane, sztywne, z czubkami, wiązadła na paski, pięta pozostawała ruchoma. Pierwszy zjazd Anny z Kasprowego Wierchu kończy się lądowaniem w drewnianych saniach, które wtedy były wyciągiem. Nikomu się jeszcze nie śnią orczyki czy inne kanapy. Anna zaczyna dopiero szlifowanie narciarstwa. Ma adoratora, Andrzeja, zwanego Kicią. „Najlepszy narciarz wśród taterników i najlepszy taternik wśród narciarzy”, tak o nim mówią w środowisku.

– Był dziennikarzem sportowym, intelektualistą, interesowała go filozofia sportu. Bardzo miły człowiek i sympatyczny kolega, no i nie tylko. Przez pewien czas był moim partnerem, całkiem poważnym. Proponował nawet małżeństwo. Między nami było dobrze, lubiłam go. Ale wiedziałam, że to jeszcze nie ten – opowiada.

Do Fukiera Anna idzie sama. Ten, na którego podświadomie czeka, właśnie się pojawił:

– To było jak rażenie piorunem. Schodził po schodach. Od razu zwróciłam uwagę na jego długie uda w obcisłych spodniach, lekki krok. Sądzę, że w każdym miejscu zauważyłabym Andrzeja. Był czarujący, brylował w towarzystwie. Opowiadał z pasją, oczy mu błyszczały, słuchaczki chłonęły jego słowa. Nic o nim nie wiedziałam – czy ma żonę, dzieci. Zresztą nie interesowało mnie to. Wiedziałam, że musi być mój. Podszedł do grupy, z którą siedziałam. „Andrzej Zawada”, przedstawił się. „O, będę się nazywać Zawada”, przemknęło mi przez myśl.

Serce Anny biło inaczej niż zwykle. A winien temu nieznajomy Zawada uśmiechał się. Niestety nie tylko do niej. Do koleżanki, z którą rozmawiał. „Dam sobie radę. Jestem lepsza od niej. Mam ten płaszcz!”, pomyślała.

W sympatycznej, swobodnej atmosferze wyszli na Rynek Starego Miasta. Tajemniczy, przystojny taternik zatrzymał się przed księgarnią, Anna też stanęła. Rozmawiali o książkach. I nagle wskoczył do autobusu… Była bliska płaczu. Nie zaprosił do kawiarni, nie odprowadził do domu!

Niecierpliwie czekała do następnego czwartku, potem do kolejnych spotkań klubowych. A on, jak zwykle, znikał. „Dlaczego jest taki powściągliwy? Nie dołącza do nas? Nie chodzi z nami na wino i rozmowy?”, zastanawiała się. Napięcie rosło podczas klubowych spotkań. Może tym razem zaprosi do kawiarni, odprowadzi do domu? Może wreszcie porozmawiają sami, tête-à-tête? Ale on posyłał jej tylko głębokie, taksujące spojrzenia. I ten tajemniczy uśmiech, który w połączeniu z całą sylwetką zniewolił ją od pierwszego spojrzenia:

– Zakochałam się, znalazłam swój ideał.

Tylko jej najbliższa przyjaciółka, Maria Szarłatówna, była wtajemniczona w sercowe rozterki Anny.

A ona czekała na najbliższy czwartek, każdego dnia tracąc radość i energię. Czuła wewnętrzne rozproszenie, nie mogła skupić się na pracy. I znów podczas spotkania rozmawiał z koleżanką, z którą wspinał się w górach. Musiał jednak wyczuć jej uczucie. Po kolejnym spotkaniu wyszli razem.

– Z Andrzejem nie zaczęło się od razu. Dopiero po jakimś czasie zostaliśmy kochankami – opowiada Anna.