Moc amuletu. Midnight Chronicles. Tom 1 (okładka  miękka, 02.2021)

Polecam

Roxy, irlandzka łowczyni duchów, popełniła błąd, za który być może będzie musiała zapłacić najwyższą cenę. Jeśli w ciągu czterystu czterdziestu dziewięciu dni nie odeśle czterystu czterdziestu dziewięciu potępionych dusz, które rozpierzchły się po całym świecie, z powrotem do podziemia, sama zajmie ich miejsce i nigdy nie uda jej się odnaleźć brata. Jakby już samo zadanie nie było wystarczająco trudne, musi się jeszcze opiekować Shawem, chłopakiem, z którego wypędziła ducha i który po tym egzorcyzmie stracił pamięć. Każda chwila, którą wspólnie spędzają, przybliża ich do siebie, ale Roxy nie może się rozpraszać, bo za pewien czas może nie mieć już żadnej przyszłości - nieważne, czy z Shawem, czy bez niego. Sięgnęłam po tę książkę głównie dlatego, że jestem fanką wszystkiego, co dotąd wyszło spod pióra Laury Kneidl, a w dodatku "Moc amuletu" jest powieścią fantasy (i ma przepiękną okładkę!). Z drugiej strony, to moja pierwsza książka Bianki Iosivoni, która jest tutaj główną autorką, ale jej inne powieści mają dobre opinie, więc, jak widzicie, wszystko przemawiało za tym, żeby oczekiwać przyjemnej lektury. Z tego, co wiem, żadna z poprzednich książek autorek (przynajmniej tych wydanych w Polsce) nie należy do fantastyki (poprawcie mnie, jeśli się mylę). I po przeczytaniu pierwszej części "Midnight Chronicles" stwierdzam, że zdecydowanie nie powinny wchodzić w ten gatunek. Dlaczego? Otóż, po pierwsze: w powieści serwuje się nam motywy odgrzewane już tyle razy, że aż wstyd po nie sięgać - pogromcy duchów i potworów, placówki łowców rozsiane po całym świecie, czary, które chronią ich tajną misję przez wzrokiem zwykłych śmiertelników - wszystko to wykorzystała już chociażby Cassandra Clare u swoich Nocnych Łowców. Zresztą magiczne amulety to też raczej żadna nowość... Po drugie: sceny walki, sceny walki i jeszcze raz - sceny walki! Ja rozumiem, że to nie jest powieść fantastyczna z krwi i kości, tylko romans, w którym fantasy ma być jedynie miłym urozmaiceniem (a przynajmniej mam nadzieję, że taki był zamiar, bo jeśli to miało być pełnoprawne fantasy, to w ogóle brak mi słów...). Niestety, większa część książki opiera się na poskramianiu duchów i upiorów, więc wypadałoby jednak napisać przynajmniej jedną porządną scenę walki, która będzie trwała więcej niż pięć linijek! Po trzecie: te wyolbrzymienia, które są aż śmieszne. W książce co chwila możemy przeczytać o tym, że wszystkie misje, których podejmują się hunterzy, są niby takie trudne i niebezpieczne, a potwory, z którymi walczą - potężne i krwiożercze. A jednak za każdym razem rozprawiają się z nimi w 20 sekund. A każde "ledwo uszliśmy z życiem" oznacza kilka siniaków. Dosłownie. Poważna sprawa, nie ma co. Przy okazji książka pełna jest błędów logicznych i niedopatrzeń tak rażących, jakby autorki postanowiły nawet nie czytać jej drugi raz dla sprawdzenia. Na stronie 241 czytamy na przykład, że Roxy "opowiadała mi wprawdzie o [nim] i swoim zadaniu, ale imię wtedy pominęła" co jest ewidentnym babolem, ponieważ na stronie 166 stoi jak byk: "Kevin, tak nazywa się [ten gość, nie musicie wiedzieć, kto]". Albo Roxy mówi, że w kilka sekund ułożyła plan walki. A potem stwierdza, że to plan, który stosuje od miesięcy - więc jak niby właśnie teraz go ułożyła?! Myślicie, że się czepiam? Może gdyby coś takiego zdarzyło się raz, faktycznie nie zwróciłabym na to większej uwagi, ale niestety cała książka wygląda w taki sposób! W którymś momencie starałam się już po prostu nie zauważać kolejnych nielogicznych wywodów, natomiast jest jedna rzecz, której nie mogę zdzierżyć - jak ta dziewczyna może nie liczyć dusz i nie wiedzieć, ile ich już odesłała?! Gdyby moje życie zależało od tego, czy w czasie 449 dni uda mi się wytropić 449 dusz i odprawić je do zaświatów, to liczyłabym każdą jedną, żeby przynajmniej wiedzieć, ile mi ich jeszcze zostało... W dodatku niektóre fakty (na przykład wytłumaczenie jakiegoś magicznego zjawiska) powtarzają się średnio raz na dwadzieścia stron - za każdym razem, gdy dana kwestia zostaje ponownie poruszona. Na sześćdziesięciu stronach aż trzy razy będziecie mogli przeczytać, że duchy czwartej fazy mogą przyjmować postać (to jeden z przykładów - jest ich znacznie więcej). Nie wiem, czy autorki założyły, że ich książkę będą czytać kretyni, którym w kółko trzeba o wszystkim przypominać. Przecież jesteśmy w stanie przyswoić tę wiedzę już po pierwszym razie! Jakby tego było mało, korekta też leży i płacze. Znajdziecie tutaj kwiatki typu "niedowierzając" napisane razem, niewyjustowane fragmenty tekstu, powtórzenia, a nawet piękne zdania w stylu "jaki zareaguję ten widok" zamiast "jak zareaguję na ten widok" - całe combo wszystkich błędów, jakie tylko przyjdą Wam do głowy. Aż sprawdziłam, czy nie dostałam wersji przed korektą, ale nie - to jest oficjalne wydanie... Uff, no dobrze - w końcu wylałam z siebie wszystkie żale. Jeśli dotarliście ze mną aż do tego momentu, to może chcielibyście wiedzieć, czy jest w tej książce w ogóle coś dobrego

Instagram: instagram.com/p/CLh4ZUuBP4S Roxy ma 449 dni na wygnanie 449 zbiegłych demonów do krainy umarłych. Podczas jednej z akcji łowczyni duchów zostaje zaatakowana przez chłopaka, który okazuje się być opętany. Roxy przepędza z niego demona, ale chłopak okazuje się być na tyle wycieńczony, że potrzebuje jej pomocy i reanimacji. Gdy udaje się nieco ustabilizować jego stan, dziewczyna przetransportowuje go do siedziby łowcy duchów, by tam mógł całkowicie dojść do siebie. Po przebudzeniu, okazuje się, że chłopak stracił pamięć. Przywódca łowców decyduje, by Roxy się nim zajęła, była jego przewodniczką w odkrywaniu świata na nowo. Dziewczyna ma na głowie ważniejsze problemy, ale nie sprzeciwia się jego prośbie, za to do chłopaka odnosi się bardzo oschle. Dopiero z czasem ich stosunki zaczynają się ocieplać, ale właśnie wtedy w świecie łowców zaczyna się prawdziwe polowanie. Bianca Iosivoni wraz z Laurą Kneidl stworzyły swoją pierwszą powieść fantasy. Właściwie jest to urban fantasy – akcja dzieje się w sporym mieście – lub romans paranormalny – z demonami lub innymi fantastycznymi stworzeniami i zjawiskami – chociaż akurat w przypadku „Mocy amuletu” romansu mamy tutaj niewiele. Podejrzewam, że relację Roxy i tajemniczego chłopaka autorki chciały rozciągnąć w czasie, bo, jak dowiadujemy na końcu powieści, cała seria fabularnie była zaplanowana na sześć tomów. Nie zmienia to jednak faktu, że głębszej relacji romantycznej bardzo mi tutaj zabrakło. Jednak myślę, że zaplanowanie akcji i podzielenie jej na określoną ilość część już na samym początku finalnie bardzo dobrze jej zrobi. Wracając jednak do „Mocy amuletu”, pierwszym co rzuca się w oczy jest ekspozycja – wiele rzeczy jest nam tłumaczonych „w głowie” głównej bohaterki lub bohatera (szczególnie chodzi o relacje z innymi postaciami), zamiast pokazać je poprzez nieekspozycyjne dialogi czy interakcje. W związku z tym, jesteśmy niemal zalewani informacjami i imionami różnych postaci, których, po przeczytaniu, oprócz kilku z nich – dwóch głównych bohaterów i może pięciu postaci pobocznych – po prostu nie pamiętam lub pamiętam cechy charakterystyczne niektórych z nich, ale czym wpłynęli oni jakoś znacząco na fabułę. Poza tym, „Moc amuletu” jest skonstruowana megapoprawnie, akcja płynie w dobrym tempie (chociaż między samym początkiem aż do połowy możemy odczuć pewne spowolnienie), mamy tutaj początek, rozwinięcie, zawiązane akcji i zakończenie, jednak brakuje mi tu polotu – czegoś, co sprawi, że będę chciała podążać za fabułą lub z nią płynęła; że będę się przejmowała losem bohaterów, a w efekcie zaskoczył mnie może dwa-trzy momenty. Dodatkowo ta główna misja Roxy, polegająca na zagnaniu uwolnionych demonów z powrotem do piekła, gdzieś się rozmywa, a konsekwencje niewypełnienia jej okazują się być naprawdę duże – nie czujemy jednak tego ciężaru. Jeżeli chodzi o samych bohaterów, Roxy jest kreowana na silną postać kobiecą, która przedstawiana jest, jako ta, która chodzi na „randki”, by zaliczać facetów. Właśnie taką sceną zaczyna się „Moc amuletu”, ale kolacja w efekcie nie kończy się śniadaniem z „czymś” pomiędzy, a wtedy po raz pierwszy mamy do czynienia z ekspozycją, która próbuje nas przekonać, że Roxy – co to nie ona. Nie kwestionuję tego, że główna bohaterka jest naprawdę silną kobietą, która walczy z demonami, ale autorki na siłę chcą przekonać czytelnika, że jest dodatkowo wyzwolona i niezależna. A wystarczyłoby bardziej skupić się na tym, że przy okazji bycia łowcom jest po prostu normalną dziewczyną, chcącą się bawić, jeść fast foody i nie tyć oraz mieć fajną figurę bez konieczności robienia ćwiczeń fizycznych – pod tym względem mocno się z nią utożsamiałam i mi samej świeciły się oczy, gdy inni bohaterowie zaskakiwali ją pysznymi burgerami i słodkościami, które pochłaniała ze smakiem. Natomiast charakter tajemniczego chłopaka, który po chwili staje się Shawnem do końca pozostaje dla mnie zagadką. Jest jednocześnie w jakiś sposób nieśmiały i bardzo otwarty w stosunku do Roxy. Ich relacja jest bardzo sinusoidalna, ale nie w typowy dla romansów sposób, bo cały czas zostaje jednak na wyjątkowo niskim poziomie. Nie zmienia to jednak faktu, że utrata pamięci jest ciekawym zabiegiem – bardzo oddziałującym na wyobraźnie, czytelnik może sam zacząć myśleć nad tym, jak zachowywałby się w takiej sytuacji. Czysta karta i tajemnica, z którą można powoli odkrywać i, która w odpowiednim momencie może przewrócić całą fabułę do góry nogami, jest bardzo kusząca. Bianca Iosivoni i Laura Kneidl stworzyły ciekawy świat. Właściwie dwa światy, z czego jednym jest „Ziemia”, a drugim świat piekielny, ale to właśnie w tym drugim świecie mamy do czynienia z ciekawszymi bohaterami niż w pierwszym. Całość jest bardzo poprawnie skomponowana, chociaż fabuła na początku jest lekko spowolniona. Jednaka pewno sięgnę po kolejną część, chociażby po to, by dowiedzieć się czegoś więcej o Shawnie i dać jego relacji z Roxy szansę na rozkwit.

Twórczość Laury Kneidl oraz twórczość Bianki Iosivoni absolutnie nie są mi obce. Miałam już przyjemność przeczytać kilka powieści z ich dorobków i muszę przyznać, że jest to coś, co całkowicie mi odpowiada. Dlatego też, gdy dowiedziałam się, iż wychodzi ich wspólna książka - trochę oszalałam. Nie mogłam doczekać się momentu, gdy będę mogła ją poznać. Tak więc dziś przed Wami kilka słów na temat pierwszego tomu serii Midnight Chronicles. Roxy to łowczyni duchów i doskonale wie, że jej misja jest właściwie niewykonalna. Na głowie ma nie tylko zbiegłe dusze, ale również zaginionego w tajemniczych okolicznościach brata, a teraz i opiekę nad pewnym młodzieńcem, który kompletnie nie pamięta nic ze swojej przeszłości. Na szczęście dziewczyna może liczyć na pomoc innych londyńskich łowców. Tak oto trafiają oni do Paryża, a następnie Edynburga. Czy uda jej się wypełnić misję oraz pokonać inne przeciwności losu? Zacznę od głównej bohaterki. Roxy to postać, która wzbudziła moją sympatię oraz dużą ciekawość. Od samego początku poczułam się zaciekawiona tym, co takiego ta dziewczyna przeskrobała i jak może to naprawić. Uważam, że ta bohaterka została wykreowana naprawdę dobrze i w sposób całkiem realistyczny, a podczas lektury nie miałam wrażenia, że jest to tylko postać papierowa, którą ktoś postawił na mojej drodze i tak zostawił. Podobnie sprawa wygląda z Shawem, który, choć nie był głównym bohaterem, to jednak odgrywał tutaj dość ważną rolę. Jego polubiłam jeszcze mocniej, niż Roxy, ale sama tak naprawdę nie wiem, dlaczego - przecież on też został wykreowany dobrze, ciekawie i w taki sposób, że czytelnik bez problemu może wczuć się w jego sytuacje i niemal odczuć jego emocje. Dlaczego o tym wspominam? Ponieważ uważam, że emocjonalny odbiór powieści jest naprawdę ważny - gdy podczas czytania nie czujemy nic, no to może oznaczać, że książka nie jest zbyt dobrze napisana. Przejdę teraz do świata przedstawionego wykreowanego przez autorki. Słuchajcie, nie chcę absolutnie nikogo oskarżać o plagiat czy cokolwiek w tym kierunku, ponieważ wierzę w to, że zarówno Laura Kneidl, jak i Bianca Iosivoni nie posunęłyby się do tego. Nie da się jednak ukryć, że hunterzy, kwatery w poszczególnych miastach oraz łapanie duchów/zbiegłych dusz bardzo mocno kojarzą się z twórczością Cassandry Clare. Wiem, że właśnie spora część czytelników zwróciła na to uwagę, a w tym i ja. Czy przez to skreślę tę książkę? Absolutnie nie! Czuć, że się tutaj zainspirowano inną historią, ale ja i tak jestem pozytywnie zaskoczona tą pozycją i z przyjemnością sięgnę po kolejne tomy. Autorki wrzucają czytelnika w akcję już od pierwszej strony i choć po drodze zdarzają się pewne przestoje – w tym chwilami przydługie opisy – to nie da się ukryć, że powieść ta jest na tyle ciekawa, że taki odbiorca mimo wszystko będzie ciekaw, co wydarzy się dalej. Naprawdę nie spodziewałam się, że Moc amuletu okaże się tak ciekawą i poprawnie napisaną pozycją i że tak mnie wciągnie. Jak widać, jeszcze mało rzeczy się spodziewam. Jeżeli szukacie fajnej, ciekawej książki z gatunku fantastyki młodzieżowej, to myślę, że ta właśnie książka może Wam przypaść do gustu.

„Każdy ma jakiś bagaż, który musi nieść”. „Moc amuletu” to pierwszy tom cyklu „Midnight Chronicles”. Bianca Iosivoni oraz Laura Kneidl stworzyły niesamowicie ciekawą i frapującą historię, dzięki której przeniosłam się do zupełnie innego, prawdziwie niezwykłego świata Hunterów, duchów i wielu innych paranormalnych istot. I wiecie co? Naprawdę zauroczyła mnie ta historia! Swego czasu fantastyka (ale tylko i wyłącznie z wątkiem miłosnym 🙈) była jednym z moich ulubionych gatunków literackich, a po przeczytaniu tej pozycji poczułam tęsknotę za tego typu opowieściami. Zdecydowanie za rzadko po nie sięgam. Główną bohaterką tej powieści jest Roxy. Wolna Hunterka, łowczyni duchów, która ma do spełnienia misję praktycznie niewykonalną. Musi w ciągu 449 dni posłać z powrotem do krainy umarłych 449 zbiegłych, bardzo niebezpiecznych i potężnych dusz. Poza tym dziewczyna stara się też odnaleźć zaginionego przed laty brata bliźniaka, a do tego wszystkiego musi mieć na oku pewnego tajemniczego nieznajomego, który po opętaniu przez ducha całkowicie stracił pamięć. „Moc amuletu” to książka, która z całą pewnością spodoba się fanom twórczości Cassandry Clare, a także serialu „Shadowhunters”. Autorki niewątpliwie stworzyły magiczną, barwną i ekscytującą historię, wykreowały fascynujący, pobudzający wyobraźnię, nadto złożony świat, w którym z łatwością się zanurzyłam. Pierwsza połowa powieści jest mniej dynamiczna, akcja jest bardziej jednostajna, a to dlatego, że Bianca i Laura sukcesywnie zaznajamiają czytelnika ze wszystkimi istotnymi szczegółami. Krok po kroku wprowadzają go do nowego środowiska, co mi się akurat bardzo podobało, ponieważ dzięki temu nie miałam większych problemów z odnalezieniem się w tej opowieści. Z kolei w drugiej połowie książki fabuła zdecydowanie nabrała rozpędu, pojawiły się nieoczekiwane zwroty akcji, które sprawiły, że historia jeszcze bardziej mnie wciągnęła i zaintrygowała. Nie będę ukrywać, że czytanie tego tytułu sprawiło mi naprawdę dużo frajdy! 😍 Moim zdaniem pewnego rodzaju uroku temu tekstowi nadał też przyjemny, lekki i taki wręcz młodzieżowy język, jakim posługują się autorki. Czy polubiłam głównych bohaterów? Jasne, że tak! Roxy od samego początku zaimponowała mi swoją siłą, niezależnością i odwagą, natomiast Shaw totalnie kupił mnie swoim poczuciem humoru, ale też wytrwałością w dążeniu do celu. Ich dialogi były zabawne, pełne ironii, a ja czytając ich przekomarzanki, nie mogłam powstrzymać cisnącego się na usta szerokiego uśmiechu. Muszę jednak przyznać, że w pewnym momencie o wiele bardziej zaczęły mnie interesować losy postaci drugoplanowych, szczególnie Diny, Ripleya, Wardena i Finna. Z utęsknieniem czekałam na sceny z ich udziałem, a pewien punkt zwrotny w akcji sprawił, że moje serce zaczęło krwawić z niepewności i strachu. 💔 Pojawiający się tutaj wątek romantyczny jest bardzo delikatnie nakreślony i choć liczyłam na coś więcej, to wcale nie czuję się zawiedziona. Wręcz przeciwnie, jestem niezmiernie ciekawa, jak to wszystko się dalej rozwinie, dlatego też na pewno nie odmówię sobie sięgnięcia po kolejne tomy z tej fantastycznej serii. 😊

Roxy nabroiła. Przez przypadek uwolniła z podziemia 449 dusz i wkurzyła tym niesamowicie posłańca śmierci. Teraz ma 449 dni by posłać przeklęte dusze z powrotem do piekła. Choć jej misja jest niewykonalna, dziewczyna uparcie tropi i odsyła w zaświaty kolejne zjawy. Inaczej sama wkrótce podzieli ich los i nie będzie już miała szansy na odnalezienie zaginionego przed laty brata. Na szczęście Roxy nie jest jednak zwyczajną, bezbronną dziewczyną. Przynajmniej od czasu kiedy dołączyła do londyńskich hunterów- czyli organizacji zajmującej się topieniem i eliminowaniem istot paranormalnych. Brzmi znajomo, prawda? Nic dziwnego, hunterzy to wypisz wymaluj- Nocni Łowcy. Inspiracja cyklem Cassandry Clare jest widoczna na każdym kroku i może aż tak by mi to nie przeszkadzało, gdyby nie moja wielka miłość do tego uniwersum. Zostawmy jednak na chwilę podobieństwa- autorki pokusiły się o pewną oryginalność dzieląc hunterów na grupy. Mamy więc blood hunterów, grim hunterów, soul hunterów, magic hunterów i wolnych hunterów, (takich jak nasza Roxy) którzy nie urodzili się z żadnym szczególnym darem, tylko dołączyli do organizacji, bo chcieli zabawić się w Winchesterów. Trochę zakręciło mi się w głowie od tej ilości detali, ale tylko chwilowo, bo to w zasadzie tyle jeśli chodzi o szczegóły. O nie, przepraszam! Są jeszcze stopnie mocy amuletów i fazy siły duchów. To tyle. Bohaterowie niby tropią potwory, ale autorki nie pokusiły się o dokładniejsze opisy jeśli chodzi o demonologię czy sposoby walki. Jest mniej więcej tak: "Idziemy na łowy, zadbajmy potwora, wracamy. Ktoś chce burgera?". Przez pierwsze 200 stron była to bardziej obyczajówka z paranormalnymi akcentami, ale nie ma się co dziwić- w końcu obyczajówki są specjalnością autorek. Już na początku, Roxy wypędza ducha z ciała opętanego chłopaka i ratuje mu życie. Problem w tym, że facet kompletnie nic nie pamięta, dlatego Roxy ma zostać jego niańką. Ich rozwijająca się powoli relacja jest głównym motywem tego tomu. Chłopak (który sam siebie nazwał Shaw) mimo dezorientacji, stara się ogarnąć o co chodzi w paranormalnym półświatku, ale co zadziwiające, hunterzy zostawiają go samego sobie i nie są zbyt pomocni w przekazywaniu wiedzy. Czytelnik wie więc równie niewiele, co on a szkoda, bo motyw szkolenia był dobrą okazją, żeby dodać tej historii odrobinę detali. To nie tak, że książka mi się nie podobała, bo czytało mi się ją znakomicie a Roxy i Shaw okazali się elektryzującą parą z fajnymi charakterami, ale warstwa fantasy okazała się niestety nie do końca przemyślana i za słabo nakreślona. Dopiero finałowe sto stron zaskoczyło mnie zwrotami akcji, adrenaliną i prawdziwą magią. Szkoda tylko, że tak późno. Na tą chwilę nie mam pojęcia o czym autorki chcą pisać aż 6 tomów, ale liczę, że wymyślą coś ekstra, bo pierwszy tom był zaledwie maleńkim wstępem i niewiele wyjaśnia. Jeśli lubicie Nocnych Łowców, Pośredniczkę, czy Zaklinaczkę duchów, ta historia naprawdę może się Wam spodobać. Nastawcie się jednak, że najlepsze (prawdopodobnie) dopiero przed Wami.

Recenzja powstała dla grupy Fantastyka na luzie Pierwsza myśl, jaka przyszła mi po przeczytaniu pierwszego tomu Midnight Chronicles “takie comfort read”. Świetna książka, aby zrelaksować się, odpocząć. Spędzić kilka chwil w miłym towarzystwie. “449 zbiegłych dusz. 449 dni, żeby posłać je z powrotem do krainy umarłych” Łowczyni duchów, Roxy, wpakowała się w nie lada tarapaty, nieświadomie wypuszczając z krainy umarłych dusze, które teraz hasają na wolności. Ma ograniczony czas, aby zaprowadzić je z powrotem, gdyż w innym przypadku…. opuści ten świat wraz z nimi. Zdaje sobie sprawę, że ma do wykonania misję niemal niemożliwą, nic więc dziwnego, że nie jest zachwycona przypadkowym spotkaniem z opętanym nieznajomym, który na dodatek ma amnezję i zupełnie niczego nie pamięta, a ona ląduję w roli opiekunki. Już po pierwszych stronach naszło mnie skojarzenie z Nocną Łowczynią. I było to miłe skojarzenie, ponieważ jest to seria, z którą mam ogromny sentyment. W przypadku Midnight Chronicles poznajemy Roxy - dojrzałą kobietę, piękną i świadomą swoich walorów, za dnia dorabiającą w barze, a wieczorami patrolującą ulice i wypędzającą dusze z ciał opętanych ludzi. Sam pomysł na fabułę niezwykle przypadł mi do gustu i już po chwili złapałam pozytywny vibe z główną bohaterką, którą błyskawicznie polubiłam. Teoretycznie może być to książka młodzieżowa, ale pozbawiona jest irytujących bohaterów, relacji hate-love czy naiwnego wątku miłosnego, który choć się pojawia, nie dominuje w fabule. Jeśli chodzi o samą akcję, szczerze mówiąc jest ona dość spokojna, choć przeplata się w niej kilka dobrze skonstruowanych zwrotów i momentów, gdy dzieje się naprawdę dużo. Bogata jest w opisy, mniejsze wątki poboczne czy relacje między bohaterami. Jednak widać, że jest to dopiero wstęp do większej historii, a pierwszy tom miał tylko zarysować nam świat oraz fabułę. Na plus zasługuje natomiast styl, ponieważ mimo, że akcja jest stonowana, to samą książkę czyta się błyskawicznie szybko i przyjemnie. Dlatego sądzę, że to idealne “comfort read”, książka relaksująca, odprężająca, przy której nie będziemy się irytować z powodu naiwności bohaterów, a jednocześnie zbytnio nie musimy wytężać naszych szarych komóreczek. Natomiast coś co totalnie mnie zachwyciło: jedna z postaci pobocznych, Warden, dlatego, że to typowy “bad boy” -mroczny i intrygujący oraz splot twisty i zakończenie. Kocham być zaskakiwana, a tego co się wydarzyło tutaj, zdecydowanie się nie spodziewałam! Chciałabym więcej takich intryg! Moc amuletu mogę polecić wszystkim tym, którzy uwielbiają młodzieżówki za ich lekki i przyjemny charakter, ale jednak szukają czegoś więcej, czegoś głębszego. Ogromnie jestem ciekawa co jeszcze wydarzy się w tej historii

W świecie, gdzie ze swoich nor wychodzą istoty zza światów, potrzeba mocy, która potrafi odesłać je tam skąd przyszły. A takową posiadają hunterzy. Odpowiednio wyszkoleni łowcy niebezpiecznych zjaw, patrolują teren w poszukiwaniu paranormalnych zjawisk. Jedną z nich jest Roxy. Na pozór zwykła dziewczyna, która korzysta z życia. Ma pracę, randkuje, bawi się... Jednak, gdy zachodzi taka potrzeba, wciela się w swoją rolę - wolnej hunterki i bez zastanowienia staje do walki z duchami. Ale jest coś jeszcze... Jeden czyn sprawił, że Roxy uwolniła 449 dusz i została przeklęta. Za karę ma 449 dni na odłowienie ich wszystkich i odesłanie do krainy umarłych, bo inaczej trafi tam sama. Tymczasem, m.in. za sprawą Roxy, do kwatery hunterów trafia młody mężczyzna, który w wyniku wypędzenia z jego ciała demona stracił pamięć. Nowy, całkiem przystojny obiekt zostaje oddany pod opiekę naszej hunterki. Jednak zbiegłe duszę to nie jedyny problem dziewczyny, bowiem powraca ktoś z przeszłości. Ktoś, kto rozpęta piekło... Czy Roxy odnajdzie wszystkie zbiegłe dusze? Jak poradzą sobie hunterzy w walce z prawdziwym złem? Pierwsza część niezwykłej serii! Nie miałam okazji czytać książek tych autorek, a "Moc amuletu" to moje pierwsze spotkanie z ich twórczością. Nie jestem wielką fanką powieści napisanych w duecie, ale ta naprawdę miło mnie zaskoczyła. Autorki przedstawiły nam ciekawy świat duchów i zjawisk paranormalnych. A jak wiadomo, zło należy zwyciężać dobrem i w tym miejscu pozwolę sobie przejść od razu do postaci hunterów. Oni bowiem, zostali podzieleni według swoich specjalności (magic, blood, soul, grim) i to podobało mi się bardzo, ponieważ każda z poszczególnych grup jest interesująca i zajmuje się różnymi przypadkami zjawisk paranormalnych. Niezwykle przypadła mi do gustu kwatera łowców, w której dzieje się całkiem sporo, od zwykłych codziennych czynności, po sparingi czy szkolenie przyszłych hunterów. Wielki dom, a w nim jedna wielka, wesoła rodzinka. Jeśli chodzi o główną bohaterkę, czyli Roxy to przyznam, że dziewczyna zrobiła na mnie wrażenie. Odważna, zawsze zmierza do celu, ale też ma cięty język i nie da sobie w kaszę dmuchać. Roxy ma też swoje zmartwienia, z którymi zmaga się każdego dnia, jednak nie porzuca przy tym obowiązków. Przez pierwsze kilkadziesiąt stron miałam problem, aby swobodnie "wgryźć" się w akcję książki, jednak już chwilę później nie potrafiłam się od niej oderwać. A Wy, dacie się porwać hunterom? Jak najbardziej polecam książkę! Jestem ciekawa kolejnej części. Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Jaguar

Znacie powieści B. Iosivini lub L. Kneidl? Mnie osobiście bardzo podobają się historie wykreowane przez drugą z wymienionych autorek, natomiast twórczości pierwszej nie było mi jeszcze dane poznać. Wszystko przede mną, tym bardziej, że "Falling fast" mam już w swojej biblioteczce. Tymczasem podzielę się wrażeniami z lektury pierwszego tomu serii "Midnight Chronicles", w której wymienione pisarki połączyły swoje siły twórcze. "Moc amuletu" stanowi wstęp do historii niezwykłej dziewczyny - łowczyni duchów, która po nieopatrznym uwolnieniu z Krainy Umarłych 449 dusz (cóż, zawsze mogło być ich więcej 😉) ma ograniczoną ilość czasu (dokładnie 449 dni), by sprowadzić je doń z powrotem, w przeciwnym wypadku sama zajmie ich miejsce. Nie trzeba chyba dodawać, że obiekty, na które poluje Roxy nie zamierzają jej tego ułatwiać i stanowią duże wyzwanie, o zagrożeniu życia już nawet nie wspominając. Dziewczyna jest jednak mocno zdeterminowana, mając również nadzieję na odnalezienie zaginionego przed laty brata. Tymczasem przypada jej w udziale niewdzięczne (przynajmniej na początku) zadanie zaopiekowania się młodym, cierpiącym na amnezję mężczyzną, którego skądinąd sama uratowała przed jedną ze zbiegłych dusz. Jak Roxy poradzi sobie z tymi wszystkimi wyzwaniami i jakie zbiegi okoliczności zawiodą ją oraz innych łowców do Paryża i Edynburga - doczytacie już sami. Muszę przyznać, że po początkowych rozdziałach miałam uzasadnione obawy, że nie będzie mi po drodze z tą powieścią fantasy. Opisy kolejnych konfrontacji siłowych Roxy i zbiegłych dusz jakoś do mnie nie przemawiały i bałam się, że dalsza część akcji będzie przebiegać według schematu: namierzenie - walka - odesłanie duszy w zaświaty, czyli kolejny punkt z listy odhaczony. Tempo akcji było spowolnione, a nawet pojawienie się tajemniczego nieznajomego nie podkręciło mojego zainteresowania. Na szczęście niespodziewany powrót ważnej dla Roxy postaci zdynamizował w końcu fabułę i sprawił, że dalsza lektura była już samą przyjemnością. Bardzo polubiłam całą ekipę łowców (stanowią naprawdę barwne grono z szerokim wachlarzem indywidualnych zdolności magicznych i cech osobowościowych). Intryguje mnie oczywiście osoba Showa oraz jego zagadkowa przeszłość. Liczę na naprawdę ciekawe zwroty akcji w jego wyraźnie nabierającej rumieńców relacji z Roxy. Z pewnością sięgnę zatem po kolejny tom. I jestem pewna, że zrobi to każda "okładkowa sroka", bo każdy tom i cała seria będą się pięknie prezentować w Waszej biblioteczce.

Wyobraźcie sobie, świat pełnym duchów, wampirów, ghulów, windigo oraz wielu innych przerażających istot, rodem z najgorszych koszmarów. W takim świecie żyje Roxy, jest Łowcą, nocą poluje na te niebezpieczne istoty. Ma do wykonania, prawie niemożliwą misję. Ma odesłać do krainy umarłych 449 zbiegłych dusz, które przez przypadek uwolniła, inaczej sama tam trafi. Żeby nie było za łatwo ma na to tyle dni, ile dusz uwolniła. Na szczęście zawsze może liczyć na swojego partnera Finna oraz Shawa, który po wypędzeniu ducha, nie wie kim był, ale postanawia jej pomóc. Jak wam się wydaję uda im się??? Od kiedy zobaczyłam tą książkę, wiedziałam, że muszę to przeczytać. @bianca_iosivoni oraz @laurakneidl, stworzyły świetny duet. Wcześniej czytałam ich książki i bardzo mi się podobały, więc byłam ciekawa jak odnajdą się razem w tym temacie. I muszę przyznać, że dały radę. Świat wykreowany przez autorki jest bardzo niebezpieczny, na każdym kroku czyhają przerażające potwory, które tylko dzięki Łowcą ukrywają się w cieniu. Z drugiej strony świat Łowców, jest bardzo ciekawy. Nie każdy jest, taki sam. Mają swoje talenty, które pomagają im polować na różne potwory. Do tego dochodzą magiczne talizmany, każdy Łowca ma swój. Oj podoba mi się ten świat. Do tego wzmianki o braciach Winchester, powodują uśmiech na mojej twarzy😁😁😁, jak ktoś nie zna, to polecam zapoznać się z serialem Supernatural. Bardzo polubiłam wszystkich bohaterów, Roxy, Finna oraz Shawa. Postaci drugoplanowe też są świetne, nie ma tu nikogo, kto by nie skradł mojego serducha. Akcja dzieje się w idealnym tempie. Jako, że to pierwsza część serii, poznajmy dopiero ten świat. Sam podział Łowców, na magic, blood, grim, soul oraz wolnych hunterów na początku trochę mnie dekoncentrował, ciężko było ogarnąć, kto jest kim, ale na szczęście wszystko tu jest pięknie opisane. Do tego na końcu książki mamy Glosariusz oraz Spis postaci, co było bardzo pomocne. Książka napisana jest bardzo przystępnym językiem. Akcję widzimy oczami Roxy i Shawa. Bardzo lubię tak prowadzoną akcje, bo wiadomo co im w duszy gra. A między nimi iskrzy, tylko starają się temu opierać, w końcu misja jest najważniejsza. Podsumowując jest to świetna lektura dla każdego. Mamy tu dużo akcji, potworów oraz bardzo ciekawa intryga też, się znajdzie. Jak dla mnie jest to świetny początek serii. Z czystym sumieniem mogę wam ją polecić 😊