Martwy sezon (okładka miękka)

Bardzo długo dałam jej czekać, ale w końcu nadrabiam książki, które kupiłam dawno temu, też dzięki @storytel.pl #tbr2021 Z przyjemnością sięgam po książki @jadowska4sure nie tylko te z gatunku #urbanfantasy bo i cykl "Garstka z Ustki", czyli obyczajowo-kryminalny klimat czytam dla relaksu, często jako przerywnik przy bardzo wymagającej lekturze. Tym razem wątki obyczajowe wiodą prym, ale i zagadka kryminalna czai się, tym razem nie na plaży. Jesień w Ustce to początek martwego sezonu, gdy turyści nad morze przybywają niezbyt licznie, z tego powodu pensjonat Wielka Niedźwiedzica przeżywa kryzys i staje u progu bankructwa. Magda ma więc zmartwienie, chce jakoś pomóc babci i ocalić miejsce, które stało się jej domem, ale i dla innych kobiet jest on schronieniem i daje szansę na nowe życie z dala od domowej tyranii. I tym razem w pensjonacie pojawia się kolejna "ptaszyna", której trzeba pomóc. Kłopoty i zmartwienia lubią towarzystwo i do jednego dochodzi kolejne, o ciotkę Tamarę, która wyjechała z Polski i od jakiegoś czasu nie ma z nią kontaktu. Kiedy ten kłopot się rozwiązuje i Tamara pojawia się w Ustce, połamana ale razem ze swoją miłością sprzed lat, pojawia się podejrzenie morderstwa, które angażuje wszystkich w poszukiwaniu zwłok. Maria, Magda i Tamara to trzy bohaterki, które dopuściła Autorka do głosu powodując, że całość historii widzimy z trzech perspektyw. W książce wątek kryminalny jest raczej tym humorystycznym elementem, obok którego przewijają się poważne tematy, tym najważniejszym jest przemoc i znęcanie się fizyczne i psychicznie nad bliskimi. Mam nadzieję, że niedługo będę mogła wrócić do Ustki, do wścibskiej Magdy, do Marii, ucieleśnienia dobroci i Tamary, na nowo zakochanej.

„Martwy sezon” to drugi tom kryminalnych przygód Garstki z Ustki, jednak spokojnie można go czytać bez znajomości tomu pierwszego. 'Kryminalnych' to może za dużo powiedziane, bo mimo iż pojawia się tu trup, jest też małe śledztwo, to ten tom jest w głównej mierze obyczajowy. Jest też dużo poważniejszy niż tom pierwszy. Porusza znowu tak ważne tematy jak przemoc w małżeństwie, ale też zahacza o wiele innych, jak np. ponowne odnalezienie się we własnym życiu. Większą uwagę autorka przywiązuje właśnie do tych wątków, co nawet mi (fance kryminałów) kompletnie nie przeszkadzało. Uwielbiam rodzinę Garstek i znowu bardzo przyjemnie (choć nie tak wesoło!) spędziłam z nimi czas. Wątek trupa jest i humoru jednak też się trochę znajdzie, więc myślę, że nie książka nikogo nie powinna rozczarować :) Autorka ma niezwykle lekkie pióro, a dobroć Garstek aż wylewa się z kart powieści. To dobra odskocznia od mrocznych i brutalnych kryminałów.

Na morderstwo nigdy nie ma odpowiedniej pory lub zawsze znajdzie się dobry czas. To już zależy z jakiej perspektywy spogląda się na to dość niecodzienne wydarzenie. Jedni mają większego pecha, inni ciut mniejszego, lecz coś takiego jak zbrodnia doskonała nie istnieje, chociaż inwencja twórcza w tym temacie jest spora, no i ciągle ktoś dokłada nowy pomysł. Jednak spokój bywa wcale nieprzereklamowany, a niektórych niesamowite zbiegi okoliczności wprost uwielbiają. Wydawałoby się, że jesienna aura w morskim kurorcie to wymarzony czas dla właściciel pensjonatów, hoteli oraz wszystkich tych miejsc, gdzie hurtowo przebywa w letnim sezonie turystyczna brać. Nic bardziej mylnego, zwłaszcza gdy lato przyniosło prawdziwą klęskę nieurodzaju w postaci glonów, trupów i deszczu. Nic więc dziwnego, że Magda Garstka raczej nie tryska humorem, a nowa pora roku wcale nie nastraja ją optymistycznie i to nie tylko z powodu mniejszej ilości słońca. Jednak trzeba robić dobrą minę, bo goście w końcu przyjechali na wypoczynek, nawet jeśli ma on postać szukania duchów lub jest sielskim inaczej wyjazdem we dwoje. Jakby tego było mało również w najbliższej rodzinie zachodzą pewne zmiany. Czy coś jeszcze może zdziwić młodsze i starsze pokolenie pań Garstek, zwłaszcza po trupich znaleziskach w szczycie corocznego boomu wakacyjnego, jaki zakończył się niedawno? Ano tak, jak się okazuje zagadek ciąg dalszy nie ominął Magdy i jej krewnych, a hasło „martwy sezon” nabrało całkiem nowego znaczenia. Czy zabójczego? Tego właśnie chce się dowiedzieć najmłodsza Garstka, lecz nie jedynie to zaprząta uwagę jej i krewniaczek. Pensjonat Wielka Niedźwiedzica to, coś więcej niż pokoje gościnne, o czym wielu już się przekonało. Niekiedy potrzeba znaleźć się w odpowiednim miejscu i mieć u swego boku kogoś, kto po prostu nie będzie pytał, lecz zaoferuje pomoc. Ale czasami pozory mogą mylić, a życie zaczyna przypominać dobry kryminał, jak spod pióra Agathy Christie. Jesienna aura bywa zwodnicza i sprawia, że kojarzymy ją ze spokojem i uśpieniem, lecz w książce Anety Jadowskiej ma ona mocne barwy i to nie spod znaku uroczych żółci, lecz zdecydowanych czerwieni, nawet jeśli w przenośni. „Martwy sezon” jako tytuł nabiera bardzo intrygującego sensu, lecz ma on w zanadrzu o wiele więcej niż można by przypuszczać na samym początku lub przed lekturą. Kryminalno-zagadkowa strona nie jest jedyną, towarzyszy jej poważniejsza, jakiej nie spodziewa się czytelnik, obie warstwy, chociaż kontrastowe mają punkty wspólne, a granice pomiędzy nimi zacierają się. Pisarka splotła lżejsze tony z o wiele dramatyczniejszymi, współgrają opowiadając historię z kilkoma wątkami, w jakich jest miejsce na śmiech, lecz i refleksję. Pełne humory dialogi nie wykluczają poruszania kwestii ważnych, Aneta Jadowska znalazła sposób by to każdy z wątków odpowiednie został przedstawiony, a czytelnik podczas czytania zapamiętał i część zagadkową i tę całkowicie odmienną. „Martwy sezon” nie wyczerpał jeszcze limitu sekretów, niektóre już ujrzały światło dzienne, inne dopiero zapowiadają, że przed rodziną o nazwisku garstka jeszcze niejedna perypetia i to pewnie morderczo ciekawa.

Książka emocjonująca, napisana lekko chociaż dotyka trudnych spraw.

Święta się skończyły, w większości kraju nie ma śniegu, nic się nie dzieje. Po prostu martwy sezon! Jak się okazuje, czasem spokój to po prostu cisza przed burzą. Bohaterki powieści Anety Jadowskiej już niedługo się o tym przekonają. Sinice i chłodne lato to nie najlepsze połączenie dla pensjonatu nad morzem. Wielka Niedźwiedzica wpada w konkretne problemy finansowe. Magda Garstka naprawdę nie wie, jak uratować schronienie wielu kobiet. Dodatkowo jej ciocia Tamara nie potrafi zrozumieć własnego serca. A to dopiero początek problemów, bo nie może też zabraknąć trupa. No właśnie, ale gdzie on tak naprawdę jest? „Martwy sezon” to opowieść złożona z sekretów i zagadek. "Czarek tylko się uśmiechnął. Dawno temu sądził, że stabilizacja będzie nudna. Ale odkrył, że wszystko zależy od tego, z kim miałby się ustabilizować". Powieść stanowi drugą część cyklu „Garstka z Ustki” i stanowi bezpośrednią kontynuację "Trupa na plaży". O ile do tej pory skupialiśmy się na losach Magdy, tym razem większy nacisk położoną na pozostałe kobiety z rodziny. Dużo dowiemy się o Tamarze, ciotce, która przygarnęła dziewczynę, gdy ta straciła rodziców. Poznamy bieg wydarzeń z jej perspektywy i odkryjemy jej drugie, romantyczne oblicze. To bardzo ciekawa postać i jej wątek niesamowicie mi się podobał. Mniejszy udział przewidziano wątkom osobistym Magdy i Marii, ale ich tematy nadal trzymały poziom. I tutaj pojawiła się miłość, jednak nie koniecznie w oklepany sposób. Opowieść ma też bardzo mocny temat przemocy domowe. Teoretycznie mógł odgrywać większą rolę, ale teraz całkiem nieźle się sprawdza. Zagłębiamy się w perspektywę ofiar, poznajemy ich emocje. Chociaż do Przystani trafia tylko jedna ptaszyna, ma za sobą wiele trudnych doświadczeń. Jej wątek prowadzony jest jakby obok głównego biegu wydarzeń. "Wolałaby, żeby każda kobieta zaczynała od pokochania samej siebie. By wyznaczała swoje granice. I dopiero wtedy była gotowa spotkać się z kimś w pół drogi. Albo i nie. Bo czy mogła zaprzeczyć, że najszczęśliwsze i najpełniejsze lata swojego życia przeżywała jako wdowa?". Ciąg dalszy: https://www.recenzjenawidelcu.pl/2020/01/martwy-sezon-aneta-jadowska.html

Madzia martwi się o ciotkę, która od dłuższego czasu nie daje znaku życia i nie mogący się spiąć budżet pensjonatu. Jakby mało było słabego sezonu, to jeszcze po nim prawdopodobnie dochodzi do morderstwa w Wielkiej Niedźwiedzicy. Tylko ciała brak… Garstka z Ustki to seria mocno zaangażowana społecznie – Jadowska postanowiła wziąć na tapet problem przemocy domowej i ukazać pewien sposób pomagania kobietom nią dotkniętym. Bardzo dobrze działało to w Trupie na plaży, niestety w Martwym sezonie mam wrażenie, że po prostu zabrakło pomysłu jak temat pociągnąć czy rozwinąć. Pojawia się wątek Joanny, który wydaje się być pretekstowy, a sama bohaterka pozostawiona sama sobie, bo pozostałe postaci mają ciekawsze rzeczy do zrobienia. Poza tym w związku z jej wątkiem pojawiają się problemy i kwestie, co do których nie wydaje mi się możliwe, by nie pojawiały się wcześniej i by Maria nie musiała sobie z nimi radzić – ubrania dla kobiet, które ich nie mają – lub takie, co do których z poprzedniej części wiemy, że miały miejsce, a najstarsza Garstka już musiała je rozwiązywać – pomoc medyczna. Efekt jest więc taki, że cały wątek wydaje się być mało wiarygodny, nie prezentuje realnych rozwiązań (nie uznaję za takowe pozostawienie dziewczyny samej sobie „by mogła odpocząć”) i słabo przemyślany. Lepiej wypada wprowadzony wątek niepełnosprawności – problemów z nią związanych i bezradności, a także uświadomienia sobie ograniczeń przestrzennych związanych z posługiwaniem się wózkiem inwalidzkim. Niestety, „lepiej” nie oznacza „dobrze”. Czytając fragmenty temu poświęcone bardzo często miałam wrażenie, że zamiast powieści mam w ręce wydrukowane fragmenty z Codziennika Feministycznego – bardzo suche lub w tani sposób grające na emocjach, bo pokazujące problem w stanie globalnym. Zabrakło tu konkretnych bohaterów, z ich konkretnymi problemami, które w jakiś sposób by powracały, pokazywały niepełnosprawność z określonej perspektywy. Mam wrażenie, że tutaj tego typu elementy pojawiają się tylko wtedy, gdy powieści zaczyna brakować dramatyzmu i trzeba go jakoś podkreślić – a to pożarem, a to nagłym i niewyjaśnionym bólem. Bardzo dobrze natomiast wypada wątek kryminalny. Jadowskiej naprawdę udało się ukazać go w sposób nieoczywisty i nieprzewidywalny, głównie za sprawą tego, że w gruncie rzeczy nie do końca wiemy, czy do morderstwa naprawdę doszło. Autorka bardzo umiejętnie grała na oczekiwaniach czytelnika raz dowodząc winy głównej podejrzanej, kiedy indziej sugerując, że nie jest to możliwe i wprowadzając dużą polaryzację w postrzeganiu wydarzeń. Czytając jak rozwija się ten wątek byłam naprawdę zaciekawiona. Martwy sezon wprowadza nową postać – Cezarego – i pozwala lepiej poznać Tamarę. Ci bohaterowie są dla siebie ciekawie wypadającymi dopełnieniami – z jednej strony pewny czego chce Cezary, konsekwentnie dążący do celu, ale i wyrozumiały wobec Tamary. Z drugiej kobieta, która jest nieco zagubiona i w zasadzie nie do końca wie, czego chce – dotychczasowe życie jej nie wystarcza, powrót do młodzieńczych marzeń zawodzi, ale i pojawia się lęk o przyszłość. Dynamika między tymi postaciami jest bardzo interesująca – z jednej strony jest to słodkawy romans, z drugiej jednak nie do końca – to są dorośli ludzie, poważnie patrzący na życie i zdający sobie sprawę z problemów, z którymi będą musieli się mierzyć, a które nie są wydumane a całkiem realistyczne. Gorzej wypada sytuacja z Marią – do tej pory była silną bohaterką, tu staje się coraz bardziej niepewna siebie i odsuwana na margines wydarzeń. Z jednej strony to zrozumiałe – bohaterowie nie chcą jej martwić, poza tym ma swoje problemy i tajemnice. Z drugiej strony zmiana jest na tyle gwałtowna, że w zasadzie trudno w niej rozpoznać bohaterkę, którą była w Trupie na plaży – wiele z jej charakteru po prostu wyparowało. Martwy sezon jest powieścią nierówną. Ma wiele cech, które wypadają po prostu świetnie lub ciekawie, inne niestety są słabe i niezbyt przemyślane. Czy warto przeczytać musicie sobie odpowiedzieć sami, ja nie żałuję, choć miałam nadzieję na więcej.///szarakawiarenka.pl //

Garstki z Ustki wróciły! Wielka Niedźwiedzica dalej działa, a martwy sezon jest wyjątkowo żywy w tym roku. Po udanej pierwszej części serii „Garstka z Ustki”, o której pisałam tutaj, z niecierpliwością czekałam na dalsze losy załogi pensjonatu. Nawet najbardziej przyjazne miejsce musi przynosić zyski, nie ma innej rady. Niestety od jakiegoś czasu Maria boryka się z brakiem płynności finansowej. Nie mówiąc o tym Magdzie, sama próbuje się z tym uporać. Na dodatek okres powakacyjny to czas małego ruchu turystycznego. Goście, którzy zawitali w progi Wielkiej Niedźwiedzicy to ich ostatnia deska ratunku. Łowcy Duchów i bardzo dziwne małżeństwo to jedyni goście pensjonatu. W tym samym czasie ciotka Tamara ulega wypadkowi podczas wyprawy na dalekiej północy. Okres rekonwalescencji będzie długi, dlatego jest zmuszona ten czas spędzić w Ustce. Na szczęście w tej wyprawie towarzyszy jej stara miłość, Czarek. Gdzie ona, tam i on, dlatego po powrocie do Polski Czarek również zatrzymuje się nad morzem. Wraz z ich przyjazdem w pensjonacie zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Duchy to tylko czubek góry lodowej. Bardziej niepokojące wydaje się zniknięcie jednego z małżonków. W tym samym czasie Maria ma pod opieką kolejną Ptaszynę, która wymaga szczególnej opieki. Czy i jej uda się pomóc?… „Martwy sezon” przeplata w sobie humor i powagę, przygodę i traumę. I jak mało które „wakacyjne” lektury śmiało można ją polecić dalej. Aneta Jadowska stworzyła piękną serię. Serię, o której trąbię wśród znajomych i rodziny. Polskie morze, zagadki kryminalne (Magda przyciąga głównie trupy), przemoc domowa i nadzieja na lepsze jutro. Przepis na udaną powieść. Do tego garść (!) rodzinnej miłości i mamy książkę idealną.

Po raz kolejny wróciłam do twórczości Pani Anety Jadowskiej i po raz kolejny podczas czytania jej książki bardzo dobrze się bawiłam! Dodam, że jest to już druga część historii Magdy Garski. Ja zaczęłam od tej, nie czytałam pierwszej części i spokojnie odnalazłam się w tej historii! Tutaj wybierzemy się do pięknej Ustki. Ta nadmorska mieścinka może wydawać się nam nudna, nic bardziej mylnego! To własnie tutaj przenosi się Magda Garstka, która będzie pomagała swojej babci w prowadzeniu pensjonatu. Główna bohaterka to zdecydowanie jest postać, której nie da się nie polubić. Pełna empatii i zaangażowania kobieta, która na pierwszym miejscu stawia zawsze bliskie sobie osoby. Poza nią sporo tutaj również o Marii Garstce, czyli jej babci oraz o Tamarze Garstce, czyli jej ukochanej ciotce! Książkę ciężko jest kategoryzować. Ma w sobie i odrobinę kryminału i romansu i powieści obyczajowej. Porusza również kilka ważnych i istotnych tematów, a do tego sporo momentów jest zabawnych i napisanych z humorem. Nie jest to ciężka i wymagająca lektura, ale taka przy której się odprężycie i będziecie dobrze bawili!

"Martwy sezon" to kontynuacja "Trupa na plaży". Słyszałam kilka opinii, że jest bardzo kiepska, o wiele gorsza od pierwszej części, i przez to nie miałam wysokich oczekiwań. Pozytywnie się jednak rozczarowałam, bo naprawdę nie było tak źle i chociaż miejscami książka jest naprawdę trudna, czy nawet makabryczna, to przeczytałam ją z przyjemnością. Zazwyczaj w kryminałach trup pojawia się już na samym początku, a dalsza część fabuły to próby znalezienia mordercy. Ale w przypadku Magdy Garstki i jej rodziny nic nie jest typowe i normalne, więc te kryminalne motywy mocno stanęły na głowie. Zresztą "Martwy sezon" jest bardziej powieścią obyczajową niż kryminałem, choć te dwa gatunki są tu nierozerwalnie splątane. To przede wszystkim powieść o kobietach, o kilku ich pokoleniach: Magdzie, która w Ustce znalazła dom, ale ma wrażenie, że to poczucie bezpieczeństwa wymyka jej się z rąk. O Tamarze, ciotce Magdy, zmuszonej przemyśleć swoje dotychczasowe życie i wybory, których dokonała lata wcześniej. O Marii, seniorki rodu, która przeżyła piekło i pomaga kobietom takim jak ona, ale nie wie, jak długo jeszcze będzie w stanie to robić. Jest poważniej niż w pierwszej części, więcej jest smutku, ludzkich dramatów, ale mimo to powieść nie przytłacza, subtelny humor i kilka rozładowujących napięcie wątków przydają jej lekkości, sprawiają, że czyta się ją szybko i dobrze. Nie było idealnie, kilkukrotnie zirytowały mnie przebijające się w narracji poglądy autorki, bardzo odmienne od moich, ale nie mogę powiedzieć, żeby była to zła książka. Bardziej refleksyjna niż sensacyjna, ale dobrze napisana. Niewyjaśnione wątki zapewne zapowiadają trzeci tom serii i przyznam, że czekam na niego z ciekawością.

Na nowe przygody Garstek z Ustki mocno czekałam. Pierwszy tom bardzo mi się podobał za humor, lekkość i że pod fasadą komedii skrywa drugie dno. W drugiej części według mnie jest bardziej nostalgicznie, może poważniej? Jest trup, stara miłość, kłopoty finansowe, gips na nodze i kilka innych nieszczęść. I chociaż odczuwam zmianę klimatu (w końcu Ustka zimą nie może być ciepła) to i ten tom bardzo mi się podobał. Autorkę znam raczej z tej strony fantastycznej (chociaż to kobieta renesansu - żadnych ograniczeń gatunkowych), to i tutaj poradziła sobie świetnie. Według mnie książka godna uwagi, można ją przeczytać bez znajomości pierwszego tomu, jednak czemu by ograniczać sobie przyjemność? Ja bardzo polecam.