Lustro naszych smutków (okładka miękka)

Bardzo słaba książka. Początek dawał cień nadziei, ale szybko się rozwiał. Drewniane zdania, płaskie postaci, brak dramaturgii. Dno.

Wiosna i początek lata. 1940. Francja. Louise Belmont. Desire Migault. Kapral Landrade. Żandarm Fernand. Pan Jules. Gabriel. Oto oni. Każdy z nich ze swoją historią. Każdy z nich ze swoim celem. Każdy z nich ze swoimi pragnieniami. Drogi każdego z nich spotkały się tam, w kaplicy Beraulta. No, prawie każdego… Louise Belmont to młoda nauczycielka, której życie raptem doszczętnie legło w gruzach. Jak?! Jak mogła się na to zgodzić? Jak mogła pozwolić na to, aby uwikłać się w taki skandal? Ten skandal zmienił całe jej dotychczasowe życie. To właśnie ten skandal stał się impulsem do tego, że zaczęła zadawać pytania. Takich odpowiedzi nie spodziewała się usłyszeć za nic w świecie. Wszystko w co wierzyła, straciło sens. Od teraz ma nowy cel: musi go znaleźć! Ten skandal pomógł jej przekonać się, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem. Nie doceniała tego, że przez ten cały czas pan Jules otaczał ją swoją opieką. Niczym Anioł Stróż. Nie tylko był jej pracodawcą. Był kimś więcej. A wszystko dlatego, że tak bardzo kochał pewną osobę, którą Louise mu przypominała… Louise była odważna, była zdeterminowana, była zdecydowana na wszystko. Tym bardziej w obliczu zbliżających się niemieckich oddziałów. Wie, że nie może tracić czasu. Kto wie, ile go tak naprawdę zostało. Decyduje się na opuszczenie Paryża. Tym samym dołącza do setek tysięcy paryżan uciekających przed niemieckim najeźdźcą. Tylko w przeciwieństwie do nich ma zupełnie inny cel. W przeciwieństwie do nich wyrusza tak, jak stoi. Nie dba o ocalenie choć części majątku, nie dba o zabranie rodzinnych pamiątek, nie dba o zabranie ubrań, nie dba o zabranie pożywienia na drogę. Nie dba o nic. Ona musi go po prostu odnaleźć. Musi opowiedzieć mu jego historię. Musi opowiedzieć mu ich historię… Raoul Landrade. Cwaniaczek jakich mało! Wojna to dla niego żyła złota! Potrafi kręcić niezłe interesy. Gdy trzeba, potrafi także posunąć się do szantażu. Tak się złożyło, że skutecznie zaszantażował Gabriela. Tak się złożyło, że przyczepił się do niego jak rzep do psiego ogona w najbardziej odpowiednim momencie. Tak się złożyło, że w wyniku pewnych okoliczności zostali wiernymi towarzyszami broni, którzy dbali o siebie nawzajem każdego dnia niezależnie od tego, czy są w bazie, czy walczą na tym samym odcinku frontu, czy siedzą w więzieniu, czy czekają na dalszy rozwój wydarzeń w obozie. Podczas licznych i tak różnych przygód obserwujemy ich przemianę. I zmianę ich wzajemnego postrzegania się. Tak, ten cwaniaczek zaimponował Gabrielowi. Tak, Raoul szczerze polubił tego wiecznie praworządnego nauczyciela z jakieś tam prowincji. Tak, szanował go. Teraz cel jest jeden: muszą wydostać się z tego przeklętego obozu, bo jak przyjdą Szkopy to kulka w łeb! Ale ucieczka musi być wspólna i zgrana. W pojedynkę nie dadzą rady… Desire Migault. Kim on nie był! A zawsze samozwańczy! Aktor idealny. Zawsze wiedział co odpowiedzieć. Zawsze wiedział, kiedy milczeć jak zaklęty. Zawsze wiedział, kiedy dać nogę… Ale… Ale swoje ostatnie wcielenie pokochał. I przeszedł samego siebie! Był kapitalny! Trzeba przyznać, że zrobił tyle dobrego dla tych wszystkich zbłąkanych ludzi, że nawet najbardziej wierzący przymknęli oko i … podziwiali go! W tych zwariowanych czasach dokonał czegoś wspaniałego. W tych okrutnych czasach pokazał, że zawsze warto być dobrym i czynić dobro. Udowodnił, że żyjąc w miłości i symbiozie można dokonać cudów! I dokonał! Ba! Dokonał niejednego cudu! A gdy nadszedł ten czas, by wziąć nogi za pas, zrobił to! Choć pierwszy raz naprawdę z ciężkim sercem… Pierre Lemaitre po raz kolejny uraczył nas fenomenalną powieścią! Doskonale pokazał absurdy wojny. Doskonale pokazał bezsens wojny. Doskonale pokazał, aby nie wyciągać pochopnie wniosków oceniając innych, bo tak naprawdę nie wiemy, jaka historia za nimi stoi. Ale daje też nadzieję… „Lustro naszych smutków” to książka, od której nie sposób się oderwać! Tu wszystko jest idealne. Historia, którą opowiada. Wątki, które kapitalnie ze sobą splata. Wyraziści bohaterowie. Niebanalne dialogi. I to poczucie humoru! Ta ironia! To wszystko sprawia, że nawet gdy mówi o sprawach mało wygodnych i trudnych, to sposób w jaki to robi można określić jednym słowem: mistrzostwo. Nie wszystko mówi wprost. To byłoby zbyt banalne. Słowem żongluje nader sprytnie. I wszystko potrafi wytłumaczyć, niczym Desire tłumaczący niepowodzenia armii francuskiej. Chociaż nie, to nie niepowodzenia, a pewne trudności, na które Francuzi nie byli przygotowani. Tym bardziej, że zdrajcy okazali się bardzo sprytni. Któż mógł przypuszczać, że (uwaga!) tresują psy do szczekania morsem! Takich perełek jest o wiele więcej.

Francuska wiosna A.D. 1940. Pierre Lamaitre jak mało który ze współczesnych francuskich pisarzy potrafi zachwycić, skłonić do zadumy i pokazać nie tylko ludzkie historie oraz związane z nimi dramaty, ale także ma wyjątkowy dar pokazania ch czytelnikowi na tle historycznych wydarzeń, które na zawsze odcisnęły swoje piętno na losach dumnych synów i córek kraju znad Sekwany. "Lustro naszych smutków" to trzecia część cyklu "Dzieci katastrofy", przybliżającego nam historie kilku bohaterów, dla których tłem będzie tym razem wojenna zawierucha z wiosny 1940 roku. Kwiecień 1940 roku. W Paryżu wszyscy mówią o wkroczeniu Niemców, które ma nastąpić lada chwila, ale większość Francuzów żyje swoimi sprawami. Młoda nauczycielka Louise Belmont próbuje się odnaleźć po skandalu obyczajowym, w który była zamieszana. Pan Jules karmi klientów w swojej restauracji. Uroczy hochsztapler Désiré Migault, który nie zawsze tak się nazywał i był już adwokatem, pilotem i chirurgiem, teraz próbuje swoich sił w Ministerstwie Informacji. Obrotny starszy kapral Landrade wykorzystuje pobyt w wojsku do robienia interesów, a paryski żandarm Fernand widzi w histerycznych działaniach władz szansę na spełnienie marzenia jego ukochanej żony. Kiedy ogarnięta paniką Francja pogrąża się w chaosie i mieszkańcy Paryża uciekają przed Niemcami, największe szumowiny – kanalie i tchórze – wypływają na powierzchnię. Ale jest też kilku ludzi dobrej woli, którzy nie poddają się otaczającemu ich zdeprawowaniu i zmierzają do szczególnego miejsca. Obraz wojennych dni z wiosny 1940 roku jest dzięki temu po prostu... prawdziwy. Nie ma tutaj gloryfikacji walki w obronie ojczyzny, nie ma heroizmu - jest za to prawda o ludziach oraz o ich prawdziwej naturze. Ta książka nie bez powodu została doceniona na całym świecie. Tak precyzyjnego, oddającego klimat epoki i trafnego obrazu rzeczywistości wiosennych dni 1940 roku, przyznam szczerze, nie miałem dotąd w rękach w formie książki. Jest co poczytać! A jeszcze więcej można sobie później przemyśleć... Najwięcej jednak jest w tym wszystkim autentycznych emocji - i to od pierwszej do ostatniej strony! Emocji znajdziemy w tym 448-stronicowym obrazie całe mnóstwo. Tak jak i udzielającej się czytającemu pasji, zaintrygowania i przemożnej chęci brnięcia przez kolejne strony tej historii. To nie jest bowiem tylko opowieść o tym, jak to jedni płaczą i nie widzą sensu, a drudzy ucztują na ich nieszczęściu. Pierre Lemaitre pokazał w tej książce pewną praktyczną definicję mistrzostwa jeśli chodzi o warsztat pisarski, odmalowanie realiów, ukazanie wątków w swej wymowie dramatycznych, ale przede wszystkim przebogatych z psychologicznego punktu widzenia. Nieraz jeden obraz wart jest więcej niż tysiąc słów - i tak jest właśnie w tej książce. Niektóre sceny, odmalowane poprzez dialogi, czy tylko przez małe obrazki skreślone piórem, są pewnym uchwyconym kadrem samym w sobie, ale mają też wymowę głęboką, której siłą jest to, czego nie widać i czego nie da się fizycznie przeczytać - Pierre Lemaitre pisząc jakiś np. akapit daje nam nie tylko składające się na niego słowa, ale też zestaw refleksji i niewypowiedzianych, ale znakomicie odczuwalnych emocji, które zajęłyby akapitów, każdorazowo, co najmniej 3-4... Wielki to talent i dar umieć oddać coś takiego... Brawo! Autor pokazuje, że w sztuce stworzenia ludzkich dramatów na tle wojennych historii nie ma sobie równych. Warto też zauważyć, że jego książki w pewien kronikarki sposób oddają także znakomicie historyczne tło wydarzeń, jakie miały w XX wieku miejsce na francuskiej ziemi. I okazuje się, że Francji z kwietniowych dni 1940 roku nie da się sprowadzić tylko i wyłącznie do wojskowej indolencji, kolaboracji i do podsumowującej to wszystko porażki. Obraz Francji z tamtych czasów to suma przeżyć, doświadczeń, emocji i działań jej obywateli, spośród których każdy miał własną motywację, obawy, namiętności i lęki. Zagłębienie się w świat pokazany przez Pierre'a Lamaitre to czysta przyjemność. Wydawnictwo Albatros - dziękuję. #lustronaszychsmutków #miroirdenospeines #pierrelamaitre #albatros #wydawnictwoalbatros #dziecikatastrofy #francja1940 #cosnapolce #bookstagram #bookreview #czytamksiazki #dobraksiazka

Grono wspaniałych bohaterów, chaotyczny Paryż i początek II Wojny Światowej. Połączenie, któremu nie sposób się oprzeć. Bardzo rzadko zwracam uwagę na okładki książek lub zastanawiam się nad ich tytułem. Inaczej rzecz ma się jednak w przypadku nowej powieści Lemaitre. Przyciągająca oko okładka i piękny tytuł niosą ze sobą obietnicę, pozwalają czytelnikowi założyć, że ta historia będzie wyjątkowa i szczególna, że dostarczy emocji i zostanie w pamięci na dłużej. Moje wyobrażenie o tej opowieści na szczęście znalazło pokrycie w rzeczywistości. Choć nie była to dla mnie łatwa książka, a jej lektura zajęła mi dobrych kilka dni, wracałam do niej z zainteresowaniem, a losy bohaterów śledziłam z uwagą. Miałam już okazję, by przekonać się, jak wspaniałym autorem jest Lemaitre. Wszystko, co w jego historiach zauroczyło mnie wcześniej, znalazłam również i tutaj. „Lustro naszych smutków” (czy Wam również tak bardzo podoba się ten tytuł?) to wielowątkowa opowieść, dla której punkt odniesienia stanowi początkowy okres II Wojny Światowej. Dzięki autorowi możemy wyobrazić sobie, co wówczas działo się w Paryżu i okolicy. Bierzemy udział w panującym chaosie, czujemy niepokojące nastroje, doświadczamy głosu i słyszymy szum nadlatujących bombowców. Lemaitre potrafi oddać klimat tamtych czasów, zainteresować czytelnika, podziałać na wyobraźnię i przypomnieć, jak istotny był to okres w historii. Odniosłam jednak wrażenie, że to nie wojna jest w tym przypadku najważniejsza, nie ona odgrywa pierwsze skrzypce. To, co rzeczywiście ma w tej historii kluczowe znaczenie, to emocje i uczucia bohaterów. Autor stworzył grono wspaniałych, ujmujących i dopracowanych postaci, które zatrzymują przy tej książce, pogłębiają jej wartość i nadają jej nowe znaczenie. Nie od początku potrafiłam docenić te charaktery. Niektórzy zostali obdarzeni moją sympatią wraz z upływem dłuższego czasu. Nie mogę natomiast odmówić autorowi talentu w kreowaniu postaci. Lubię realizm i autentyczność tej opowieści. Lemaitre odnosi się do wojny, nie zapomina jednak o tym, co najważniejsze. Wojna nie stłumiła uczuć, marzeń i pragnień. To one wiodą moim zdaniem prym w tej opowieści. Największe wrażenie zrobił na mnie wątek miłosny. To w nim doszukałam się niezwykle silnych emocji i pięknych słów. Takie to było cudne, poruszające, melancholijne. Po prostu brak mi słów, by oddać, jak bardzo mi się ten motyw podobał, jak silnie na mnie wpłynął. „Lustro naszych smutków” to jedna z tych historii, o których można by było mówić bardzo długo. Nie chcę jednak już dłużej i intensywniej Was zachęcać. Powiem wprost: musicie to przeczytać!

Przez kilka ostatnich lat nie miałam okazji zapoznać się z twórczością tego autora i postanowiłam skusić się na tę lekturę. Pozycja jest obszerna i skupia się na czasach wojennych oraz opowiada o losach kobiety, która za olbrzymią kwotę zdecydowała się rozebrać przed mężczyzną. Niestety, gdy ona była naga on się zastrzelił. Z jakiego powodu tak się stało? Autor potrafi tworzyć ciekawe pozycje i ta także taka jest. Fabuła była naprawdę świetna i na pewno znajdzie swoich odbiorców wśród miłośników takich książek. Miło spędziłam czas z tą pozycją i bardzo przypadła mi do gustu. Chętnie zwrócę uwagę na poprzednie wydania autora. Miło jest zagłębić się w taką publikację i przy okazji zapoznać się z powieścią autora, którego twórczość przez długi okres czasu była dla mnie zapomniana. To było udane czytelnicze spotkanie. ,,Lustro naszych smutków" to udana lektura dla miłośników twórczości autora i książek z motywem wojennym.