Łowczyni z Ciernistego Lasu (okładka miękka)

To moje pierwsze spotkanie z Melanie Dickerson. I jestem mile zaskoczona. Średniowiecze, wiara w Boga , intrygi , tajemnice, zdrady i przede wszystkim miłość. To wszystko znajdziemy w tej ekscytującej książce. W tych 350stronach ,każdy znajdzie coś dla siebie. 🏹 Odette Menkels to bardzo piękna ,mądra i oddana sprawie dziewczyna. Jest siostrzenicą najbardziej zamożnego kupca w Thornbeck. Za dnia uczy biedne dzieci czytania i pisania. Jest bardzo dobroduszną osobą. Nie potrafi przejść obok biednych obojętnie. Nie może patrzeć na głodujące dzieci ,więc postanawia im jakoś pomóc. Nocami wymyka się z domu by upolować dziką zwierzynę. Lecz las i owe zwierzęta należą do margrabiego, a to, co robi to kłusownictwo. I ono jest surowo karane. Kiedy na zabawie świętojańskiej poznaje bardzo urodziwego leśnika o imieniu Jorgen. Nie przypuszczała ,że los może być tak pogmatwany. Już od samego początku coś ich przyciągało ku sobie. Ona piękna , bogata i kłusowniczka, a on zwykły leśnik z marną pensją i ścigający kłusownika. Czy po mimo odmienności społecznej będą ze sobą? Co z sekretem dziewczyny? 🏹 Jorgen Hartman to przystojny i dobrze zbudowany leśnik. Przejął tą posadę po śmierci ojca. Za wszelką cenę chce złapać kłusownika , to dla niego sprawa honoru i także obowiązek by chronić zwierzynę łowną. To wszystko się niestety komplikuje gdy poznaje Odette. Niestety nie wie ,że to ona jest kłusownikiem. Jak potoczą się dalsze losy naszych bohaterów? Tyle przeszkód i komplikacji by dostać to czego się pragnie. 🏹 Ta książka to do siebie, że potrafi wciągnąć czytelnika. Dosyć szybko się czyta. Cała fabuła rozgrywa się między lasem , miastem. Mogło być to bardziej rozbudowane. Wątki miłosne tej dwójki były intrygujące jak i irytujące. Dobrze wiedzieli ,że są sobie przeznaczeni , lecz i tak próbowali sobie wmówić ,że nie mogą być razem ze względów pozycji majątkowej. W tych czasach tylko to się liczyło. Wydać za mąż za bogatego mężczyznę. Dzięki temu żyło się w dobrobycie. A co jeżeli stanie się na odwrót bogacz zbiednieje ,a biedny się wzbogaci?No właśnie nikt nie może przewidzieć co się stanie z naszym losem. Odette miała tą możliwość i wyrozumiałego stryja ,że mogła spokojnie poczekać na tego jedynego. Lubiłam czytać gdy ta dwójka się spotkała. Było czuć tą magiczną siłę. To takie romantyczne i za razem niebezpieczne. I zauważyłam również to ,że ludzie mimo swojej wiary nie potrafili pomóc biednym. W końcu Bóg kazał się dzielić i pomagać. Nawet w tych czasach tak jest. Wyższa klasa zawsze gardziła tą niższą. Za to koniec zwalił mnie z nóg. 🏹 Jeżeli chcecie przenieść się w średniowieczne intrygi i miłość, która może być niebezpieczna. To zapraszam do lektury 😊

Wkraczając w świat Thornbeck w 1363 roku, poznajemy przepiękną dwudziestojednoletnią Odette Menkels. Sierotę, która rodziców straciła w wielkiej zarazie, a jej trzydziestopięcioletni stryj Rutger przygarnął ją pod swoje skrzydła, po długich czterech latach tułaczki i żebrania małej wówczas Odette. Od tego czasu dziewczyna żyje w dostatku, a stryj daje jej ogromną swobodę. Dziewczyna jak dotąd powinna być już zamężna, jednak coś sprawia, że nie może tak łatwo pozwolić zawładnąć swoim sercem. Okoliczne sieroty. Odette dwa do trzech razy w tygodniu wychodzi przed mury miasta, by udzielać im lekcji pisma i czytania. Tak jest za dnia, a w nocy? W nocy wyrusza na polowania do lasu Thornbeck, nad którym, na rozkaz margrabiego sprawuje pieczę dwudziestopięcioletni przystojniak - Jorgen Hartman. Młodzi od pierwszej chwili wpadają sobie w oko, choć z początku nie dopuszczają do siebie tej myśli. Różni ich wiele, choć tak na prawdę nic. Jednak na horyzoncie pojawia się kolejny kawaler gotów pojąć nieokiełznaną Odette za żonę - syn burmistrza. W tym czasie w Ciernistym Lesie jest coraz mniej zwierzyny. Leśnik i kłusownik. Chłopak i dziewczyna. Czy wspólnie zdołają uratować kolejne istnienia? Czy mimo wielu zdrad i knowań los się do nich uśmiechnie? Czy Odette podejmie właściwą decyzję, a może ktoś jej to ułatwi? Opisy łowiectwa, kokieterii, życia sierot i ladacznic pod okiem burdel-mamy. Bale, noce świętojańskie, maskarady. Odwaga i miłość. Zdrada i intryga. To wszystko znajdziesz w "Łowczyni z Ciernistego Lasu". Poruszająca od pierwszej strony. Po raz kolejny mogłam poczuć się jak w bajce, jak w "Średniowiecznych Legendach". Nie będę zbędnie się rozpisywać, powiem jedno o książce: WARTO.

Kiedy zobaczyłam zapowiedź "Łowczyni z ciernistego lasu", wiedziałam, że muszę tę książkę przeczytać. Jej opis kojarzył mi się mocno z początkiem "Dworu cierni i róż", który bardzo mi się podobał. Zastanawiałam się, czy Melanie Dickerson zafunduje mi taki kalejdoskop emocji, jaki dostałam od Sarah J. Maas, czy może książka okaże się zwykłym plagiatem. Z pewnością nie spodziewałam się tego, co otrzymałam. Dawno nie byłam tak rozczarowana. Odette to piękna dziewczyna z dobrego domu. Wciągu dnia uczy biedne dzieci czytać, a nocą poluje w lasach margrabiego na jelenie, które oddaje potem tym, którzy nie mają co jeść. Jorgan Hartman jest leśnikiem, dla którego ktoś taki jak Odette to wróg. Jego zadaniem jest ująć kłusownika i postawić przed sądem. Jest tym bardziej zdeterminowany, że kilka lat wcześniej jego ojciec zginął z rąk kogoś, kto nielegalnie polował na zwierzęta w królewskich lasach. Kiedy Odette i Jorgen widzą się po raz pierwszy, z miejsca wiadomo, że nie pozostaną sobie obojętni. Odette wie, że nie wolno jej kochać leśnika, ale serce robi swoje. Tymczasem Jorgen cały czas poluje na kłusownika... Dawno już nie czytałam książki, która aż tak by mnie rozczarowała. Przewidywalna i schematyczna od początku do końca. Postacie papierowe, jednowymiarowe i irytujące. Odette, która z założenia miała być chyba bohaterką, która będzie w czytelniku budzić pozytywne uczucia, denerwowała mnie do granic możliwości. Autorka przedstawiła ją jako zbyt idealną, nie sądzę, aby tacy ludzie istnieli naprawdę. Powieść, pomimo tego, że miała spory potencjał, zupełnie mnie nie wciągnęła. Nie zaangażowałam się w historię, bo od początku było wiadomo jak się skończy. Kilka razy podczas lektury miałam ochotę odłożyć tę książkę i więcej do niej nie wracać. Nie zrobiłam tego tylko dlatego, że to egzemplarz recenzencki. Powieść jest pięknie wydana, okładka jest przecudna, ale niestety ,wnętrze jest bardzo słabe. Niewątpliwie jest to jedna z najsłabszych książek, jakie przeczytałam nie tylko w tym roku, ale w ogóle. Pozostaje mieć nadzieję, że więcej rozczarowań przez dłuższy czas nie będzie.

Poznajcie Odette Menkels, damską wersją słynnego Robin Hooda, która łamie prawo, aby pomagać biednym! Codziennie w nocy ryzykuje nie tylko swoją reputację, ale i życie. Wraz z grupką kilku młodych pomagierów poluje w Ciernistym lesie na jelenie margrabiego Rainharta, co jest surowo zabronione. Nie można tego nazwać inaczej – Odette jest kłusowniczką, choć kierują nią szlachetne cele. Jednak główny leśniczy margrabiego, Jorgen Hartman, zrobi wszystko, aby odnaleźć tego, kto bez zezwolenia pozwala sobie na takie poczynania. Kiedy ta dwójka poznaje się przypadkiem na zabawie świętojańskiej, nie mają nawet pojęcia, że są swoimi największymi wrogami. Wiem, że były takie osoby, które czekały na polską premierę tej książki. Czy ja do nich należę? Raczej nie. Powieść Melanie Dickerson rzuciła mi się w oczy dopiero wtedy, kiedy pojawiła się w polskich zapowiedziach. Owszem, zainteresowała mnie swoim opisem, bowiem zwiastował on całkiem konkretną historię osadzoną w fantastycznym świecie. Niestety, muszę przyznać, że jest to mylne wrażenie, bowiem otrzymałam prostolinijną opowiastkę z przewidywalnym zakończeniem. Choć pierwsze strony jeszcze trzymały mnie w przekonaniu, że będzie dosyć dobrze, tak jednak z każdą kolejną kartką traciłam na to nadzieję i wiedziałam, że autorka nie zboczy z obranej przez siebie ścieżki. A szkoda. Jeżeli jesteście fanami prostych historii miłosnych, to być może będziecie usatysfakcjonowani tą powieścią. Jeżeli szukacie czegoś łatwego w odbiorze, wręcz banalnego i nieskomplikowanego, to również możecie śmiało sięgać po tę pozycję. Natomiast, jeśli macie ochotę na konkretną, złożoną i wielowątkową opowieść osadzoną w nieco średniowiecznych realiach, to szukajcie gdzie indziej. Melanie Dickerson zaprezentowała nam historię, która nie tylko powiela pewne schematy, ale też nie wnosi nic nowego do literatury. To taka typowa bajka z przewidywalnym happy endem. Co więcej, to szczęśliwe zakończenie było wręcz absurdalne. Choć wydawałoby się, że przez bohaterami jest sporo wyzwań i trudnych decyzji, tak wszystko idzie jak z płatka – za łatwo, za szybko, zbyt prosto. Absurdalność pewnych wydarzeń całkowicie zbiła mnie z tropu i momentami nie dowierzałam w to, co czytam. Wydaje mi się, że autorka chciała jak najlepiej oddać realia średniowiecznego życia, ale nie wyszło to najlepiej. Z jednej strony mamy tutaj mało barwnych opisów, które umożliwiłyby nam przeniesienie się do tego świata, a z drugiej mamy ogromne przerysowanie całości, jeżeli weźmiemy pod uwagę wszystkie wypowiedzi bohaterów i ich dialogi. Przesyt słów „pani” i „panie” nie działał na mnie zbyt zachęcająco. Główna bohaterka średnio przypadła mi do gustu, właściwie nie wzbudziła we mnie żadnych większych emocji, podobnie jak i pozostałe postacie, jak i cała historia. Brak napięcia, brak logiki, brak sentymentów. Niestety! Choć ogółem sam zamysł nie był najgorszy i naprawdę dało się z niego wiele wyciągnąć. Mimo wszystko uważam, że pozycja ta jest po prostu do końca nieprzemyślana i niedopracowana. No i mamy jeszcze jeden aspekt – ten romantyczny. Moja irytacja sięgała zenitu na każdej stronie, na której były wieczne zachwyty Odette. Jaka to ona jest wspaniała, cudowna, piękna, niepowtarzalna, urokliwa, ambitna, inteligentna… No po prostu chodzący ideał, a jak dla mnie była bardzo bezpłciowa. Jednakże każdy mężczyzna na kartach tej powieści zachwycał się jej urodą i stylem bycia. Ile razy można czytać coś takiego? Czy autorka próbowała przekonać samą siebie, jak perfekcyjna jest jej bohaterka? Było to naprawdę męczące i zupełnie niepotrzebne. I uwaga! Mamy do czynienia z trójkątem miłosnym. Jeden z kandydatów na męża Odette jest dobrze ustawionym synem burmistrza, więc to dobra partia, przynajmniej, kiedy kierujemy się rozumem. Ma odpowiedni status społeczny i pieniądze. No ale oczywiście pojawia się ubogi leśnik i mamy miłość od pierwszego wejrzenia, rozwijającą się w zastraszającym tempie i jak już pisałam powyżej – kończącą się po prostu w sposób niewypowiedzianie nierealny i zaburzający wszystko to, czego dowiadujemy się wcześniej, chociażby o margrabim i jego podejściu do kłusowników. Łowczyni z Ciernistego lasu mogła być intrygującą pozycją. Mogła być naprawdę dobrze napisaną powieścią, z dobrze rozwiniętymi wątkami, z odpowiednio wykreowanymi bohaterami i porywającą fabułą. Niestety, Melanie Dickerson gdzieś po drodze zbłądziła. Brakuje tu wielu elementów, które pomogłyby się tej historii wybić, więc wątpię, żeby zyskała ona rzesze fanów. Wydaje mi się, że zginie po prostu wśród wielu innych powieści tego typu, bo nie ma w niej nic wyjątkowego. Jeżeli jednak czujecie, że mimo wszystko powinniście się z nią zapoznać, to ja nie odradzam – spróbujcie! www.bookeaterreality.blogspot.com