Lokatorka (okładka miękka)

Ksiazka rzeczywiscie trzyma w napieciu do samego konca, gdy juz ustalilam swoja teorie i wersje zdarzen, fabula wywracala mi ja do gory nogami srednio co 5 kartek :) idealna lektura na spokojne wieczory, niebanalna, ale mimo to lekko i latwo sie czyta. Ksiazka od razu poszla w obieg do przyjaciolek :)

Początkowo wciąga, super motyw przewodni. Ale im dalej w las... staje się nużąca i przewidywalna. Dodatkowo autor zdradza co tak naprawdę się stało ale jeszcze nie kończy książki. Czytelnik czeka na coś dodatkowego, na jakąś "zaskoczkę" a tu bieda. Nie polecam, szkoda czasu.

Od zawsze gustowałam w książkach romantycznych a na Lokatorkę natknęłam się przypadkiem. Przeczytałam ją w jeden dzień z dreszczykiem na plecach. Trzyma w napięciu do samego końca i dzięki tej książce zacznę sięgać po thrillery częściej.

Fajna, ale szału nie ma. Spodziewałam się większego WOW. Akcja zaczyna się praktycznie dopiero w połowie książki. Zakończenie do przewidzenia. Napisana prostym językiem, lekko się czyta.

Wciągająca, nawet jeśli można się domyślić końcówki, to i tak historia zaskakuje. Świetnie się czyta.

Zdecydowanie polecam, chociaż czuje mały niedosyt w końcówce :)

Emmę i Jane łączy wiele rzeczy - obie potrzebują nowego początku, zmiany, która rozpocznie nowy, lepszy okres w ich życiu; obie wyglądają zadziwiająco podobnie: kolor włosów, rysy twarzy... Z łatwością można by uznać je za siostry! Obie wprowadzają się do niezwykle nowoczesnego domu przy Folgate Street 1, który rządzi się swoimi zasadami. Obie wplątują się w skomplikowaną relację z właścicielem mieszkania. Tylko jedna rzecz dzieli kobiety - Emma już nie żyje, Jane jeszcze tak. Nawet sobie nie wyobrażacie, jak podekscytowana byłam, kiedy dowiedziałam się, że będę mogła przeczytać tę książkę. I nie chodzi tylko o to, że do jej premiery wciąż pozostało sporo czasu, ale zwyczajnie thrillery psychologiczne to właśnie to, co mnie fascynuje. Z chęcią zagłębiam się w skomplikowaną ludzką psychikę, która bywa zaskakująca, nieprzewidywalna i nieraz przerażająca. Thrillery psychologiczne grają na uczuciach czytelników wodząc ich za nos i podsuwając przeróżne tropy, które po chwili okazują się fałszywe. Czytając ten gatunek nigdy nie można mieć stuprocentowej pewności, że to, co widzimy na kartkach książki, jest prawdą. Emma Mathews i Jane Cavendish. Emma wprowadziła się już wcześniej do mieszkania przy Folgate Street 1, natomiast Jane była jego nową lokatorką, kiedy Emma uległa tragicznemu wypadkowi, na skutek którego poniosła śmierć. Choć można by mieć wątpliwości, czy był to wypadek... Co przyciąga nowych mieszkańców do tego domu? Surowe, rustykalne wnętrze i ekstremalnie nowoczesna technologia, a wszystko to w zaskakująco niskiej cenie. Nowy lokator musi jednak odpłacić się przestrzeganiem wielu osobliwych zasad takich jak: - Żadnych obrazów. - Żadnych książek. - Żadnych zasłon w oknach. - Żadnych dodatkowych świateł poza tymi, które są zainstalowane... Ta lista zakazów i nakazów ciągnie się jeszcze bardzo długo - a jednak chętnych do zamieszkania w tym miejscu nie brakuje. Lecz każdy potencjalny lokator musi wypełnić stosy formularzy z dziwnymi osobistymi pytaniami i pomyślnie przejść rozmowę z właścicielem. Emma i Jane zostały wybrane i mogły wprowadzić się na Folgate Street 1. Musicie wiedzieć, jak bardzo specyficzny był to dom. To mieszkanie, które jest szpiegiem. Wie wszystko o osobie, która go zamieszkuje, zna jej uczucia, emocje i szczegóły z jej życia. Wydaje się mieć własny umysł - tak, jakby w każdej chwili mogło zwrócić się przeciwko właścicielowi... Może brzmi to trochę absurdalnie, ale ten dom od początku napawał mnie strachem i niepokojem, coś w jego ogromnej zdolności do ingerencji w życie lokatora sprawiało, że przechodził mnie dreszcz. To uczucie nasiliło się jeszcze bardziej w samej końcówce książki, kiedy mieszkanie to wpędziło mnie w prawdziwe przerażenie! Myślicie, że to niemożliwe, aby bać się DOMU? Przeczytajcie Lokatorkę, a przekonacie się! Tak to właśnie działa - autorka mistrzowsko gra na emocjach czytelnika i nieustannie buduje napięcie, które pod koniec sięga już niebotycznego poziomu. Już od pierwszych słów książka roztacza wokół siebie atmosferę niepewności, która sprawia, że ma się wrażenie, że naraz wydarzy się coś nieoczekiwanego, że ktoś wyskoczy z szafy lub wyjdzie spod łóżka. W zasadzie im bardziej zbliżamy się do punktu kulminacyjnego powieści, tym większą dawkę emocji dostajemy. Narracja książki prowadzona jest na przemian z perspektywy Emmy i Jane. Jest to dosyć specyficzne, ponieważ podczas gdy Jane jest naszą bohaterką w czasie teraźniejszym, to Emma pochodzi z przeszłości - umiejscowienie akcji w obu przypadkach jest jednak to samo: mieszkanie przy Folgate Street 1. Obie kobiety poznają błyskotliwego architekta i właściciela domu, Edwarda Monkforda, którym są niezwykle zaintrygowane. Mężczyzna ten jest niezaprzeczalnie pociągający, jednak tym samym jest chorobliwie pedantycznym perfekcjonistą, w którego oczach nieraz ujrzeć można groźny błysk. W zasadzie przez całą książkę czytelnik waha się, czy Edward jest narcystycznym socjopatą, czy tylko specyficznym człowiekiem o własnych zasadach. Emma i Jane wpadają w tę samą pułapkę, wikłają się w te same problemy i o ile dla Emmy nie ma już żadnego ratunku, to Jane wciąż ma szansę na uniknięcie losu swojej poprzedniczki. Styl JP Delaney jest wyśmienity. Autorka pisze w błyskotliwy, intrygujący i absorbujący uwagę sposób tak, że niełatwo jest się oderwać. Lokatorki się nie czyta - przez nią się płynie w zastraszającym tempie, nieustannie pragnąc więcej i więcej. Czy są tutaj jakieś wady? Znalazłam tylko jedną, która nawet nie jest do końca wadą - po intrygującym początku, zachęcającym do dalszej lektury, następuje spowolnienie akcji, które trwa przez około 100 stron. W tym czasie bardziej skupiamy się na romansie i życiu osobistym bohaterek, a wątek tajemnicy i odkrywania przeszłości schodzi na drugi plan. I wiecie, nie jest tak, że ta część książki mi się nie podobała - nie, naprawdę była dobra! Jednak zdecydowanie bardziej polubiłam tę drugą, bardziej emocjonującą i poruszającą wątek psychologiczny. I nawet jeśli nie

„Bo przecież właśnie tego wszyscy tak naprawdę szukamy, prawda? Kogoś, kto uporządkuje bałagan w naszych głowach.” Jeżeli weźmiemy pod uwagę sukces książek, które w tytule mają słowo „girl”, przestaniemy się dziwić, że na rynku wydawniczym co jakiś czas pojawia się kolejna taka pozycja. The Girl Before, w polskim wydaniu Lokatorka, to thriller psychologiczny przywodzący na myśl podobne powieści, takie jak Zaginiona dziewczyna czy słynna Dziewczyna z pociągu. Utrzymana w podobnym klimacie, napisana z niesamowitą dbałością o szczegóły, okazała się być doskonałą, choć pod pewnymi względami nieco przewidywalną lekturą. Jednak zdecydowanie jest tu wiele dobrych elementów, które zasługują na uwagę i uznanie. Do niepowtarzalnego domu przy Folgate Street 1 wprowadza się młoda para, Emma i Simon. Są w sobie bardzo zakochani, szczęśliwi i planują wspólną przyszłość. Przeprowadzka jest dla nich szansą na nowe życie i zapomnienie o bolesnych przeżyciach z przeszłości. Emma boryka się z traumą i stresem pourazowym po tym, jak została napadnięta w ich poprzednim mieszkaniu. A dom przy Folgate Street 1 jest wyjątkowo bezpieczny. To nowoczesna architektura, w której technologia ułatwia mieszkańcom wykonywanie codziennych czynności. Zapamiętuje tego, kto w nim mieszka, jaką temperaturę wody pod prysznicem lubi, wyczuwa nastrój, kontroluje stan zdrowia… Niczym sztuczna inteligencja, dom staje się nie tylko miejscem zamieszkania, ale czymś znacznie więcej. Dlatego tak ciężko jest zostać jego mieszkańcem – nie każdemu się to udaje, bowiem jego twórca wymaga od mieszkańców podpisania bardzo skomplikowanej umowy… Akcja tej powieści rozgrywa się dwutorowo: przed i po. Przed to wydarzenia przedstawione z perspektywy Emmy, młodej kobiety, która próbuje dojść do siebie po brutalnym napadzie. Jej chłopak, Simon, wspiera ją jak tylko może. Chcąc zapomnieć o przeszłości szukają nowego miejsca zamieszkania, jednak Emma nigdzie nie czuje się bezpiecznie. Dopóki nie przekracza progu domu przy Folgate Street 1 zaprojektowanego przez ekscentrycznego i tajemniczego architekta, Edwarda Monkforda. Zanim będzie można otrzymać klucze do niezwykle stylowego, utrzymanego w stylu minimalistycznym budynku, trzeba wypełnić szczegółowy formularz, w którym nie brakuje dziwnych pytań. Co więcej, trzeba podpisać umowę, której warunki są dosyć niepowtarzalne. Nie wolno w domu trzymać książek, nie wolno kłaść ubrań na wierzchu, a właściciel w każdej chwili może przeprowadzić inspekcję mającą na celu sprawdzenie, czy warunki umowy są odpowiednio przestrzegane. Po to wydarzenia przedstawione w perspektywy Jane. To również młoda kobieta borykająca się z traumą, jaką była utrata dziecka. Choć dom Monkforda skrywa w sobie mroczne tajemnice i ma smutną historię, Jane wydaje się być zadowolona z przeprowadzki. Nie przeszkadza jej to, że niegdyś w tym domu doszło do tragicznego wypadku. Nie przeszkadza jej to, że w ogrodzie jest grób. Co ciekawe, Edward Monkford intensywnie interesuje się mieszkańcami swojego apartamentu. Jane i Emma szybko ulegają jego urokowi, co oczywiście niesie ze sobą pewne konsekwencje. Ta książka jest bardzo złożona, a my naprzemiennie poznajemy obydwie historie. Krok po kroku odkrywamy tajemnice skrywane przez wszystkich bohaterów. Wkrótce dowiadujemy się, jaka zbrodnia miała miejsce w domu przy Folgate Street. Wiele podejrzeń zostaje skierowanych na Edwarda Monkforda, ale tak naprawdę pojawia się jeszcze kilka innych postaci, które mogą być za to odpowiedzialne. Delaney dba o to, aby namącić czytelnikowi w głowie, choć ja miałam swojego „faworyta” już od początku i moje przypuszczenia okazały się być słuszne. Jednak przyznam szczerze, że chwilami miałam w tej kwestii pewne wątpliwości. Autor wytwarza tak niesamowity klimat, tak kieruje fabułą, że chwilami naprawdę można się poczuć niepewnie. Do myślenia z pewnością daje motyw samego domu zaprojektowanego przez Edwarda Monkforda. Jest naprawdę niesamowity, ale osobiście nie odważyłabym się w nim zamieszkać. Nie jestem minimalistką, więc zdecydowanie bym się tam nie odnalazła. Jednak Emma i Jane wydają się idealnie tam pasować. Sam Monkford jest postacią niezwykle interesującą. Z pozoru zimny, ale stanowczy, tajemniczy i porywający. Ma w sobie ten samczy magnetyzm, dlatego bohaterki z taką łatwością padają mu w ramiona. Monkford jasno stawia warunki i wie, czego oczekuje od związków i od życia. Sprawia wrażenie socjopaty, a samo to, że Jane i Emma są niezwykle podobne do jego zmarłej żony, z pewnością nie jest tutaj czymś, co można by zlekceważyć. Delaney tak sprytnie wplata do swojej powieści pewne wątki, że czytelnik zostaje całkowicie omamiony. Od tej książki nie sposób się oderwać. Choć podejrzewałam, jak to wszystko się skończy, i w dużej mierze moje wizje się spełniły, to ciekawość i napięcie trzymały mnie w ryzach do ostatniej strony, podczas czytania której miałam ciarki na plecach. Lokatorka jest napisana niezwykle płynnym językiem i wciąga już od samego początku. Czyta się ją w

J.P. Delaney to pseudonim literacki ugandyjskiego pisarza, dziennikarza i krytyka kulinarnego Anthony’ego Capelli. Capella podróżuje po świecie w poszukiwaniu wyjątkowych potraw i smaków, a jego artykuły ukazują się w magazynie Sunday Times. Jego książki zostały przetłumaczone na dziewiętnaście języków, a dwie mają zostać zekranizowane. Zrób listę wszystkich rzeczy, które uważasz w swoim życiu za niezbędne. Często już jako dzieci marzymy o rodzinie, dzieciach, domu z ogródkiem. Bohaterki Lokatorki na pewno też miały podobne marzenia. Jednak życie nie zawsze układa się tak jakbyśmy tego chcieli. Pierwsza z kobiet, Emma została napadnięta w swoim mieszkaniu; druga, Jane właśnie straciła dziecko. Obie w pewnym sensie znalazły się na rozdrożu. W poszukiwania bezpiecznego domu obie trafiają na wyjątkowy obiekt, nie taki jak inne. Jednak aby móc tam zamieszkać trzeba spełnić mnóstwo, często bardzo dziwacznych warunków. Gdy nad czymś pracuję, nie umiem odpuścić, dopóki nie osiągnę w pełni zadowalającego rezultatu. Zgadzam się _ _ _ _ _ Nie zgadzam się Ultranowoczesny, inteligentny, minimalistyczny w każdym aspekcie dom, naszpikowany elektroniką, która myśli za jego mieszkańców. Emma pierwsza lokatorka już tu nie mieszka, bo nie żyje. Jane jest nową użytkowniczką domu przy Folger Street 1. Kobiety, choć nie są ze sobą spokrewnione, bardzo siebie przypominają. Ten sam kolor włosów i oczu, rysy twarzy i pragnienie by zacząć wszystko od nowa. Jest jeszcze coś, co łączy obie kobiety, bliskość z właścicielem i architektem budynku Edwardem Monkfordem. Musisz wybrać między uratowaniem posągu Dawida autorstwa Michała Anioła a ocaleniem życia głodującego, bezdomnego dziecka. Wybierasz: a) posąg; b) dziecko Powinnam w tym momencie napisać, że czytanie Lokatorki uzależnia. Miałam poważne problemy by choć na chwilę rozstać się z książką. Nawet gdy musiałam skorzystać z toalety, powieść Delaneya była ze mną. Lokatorka na krótki czas zdominowała moje życie. Książka wzięła mnie we władanie, a puściła dopiero wtedy, gdy przeczytałam ostatnią stronę. Nie mam czasu dla ludzi, którzy nie dążą do samodoskonalenia. Zgadzam się _ _ _ _ _ Nie zgadzam się Bardzo ważny, jeśli nie najważniejszy dla fabuły jest budynek przy Folger Street 1, zbudowany w stylu minimalistycznym wywodzącym się z Japonii. Cechuje go prostota, perfekcja i wyciszenie. Gładkie niczym nie zakłócone powierzchnie, prawie ascetyczne wnętrze a jedyną ozdobą jest człowiek, który akurat w nim mieszka. Edward zachłysnął się tym stylem właśnie w Japonii. Dom stanowi epicentrum historii i wokół niego prowadzona jest cała opowieść. Czy grubi ludzie wywołują u Ciebie: a) smutek; b) irytację Szczerze powiedziawszy, nie mogłabym mieszkać w takim domu. Ja lubię jak dookoła mnie panuje lekki nieład, dzięki czemu widać, że ktoś tutaj mieszka. Niekoniecznie wszystko musi być na swoim miejscu. Uwielbiam niepraktyczne ozdoby, miękkie poduszki, kolorowe pledy, dywaniki. U mnie wszędzie walają się książki, dosłownie w każdym pomieszczeniu. I oczywiście nie mogę zapomnieć o mojej ciągle rozrastającej się kolekcji słoni. Edward Monkford, gdyby do mnie zajrzał, to albo by zwariował, albo z miejsca wymówił mi mieszkanie. Zdecydowanie nie byłabym jego ulubiona lokatorką. Staram się wykonywać dobrze wszystko, co robię, nawet jeśli w pobliżu nie ma nikogo, kto by to docenił. Zgadzam się _ _ _ _ _ Nie zgadzam się Bohaterowie Lokatorki to osoby silne i zdecydowane, choć na początku mogłoby się wydawać, że kobiety wymagają opieki. Ale to jest złudne. Emma udając słabą kobietkę potrafi wykorzystywać innych, aby stać w centrum uwagi. Jane to już inna bajka, jest spokojniejsza i ustępliwa, ale gdy trzeba umie zawalczyć o swoje. Edward natomiast to typ profesjonalisty, obsesyjnie kontrolujący otoczenie oraz kobiety, z którymi w danym momencie jest związany. Delaney głos oddaje naprzemiennie Emmie (przedtem) i Jane (teraz) i to z ich punktu widzenia poznajemy całą historię. Twoja córka zaczyna tonąć podczas kąpieli w morzu. Gdy ruszasz jej na ratunek, zauważasz, że w podobnej sytuacji znajduje się również dziesięcioro innych dzieci. Możesz albo natychmiast uratować swoja córkę, albo sprowadzić pomoc dla całej grupy, choć to zajmie więcej czasu. Co robisz?: a) ratujesz swoja córkę; b) ratujesz pozostałe dziesięcioro dzieci Lokatorka to thriller psychologiczny, ale nie byle jaki thriller i chyba najlepszy, jaki przeczytałam w tym roku. Nie dziwi więc rekomendacja na okładce Lee Childa Olśniewająca. Idealny thriller psychologiczny. I według mnie właśnie tak jest. Powieść Delaneya jest po prostu świetna, trzyma w napięciu, emanuje niezwykłym, mrocznym klimatem i gęstą atmosferą. Irytuję się, gdy sprawy nie idą po mojej myśli. Zgadzam się _ _ _ _ _ Nie zgadzam się Jeżeli szukasz lektury nieschematycznej i nieszablonowej, to powieść dla ciebie. Jeżeli szukasz mocnych wrażeń, przeczytaj Lokatorkę. Jeżeli jesteś gotowy zarwać noc, nie czekaj tylko sięgnij po książkę ugandyjskiego pisarza. Zdecydowa

W SZPONACH IDEALNEGO SZALEŃSTWA Świeżo po lekturze „Lokatorki”, z pustym żołądkiem, siadam do napisania recenzji. Dlaczego z pustym żołądkiem? Bo, jeśli jakaś książka jest wspaniała, szkoda ci czasu na jedzenie. Zjem później. Na łamach tej powieści poznajemy równolegle dwie młode kobiety. Emmę oraz Jane. Raz odbieramy rzeczywistość nakreśloną przez autora, z perspektywy jednej, a raz drugiej bohaterki. Z tymże Emma już nie żyje, a Jane j e s z c z e tak. Obie kobiety są niezwykle do siebie podobne. Nie tylko, jeśli chodzi o wygląd zewnętrzny – obie mają ciemne włosy, niebieskie oczy i niemal identyczną sylwetkę, lecz również o to, że znajdują się w podobnym momencie w swoim życiu, na tak zwanym „zakręcie”. Emma i jej partner, miły lecz niczym nie wyróżniający się Simon, szukają nowego lokum, ponieważ mieszkanie, które do tej pory zamieszkiwali, zostało okradzione, gdy Emma była sama w domu. Z tego powodu kobieta odczuwa lęki i pragnie znaleźć schronienie, ale także chodzi tu o coś ważniejszego – chce rozpocząć wszystko na nowo, z białą kartą. W taki sposób Emma i Simon, dzięki agentowi nieruchomości, trafiają do niezwykłego domu przy Folgate Street 1. Dom jest niezwykły, ponieważ wybudowany i urządzony we wręcz arcyminimalistycznym stylu. Słowem, oprócz co prawda pięknych, ale zawsze nagich ścian, w domu istnieje kilka mebli, tych które są niezbędne do życia. Jak się okazuje, architekt który go stworzył i jest równocześnie właścicielem budynku, stawia przed potencjalnymi mieszkańcami szereg bardzo dziwnych, restrykcyjnych reguł, a dodatkowo sam decyduje, czyje „podanie” zostanie „przyjęte”. Na Jane mieszkanie przy Folgate Street 1 robi podobne wrażenie jak na Emmie. Ona również właśnie boryka się ze swoją osobistą tragedią i planuje rozpocząć wszystko na nowo. Minimalistyczne wnętrza mieszkania, nieskazitelnie czyste, proste wzory mebli, przyciągają ją swoim pięknem i zdają się zapraszać. Jakiś czas temu Jane urodziła martwe dziecko. Ta tragedia sprawia, że jej świat rozpada się na kawałki, można rzec, że przestaje istnieć. Jane musi zbudować swój nowy świat. Folgate Street 1 to mieszkanie, w którym to wydaje się możliwe. Mimo niechęci Simona, Emma pragnie złożyć podanie do firmy Edwarda Monkforda, właściciela budynku. Po wypełnieniu dziwnej ankiety, z dnia na dzień, Emma otrzymuje e-mail, z którego wynika, że ma zgłosić się do biura firmy w sprawie rozmowy. Od tej pory wszystko dzieje się w zaskakującym tempie. Para przeprowadza się do nowego mieszkania. W skutek nieścisłości w zeznaniach Emmy na policji w sprawie włamania, Emma i Simon rozstają się, choć zdaje się, że Emma nosiła się już od dawna z tym zamiarem. Emma nawiązuje romans z perfekcjonistą Edwardem. Rzecz w tym, że Edward nie wie, że Emma nie jest ideałem, jakiego szuka. Widzi w niej tylko to, co chce w niej zobaczyć. Mimo tego nie potrafi o niej zapomnieć. Gdy Jane przenosi się do mieszkania przy Folgate Street 1 wszystkie wydarzenia wokół niej zaczynają wręcz galopować. Kiedy nawiązuje romans z przystojnym, lecz ciągle krytykującym Edwardem, okazuje się, że swoje dziecko straciła w wyniku zaniedbań szpitala. Jane może pozwać szpital, co sugeruje jej koleżanka z fundacji, dla której obie pracują. Jednak kobieta nie jest pewna, co powinna zrobić. Dodatkowo Edward pasjonuje ją równie mocno, co niemal przeraża. Jego potrzeba kontroli i dominacji są dla Jane trudne do zaakceptowania. Nie tego oczekuje po związku, zwłaszcza opartego na luźnych relacjach, o co zabiegał sam Edward. Obie kobiety odkrywają, że Edward stracił żonę i syna przy budowie domu, w którym obecnie mieszkają. Obie odkrywają, że są do Elizabeth Monkford niezwykle podobne. Czy Edward szuka w nich ideału, który utracił? Czy Emma jest dla niego drugą Elizabeth, a Jane Emmą? Czy to oznacza, że tak naprawdę wcale ich nie kocha? Sam Edward przyznaje, że w swoich projektach nie tylko kieruje się potrzebą stworzenia idealnego budynku, ale też idealnego społeczeństwa. Czy tę samą metodę stosuje, wiążąc się z kobietami? I najważniejsze – czy ideał istnieje, czy może tylko idealne szaleństwo, w które szpony najwyraźniej popadł perfekcyjny Edward Monkford? I wreszcie – kto jest zabójcą Emmy? Tego próbuje dowiedzieć się Jane. Nie jest to łatwe zadanie, bowiem podejrzani są niemal wszyscy, którzy mieli cokolwiek wspólnego z denatką, łącznie z nią samą, a co najgorsze, z Edwardem. „Lokatorka” to niezwykle wciągająca, mądra, pasjonująca powieść. Nie można się od niej ani na chwilę oderwać. To thriller klasy A, a sam JP Delaney jest mistrzem swojego fachu. Znakomicie nakreśla portrety psychologiczne swoich bohaterów, prowadzi ciekawą narrację, a dialogi są „żywe”. I ta ciekawość, którą zasiewa w umysłach czytelników. Perfekcyjnie, niczym Edward Monkford, mąci im w głowach. Jest jeszcze coś bardzo ważnego w tej książce, czego nie widać na pierwszy rzut oka – pytanie, niezadane wprost, ale wciąż wydające się pojawiać: czym jest miłość? www.recenzje-anki.blogspot.com