Layla (okładka miękka)

Nie jest tajemnicą, że Colleen Hoover poszukuje nowych dróg. Jej pisanie w ostatnich latach nabrało ponurych odcieni, a każda kolejna powieść zaskakuje mrocznym klimatem i mocno podkreślonym napięciem. Głównym wątkiem fabularnym nadal jest miłość i jej najróżniejsze oblicza, ale nowe historie ukazują uczucia moralnie niejednoznaczne, przyprószone rozczarowaniem, niekiedy nawet unieszczęśliwiające zakochaną jednostkę. W "Layli" jest podobnie. Autorka pokusiła się o pokazanie miłości dwójki bohaterów, narażonej nie tylko na realne przeciwności losu, ale też na ingerencję... duchów. Czy zabieg ten okaże się satysfakcjonujący dla fanów pisarki? Z tym może być różnie, w zależności od tego, jak bardzo doceniacie realizm i czy podobnie jak ja, kręcicie nosem na zjawiska ponadnaturalne. Przyznam, że początek powieści przyprawił mnie o piekielne męczarnie. Parokrotnie planowałam nawet porzucenie lektury, uznając, że dawna, cudowna Hoover już się wypaliła. Na szczęście mój wewnętrzny mol książkowy szeptał: bądź dzielna, jeszcze troszkę, czytaj... W pewnej chwili coś zaskoczyło! Kolejne strony pochłaniałam z niedowierzaniem, ale i z niegasnącym zainteresowaniem. W efekcie okazało się, że ta historia to nie tylko mrok, gęsta (oczywiście jak na romans) atmosfera, strach i napięcie, ale także podszyte niepewnością oczekiwanie na happy end. Collen Hoover ponownie sprawiła, że poczułam emocje bohaterów każdą struną duszy i odnalazłam cząstkę siebie w jednej z postaci, a to zawsze sprawia, że powieść dołącza do grona tych lubianych. Można się czepiać, że kilka rozwiązań fabularnych to absolutny bullshit, ale w ostatecznym rozrachunku tracą one znaczenie. Wszak od czego mamy wyobraźnię? Pisarka porywa czytelnika do świata, w którym miłość jest silniejsza niż śmierć, a przeznaczenie zawsze wypowiada ostatnia kwestię. To jedna z tych historii, które pamięta się długo po przeczytaniu ostatniej strony. To także jedna z tych książek, które irytują, a jednocześnie wywołują książkowego kaca i poczucie, że nawet nierealne może stać się prawdziwe, jeśli tylko wyłączymy wewnętrzne radary poszukiwania sensu w fikcji. Layla zaskakuje wątkami paranormalnymi, ale zawiera też uniwersalne prawdy o miłości, przywiązaniu i wierności. Urzeka naturalnością poszczególnych scen, by za chwilę znokautować ciosem ze skumulowanych zjawisk ponadnaturalnych. Z pewnością nie zawiedzie tych czytelniczek, które kochają sposób, w jaki autorka opisuje uczucia i relacje między postaciami. Powieść posiada wszystkie pożądane elementy stylu Hoover: sensualne sceny, zaskakujące zwroty akcji, pełnokrwistych bohaterów (co w kontekście ich... ulotności brzmi dziwacznie), buzujące napięcie i niejednoznaczne decyzje bohaterów. Jednocześnie uświadamia, że dawna, wrażliwa Colleen Hoover dorosła i postanowiła badać granice wytrzymałości swoich czytelników wrzucając ich w coraz większy mrok. Polecam wszystkim tym, którzy lubią eksperymenty i doceniają pisarską kreatywność.

To, że uwielbiam Colleen Hoover nie jest żadną tajemnicą. Z wielką chęcią sięgam po jej książki i muszę przyznać, że jak dotąd wszystkie mi się podobały. Nie mogłam więc odmówić sobie zrecenzowania jej najnowszej powieści pod tytułem „Layla”. „Layla” to tak naprawdę kolejna odsłona pisarskiego talentu autorki. Ta kobieta nie ogranicza się tylko do romansów, co bardzo mi się podoba. Tutaj mamy do czynienia z czymś nowym i niezwykle zaskakującym. Do samego końca nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. Słyszałam tak wiele różnych opinii na temat tej pozycji. Ostatecznie mogę powiedzieć, że Colleen jak zawsze mnie nie zawiodła. Książka jest świetna. Leeds poznaje Layle i praktycznie od razu nawiązuje z nią niesamowitą wieź. Od razu stają się nierozłączni. Wszystko układa się cudownie do momentu, aż w świecie tych dwojga pojawia się była dziewczyna Leedsa czyli Sable. Ciężko mi napisać coś na temat fabuły tak żeby niechcący niczego nie zaspojlerować. Mogę tylko powiedzieć, że autorka bardzo mnie zaskoczyła. Nawet przez moment nie podejrzewałam, że to wszystko potoczy się w tym kierunku. Temat duchów i zjawisk paranormalnych to dla mnie strzał w dziesiątkę (chociaż należę do tych osób, które po obejrzeniu horroru boją się same iść do łazienki). Hoover opisała tą historię tak wiarygodnie, że momentami zastanawiałam się czy to się naprawdę wydarzyło. Na początku miałam lekki problem z głównym bohaterem czyli Leedsem. Irytowało mnie jego zachowanie, to jak postępował z Layla. Oczywiście pod koniec wszystko się wyjaśniło, a jego czyny zostały w sensowny sposób wyjaśnione, a nawet usprawiedliwione. Na koniec mogłam stwierdzić, że tak naprawdę go lubię. To jedna z rzeczy, za które kocham tę autorkę. Jej bohaterowie nigdy nie są dobrzy albo źli, są gdzieś pomiędzy, przez co stają się ludzcy. „Layla” jest książką, która zostanie w mojej pamięci. Jest dobrze napisana, wciągająca i zaskakująca. Colleen Hoover jak zawsze dała radę i wcale nie jestem tym zaskoczona 😊

Wow, muszę powiedzieć, że sięgając po nową powieść Colleen Hoover, której jak dotąd wszystkie książki mnie zachwyciły, nie spodziewałam się, że ta historia pójdzie w takim kierunku! Po łamiących serce powieściach New Adult, kryminale psychologicznym, tym razem dostajemy opowieść z motywem paranormalnym. I wiecie co? Autorka ponownie mnie zachwyciła! Uwielbiam patrzeć, jak autorzy się rozwijają, a definitywnie tak bym nazwała to sięganie po różne gatunki i wypróbowywanie swoich możliwości! W "Layli" mamy opisaną cudowną relację dwojga młodych ludzi, Leedsa i Layli. Jest to prawdziwa miłość od pierwszego wejrzenia dwóch osób idealnie do siebie pasujących. Jednak wydarza się coś tragicznego, po czym nic już nie wydaje się takie samo. I powiem Wam, że akcja robi się tak rozwalona, że miałam czasem myśli typu: ale to chore, nie można tak... Ale przy tym nie mogłam się oderwać od czytanej treści! I gdy rozumiałam coraz więcej, już nie patrzyłam tak na te specyficzne wydarzenia. A na koniec, gdy już wszystko się wyjaśnia, Hoover serwuje nam piękne domknięcie, wyjaśnienie, które pozostawiło mnie w stanie oszołomionego zachwytu. I powiem więcej, czekam na wszystkie kolejne eksperymenty Hoover, wezmę od niej wszystko! Zachwyca za KAŻDYM RAZEM!

Layla i Leeds spotykają się na weselu siostry dziewczyny, gdzie on był muzykiem. Od samego początku połączyło ich cudowna więź. Po wypadku dziewczyny ich relacja zaczyna się komplikować i nie wygląda tak jak powinna. Dziwne zachowanie Layli niczego nie polepsza a do tego zdarzenia paranormalne, na które nikt nie ma wytłumaczenia... Szkoda, że w opisie od wydawcy nie ma nic wspomniane, że to paranormal romans. Zaczynając tą książkę spodziewałam się całkowicie czegoś innego. Nie przepadam za takimi motywami w książkach ale mimo to czytało mi się dobrze. Nie mniej jednak nie sięgnęłabym po nią kolejny raz. Kocham twórczość Hoover ale wątek paranormal mnie nie przekonał. /przeczytanezycie

Kiedyś sądziłam, że Colleen Hoover to wyłącznie królowa romansów, które za każdym razem kradły moje serce. Gdy światło dzienne ujrzała „Verity” (w Polsce - „Coraz większy mrok”), autorka zaskoczyła mnie tym, w jak niesamowity sposób potrafiła napisać coś kompletnie odmiennego, czyli thriller i to nawiasem - tak doskonały. I kiedy myślałam, że Hoover niczym mnie już nie zaskoczy – BUM! Pojawia się „Layla” i okazuję się, że ta kobieta odnajdzie się dosłownie w każdym gatunku – nawet książce z elementami paranormalnymi. Jak ona to robi? Nie mam pojęcia, ale lepiej niech nie przestaje. Jeśli ciekawi was, czym kupiło mnie jej pióro tym razem, zapraszam do lektury jej mojej recenzji. Leeds Gabriel to niespełniony absolwent szkoły muzycznej, marzący o solowej karierze wokalisty oraz pisaniu własnych tekstów. Nie wiedzieć jednak czemu, pomimo swojej niechęci i wstydu do country, nadal gra na basie w Garrett's Band - zespole specjalizującym się w tym właśnie gatunku. Nasz bohater nigdy nie przypuszczał, że jedno weselne przyjęcie w starym pensjonacie, gdzieś na odludziach Kansas, na którym grał z kapelą, odmieni jego życie i to w sposób jakiego nie przewidział. Poznanie Layli – siostry panny młodej było dla Leedsa jak powiew świeżego powietrza. Bezpośrednia, szczera, beztroska a przede wszystkim pewna siebie dziewczyna zaparła mu dech w piersi od pierwszej chwili, kiedy tylko ujrzał ją ze sceny, próbującą tańczyć na pustym parkiecie. Wystarczyła jedna wspólna noc i wydłużony do trzech dni pobyt w pensjonacie, aby oboje zorientowali się, że chemia i zrozumienie jakie ich połączyło, nie zdarza się każdemu i zawsze. Gdy chłopak zaprosił Laylę na dwa tygodnie do Tennesse w którym mieszkał, ta bez wahania się zgodziła. Po tym czasie, zarówno ona jak i on dosłownie nie chcieli ani nie zamierzali się rozstawać. Leeds nie mógł przypuszczać, że kilkumiesięczną bajkę zniszczy jedno ich wspólne zdjęcie wrzucone przez niego do sieci – fotografię, którą zobaczy jego była dziewczyna, nie mogąca nigdy pogodzić się z rozstaniem z naszym bohaterem. Zazdrość i niestabilność psychiczna Sable przyczyniły się do tragedii z której Leeds i Layla ledwo uszli z życiem. Kilkumiesięczny pobyt w szpitalu i rehabilitacja po próbie zabójstwa były dla naszych bohaterów trudną próbą. Najgorzej zniosła ją Layla, która z otwartej i pełnej życia dziewczyny stała się osobą, którą dręczyły koszmary, ataki paniki i luki w pamięci, a poczucie jej bezpieczeństwa zostało całkowicie zaburzone. Leeds, chcąc pomóc zrelaksować się ukochanej postanowił zabrać ją tam, gdzie zaczęła się ich znajomość i miłość – do starego pensjonatu, w którym się poznali. Gdy okazało się, że w obecnej chwili jest on wystawiony na sprzedaż, nasz bohater postanowił go wynająć na całe dwa tygodnie, które pozwoliłyby jemu i Layli na odpoczynek oraz ucieczkę o strasznych wspomnień ostatnich miesięcy. Miejsce, które miało przynieść im spokój i ulgę, dało im coś wręcz odwrotnego. Wyłączona kuchenka gazowa, przewrócony garnek zupy, samoistnie zatrzaskujący się laptop – to tylko niektóre z niewytłumaczalnych zjawisk jakie zaczęły się dziać w pensjonacie, a których doświadczył Leeds. W dodatku zauważył, że sama Layla miewa dziwne momenty, a jej zachowanie bywa chwilami dość nielogiczne. Nasz bohater nie wiedział jeszcze z czym przyjdzie mu się zmierzyć. Z czymś niewytłumaczalnym, z czymś w co sam jeszcze chwilę wcześniej by nie uwierzył, z czymś co każdy normalny człowiek uznałby za bzdurę, z czymś nie z tego świata... Kiedy Colleen Hoover ujawniła, że „Layla” będzie książką zawierającą elementy paranormalne, pomyślałam sobie, że dla mnie jako osoby nieprzepadającej i nieczytającej takiego gatunku, będzie naprawdę ciężko wbić się w fabułę, mimo że kocham pióro autorki. Jak się okazało, moje obawy były kompletnie nieuzasadnione, bo to co zaserwowała w tej historii pochłonęło mnie całkowicie. Strach, niepewność, napięcie to tylko część emocji jakie towarzyszyły mi z każdą kolejną przeczytaną stroną książki. Już sam prolog daję czytelnikowi taką dawkę wstrząsową informacji, że człowiek zaczyna się zastanawiać, co tu się u licha dzieje? Na pewno kojarzycie powiedzenie, że w filmach Hitchcocka zaczyna się od trzęsienia ziemi, a potem napięcie tylko narasta? Te słowa idealnie odzwierciedlają "Laylę". Sama fabuła książki jest w moim mniemaniu świetnie poprowadzona, a czytelnik nie ma ani chwili na odpoczynek, bo dosłownie chce się wiedzieć co będzie dalej i jak wytłumaczone zostaną pewne sytuacje i zjawiska. Autorka napisała bardzo niekonwencjonalną historię, w której w wielu chwilach - zwłaszcza na początku, miałam moralne dylematy. "Layla" to pełna tajemnic opowieść, która trzyma w napięciu dosłownie dosamego końca. Ogromne chapeau bas za coś tak innego, wciągającego, a przy tym niebanalnego. P.S. Jeśli myślicie, że już wszystko wiecie i rozgryźliście o co w tej książce chodzi to... wybaczcie... ale nie macie pojęcia. Ja nie miałam... Dla mnie to geniusz Hoover w czystej postaci.

Nawet nie wiecie, jak bardzo się cieszę, że sięgnęłam po "Laylę", najnowszą książkę Colleen Hoover. Przypomniałam sobie dzięki niej, za co kiedyś tak bardzo lubiłam twórczość autorki 🥰 Ta książka to połączenie paranormal romance i thrillera. Opowiada o dość nietypowej znajomości Leedsa i Layli. To był sztos! Takich książek chcę czytać więcej i więcej. Opis nie zapowiada tego, co czeka na nas w tej powieści. Historia Leedsa i Layli rozpoczyna się mocnym akcentem, od przesłuchania. Nie wiemy, kto je prowadzi i po co. Ten krótki wstęp daje dużo do myślenia. Nie wiadomo, o co może chodzić. Możemy się domyślać, że ma to związek z przemocą, jednak osoba prowadząca przesłuchanie na rzekomą przemoc nie reaguje. Czyli coś się nie zgadza już na początku. Na fabułę książki składają się fragmenty rozgrywające się w czasie teraźniejszym i retrospekcje. We wspomnieniach poznajemy Leedsa i Laylę, łączącą ich relację i to, co się wydarzyło. Pomiędzy retrospekcjami przebiega przesłuchanie, które rozjaśnia nieco panujący w naszej głowie chaos myśli i emocji. Ta książka jest niesamowita! Jeśli macie ochotę na coś totalnie nieprzewidywalnego, sięgnijcie koniecznie po tę pozycję. Nawet, jeśli sądzicie, że połączenie romansu i zjawisk paranormalnych nie jest dla Was. Ta historia trzyma w napięciu od początku do końca. Tu nic nie jest oczywiste, niczego nie da się przewidzieć. Nawet, jeśli myślimy, że coś nam się w głowie rozjaśnia, następuje zwrot i sytuacja całkowicie się zmienia. Powieść obfituje w zwroty akcji, sama akcja też jest bardzo dynamiczna. Autorka naprowadza czytelnika na to, o co może chodzić, ale jest też mistrzynią zmyłek, dlatego mimo wskazówek, nadal nie wiemy, co się dzieje. I błądzimy tak po omacku do samego końca. Finał tej historii mocno zaskakuje i zadziwia. Colleen Hoover potrafi wciągnąć czytelnika w wir opowieści i sprawić, że nie odłoży książki, aż wszystkie puzzle nie wskoczą na swoje miejsce. Nieźle pogrywa sobie również z jego emocjami. Nie wiadomo, komu można wierzyć, kto w tej historii jest tym dobrym, a kto złym i w jakim kierunku to wszystko zmierza. Majstersztyk! Podobnie jak stworzone przez autorkę sytuacje, tak wykreowani przez nią bohaterowie, nie są jednoznaczni. Czytając, nie wiemy, co o nich myśleć. Leeds na początku obsesyjnie wręcz zakochany w Layli, zmienia się nie do poznania po jej wypadku. Prawdziwą twarz pokazuje podczas ich pobytu w pensjonacie. Leeds jest narratorem tej opowieści i wszystkie zdarzenia poznajemy z jego punktu widzenia. A to, co możemy zobaczyć jego oczami, to nie jest piękny obraz. Mężczyzna jest człowiekiem egoistycznym i zakłamanym. Twierdzi, że stara się pomóc ukochanej, a widzimy coś zupełnie innego. Jego obchodzi tylko on sam i jego uczucia. Mniej interesuje go Layla, bardziej fakt, jak sam się czuje z tym, że ona się zmieniła. Pod koniec książki zachowanie głównego bohatera zostaje wytłumaczone i chyba miało zostać usprawiedliwione. Jednak ja nie polubiłam Leedsa, moje zasady moralne zwyczajnie mi na to nie pozwalają. Odnośnie Layli się nie wypowiem, bo musiałabym zbyt wiele zdradzić z samej fabuły, a nie chcę tego robić. Mogę tylko powiedzieć, że mój stosunek do bohaterów dobitnie świadczy o tym, jak dobre postaci tworzy Hoover. Skomplikowane, pokręcone, takie, które każdy odbierze inaczej. Jej bohaterowie dopuszczają czytelnika do swoich najczarniejszych myśli. To, co w nich odnajdujemy jednocześnie przeraża i zachwyca. Sprawdźcie zresztą sami, ja jestem pod ogromnym wrażeniem kreacji postaci i w ogóle całej książki. Tym, co również zasługuje na uwagę, jest umiejscowienie akcji w odciętym od świata miejscu. Dzięki temu klimat tej powieści jest niezwykły. Mroczny, tajemniczy, klaustrofobiczny. Rozdziały z przesłuchaniem dodatkowo potęgują już i tak wyraźnie zaznaczone uczucie niepokoju. Książka mówi o tym, że prawdziwa miłość przetrwa wszystko, nawet przeszkody nie z tej ziemi. Pokazuje też, jakie przy tej okazji trzeba ponieść ofiary. I właśnie z powodu tych ofiar mam mieszane odczucia. I za to również plus dla autorki, bo potrafiła tak bardzo namieszać mi w głowie. Sprawiła, że targały mną sprzeczne emocje, zmusiła do rozmyślań nad naturą miłości i w ogóle człowieka. Pozostawiła z ogromnym, nie dającym się niczym zapełnić książkowym kacem. #Layla to pozycja, po którą trzeba sięgnąć. Jest genialnie skonstruowana. Dawno nie czytałam czegoś, co wywołałoby we mnie aż tak silne i skrajne odczucia. Dawno nie zdarzyło się, abym miała ochotę książką rzucać. Dawno też nie odrzucało mnie tak bardzo od bohaterów, a jednocześnie chłonęłam ich historię z niesamowitym zaangażowaniem. Dawno też nie miałam po lekturze aż tylu przemyśleń. Jestem zachwycona. Dlatego całą sobą polecam Wam tę historię 💙 Przeczytajcie koniecznie!

Nowa, inna Hoover. Zaskakująca, szokująca, nierealna. Niemal przerażająca. Hoover, jakiej nie znałam. Tak bardzo uwielbiam twórczość Colleen, że każdą książkę biorę niemal w ciemno, dosłownie. Musicie zatem wiedzieć, jak wielkie było moje zaskoczenie, gdy zdałam sobie sprawę, że nie jest to gatunek, którego oczekiwałam. Mając "Laylę" już u siebie, a dokładniej przed sobą, tu na kolanach, z czystej ciekawości wyszukałam w internecie informacje na jej temat. Nie robiłam tego wcześniej, poza oczywistym przeczytaniem opisu. Dlaczego? Wcale nie potrzebuję sprawdzać takich rzeczy, bo wiem, że każda książka Hoover jest wyjątkowa i z pewnością przypadnie mi do gustu. Tymczasem czytając, że "Layla" to dreszczowiec z elementami paranormalnymi i fantasy, doznałam szoku. Wierzcie mi na słowo, w głowie miałam jedynie myśl, brzmiącą: W co ja się wpakowałam? Ja. Osoba, która nie lubi książek fantasy. Książek nierealnych, odciętych od rzeczywistości. Colleen postawiła mi poważne wyzwanie, a ja, ku zaskoczeniu, nie zamierzałam się z niego wycofać. I mimo wcześniejszego strachu przed nowym gatunkiem, czułam wszechobecne podekscytowanie. W końcu próbuję czegoś innego niż zwykle, a na dodatek z piórem ulubionej autorki. Musiało być ekscytująco! Na początku było dziwnie. Tajemniczo, intrygująco, mrocznie. Nie potrafiłam rozeznać się w wydarzeniach, a na dodatek ciągle czułam niepewność. Było na tyle niepokojąco, że musiałam wstrzymać się z nocnym czytaniem, zostawiając sobie książkę na kolejny dzień, bo, najzwyczajniej w świecie, bałam się stawić czoło niewytłumaczalnym sytuacjom, które spotykały Leedsa. Powiem więcej - w pewnym momencie, czułam się przerażona. Przerażona, a jednocześnie ogromnie podekscytowana faktem, że Colleen wywołuje u mnie zupełnie inne emocje, niż do tej pory. To było pasjonujące. Ze strony na stronę, wraz z pędzącymi wydarzeniami, mój strach i niepokój zamieniał się w złość. Byłam prawdziwie zła na Leedsa i na to, co robił. Nie rozumiałam, jak może postępować w ten sposób, jak może brnąć w to coraz mocniej. Byłam jednak nie tylko zła, ale i zagubiona. Przez cały czas towarzyszył mi niepokój. Jakby ciągle coś było nie tak... Spodziewałam się, że rozwiązanie tej sprawy będzie zaskakujące, ale to był... po prostu szok. I tak oto gniew i niepokój przerodziły się w niedowierzanie. Pytałam siebie "Jak to możliwe?". Moja złość na Leedsa zamieniła się we współczucie, bo, daje słowo, nie miałam pojęcia, co powinien zrobić w tak przerażającej sytuacji. Iść za głosem serca, czy patrzeć racjonalne, zgodnie z tym, co mówi rozum? Razem z nim czułam strach. Przerażenie. Rozgoryczenie. Bezsilność. Niemoc. Zagubienie. I, musicie mi wierzyć, nie byłam w stanie określić, czy czuję większy gniew za to, że Leeds zdecydował się rozwiązać tę tajemnicę, czy za to, że rozwiązanie okazało się tak bolesne. I nierealne. Powoli przekonywałam się jednak do faktu, który wyszedł na jaw. Nie był on co prawda poparty żadnymi konkretnymi dowodami, poza tym, co czuł Leeds, co podpowiadało mu serce. Tylko czy to wystarczający argument, by podjąć tak szaloną decyzję? Mocno wierzyłam, że się uda, jednocześnie obawiając się, że to wcale nie musi być prawda, bo dlaczego...? Ale tak. To była prawda. Najprawdziwsza ale jednocześnie zupełnie nierealna prawda. To było... wow. Ta książka, ta Colleen - to zupełnie inna Colleen, niż ta, którą "znałam" do tej pory. Colleen, której się nie spodziewałam. Ale jednocześnie Colleen, którą bardzo polubiłam. Która pozwoliła mi otworzyć się na nowe. I jestem pod ogromnym wrażeniem, że tak dobrze odnalazła się w zupełnie innym gatunku. Byłam przyzwyczajona do wzruszeń, łez, motylków w brzuchu, poruszenia. A tymczasem czułam strach, niepewność, gniew, zagubienie. Niesamowite doświadczenie.

Colleen Hoover chyba nie trzeba wam przedstawiać? Z pewnością każdy miłośnik szeroko pojętej literatury kobiecej słyszał to nazwisko. A większości z was zna jej książki. Pani Hoover to jedna z tych autorek, której książki biorę w ciemno. Jednak nawet najlepszy ,,pewniak" może mieć gorszy dzień i zaraz się przekonacie jak było w tym przypadku. Layla oczarowała Leedsa swoją szczerością i bezpośredniością. Znany muzyk już od pierwszej chwili czuł, że łączy ich wyjątkowa więź. Po pierwszej wspólnie spędzonej nocy oboje byli pewni, że są bratnimi duszami, że będą razem już do końca życia… Jednak ktoś ma inne plany i próbuje zabić Laylę. Dziewczyna przez wiele tygodni dochodzi do siebie po brutalnym ataku. Niestety jej psychiczne rany nie goją się równie szybko jak fizyczne. Leeds ma wrażenie, że to zupełnie inna kobieta niż ta, w której się zakochał. Aby ratować ich związek, zabiera ukochaną do pensjonatu, w którym wszystko się zaczęło. Tam Layla zaczyna czuć się jeszcze gorzej, a jej dziwne zachowania coraz bardziej się nasilają. A to tylko niektóre z wielu niewytłumaczalnych zdarzeń w pensjonacie… Leeds musi podjąć trudną decyzję. Wie, że jeśli dokona złego wyboru, może zaszkodzić nie tylko Layli. Zacznę od tego, że nie jest to, przynajmniej dla mnie, najlepsza książka Hoover. Jednak jest jak diament przy najsłabszej jej książce. Lecz nie martwcie się. To, za co kochacie Colleen Hoover, czyli emocje, emocje i jeszcze raz emocje, znajdziecie tutaj bez problemu. Jednak tym razem Hoover poszła o krok dalej, ponieważ prócz oczywistych emocji znajdziecie tutaj coś, czego z pewnością się nie spodziewaliście, a mianowicie....a tego wam nie napiszę. Sami musicie przeczytać tę powieść. Jak zwykle całą sobą czułam bohaterów i ich radości, miłości czy też smutki. Kto jak kto, ale Colleen Hoover ma niebywałą umiejętność przelewania emocji na papier. I mam wrażenie, że w jej wykonaniu nawet lista zakupów by mnie wzruszyła. Co do bohaterów, to nie można powiedzieć, czy ich się lubiło czy nie. Przynajmniej w moim przypadku. Raz lubiłam Leedsa, a raz nie. Raz mnie drażnił, a drugi raz nic do niego nie miałam I w przypadku Layli miałam takie same odczucia. Nie mogę i w sumie nie chcę ich oceniać. Bo wydaje mi się, że nie jest to jednoznacznie możliwe. W tej książce nic nie jest czarne lub białe. Alcja dzieje się dwutorowo, lecz nie martwcie się. Styl autorki, jego delikatność i prostota sprawiają, że pomiędzy wydarzeniami przeskakujemy jak rusałeczka, delikatnie. Jednak nie myślcie, że ta książka to same ochy i achy. Ooooo nie. Czegoś mi w tej książce brakło. Są emocje, są zwroty akcji. Lecz pomimo tego wszystkiego, nie jest to Hoover jaką znam i kocham. Styl się nie zmienił. Nadal przez powieść się płynie i czytelnik, po pierwszych ciężkich stronach nie jest w stanie się od niej oderwać. Przynajmniej ja tak miałam. Co mi w niej nie gra?? Może ten motyw, który zastosowała tutaj autorka?? W sumie to sama nie wiem. Teraz strzelam, bo kurczę....jednocześnie kocham i nienawidzę Layle. Mam wrażenie, że w tej książce mamy dwie Hoover. W rozdziałach z przeszłości mamy tę romantyczną Colleen, którą kochają czytelnicy. Za to w rozdziałach z teraźniejszości mamy Hoover, ale inną, zakręconą. Taką bardziej w stylu Tarryn Fisher. Jednak mimo wszystko uważam, że ta książka jest warta przeczytania właśnie przez tę swoją inność. Czy polecam?? Tak. Pomimo wszystko to Colleen Hoover. Autorka, która na emocjach czytelnika gra jak wirtuoz. Autorka, która nawet w swojej najsłabszej powieści, jest o niebo lepsza niż większość twórców w swoich najlepszych książkach.

Na samym wstępie chcemy bardzo podziękować Wydawnictwu Otwarte za możliwość zapoznania się z najnowszą książką Colleen Hoover – „Layla”, która miała swoją premierę 24 lutego. Jak już wiecie jestem fanką twórczości Hoover, a co za tym idzie „Layla” była takim typowym must have, które prędzej czy później miało trafić do mojej skromnej kolekcji, którą sukcesywnie uzupełniam o kolejne tytuły. Nie wiedziałam czego dokładnie się spodziewać po tym tytule, bo nie da się ukryć, że romans z wątkami paranormalnymi w wykonaniu autorki to coś nowego, dlatego podchodziłam do tej książki ostrożnie. Wystarczyło jednak kilkanaście pierwszych stron, żebym przepadła. Jak zwykle otrzymałam historię, która wciągnęła mnie do reszty i nie pozwoliła na to, by oderwać się od niej na dłuższą chwilę, skutkiem czego było przeczytanie jej w jedno popołudnie, by móc wraz z głównymi bohaterami rozgryźć zagadkę domu, znajdującego się w samym sercu Stanów Zjednoczonych. Przyznam szczerze, że spodziewałam się jednak czegoś innego jeśli chodzi o fabułę, jednak moje początkowe przypuszczenia spadły na drugi plan, kiedy zapoznałam się z prologiem tej książki i zrozumiałam, że będzie chodziło o coś więcej niż nawiedzony dom, czy duch zmarłej ukochanej. Zacznę jednak od bohaterów tej książki. Leeds bardzo mi się spodobał na samym początku tej historii. Miał w sobie to coś, co lubię w męskich postaciach. Nie inaczej było z Laylą, której światopogląd, roztrzepanie i przemyślenia wywoływały uśmiech. Nie da się ukryć, że dziewczyna ma wyjątkowe podejście do otaczającego ją świata oraz ludzi, a jej charakter potrafi urzec. Z czasem jednak stawała się irytująca, co na całe szczęście znalazło konkretne wytłumaczenie. Jest jeszcze Willow – zdecydowanie moja ulubiona postać pod względem tego jak została poprowadzona. To jak zachowywała się względem Leedsa i Layli bardzo mi się spodobało. Już samo to jak została ona przedstawiona, w jaki sposób o sobie opowiadała zostało doskonale opisane. Wątki paranormalne? Jestem tchórzem, dlatego nie powiem dreszczyk grozy był gdy czytałam o dziwnych zjawiskach, które zaczęły się dziać w pensjonacie, do którego trafili bohaterowie tej książki. Jeśli zaś chodzi o samą fabułę, to spodobało mi się to, że cała książka przedstawiona jest w postaci wspomnień opowiadanych przez Leedsa, które obrazują całą historię jego związku z Laylą oraz w postaci wydarzeń aktualnych, które stopniowo naprowadzają nas na właściwy tor w rozwiązaniu tej zagadki. Co ważne zakończenie zaskakuje. Po wysnuciu licznych scenariuszy związanych z finałem „Layli” dostałam takie, którego nie brałam pod uwagę w ogóle. No nie wpadłam na to. Bardziej skłaniałam się jednak ku przyziemnym powodom całego zamieszania, jakie tam powstało. Jedyne co trochę mi nie zagrało to sposób, w jaki problem został rozwiązany, aczkolwiek ryzyko jakiego podjęli się bohaterowie i tak miało w sobie to coś i jedyne co mogę powiedzieć, to że mieli więcej szczęścia niż rozumu. Reasumując, jeśli lubicie twórczość autorki, ale nie czujecie się w pełni przekonani co do tego, czy sięgnąć po ten paranormalny romans, to mogę śmiało stwierdzić, że nie ma się co zastanawiać. Jak zawsze jest dobrze. Nawet bardzo dobrze i chociaż w dalszym ciągu preferuję realne historie, to jeśli jeszcze kiedyś pojawi się coś w stylu „Layli” nie zawaham się po to sięgnąć!

Jeśli ktoś śledzi moje konto od jakiegoś czasu to wie, że jestem wielką fanką książek napisanych przez Panią Colleen Hoover. Wcześniej czytałam już Gdyby nie Ty oraz Heart Bones (nie wydane u nas jeszcze) - i obie te książki zawojowały moje serce i przeczołgały mnie emocjonalnie. W przypadku Layli autorka postawiła na coś całkiem nowego w swoim repertuarze, bo romanse były, thriller też, ale NIE było niczego z elementami paranormalnymi i tak oto powstała książka o tytule wspomnianym chwile wcześniej. Główny bohater tej pozycji nazywa się Leeds i jest muzykiem, a jego znajomość z naszą główną bohaterką zaczyna się niepozornie, bo w momencie, gdy on gra z zespołem na weselu jej siostry. Czy jest to materiał na mocne i stałe uczucie? Ja osobiście myślałam, że nie, ale Pani Hoover udowodniła mi, że może być inaczej! Layla i Leeds zakochują się w sobie i to co ich łączy rozkwita, maja plany na przyszłość, które chcą kontynuować, tylko co się stanie, gdy ich droga nagle zostanie przerwana przez pewne brutalne wydarzenie. Jedna zwykła wydawać by się mogło chwila, czynność i wszystko się zmienia, wali niczym domek z kart! Layla stała się ofiarą ataku, prawie zabójczego dla niej, nikt po takich wydarzeniach nie jest taki sam, ale czy można stać się całkiem inną osobą, której nawet najbliżsi nie poznają po zachowaniu, a tylko z wyglądu? Po tym wszystkim Leeds chce jakoś odzyskać dawną Layle, a co może być lepsze niż zabranie jej w miejsce, gdzie się poznali na ślubie jej siostry? Miało być lepiej, a jest wręcz przeciwnie - wydaje się, że nic nie może pomóc Layli. Czy uda się im znaleźć rozwiązanie? Kim jest Willow również znajdująca się w pensjonacie, ma ona coś do zaoferowania? Czy po takim początku można stwierdzić, że jest się zaintrygowanym? Moim zdaniem tak i to zdecydowanie! Na początku nie wiedziałam za bardzo czego mogę się spodziewać ani co oznaczają urywki i zlepki informacji dostarczane przez autorkę. Nie bójcie się tego uczucia! Dalej wszystko nabiera sensu i pozwala dostrzec wszystko z szerokiej, jeśli i nie bardzo szerokiej perspektywy. Przyznam, że się trochę obawiałam tego, że autorka spróbuje swoich sił w książce z elementami nadnaturalnymi, ale jak się okazało w trakcie lekury te obawy były całkiem baz zasadne, Pani Hoover poradziła sobie wyśmienicie! To nie jest lektura, która nie wywołuje żadnych emocji, jest wręcz przeciwnie. Możemy tu poczuć cały wachlarz przeróżnych emocji - a przeważające z nich to zdecydowanie szok i zaniepokojenie, bo autorce udało się idealnie budowanie właściwego napięcia aż do punktu kulminacyjnego, zwłaszcza, że to co miałam w moich przypuszczeniach z tyłu głowy w większości się nie sprawdziło! To było cudowne, że autorce udał się taki zabieg! Kreacje postaci są bardzo ciekawe i wielowymiarowe, co sprawiło, że można było się w nie wczuć. Myślę, że jeśli ktoś się z nimi pozna zapoznać to i w każdym kolejnym czytelniku Layla i Leeds zostawią swój ślad! Podsumowując, czytając "Layle" bądźcie gotowi na przeprawę emocjonalną, wiele niewiadomych, mylone tropy oraz otwarci na każdą możliwość! Możecie czuć się ostrzeżeni, a ja z mojej strony całkowicie POLECAM!!