Kuzynka Marie. Tom 1 (okładka miękka)

Emilia i Marine, choć się kuzynkami nigdy wcześniej się nie spotkały. Ich ojcowie byli braćmi. Ojciec Marine, pomimo sprzeciwu ojca, związał się z kobietą, która zostawiła dla niego swoją rodzinę. Było to wielkim skandalem, dlatego rodzice się go wyrzekli, a ojciec nie ugiął się, nawet kiedy przyszedł list z informacją o jego śmierci. Nigdy nie żałował swojej decyzji, a wraz z matką kobiety stworzyli wspaniały, pełen miłości związek. Niestety zmarł dość młodo, zostawiając Marine i jej matkę same na świecie, a dziewczynka nie raz była poniżana, ze względu na to, co zrobiła jej matka. Ojciec Emilii był posłuszny swemu ojcu, został w dworze, ożenił się z kobietą, którą mu wybrano i choć nie był szczęśliwy, nie skarżył się za bardzo. Obie są zupełnie inne, pochodzą z zupełnie innych środowisk. Jedna nauczona samodzielnej pracy, mieszka z matką we Francji, druga od zawsze mająca służących, wyszła za mąż, a jakiś czas temu pochowała rodziców. To ma być ich pierwsze spotkanie, tak naprawdę żadna z nich nie wie czego się spodziewać, a Marine nie do końca jest przekonana do tego wyjazdu. Na miejscu nie tylko poznaje kuzynkę, ale również odkrywa wiele rodzinnych tajemnic. Czego dowie się kobieta? Jakie relacje połączą kobiety? Czy wyjazd Marine do rodzinnego domu ojca był dobrym pomysłem?.... Cała recenzja na moim blogu - https://anka8661.blogspot.com/2020/09/wydawnictwo-novae-res-ksiazka-pt_21.html

To moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Agnieszki, a słyszałam na jej temat wiele dobrego. Znana jest z pięknych sag rodzinnych o mocnym tle obyczajowo- historycznym. Pracuje jako nauczyciel historii w liceum. Seria "Kuzynka Marie" urzekła mnie swymi okładkami oraz opisem, który obiecuje wiele wrażeń z czasów pierwszej wojny światowej. Jest zima 1913 roku. Głównymi bohaterkami są córki dwóch braci, których drogi rozdzielił los. Pierwszy poszedł za głosem serca, drugi rozsądku. Dziewczyny wychowywały się w dwóch różnych środowiskach: Marie, w skromnym francuskim mieszkaniu, Emila w bogatym dworze otoczona służbą. Wydarzenia śledzimy z perspektywy obu kobiet. Marie po raz pierwszy odwiedza rodzinne strony swego ojca w Korbielowie, na zaproszenie swej kuzynki Emilii. Ojciec Marie został czarną owcą w rodzinie gdy związał się z kobietą, która zostawiła dla niego męża i dzieci. Największą niespodzianką okazuje się mąż Emilii, bardzo bezpośredni, szczery i sympatyczny. Język i styl bez zarzutu, bardzo przyjemny w odbiorze i idealnie wpasowujący się w tamte lata. Bohaterowie, którzy pozostają przez dłuższy czas nieodgadnieni, potrzeba więcej czasu by ich poznać i wyrobić sobie opinię na ich temat. Ciekawa historia rodziny i jej splątanych kolei. Spodziewałam się jakichś zawieruch wojennych - dostałam zawieruchę serc. Czy obu kobietom, dużym indywidualistkom, tak bardzo kochającym samotność, uda się nawiązać nić porozumienia, a może nawet zaprzyjaźnić? Co kierowało Marcinem miłość czy wyrachowanie? Nie znajdę tu odpowiedzi na wiele pytań, ale mam nadzieję odnaleźć je w kolejnej części. Kocham sagi rodzinne, zawiłe dzieje, pogmatwane losy ludzkie. A w tej opowieści, jest coś, co sprawia że pragnę by nigdy się nie kończyła. "Nie da się zmienić przeszłości. Trzeba się skupić na teraźniejszości, zaplanować przyszłość. I bez względu na wszystko cieszyć się życiem”. 

Nazwisko autorki, gdzieś, kiedyś obiło mi się o uszy z bardzo pozytywnym odzewem, ale jakoś do tej pory nie miałam okazji zapoznać się z jej twórczością literacką. Muszę jednak przyznać, że obie części „Kuzynki Marie” mile mnie zaskoczyły, wywołując o łzy wzruszenia i momentami ostrą irytację. Wbrew pozorom mamy tutaj dwie bohaterki. Dwie kobiety, których wiele łączy, a jeszcze więcej dzieli. Córki dwóch braci wychowane w zupełnie różnych warunkach i środowiskach. Jedna w bogatym polskim majątku, a druga w skromnym francuskim domu. Autorka w bardzo ciekawy, a zarazem intrygujący sposób przedstawia dwie osobowości młodych kobiet, które mimo różnic klasowych mają takie same, a może podobne marzenia. Każda z nich marzy o miłości, a w dzieciństwie każda z nich marzyła o akceptacji rodziców. Ciekawie opisany został w powieści model rodziny uzależnionej od głowy tej rodziny, od seniora będącego osobą apodyktyczną, wrogo nastawioną do wszystkich, którzy ośmieliliby się podważyć jego wolę i jego słowa. Tyrana podporządkowującego sobie zarówno służbę jak i najbliższe osoby. Smutny wątek dzieciństwa, poruszony w tej powieści potwierdza słowa „pieniądze szczęścia nie dają”. Jedna z bohaterek, panienka z tak zwanego „dobrego domu” wychowana w dobrobycie, w przepychu, jest tak właściwie bardzo samotna. Bo czy jakiekolwiek pieniądze są w stanie zastąpić czułości dotyku rodzica, miłości gwarantującej szczęście dziecka oczekującego od matki czy ojca tak niewiele, bo zainteresowania z ich strony? Mamy w tej książce również bardzo dosadnie przedstawione ówczesne społeczeństwo i to zarówno to bogate, próżne i wścibskie jak i to poniżane jakim była służba w bogatych domach. Przenosząc się na chwilę do roku 1914, kiedy Europa była w przededniu wybuchu wojny, poznajemy historię widzianą oczami ludzi żyjących w tamtym okresie. Ludzi, którzy bali się tak samo, bez względu na to, w jakiej znajdowali się grupie społecznej. Ciekawym i zarazem zapewne celowym zamierzeniem autorki jest pokazanie obrazów życia tych dwóch różnych, młodych kobiet. Przedstawienie ich osobowości tak różnych a jednocześnie bardzo do siebie zbliżonych. Różnic w ich zachowaniach i podejmowanych decyzjach.

Książka ma swój urok, jest melancholijna ale czyta się ją przyjemnie. Osadzona w początkach XX wieku co sprawia , że mamy inne postrzeganie rzaczywistości. Czytamy jakby powieść historyczna , którą poniekat także jest. Historia spotkania dwóch kuzynek Emilii i Marie. Rodzinne powiązania sprawiają że poznają się dopiero majac po 25 i 22 lat. Widza się pierwszy raz ale nawiązuje sie między nimi nić porozumienia. Rodzinna tajemnica wychodzi na jaw. Mimoże Emilia z początku oschła i zdystansowana z czasem wyjaśnia czemu dopiero teraz zaprosiła kuzynkę. Wychodzi ,na to , że jest jedyna (poza swoim ojcem , który tuż przed śmiercią zmienił rodzinne postanowienia) osoba w rodzinie, która sprzeciwiła się wykluczeniu kuzynki z rodziny.... Ksiązka ukazuje nam dwie postacie główne, dwa światy. Jeden to świat Emilii wychowanej w "smutnej" rodzinie jak ja sama określiła w Polsce . Drugi to swiat Marie, wychowanej we Francji. Mimo, że Marie miala udane dzieciństwo , dwoje kochającycch się rodziców do 7 roku życia, borykała się z wykluczeniem zarówno ze strony rodziny swojego ojca jak i społeczeństwa ze względy na matkę, która odeszła od męża i synków dla ojca Marie. Historia szalenie porywajaca . Pokazująca jak w tamtych czasach społeczęństwo nieakceptowało nic poza "normami przyzwoitych obyczajów" Jak było trudno życ po swojemu , nie tak jak nam ułożyli rodzice . Historia ma swój dalszy ciąg

Czytałam kiedyś podobną powieść i nie zrobiła na mnie większego wrażenia. Dlatego też po tej książce nie spodziewałam się niczego szczególnego. I niesamowicie się zaskoczyłam, bo ta historia jest obłędna. Szkoda, że podzielona na dwie części, bo kolejny tom jest kontynuacją, który spokojnie można by zamknąć w jednej książce. Dlatego trochę ciężko pisać mi o połowie tej historii. Mnóstwo w niej tajemnic sprzed lat, zakazana miłość, wiele zawirowań, nieszczęśliwej miłości, rozłąka... To wszystko co uwielbiam. Powieść napisana jest lekkim językiem utrzymana w lekkim klimacie i delikatnej atmosferze. Czytało mi się ją cudownie. Miałam wrażenie jakbym czytała pamiętnik sprzed lat. I chciałam się tam cofnąć...

Ta dwutomowa opowieść jedynie akcentuje pewne historyczne fakty, a więcej czasu poświęca na trudne (choć może wcale nie?) sprawy bohaterów. Jeśli więc lubicie poczytać o życiu rodzinnym na przestrzeni lat i dodatkowo przypomnieć sobie pewne historyczne fakty, bez wdawania się w szczegóły, to ta książka Was zadowoli. Jeśli jednak wolicie drobiazgowe i dokładne ujęcie pewnych ważnych dla historii faktów, to odpuśćcie sobie lekturę, bo tego tu nie znajdziecie. Za to fanom obyczajówek polecam.

To już moje kolejne spotkanie z Agnieszką Janiszewską i za każdym razem jest ciekawie, intrygująco i tajemniczo. Każda kolejna książka tej autorki to pewność satysfakcji i zadowolenia. Autorka ma znakomity dar wkomponowywania trudnych ludzkich historii w realia historyczne. A to pokłosie tego, że autorka jest z historią za pan brat. To doskonale widać w każdej opowiedzianej przez nią historii, czuć doskonale atmosferę i klimat tamtych czasów. Zapraszam więc na sentymentalną podróż do czasów I wojny światowej … Marie Boratyńska po raz pierwszy odwiedza rodzinną posiadłość jej ojca, Korbielów, na zaproszenie kuzynki Emilii, zimą 1914 roku. Rodzinne nieporozumienia sprawiły, że rodzina ojca całkowicie zerwała z nimi kontakty, wyrzekła się ich. Marie liczy, że po wielu latach zapomnienia, uda się naprawić rodzinne relacje, na nowo zaprzyjaźnić się i wyjaśnić wszelkie nieporozumienia. Jednak Emilii bardzo oschle i obojętnie traktuje Marie, wszyscy to zauważają, nawet mąż Emilii. Marie zrozumienia znajduje właśnie u niego, wydaje jej się bratnią duszą. Dlaczego? Może dlatego, że nie jest uwikłany w żadne rodzinne knowania i stara się obiektywnie patrzeć na wiele spraw ? W kolejnych latach Marie rzuca się w wir pracy i służy innym ludziom pomocą, pracuje jako pielęgniarka w szpitalu. Tam nawiązuje przyjaźń ze znajomą z czasów szkolnych. Bardzo przeżywa panującą sytuację na świecie, wojnę, która sieje spustoszenie i zniszczenia. Nie może pogodzić się z tym, że jej bracia wstąpili do wojska, ale rozumie ich odpowiedzialność za losy kraju. W tym czasie jej relacje z matką są napięte. Ma jej za złe postępowanie w przeszłości, skrywane tajemnice i mnóstwo niedopowiedzeń. Marie – pod wpływem wielu osób, jak również listu, jaki matka otrzymała od wuja – zaczyna mieć wątpliwości, kto jest jej ojcem. Kobieta traci poczucie pewności, uważa, że wokół niej panuje zmowa milczenia. Czy Marie będzie w stanie dowieść prawdy o swoim pochodzeniu? Czy matka w końcu wyjawi skrywane od lat tajemnice? Czy jej relacje z mężem Emilii zmienią się i będę w stanie ujawnić skrywane od lat uczucia? Kuzynka Marie to piękna i wzruszająca saga o poszukiwaniu prawdy, próbie odkrycia własnej tożsamości, pragnieniu miłości. Wojna to nie najlepszy czas na rozkwit miłości, to czas, gdy każdy codziennie walczy o przetrwanie. Ludzie boją się o siebie i swoich najbliższych, ale też w ich sercach rodzi się odpowiedzialność za losy kraju. Za wszelką cenę chcą walczyć z oprawcą i najeźdźcą, chcą mieć swój wkład w odzyskanie upragnionej wolności. Autorka w cudowny sposób pokazuje nam, że warto być cierpliwym i mieć nadzieję. Szczęście zawsze się do nas uśmiechnie, tylko trzeba dać mu szansę. Trzeba odważnie realizować swoje marzenia i nie wolno odkładać ich na później. To później może nigdy nie nastąpić … Ta saga rodzinna od samego początku przesiąknięta jest intrygami, tajemnicami i niedopowiedzeniami. To one są osią, wokół której realizują się losy bohaterów. One sterują wszystkimi wydarzeniami i poczynaniami bohaterów, to przeszłość nie daje im spokoju, często prowadzi do niepotrzebnych nieporozumień i braku zrozumienia. Bohaterowie doskonale odnajdują się w czasach wojennych, potrafią godnie i odważnie przeciwstawiać się sytuacji, w której przyszło im żyć. Nie poddają się, służą bliskim i ojczyźnie. Autorka z wielkim pietyzmem wykreowała głównych bohaterów, nadała im ludzkiego i realnego wymiaru. Nic nie upiększała ani nie koloryzowała, potrafiła wydobyć z nich również ich wady i pokazać złe zachowania. Przez to cała historia nabiera wymiarów realności i prawdziwości, przecież nigdy w życiu nie jest tak, że każdy jest idealny. To również powoduje, że nie wiemy, jak skończą się losy bohaterów, cały czas jesteśmy trzymani w napięciu i niepewności. Nawet na chwilę nie możemy stracić czujności, bo pojawiające się często nowe informacje, nasz utarty tok myślenia i przewidywania niweczą. Cała historia dzieje się powoli, snuje się delikatnie i z wrodzoną powolnością. Możemy się delektować chwilą, daną sytuacją czy wydarzeniem. Autorka w żaden sposób nas nie pośpiesza, pozwala zebrać nam myśli i daje czas na przemyślenia i refleksje, pozwala zagłębić się mocniej w rozterki i przeżycia bohaterów. Kuzynka Marie to znakomita lektura na letnie spokojne wieczory. Wprowadzi w melancholijny i sentymentalny nastrój, skłoni do refleksji nad własnym postępowaniem i zmobilizuje do realizacji marzeń i pragnień. Pozwoli przenieść się do czasów nam bardzo odległych i nieznanych, wczuć się w atmosferę i czasy, w jakich przyszło bohaterom walczyć z wszelkimi przeciwnościami losu. Gorąco polecam, perełka wśród letnich nowości. Znakomita pod każdym względem, piękna i wzruszająca. Niejedna łezka popłynie po rozpalonym od nadmiaru emocji policzku ...

Wspaniała opowieśćJestem ogromną fanką Agnieszki Janiszewskiej i przeczytałam wszystkie jej książki. Z utęsknieniem czekałam na premierę "Kuzynka Marie" i jak zawsze - nie zawiodłam się. Główną bohaterką jest Marie Boratyńska, w której rodzinie jest wiele tajemnic, niedopowiedzeń, dramatów miłosnych. Jedzie do Korbielowa aby poznać swoją kuzynkę Emilię. Tam odkrywa pewne rzeczy z przeszłości, o których nie miała pojęcia. A wszystko to mocno odciśnie swoje piętno na teraźniejszości. Z wielką przyjemnością kawałek po kawałku odkrywałam sekrety tej rodziny. Pięknie opisano też sam Korbielów, jego otoczenie oraz tło historyczne wydarzeń. Czyta się jednym tchem. Ja przeczytałam w jedno popołudnie. Minusem książki jest jej długość. Zdecydowanie za krótka. Na szczęście jest jeszcze część II, ale pewnie też pochłonę od razu i znowu przyjdzie mi czekać aż autorka coś napisze, bo na każdą jej nową książkę rzucam się jak spragniony alkoholik na butelkę wódki.

W zeszłym roku poznałam Agnieszkę Janiszewską dzięki „Podróży do Carcassone”, która bardzo mi się podobała. Podobnie jak w tamtej serii, w „Kuzynce Marie” również widać dużą wiedzę historyczną autorki. Ma się wrażenie, że to wszystko działo się naprawdę. Główną bohaterka powieści jest tytułowa Marie Boratyńska, pół Francuzka pół Polka. Jest nieślubnym dzieckiem mężatki, Christine i wysoko urodzonego Polaka, Zygmunta Boratyńskiego. Od dziecka była wytykana palcami i wyszydzana w szkole. Jej matka została wykluczona z towarzystwa i z życia swoich synów, a Zygmunt wydziedziczony przez ojca i odcięty od rodziny. Nawet kiedy niespodziewanie zmarł, nie przyjechali na jego pogrzeb. Chciał to zrobić tylko jego brat, Apolinary, jednak ugiął się pod zakazem ojca. Po latach poznajemy Marie oraz jej kuzynkę, Emilię, teraz już właścicielkę rodzinnego majątku. Po śmierci swojej matki, zaprasza do siebie Marie. Bardzo starają się zaprzyjaźnić, jednak sekrety rodzinne i ich skrytość to utrudniają. Na dodatek jest zima 1914 toku, zbliża się nieuchronna wojna... Pierwszy tom skupia się na relacji kuzynek, głównie z perspektywy Marie. Brakowało mi jednak więcej narracji Emilii, i to chyba jedyny minus tej książki. Po raz kolejny autorka sprawiła, że cofnęłam się w czasie o 100 lat. Od razu sięgam po drugi tom!