Książka o przyjaźni (okładka  miękka, 11.2021)

Nie rozumiem zachwytu nad tą książką. Czytając ją nie odczułam żeby była o przyjaźni, a to właśnie tytuł i opis zachęcił mnie do zakupu. Liczyłam na głębsze przemyślenia i historie. Tymczasem w moim odczuciu jest ona trochę o relacjach, trochę o wszystkim i o niczym. Jeden duży zlepek przypadkowych sytuacji z życia trójki młodych ludzi.

Są ludzie, którzy pojawiają się na naszej drodze i zostają z nami na dłużej. Stają się ważni, czasami najważniejsi i towarzyszą nam w chwilach radości oraz smutku. Akceptują nasze wady i tego samego wymagają od nas. Są obok, gdy ich potrzebujemy i ubarwiają życie. Sprawiają, że codzienność staje się miejscem lepszym, piękniejszym, bezpieczniejszym. Przyjaciele. Osoby, które stoją za nami murem, choć nie zawsze się zgadzają z naszymi myślami czy działaniami. Czasami się z nimi kłócimy, czasami nie utrzymujemy regularnego kontaktu, ale jednak wciąż są na wyciągnięcie ręki. Wciąż możemy na nich liczyć i wciąż oni mogą liczyć na nas. Maciej Marcisz na naszych oczach przeprowadza wiwisekcję przyjaźni Kasi, Michała i Doroty. Relacji nieidealnej, ale zdecydowanie pięknej. Takiej, gdzie ludzie czasami zawodzą, ale jednak wciąż są na wyciągnięcie ręki. Wciąż potrafią być wsparciem czy oderwaniem od codzienności. Przyjaźń ich jest stanem elastycznym, zmieniającym się podczas trwania życia, ale wciąż jest żywa. Niezależnie od wydarzeń, a w ich życiach dzieje się wiele. Bohaterowie gubią się w świecie, boją się codzienności oraz przyszłości, próbują odnaleźć własną tożsamość seksualną, mierzą się z niespełnionymi marzeniami... Są ludźmi z krwi i kości. Przyglądamy się ich życiu oraz ich relacji na różnych etapach. Obserwujemy codzienność, która w pewnym stopniu jest odbiciem tej naszej. „Książka o przyjaźni" jest wszystkim tym, co przychodzi nam do głowy po przeczytaniu tytułu. Jest tym, co znamy i co widzimy każdego dnia wokół nas. Momentami boleśnie szczera, pełna pięknych słów i pięknych myśli ujętych prostym językiem. To powieść z rodzaju tych, gdzie akcja toczy się powoli i gdzie najważniejsza jest codzienność. Gdzie z uwagą możemy przyjrzeć się psychice bohaterów i niewiele więcej dostaniemy, ale też nic więcej w tym przypadku nie jest potrzebne, by wowołać burzę w naszej głowie. „Za wszystkimi heteronormatywnymi obyczajami kryła się obietnica wzajemności. Ty wydasz pieniądze na moje wesele, ja wydam na twoje. Dziś podaruję ci dziecięce ubranka, które oddasz mi, gdy sama będę miała dziecko. Zmuś się do zostania chrzestną, proszę, moja matka naciska, wytrzymam na chrzcinach twojego bobasa. Zorganizuję twoje panieńskie, wiedząc, że się odwdzięczysz, kiedy przyjdzie czas na mnie. "

Maciej Marcisz to autor obdarzony niesamowitym zmysłem obserwacji. Łapie chwile, momenty i opisuje je w taki sposób, że nabierają wyjątkowego i arcyważnego znaczenia. Zagląda pod podszewkę nas samych oraz w zakamarki naszej duszy, bo tak naprawdę trochę Kasi, Michała i Doroty jest w każdym z nas. Pisanie o przyjaźni jest bardzo trudne. Przyjaźń to nie miłość, nie ma w niej namiętności, gwałtownych uczuć, szybkiego bicia serca. "Wielu mądrych ludzi podkreślało, że przyjaźń jest trudna do opisania. Nieuchwytna. Bez momentów kiliminacyjnych. Możliwe, że jej esencją jest długie trwanie i jeśli dobrze rozumiała, nie istnieje coś takiego, jak przelotna przyjaźń." "Książka o przyjaźni" zabiera nas w emocjonująca podróż po czasach, w których wszystkiego doświadczaliśmy po raz pierwszy. Kim są teraz dla siebie Kasia, Michał i Dorota, którzy znają się praktycznie od zawsze? Czy po wyborach innych życiowych dróg, przepowadzki do innego miasta należy walczyć o przyjaźń tylko ze względu na stare czasy? Jedna zła wiadomość na grupowym czacie powoduje, że relacja trójki przyjaciół staje pod znakiem zapytania. To książka o marzeniach i rozczarowaniach dorosłością. To trafne i szczere studium dorastania i wyobrażeń, które z czasem ulegają przekształceniu. To historia zaczynająca się od licealnych listów, a kończąca na kredycie mieszkaniowym, samotnym wychowywaniu dziecka czy samotności. Z nastoletnie relacje mają szansę na przetrwanie po zderzeniu się z dorosłości? Serdecznie polecam Wam tę nostalgiczną i wzruszającą książkę, napisaną pięknym, niemal poetyckim językiem bez niepotrzebnego patosu. Zakończenie pozostawia mnogość interpretacji. Ja myślę, że przyjaźń jest zdecydowanie bardziej złożonym uczuciem niż miłość, ale tak samo, jak ona nie lubi trójkątów 😉 Jeśli jesteście po trzydzieste to z pewnością zrobi Wam ciepło na sercu czytając tę książkę i wracając wspomnieniami do licealnych czasów.

Istnieje pewien problem z powieściami o przyjaźni - nie od dziś zdawała sobie z tego sprawę. Wielu mądrych ludzi podkreślało, że przyjaźń jest trudna do opisania. Bardzo rzadko sięgam po polskich autorów, na swoim koncie fakt, mam przeczytane pare już pozycji polskich, to jednak częściej sięgam po zagranicznych. Dziś witam was w pochmurną sobotę kolejną polską pozycją, tym razem od @maciejmarcisz pod tytułem „ Książka o przyjaźni ”. Jakie to prawdziwe! Jak bolesne i zapierające dech w piersiach! Ta opowieść, o przyjaźni która nie zawsze pozostaje taka sama na przełomie lat i przeżyć. Jej forma i energia zmienia się tak samo, jak zmieniają się ludzie i to jest piękne. Dorota, Kasia i Michał znają się od zawsze. Ich przyjaźń wytrwała przeprowadzki do innych miast, przeróżne cele i marzenia, wymiany zdań i pragnienia, choć każdy z nich miał na siebie inny pomysł, a strach pojawiał się na każdym kroku, to przyjaźń okazała się silniejsza, ale czy do samego końca? Przyjaźń to akceptacja siebie i woli drugiego człowieka, jego zdania i tego kim jest. Przyjaźń często wymaga kompromisów, oddalenia się na dalszy plan. Choć człowiekowi łamie się serce, to przyjaźń często jest też i bolesna, wypełniona do połowy złamanym sercem i jednocześnie szczęśliwym uśmiechem. Ta książka jest prawdziwa, bo tacy są i jej bohaterowie. Ich emocje, zmagania z dorosłym życiem, problemy i rozterki, walczenie o swoje miejsce na tym świecie, w którym dzieje się codziennie coś zupełnie innego. Ich walka i ustępowanie. Piękna opowieść o przyjaźni, która nie jest łatwa do opisania lecz warta przeczytania przez każdego.

Miałam przyjemność (ogromną!) na dłuuugo przed premierą czytać najnowszą, drugą już powieść Maćka Marcisza. W środku znajdziecie nawet moją polecajkę. Więc tak, zgadliście uwielbiam „Książkę o przyjaźni” i jak tylko skończycie czytać tego posta, lećcie kupić! Przyjaźń nie jest częstym motywem książek, jest trudna do opisania, nie ma wzniosłych punktów kulminacyjnych i nie jest tak ekscytująca jak miłość, często więc stanowi drugi plan histori. Tym razem jednak to właśnie przyjaźń jest głównym wątkiem, a Maciek Marcisz napisal o niej jak o pięknej wersji trudnej miłości. Trójka milenialsów, Kasia, Dorota i Michał nawiązują relację w liceum. Narracja nie jest prowadzona linearnie więc przeskakujemy w czasie widząc na przemian początek znajomości, etap jej nastoletniego zacieśnienia, a potem rozluźnienia więzów, kiedy każde z przyjaciół rozpoczyna dorosłe życie. Bohaterowie są z krwi i kości, mają realne problemy, odczuwają znajome emocje, przez co w ich przeżyciach rozpoznajemy własne doświadczenia i łatwo jest nam się z nimi utożsamić. Szczególnie jeśli jest się obecnie milenialsem po trzydziestce (hello, it’s me 🙌🏼), dorastało się na początku lat dwutysięcznych, też słuchało się Spice Girls, chodziło na wagary do księgarni, pisało listy do swoich przyjaciółek, miało plastikowego jeżyka na długopisy, czy było na białym marszu w Krakowie (oh, well). „Książka o przyjaźni” jest dla mnie ciepłym kocykiem wśród książek, comfort read’em smakującym słodko-gorzkim wspomnieniem, historią napędzaną nie tylko akcją, ale dla mnie przede wszystkim napędzaną sentymentem. Czytajcie!

„Książka o przyjaźni” Macieja Marcisz jest książką niezwykłą. O przyjaźni tak naprawdę jest ciężko pisać. Zazwyczaj stanowi wyłącznie tło w różnych innych historiach. Jednak tym razem mamy okazję przeczytać o przyjaźni w pełnej okazałości. To jak zrobił to autor jest niezwykłe. Jednak, aby nie było tak kolorowo to muszę się wam przyznać, że początkowo historia trójki milenialsów, a zarazem przyjaciół mnie nie zachwyciła. Nie do końca mogła się wczuć w opowiadaną historią, ale strona za stroną wszystko się zmieniało. Narracja jest dość luźna i przeskakujemy w czasie poznając relację Kasi, Doroty oraz Michała na początku ich znajomości, podczas jej zacieśniania, jaki i już w dorosłym życiu. Bohaterowie należą do tych „z krwi i kości”. Momentami miałam wrażenie jakbym czytała o kimś z sąsiedztwa, bądź kimś kogo dobrze znam. Autor wykazał się świetnym zmysłem obserwacji otoczenia, dlatego problemy bohaterów są realne i tak dobrze nam znane. Całość napisana jest lekkim językiem, który powoduje, że książka jest bardzo przyjemna w odbiorze. Dla niej zarwałam nockę i uważam, że naprawdę było warto. „Książka o przyjaźni” to książka tak naprawdę dla każdego z nas. Nie tylko pięknie mówi o przyjaźni, ale i o życiu. Jest w niej coś wzruszającego, ale i śmiesznego. Sądzę, że tak naprawdę każdy znajdzie w niej coś dla siebie. Ja po jej lekturze zastanowiłam się czy przypadkiem ostatnio nie zaniedbałam swoich przyjaciół i postanowiłam to naprawić. Zdecydowanie polecam!

Kasia, Dorota i Michał znają się od zawsze. Ich przyjaźń przetrwała już niejedno, ale czy przeszłość wystarczy by ta relacja trwała wiecznie? Początek historii trójki przyjaciół mnie nie zachwycił. Coś mi nie pasowało, miałam wrażenie, że autor chce na siłę pokazać trzy różne światy każdego z bohaterów. Szybko jednak okazało się, że to było tylko mylne wrażenie i nic tu się na siłę nie dzieje, a raczej opowieść o przyjaźni płynie lekko i nieco nostalgicznie. Zachwyciłam się. I to do tego stopnia, że zarwałam nockę i przeczytałam tę książę za jednym posiedzeniem. Autor kupił mnie językiem. Jest poetycko, ale bez pompy. Jest pięknie, ale i prawdziwie. Kupiona zostałam również wybitnym zmysłem obserwacji Marcisza. W tej historii jest sporo oczywistości, z których nie zdajemy sobie sprawy dopóki ktoś nie wypowie ich na głos. I tym głosem jest tutaj autor. Kłaniam się w pas Panie Macieju! O przyjaźni pisać trudno, a ja mam wrażenie, że autor po prostu usiadł i napisał jak jest. Jest tutaj coś wzruszającego, coś, co sprawia, że ma się ochotę chwycić za telefon i obdzwonić wszystkich swoich przyjaciół po tej lekturze. Taki efekt to jest COŚ! Mój egzemplarz jest upstrzony pozaznaczanymi cytatami. Będę do nich wracać. Dają do myślenia, może nawet coś zmienią w moim życiu? Przeczytajcie. Warto!

Czego można się spodziewać po książce o takim tytule? "Książka o przyjaźni" pierwsze skojarzenie, że pewnie jakiś poradnik. O nie kochani, nic bardziej mylnego. To książka, której nie chciałam kończyć... Chciałam by ta przygoda trwała dalej. Kasia, Michał i Dorota znają się od zawsze. Ich przyjaźń przetrwała kilkanaście lat, przeprowadzki do różnych miast, a nawet życiowe drogi, które biegły w różnych kierunkach. Niestety dobrze ukrywany sekret wycieka na grupowym forum czatu. Czy ich przyjaźń przetrwa? Czy przez wzgląd na stare czasy warto walczyć? To cudownie napisana książka o przyjaźni, o takiej prawdziwej, która zostaje z nami na lata, która potrafi przetrwać wszystko, ale też prysnąć jak bańka. Nasi bohaterowie są świetnie wykreowani, każdy jest inny, ma swoje problemy. Autor pisze prostym język, ale zdania, które tworzy, całe myśli, wreszcie historię czyta się z zapartym tchem. Nie można odłożyć tej książki, wsiąkamy w tę historię, kibicujemy bohaterom, płaczemy i śmiejemy się razem z nimi. Polecam całym sercem

"Taśmy rodzinne " urzekały mnie od samego początku. Miały tempo narracji i akcję. Tutaj wszystko wlecze się jak gęsta oliwa bez smaku. Spore rozczarowanie. Miałem wrażenie, że rzecz pisana jakby pod presją czasu, może jakimś przymusem, bez autorskiego przekonania o potrzebie jej powstania. Nieoczekiwane rozczarowanie.

Słaba, miałka i nudna. Nie warto.