Królowa kokonu (okładka miękka)

Książka jest cieniutka, czyta ją ją bardzo szybko, jest dość specyficzna jeśli chodzi o treść. Nie jest to tzw. lekka lektura.

Czasami możemy dojść do wniosku, że:

„Nie zawsze rzeczy, w które wierzymy są realne, nawet jeśli usilnie będziemy w nie wierzyć, one nigdy nie staną się rzeczywiste…”

Lecz,

„Czasami trzeba odrobinę czasu by rozróżnić emocje znajdujące się w oczach i wyciągnąć wnioski. Czas na rozważanie słów, które chce się wypowiedzieć nie jest czasem straconym. Przerażający może być jedynie fakt, że stracone mogą być słowa, które z biegiem czasu mogą zaniknąć i nigdy nie mieć okazji do swoich narodzin.”

Pamiętaj, że:

„Życie to droga krzyżowa, gdyż z pokorą będziesz znosić ból, istnieje większe prawdopodobieństwo na zmartwychwstanie.”

Przy tym:

„Miłość to gra, kto pierwszy powie „kocham”, przegrywa.”

A jak powszechnie wiadomo:

„Każdy jest egoistą. Inaczej wszyscy już dawno popełniliby samobójstwo. Każdy kocha siebie bardziej niż kogoś.”

To gdzie tkwi błąd ?

„Można powiedzieć, że złe emocje zaczynają kontrolować naszą egzystencję i podświadomość zmusza nas do usprawiedliwiania się przed samym sobą, powodując, że naszym priorytetem nie staje się naprawienie swoich błędów, tylko lepsze samopoczucie wynikające z usprawiedliwiania się.”

Co robić ?

„Nie żyj w utopijnym świecie. Jak na razie masz plany i siedzisz na dupie. Nic szczególnego nie zrobiłeś dla świata, więc nie masz prawa go krytykować”

Czytając tą książkę zastanawiałem się, gdzie jej fabuła prowadzi. Co chwilę mój mózg przyswajał nowe prawdy które można odnieść nawet do własnego życia, mimo, że człowiek nie żyje w patologii czy nie napotkał takich problemów. Książka ma to co uwielbiam najbardziej czyli dobre zakończenie. A jak definiuje dobre zakończenie ? To moment kiedy czytając ostatnie słowo i zamykając skończoną książkę, cofasz się do samego początku i analizujesz całość po kolei. Kiedy po zakończeniu możesz dopiero zrozumieć całość i sprawdzić czy Twoje domysły się potwierdziły. Tutaj się nie potwierdziły, co dodatkowo działa na plus bo gdy nie spodziewasz się jaki będzie koniec tym lepiej on smakuje, przynajmniej dla mnie.

I pamiętaj:

„Ciepło ciała uzależnia”

Ta książka urzekła mnie tym,że tematyka jest bardzo prawdziwa. Pośród nas żyje wiele chorych rodzin, a dramaty często rozgrywają się za zamkniętymi drzwiami. Tutaj możemy wkroczyć w taki dramatyczny swiat i poczuć jak bardzo potrafi niszczyć

Nie ukrywam, trochę mną wstrząsnęła lektura noweli „Królowa kokonu”. Każdy czytelnik przeżyje tu zderzenie z ohydą rodzinnej i społecznej patologii. Spotykamy bezrobotnego alkoholika, który nie szanuje swojej żony i jej pracy. Człowieka, który mówi, że chorą córkę lepiej uśpić, niż leczyć, człowieka, któremu radość sprawia jedynie szwagier, którego stać na wódkę. W tle mamy polską młodzież, oszukiwaną przez pracodawców, pełną niechęci do życia. Sposobem na przetrwanie tych młodych ludzi jest żebractwo i pijaństwo. Wyjściem z patologii mogą być wiara, nadzieja i miłość. Ale i one zostały zdeformowane, okaleczone. Współczesny świat zmienił je różnymi doświadczeniami po to, by móc pocieszać innych. Ale nie pomyślał przy tym, że one mogą tego nie wytrzymać. Dlatego muszą umrzeć…
Czy wyobrażasz sobie świat bez wiary, nadziei i miłości, Drogi Czytelniku?

Podebrałem tę książkę swojej żonie z nocnego stolika, kiedy nie miałem już co czytać. Co prawda nie jestem zwolennikiem tego typu prozy jednak książkę przeczytałem jednym tchem. Jest naprawdę ciekawa i jeszcze długo po przeczytaniu siedzi w głowie. Dlatego jeśli szukasz niezbyt grubej, ale treściwej książki to doskonale trafiłeś.

Wspaniała, choć wstrząsająca opowieść o realiach współczesnego świata. Dominika Czajka w Królowej Kokonu świetnie ujęła obraz polskiej patologicznej rodziny - ojca alkoholika i żony-matki, kobiety męczennicy, która nosi na swoich barkach problemy całej swojej familii. Książka jest świetna, wzruszająca, refleksyjna, piękna. Uważam, że po TAKĄ literaturę powinien sięgnąć każdy. Szczerze polecam!

W dzisiejszych czasach łatwo szufladkować książki ze względu na sztywne ramy gatunkowe których trzymają się ich autorzy. Całe szczęście autorce Królowej Kokonu udało się tego uniknąć dzięki czemu mamy kawał porządnej i nietuzinkowej lektury. Historia opowiadana przez Nadię napisana jest w dynamiczny sposób, ciężko odczuć znudzenie aktualnymi wydarzeniami w książce. Takie tempo skutkuje też wzmożoną uwagą podczas lektury gdyż łatwo można pominąć kluczowe fakty. Fabuła pełna jest symboliki i egzystencjalnych rozważań widzianych z kilku perspektyw. Zmusza do refleksji i napawa nihilistycznym nastrojem.
Do Królowej Kokonu trzeba podejść jak do dobrego filmu. Przygotować wolne popołudnie (nie da się ukryć że książka jest stosunkowo krótka), butelkę dobrego wina i klimatyczną muzykę. Historia Nadii smakuje bowiem najlepiej gdy przebrnie się przez nią od razu przy pierwszym podejściu.

„Królowa kokonu” to krótka nowela rozważająca trzy podstawowe uczucia, na których opiera się sens życia człowieka. Jest to wiara, nadzieja i miłość. Pokazuje nam jak interpretuje je kobieta żyjąca życiem, które tak bardzo odbiega od normalności. Jest to przykład, który wstrząsa emocjonalnie, nakłania do głębokich refleksji i wywołuje ogólny zamęt w głowie. I tu, w tym momencie rodzi się pytanie, a co by było gdyby te uczucia umarły w człowieku, czy byłby zdolny do życia?