Kolory uczuć. Tom 3. Słoneczne jutro (okładka miękka)

Dzisiaj zabiorę Was w podróż do Hiszpanii. Tam czeka na nas Anna. Nie, nie pomyliłam się, nie piszę po raz drugi tej samej recenzji. To Anna w trzecim tomie serii Kolory uczuć powróciła do tego pięknego kraju. Bo naszą bohaterkę po raz kolejny okoliczności zmusiły do ucieczki z dala od niemiłych sytuacji i nieżyczliwych osób. Po raz kolejny zaczyna ona w swoim życiu wszystko od początku. W tej części będziemy towarzyszyć Annie w układaniu nowego życia, szukaniu pracy, przystosowaniu dzieci do nieznanych okoliczności. Zobaczymy, jak wielka zmiana zajdzie w naszej bohaterce. Mam wrażenie, że autorka chyba jakimś nieznanym nikomu sposobem wysłuchała moich wcześniejszych utyskiwań na to moje wymarzone tło „około fabularne” :):), bo w końcu je dostałam. Większa część akcji w tej części rozgrywa się w Hiszpanii i autorka w końcu nie szczędzi nam opisów jej pięknych krajobrazów. Pisze też wiele ciekawych rzeczy o wspaniałych, monumentalnych hiszpańskich zabytkach. Dostajemy również wielką garść informacji o obyczajach i tradycjach tego kraju. Razem z bohaterami świętować będziemy tamtejsze Mikołajki, Boże Narodzenie i Święto Trzech Króli. Osobiście pozazdrościłam Hiszpanom z całego serca ich katalońskiego dnia Św. Jerzego, kiedy wszyscy obdarowują się książką i różą. Ja też tak chcę! Oddam w dobre ręce Walentynki, byleby tylko takie święto przyjęło się i u nas!:) Także jak widzicie, dostałam wreszcie swoje tło i czytając tę powieść, byłam po prostu w siódmym niebie. Wspomniałam wcześniej, że Anna nam się zmieni. Tak Moi Drodzy, nasza bohaterka otworzy się w końcu na świat, wyjdzie do ludzi i w tym obcym kraju otoczy się wspaniałymi osobami. I pozna wielką moc prawdziwej przyjaźni. Ciąg dalszy na: http://www.recenzjenawidelcu.pl/2018/04/soneczne-jutro.html

"Naprawdę tak czuła. Przez ten moment tam daleko doświadczyła tak wielu uczuć i zrozumiała więcej. Nie może żyć przeszłością , zamartwiać się o przyszłość. Tu i teraz musi stworzyć synom najwspanialsze życie, jakie tylko potrafi. Nie wiemy, co wydarzy się jutro, co przyniesie los. Wiemy natomiast, że dziś mamy siebie i tylko od nas zależy, czy zaświeci słońce." Zapraszam na moją recenzję http://mojezycieitpblog.blogspot.com/2018/04/soneczne-jutro.html

Słoneczne jutro jest bardzo udanym zakończeniem serii. Niby oczywistym, ale też nie do końca. Anna odnajduje w swoim życiu słońce, wierzy, że naprawdę czeka ją lepsze jutro. Przeżyła wiele przykrych chwil i nadszedł czas, aby wreszcie było lepiej, by wreszcie mogła spokojnie usiąść i szczerze sobie powiedzieć, że jest szczęśliwa, że się jej udało, że pomimo tych wszystkich przeszkód osiągnęła sukces. Po tym, jak skończyłam czytać serię Kolory uczuć odetchnęłam z ulgą. Moje oczekiwania zostały zaspokojone i w żadnym stopniu nie czuję rozczarowania. Historia Anny jest opowiedziana lekko, przystępnie, ciepło. Jak wcześniej już wspominałam, znalazłam jeden minus, mianowicie mała ilość dialogów, ale podkreślam, jest to kwestia gustu. Mimo to, nie mam nic do zarzucenia. Musicie przygotować się na wachlarz emocji. Zdziwienie, złość, rozczarowanie, zaskoczenie, radość, ulga, strach. To tylko kilka przykładów, w książce jest ich o wiele więcej. Czasami trudno było mi uwierzyć, że wszystkie te sytuacje zdarzyły się jednej osobie, jednak później się otrząsnęłam i pomyślałam, że właściwie, to dlaczego nie? Życie bywa przewrotne i potrafi zaskoczyć. W teorii mamy nadzieję, że nie spotka nas nic złego, ale jednocześnie chyba każdy ma świadomość tego, że raczej trudno mieć stuprocentowe szczęście całe życie wieść szczęśliwie i spokojnie, bez żadnej smutnej i złej chwili. Fakt, niektórzy mają gorzej, inni lepiej, ale trzeba pamiętać o jednym - punkt widzenia, zależy od punktu siedzenia, dlatego ocenę, co dla kogo jest dobre, a co wręcz przeciwnie, zostawmy samym zainteresowanym. Całość recenzji znajdziecie na http://krokusoweprzemyslenia.blogspot.com/

To już ostatnia część burzliwych losów Anny Kalinowskiej, bohaterki trylogii Ewy Bauer KOLORY UCZUĆ. "Słoneczne jutro" jawi się jako piękna, jasna, przejrzysta przyszłość. Czy rzeczywiście taka czeka naszą bohaterkę? Akcja w głównej mierze dzieje się w słonecznej Barcelonie, do której Anna przeprowadziła się wraz z synami. Postanowiła uciec od przeszłości, zawalczyć o lepszą przyszłość dla siebie i dzieci. Nie jest gotowa na spotkanie z Michałem, czego nie ułatwia jej siostra mężczyzny. Agata pisze i wydzwania do Kalinowskiej z prośbą aby odwiedziła Michała i go wsparła. Choć parę lat wcześniej Anna mieszkała i pracowała już w Hiszpanii, rozpoczęcie nowego rozdziału, tym bardziej z dziećmi, nie jest już takie proste. Odnawia kontakty, prosi znajomych o pomoc w szukaniu mieszkania i pracy. Bliźniaki czują się w nowym kraju obco, nie znają języka, tęsknią za Polską. Anna mimo wielu wewnętrznych rozterek i trudności jest zdeterminowana właśnie w tym miejscu rozpocząć nowy rozdział życia. W moim odczuciu "Słoneczne jutro", to książka bardziej stonowana, spokojniejsza od poprzednich części. Jednak na brak ciekawych i zaskakujących wątków nie możemy narzekać. Osobiście byłam pod wrażeniem determinacji młodej kobiety. Sama, z dwójką dzieci, musi zmierzyć się z różnymi problemami, którym musi sprostać. Przeszłość nie daje tak łatwo o sobie zapomnieć. Przyjdzie taki moment, kiedy Anna będzie musiała się z nią rozliczyć raz na zawsze. Czy znajdzie na to siłę? I czy wreszcie osiągnie zamierzony spokój, stabilizację i...miłość? Ostatnia część trylogii jest odpowiedzią na te i inne pytania, które w trakcie lektury będą nam cisnąć się na usta. Po lekturze wszystkich trzech tomów Bauer, jestem usatysfakcjonowana. Otrzymałam to, czego wymagam od książek, po które sięgam: ciekawej, wciągającej fabuły, tajemnicy, oraz wzbudzenia we mnie emocji. Trylogia Ewy Bauer, to taki rodzaj lektury, które zapada w pamięć. Historie bohaterów są bardzo realistyczne, pisane przez samo życie. Takie publikację lubię poznawać, czytać i polecać innym! Cała recenzja na mamatosiaczka.blogspot.com

Polka napisała książkę. O kim? Oczywiście o Polce, bo Polka jest jej główną bohaterką.... Może wystarczy, ale niestety mniej więcej w ten sposób jest napisana książka. Ubogie słownictwo i powtórzenia strasznie przeszkadzają w czytaniu może i zgrabnie skonstruowanej, ale na pewno bardzo przewidywalne historyjki.