Kobieta w lustrze (okładka  twarda)

Moje pierwsze spotkanie z prozą Erica Emmanuela Schmitta miało miejsce za sprawą książki „Oskar i Pani Róża” - było wzruszające. „Kobieta w lustrze” jest o wiele większa objętościowo i funduje czytelnikowi jeszcze więcej emocji. Autor przedstawia historię trzech kobiet o bliźniaczych imionach Anne, Hanna, Anny, które żyją w różnych epokach. Dzielą ich wieki i świat, w jakim przyszło im egzystować. Łączy jednak wspólna, niebywała wrażliwość i uczucia. Anne żyje w odległych czasach w Brugii i zachwyca się przyrodą, nie potrafi bez niej żyć, nie myśli o zamążpójściu i wydawaniu na świat dzieci. Hanna w dwudziestym wieku jest arystokratką, nieszczęśliwą mężatką, która pomimo starań nie może dać rodzinie upragnionego potomka. Anny natomiast to uzależniona od alkoholu, narkotyków i przygodnego seksu aktorka Hollywood, która zna środowisko na wylot, gra bowiem od dziecka. Wszystkie bohaterki mają jednak ze sobą wiele wspólnego. Nierozumiane przez świat, postanawiają wiernie podążać za swą intuicja i tym samym zatracają to, co według wszelkich norm właściwe i oznacza szczęście. One jednak mają swoją własną wizję pierwotnej radości, do której dążą. Nie jest to oczywista przyjemność, ale pełne dojrzałości i cierpienia szczęście. Tytuł książki nie jest przypadkowy. Wszystkie kobiety powieści (a czyż nie wszystkie... ba! wszyscy) przeglądają się w zwierciadle innych ludzi, z którymi styka je los. Czy to rodzina, sąsiedzi, środowisko, opinia publiczna, fani... często tak bardzo staramy się być idealnym odbiciem, że zatracamy oryginał. Takie jest właśnie przesłanie Schmitta - bądźmy bardziej sobą, esencja, pierwotnym charakterem, a mniej tym, co widza źrenice nas oglądających. Książkę podzielono na krótkie rozdziały i poznajemy kolejno trzy historie, na przemian. Niweluje to u czytelnika uczucie znudzenia, a prowadzenie akcji w sposób stopniowy, z licznymi zawirowaniami sprzyja zainteresowaniu. Wśród losów kobiet dzieje się tak wiele, iż opowieść mogłaby mieć wiele zakończeń na poszczególnych etapach. Brniemy jednak dalej, zaciekawieni, a autor na koniec plącze dodatkowo losy i funduje nam zakończenie nieoczywiste, pełne fajerwerków, ale zarazem refleksji. Język książki jest niezwykle plastyczny i bogaty. Nie mamy do czynienia z lekkim kryminałem, a powieścią, nad którą należy się pochylić, oddać refleksji, podumać. „Kobieta w lustrze” sprzyja niespiesznej czytaniu, analizowaniu, odczuwaniu. To nie zwykła książka o jakiej zapomnimy na drugi dzień. Zostaje z nami na długo. Uwrażliwia nas. Ta duchowa przygoda, w którą porwał mnie Schmitt sprawiła, że chętnie sięgnę po kolejne jego książki. Autor wyrasta mi na mistrza wzruszeń i duchowości, a tego potrzebujemy, tego nigdy za wiele. Zachęcam więc do przeczytania w swoim własnym tempie, są spore szanse, że i Was zauroczą losy kobiet zagubionych w różnych czasoprzestrzeniach... może odnajdziecie je w tej lekturze... może odnajdziecie kawałek siebie. Tłuczmy więc jak najwiecej luster i zakładajmy w głąb własnej duszy, aby na przekór wszystkim być SOBĄ.

"Kobieta w lustrze" to książka wydana ponownie przez Wydawnictwo Znak, tym razem w twardej oprawie. Tym co mnie w niej urzekło jest papierowa faktura okładki, z jaką do tej pory się nie spotkałam - a szkoda bo jest naprawdę piękna! Éric-Emmanuel Schmitt jest autorem, w którego książkach można zobaczyć odbicie duszy i niespotykaną wrażliwość. Powieści nigdy nie pozostawiają czytelnika bez przemyśleń. "Kobieta w lustrze" to obyczajówka, opowiadająca historie trzech kobiet z różnych epok. Mimo wielu różnic (czas i miejsce, w którym żyją, priorytety, czy problemy), które je dzielą są bardzo podobne - nie czują się dobrze w roli, jaką narzuca im epoka. Anny praktycznie ucieka sprzed ołtarza w czasach, kiedy trudno o amanta. Mimo oczekiwań rodziny nie jest w stanie wyjść za mężczyznę, którego nie kocha i stara się odnaleźć siebie poprzez miłość do natury. Jeśli ktoś myśli, że kobiety zamężne są wolne od oczekiwań to z pewnością się myli. Po powrocie z miesiąca miodowego Hanna mierzy się z rodziną męża, oczekującą dziedzica. Wysłuchując rad arystokratek budzą się w niej nowe wątpliwości oraz przekonanie, że u boku męża, pomimo wszelkich przywilejów i bogactw, nie znajdzie szczęścia. Zmęczona etykietą i grzecznościowymi formułkami zaczyna interesować się psychoanalizą. Wydawałoby się, że z biegiem czasu ludzie stają się coraz bardziej postępowi, tolerancyjni i wolni. Historia Anne pokazuje, że nawet w Hollywood nie można uwolnić się od oczekiwań innych ludzi. Wbrew temu, co mówi jej menadżerka nie jest przekonana czy robi dobrze, szukając rozgłosu przez narkotyki i imprezy. Próbuje rozpocząć nowe, wolne od kontrowersji życie. Każda z kobiet ma zupełnie odmienną historię, ale łączy je ucieczka przed oczekiwaniami ludzi oraz podróż, na końcu której odnajdują siebie. Myślę, że książka nie jest tylko o nich, ale w pewnym stopniu także o każdej z kobiet, które codziennie muszą się mierzyć z oczekiwaniami wygenerowanymi przez społeczeństwo. Lekkość dialogów sprawia, że książkę czyta się szybko, a kartki praktycznie same się przewracają :) Rozdziały kończą się w kluczowych momentach, przez co wręcz nie można się oderwać od czytania. Zakończenie, równie nieprzewidywalne co życie, okazało się być gorzkim happy end'em z przesłaniem (myślę, że dość charakterystycznym dla stylu autora). "Kobieta w lustrze" to książa, która w pewien sposób zostaje z czytelnikiem. Dlatego można by o niej bardzo długo pisać, wymieniając jej zalety. Zarówno powieść, jak i je wydanie chwyta za serce :)

„Kobieta w lustrze” to trzy osobne historie, które opowiadają losy trzech kobiet, żyjących w różnych okresach historycznych. Pierwsza opowieść dotyczy Anne, młodziutkiej dziewczyny żyjącej w okresie średniowiecza. W dzień swojego ślubu ucieka z domu, nie widzi siebie w roli żony i matki. W odnalezieniu swojego przeznaczenia, swojego „ja” pomaga jej mnich. Anne zostaje uznana za mistyczkę, pisze wspaniałe wiersze, czerpie radość z natury i żyje z nią w zgodzie. Odnalazła swoje miejsce na ziemi i chociaż jej życie miało tragiczny koniec, do ostatniej jego chwili była szczęśliwa. Drugą bohaterkę Hannę poznajemy w 1904 roku podczas jej podróży poślubnej. Jest radosną, młodą mężatką, jej mąż darzy ją gorącym uczuciem. Jest on przystojny, bogaty, oddany pięknej żonie. Teoretycznie nic nie stoi na przeszkodzie, aby Hanna cieszyła się pełnią szczęścia. Tak się jednak nie dzieje, czuje ona, że nie pasuje do roli oddanej żony i przyszłej matki. W odkryciu swoich potrzeb pomaga jej psychoterapia, na którą uczęszcza od jakiegoś czasu. Hanna postanawia zmienić całkowicie swoje życie. Chociaż musi sama się utrzymać i zadbać o swoje potrzeby, jest szczęśliwa i wolna. Trzecia historia przenosi nas w czasy współczesne, poznajemy Anny, młodą, ale bardzo sławną już aktorkę filmową. Ma pieniądze, talent, urodę, odniosła ogromny sukces jako aktorka. Ale i ona nie jest szczęśliwa... Swoje zagubienie próbuje zagłuszyć alkoholem, narkotykami, przypadkowym seksem. O tym, jak poważne są jej problemy uświadamia jej pielęgniarz w szpitalu. To on pomaga jej „stanąć na nogi”, zawalczyć o siebie i swoje szczęście. Ona również pomaga młodemu pielęgniarzowi w rozwiązaniu jego problemów, co też jest dla niej rodzajem terapii. Wszystkie opowiadania są „spięte” przez autora w końcowej części książki, przez co stworzyły jedną, długą opowieść. Trzy opowiadania łączy również tematyka i podobne losy głównych bohaterek, niezadowolonych z życia młodych kobiet, które mają w sobie na tyle dużo odwagi, by zawalczyć o swoje szczęście. Książkę czyta się z dużą przyjemnością. Udowadnia ona, że należy walczyć o swoje szczęście i żyć zgodnie ze swoimi przekonaniami i pasjami.

Każda kobieta o której dane mi było czytać początkowo odczuwały niedosyt, jakby to co osiągnęły dotąd nie było tym, czym powinno. Że życie to coś więcej. Każda z nich to postać niezwykła, wszystkie odstają od stereotypu kobiety swoich czasów, choć czasem nakładają maski, żeby podporządkować się otoczeniu w głębi duszy czują się samotne i niezrozumiałe. Każdy rozdział przynosi coś nowego. To jest pierwsza zaleta tej książki – czyta się migiem i lektura sprawia prawdziwą przyjemność. Wciągająca opowieść o trzech kobietach, trzech doświadczeniach życiowych, trzech epokach, a może tylko o jednej kobiecie- każdej z nas. Bohaterki czują się inne, ale na życzliwość otoczenia nie może liczyć żadna z nich. Poszukują swojej drogi na ślepo, wiedzione instynktem, zdane na łaskę przypadku i ludzi. To nie są wojowniczki, to kobiety, które z największym heroizmem próbują być sobą – mimo wysokiej ceny jaką przychodzi im za to zapłacić. Historie tych trzech kobiet są smutne, piękne i pełne emocji. Wraz z kolejnymi kartami książki śledzi się losy i jednocześnie dogłębnie poznaje charaktery oraz uczucia trójki bohaterek. Nigdy wcześniej nie miałam kontaktu z twórczością Szmitta, dlatego nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać po tej lekturze. Choć nie ma w niej zawrotnej akcji to książka jest bardzo ciekawie napisana. Każda kobieta powinna ją przeczytać i myślę, że mężczyzną tez nie zaszkodzi, możed wtedy bardziej będa mogli zrozumieć kobiety. Czytelnik nie ma najmniejszych problemów z czytaniem, a poznawanie losów trzech całkowicie różnych kobiet staje się wkrótce przyjemnym dla odbiorcy zajęciem. Styl w jakim pisze autor jest przyjemny i lekki. Kreacje bohaterek są bardzo dobrze dopracowane i świetnie razem powiązane. Powieść zastanawia, uczy, jest w pewnym sensie wskazówką. Autor doskonale przedstawia nasze słabości i skłania do myślenia.

Eric-Emmanuel Schmitt jest jednym z tych autorów, po których książki mogę sięgać bez obaw, że mnie rozczarują. Znany głownie ze swojej powieści "Oskar i pani Róża" ten francuski dramaturg i pisarz, z wykształcenia filozof, umie w swoich dziełach ująć różne odcienie ludzkich uczuć i rozterek. Książka "Kobieta w lustrze" opowiada nam historię trzech kobiet. Każda z nich żyje w zupełnie innych czasach, w innych miejscowościach, na pozór mogłoby się wydawać, że nic ich nie łączy. Jednak okazuje się, że każda z nich czuje pewien niedosyt, mają dość życia pod dyktando innych i zaczynają odkrywać siebie i żyć na własny rachunek. Niesamowite jak ostatecznie ich losy się splatają. "Czuję się inna" to pierwsze słowa powieści i można by powiedzieć, że są one mottem trzech bohaterek. Każda z nich zmuszona jest żyć zgodnie z wyobrażeniami innych, stereotypami danej epoki i czuje się niezrozumiana przez osoby ze swojego otoczenia. Ich walka o siebie, swoją niezależność i sama chęć poznania siebie powoduje niemałe zamieszanie wśród ich najbliższych, bo przecież jak mogą chcieć odmiany skoro są takie "szczęśliwe". Niestety tylko z perspektywy innych, a nie ich samych. Eric-Emmanuel Schmitt umie przepięknie pisać. Jego proza pozwala niemal namacalnie odczuć atmosferę miejsc i wydarzeń, które opisuje. Dodatkowo stosując sprytne zabiegi sprawia, że książka jest wciągająca i się nie nudzi ani nie dłuży - tutaj historia jednej z postaci jest pisana w trzeciej osobie, drugiej w pierwszej osobie, a trzeciej w formie listów wysyłanych przez bohaterkę. Naprzemienność rozdziałów opowiadających historię każdej z kobiet sprawia, że książkę z trudem się odkłada. Ta historia zachęca i inspiruje do poznania siebie, walki o swoje marzenia. Szczerze polecam.

[ r e c e n z j a ] "Kobieta w lustrze" to kolejna świetna książka Schmitta, na której się nie zawiodłam. Czytając książkę poznajemy historię trzech kobiet, które mimo tego, że mieszkają w różnych stuleciach są do siebie bardzo podobne. Każda z nich szuka swojego przeznaczenia i samej siebie. Anne to kobieta, która niedługo ma wyjść za mąż, ale nie jest przekonana do swoich uczuć względem jej przyszłego męża. Hanna jest nieszczęśliwą mężatką, która koniecznie musi zajść w ciążę, bo jak to nie być matką we wczesnym XX wieku? Anny to znana hollywoodzka aktorka, która brak szczęścia i spełnienia rekompensuje sobie alkoholem i narkotykami. Język i styl pisania jest po prostu przepiękny, a książka porywa od pierwszych stron. Autor świetnie przedstawił kłopoty kobiet na przestrzeni kilku stuleci i pokazał, że nawet w średniowieczu kobiety miewały trudności w znalezieniu siebie. Chociaż sytuacja każdej z bohaterek wydaje się całkiem inna to w rzeczywistości znalazły się one w bardzo podobnych problemach, a ich losy w pewien sposób się splatają. Książka jest dość smutna, emocjonalna, ale jednocześnie prawdziwa. Niestety wiele z nas kobiet miewa w tych czasach problemy. Nie wie kim jest, jakie jest jej przeznaczenie i jakie ma plany na przyszłość. Czy lepiej jest podążać za marzeniami czy dogodzić bliskim? Założyć rodzinę czy żyć w samotności? Rozwijać się zawodowo czy poświecić rodzinie? Takie pytania to codzienność u wielu kobiet. Być może "Kobieta w lustrze" pomoże znaleźć odpowiedzi, da jakieś wskazówki. Najważniejsze jest jednak to, żeby uszczęśliwić samą siebie, bo to siebie powinniśmy stawiać na pierwszym miejscu.  

„Kobieta w lustrze” to moje pierwsze zetknięcie się z literaturą Schmitta, który zagłębia się w losy trzech różnych kobiet, żyjących w zupełnie odmiennych czasach, a jednak przeżywających te same emocje. Bohaterki próbują odnaleźć własną tożsamość i receptę na szczęście, jednocześnie nie zgadzając się na narzucone im przez społeczeństwo role. Ani małżeństwo, ani macierzyństwo nie stanowi celu życia żadnej z kobiet, wyłamują się schematowi społecznemu, przez co czują się zagubione i odepchnięte, a społeczeństwo, w którym żyją, ani trochę nie ułatwia im znalezienia drogi do bycia sobą w pełni. Bohaterkami są średniowieczna mistyczka, zwolenniczka psychoanalizy z przełomu XIX i XX wieku oraz współczesna aktorka. Pierwsza z nich ucieka sprzed ołtarza, odrzuca przymus zamążpójścia i poświęca się religii. Druga bardzo pragnie zostać matką, ale mimo prób nie udaje jej się osiągnąć celu, co sprawia, że trafia na kozetkę znanego psychoanalityka. Ostatnia z nich zatraca się w budowaniu swojej kariery a la „American Dream”, połączonej z wpadaniem w kolejne nałogi. I mimo, że mamy zupełnie trzy różne postaci, to nie można oprzeć się wrażeniu, że bohaterki mogłyby być tą samą osobą – zagubioną kobietą desperacko poszukującej akceptacji i sensu życia. Sama konstrukcja powieści jest nieoczywista i zaskakująca, co zdecydowanie uatrakcyjnia czytanie. Historie każdej z kobiet przeplatają się wzajemnie, a narracja jest zwarta i wartka. Zdecydowanie jest to interesująca pozycja, szczególnie na zbliżające się jesienne wieczory.

“Bo Anne jest taka jak pani: zagubiona i jasna. Idzie przez mroczny świat, który oświetla swoim blaskiem. Przyciąga uwagę wszystkich, ponieważ drży, czuje bardziej intensywnie. Wydaje się, że jest otwarta, a zarazem stroni od ludzi. Chociaż jest krucha, stawia opór,nie poddaje się” Eric-Emmanuel Schmitt znowu mnie zachwycił i znowu znalazłam w jego książce cząstkę siebie. Tym razem sięgnęłam po “Kobietę w lustrze” “Kobieta w lustrze” opowiada historię trzech kobiet: gwiazdy filmowej, mistyczki i arystokratki. Dzieli je wszystko. Czasy w których żyją, status społeczny czy nawet to czym się zajmują. Jednak łączy je jedno, wszystkie są zagubione, chcą odnaleźć siebie i swój cel w życiu. Chcą się czuć po prostu szczęśliwe. Eric-Emmanuel Schmitt po raz kolejny pokazuje, że życie to nie tylko rodzina, status społeczny czy nauka. Życie to coś więcej, to szczęście, to moment kiedy poczujemy, że jesteśmy we właściwym miejscu i właściwym czasie. Autor jak zwykle porwał mnie nie tylko fabułą i przekazem ale również stylem pisania, dzięki któremu tej książki się nie czyta, tylko się przez nią płynie. “Kobieta w lustrze” pokazuje problemy kobiet, które są bardzo podobne, pomimo tego, że różni je wiele. Autor udowadnia, że najważniejsze jest żeby odnaleźć siebie i swój cel, a wtedy cała reszta się ułoży.

Jeśli szukacie historii, która oczaruje was od pierwszych stron to z całego serca mogę wam polecić „Kobietę w lustrze”. Jest to fascynująca, napisana błyskotliwym i barwnym językiem powieść, w której każdy znajdzie coś dla siebie. Nie jest to standardowa i oczywista książka, a wymagająca, skomplikowana, wielowymiarowa lektura. To historia o dojrzewaniu, kobiecości, błędach oraz o poszukiwaniu siebie i swojego miejsca na ziemii. Sama forma powieści oraz zróżnicowana narracja również są bardzo ciekawe - przeplatają nam się tutaj losy trzech kobiet, żyjących w całkiem innych czasach. Z pozoru nie łączy je nic, jednak z każdym rozdziałem ich losy stają się coraz bardziej intrygujące. Autor genialnie i niezwykle trafnie umie ująć w swoich powieściach ludzkie uczucia i problemy, dzięki czemu jego książki są bardzo przejmujące i skłaniające do refleksji. Kiedy sięgałam po tę historię, nie spodziewałam się, że aż tak mnie ona zachwyci! Na pewno sięgnę po pozostałe książki tego autora. 4,5/5✨

Ta historia to metafora życia kobiety i nie bez powodu zatytułowano książkę w ten sposób. W tej powieści splatają się losy 3 bohaterek, każda z innej epoki, z pozoru nic je nie łączy, ale gdyby przyjrzeć się im bliżej dostrzeżemy pewne podobieństwa. To kobiety indywidualistki, z odwagą porzucają dotychczasowe życie, zrywają z konwenansami, szarą rzeczywistością, chcąc wyzbyć się stereotypów i zacząć żyć w zgodzie z własnymi przekonaniami. E. Schmitt zachwycił mnie stylem i sposobem przedstawienia portretu tych trzech bohaterek, nie znajdziemy tu szalonych zwrotów akcji, ale piękną i wzruszającą, a przede wszystkim pełną mądrych sentencji opowieść nad którą warto się pochylić. Dla wszystkich tych, którzy oczekują od książki refleksji i chwili zatrzymania - z ręką na sercu polecam. Tej historii się nie czyta, przez nią się płynie! Każda z nas odnajdzie w niej cząstkę siebie...