Kobieta, która spadła z nieba (okładka  zintegrowana)

Mawer jest jednym z moich ulubionych autorów. Ta książka też mnie nie zawiodła. Czas wojny ten sam, ale miejsce inne niż Polska. Anglicy i Francuzi w młynach wojny.

Nie przepadam za klimatami wojennymi, niemniej jednak nie mogę przyznać, że książka mi się nie podobała. Wręcz przeciwnie porwała mnie bez reszty, pokazując świat, którego dotąd nie znałam. Uniwersum wojny, podczas której szkoli się maszyny do zabijania w ciałach wątłych kobiet, uczy się słabą płeć wykonywania zrzutów broni i ludzi, posiłków do pomocy przy ewentualnym przymusie interwencji. Rozterki miłosne w tle, tylko podsycały fabułę, do tego stopnia, że nie mogłam się od niej oderwać.

Hmm, ,,Kobieta, która spadła z nieba” to książka, która pozornie skierowana jest do żeńskiej części czytelniczej. Nic jednak bardziej mylnego, bo Simon Mawer tak sprytnie uporał się z fizycznymi zagwostkami i konkretem, że, i jestem o tym przekonana, z powodzeniem zadowoli też jego męską część. Słowem, historia dziewczyny, która musi stawić czoła wojennemu szpiegostwu, a co więcej być w jego szeregach porwie każdego.

Atmosfera napięcia, romansu, wojennych gierek. Autor pisząc książkę zainspirował się losami kobiet z elitarnego brytyjskiego oddziału SOE.

Główna bohaterka uczy się, jak kłamać, ukrywać swoją prawdziwą tożsamość, jak zwieść swojego wroga, jak planować, skakać z spadochronu, robić bomby, które mogą wysadzić pociąg, uczy się też zabijać. Na początku myślałam – nie poradzi sobie. Później – cholera, ta kobieta jest rzeczywiście silna i niepokonana. Z charakterem, którego nie powstydziłby się nie jeden mężczyzna. Wraz z rozwojem akcji stała się przebiegła, dowcipna i niebezpieczna. Mimo, że była pionkiem na szachownicy to udało jej się wyróżnić, zostawić po sobie coś więcej niż spis dobrze wykonanych akcji – zostawiła wręcz legendę o kobiecie, która pokonała swój strach i zrozumiała cel swojego życia.

Książka pokazuję, jak z dziewczynki, która chce zaimponować rodzinie, bratu i mężczyźnie, który cały czas jest w jej pamięci – przerodziła się w kobietę.

Książkę czyta się lekko mimo, że sprawy opisywane są trudne, niepokojące i skomplikowane. Wojna nie jest prosta, Paryż nie jest już ukochanym miastem, lecz najbardziej niebezpiecznym miejscem, w którym bohaterka mogłaby się znaleźć. Jej ukochany czeka na nią, lecz i on się zmienił, tak samo jak i Mariane się zmieniła. Już nie jest tą samą dziewczyną. Pod wieloma maskami szuka swojej tożsamości. Przyjechała do Francji za miłością? Czy za tęsknotą do ojczyzny? Na końcu uświadamia sobie, że musi porzucić dawne nadzieje, namiętności i całkiem oddać się Francji. W tylko ten sposób będzie sobą… i to prowadzi ją do strasznej zguby.

Historię czyta się miejscami z wypiekami na policzkach. Szczególnie przy opisach romansów głównej bohaterki, które w tamtych czasach wydają się być wręcz zakazane. Miłość do o wiele starszego mężczyzny, wielka historia, która ciągnie się od młodości Mariane aż do jej powrotu do Paryża. Akcja cały czas się zmienia, często w bardzo zaskakujący sposób.

Końcówka złamała mi serce. Mimo, że przeczuwałam, że mówiłam sobie „to nie skończy się dobrze”. Miałam nadzieje, że bohaterka postąpi inaczej. Lecz ona podjęła decyzję, za którą ją jeszcze bardziej szanuję i podziwiam, ale też, za którą mam do niej żal. Końcówka była mocna, dobitna i trochę nie mogę wybaczyć autorowi, że zostawił nas z takim rozwojem akcji. Chciałabym wiedzieć, co stało się z innymi, z jej bratem i rodzicami, uczestnikami konspiracji, z Clementem i z trochę zapomnianym przez autora na końcu Benoitem.

Bohaterowie są wyraźnie zarysowani, szczególnie Mariane – z każdą przewróconą kartą dostrzegamy zachodzące w niej zmiany. Tajna i niebezpieczna podróż bardzo ją zmieniła. Na początku nawet w myślach była niepewna, wahała się czy dobrze robi, nawet nie wiedząc, co dokładnie ją czeka. Następnie uwikłana w romans z nowym współpracownikiem i przyjacielem zaczyna dostrzegać w sobie pewną siebie kobietę. Szybko uświadamia sobie, że aby przeżyć musi swoją wiedzę o zabijaniu wykorzystać.

Polecam każdemu, nawet osobą, które nie lubią książek o zabarwieniu historycznym – „Kobieta, która spadła z nieba” jest powieścią wielowymiarową. Znajdziesz w niej tajemnicę, romans, dramat, trochę zabawy i uśmiechu, wiele zwrotów akcji, napięcia, a w tle wielka grę, która zwie się wojną. Bardzo ciekawie ukazana działalność i zaangażowanie kobiet w czasie II wojny światowej. Bardzo. Całkiem inne, świeże spojrzenie. Możemy być z siebie dumne, moje Drogie Panie. Kobiety zamieszane w bardzo niebezpieczną działalność.

Niesamowity klimat wojennego Londynu i Francji. My Polacy, zwykle patrzymy na II wojnę światową przez pryzmat tego, co działo się u nas. „Kobieta, która spadła z nieba” przenosi nas do innej rzeczywistości tamtych czasów, równie brutalnej i niebezpiecznej.

Polecam, jeszcze raz polecam, choć i ostrzegam, bo zakończenie jest smutne, lecz i autentyczne. Mnie niestety trochę rozczarowało, może dla tego, że wszędzie chciałabym widzieć szczęśliwe zakończenia. Jednak historie wielkich ludzi zwykle nigdy nie kończą się happy endem.

Często wyobrażałam sobie co by się ze mną działo, gdybym trafiła na wojnę lub wojna trafiłaby na mnie. Te słowa są obciążone hektolitrami krwi, milionami ludzkich istnień walczących o przetrwanie. Wydawało mi się, że z moją odwagą i poczuciem siły pracowałabym w podziemiu ryzykując życie swoje, ratując tym samym innych. Lektura tej książki pokazała mi, jak trudno jest dojrzeć pod przymusem, na który sami się skazujemy, jak szalenie ciężko jest podejmować decyzje o miłości narażając przy tym ukochanych. Simon Mawer nakreślił niezwykle rozbudowany świat, w którym odnalazłam się na czas lektury, wyobrażając sobie siebie w sytuacjach, w których Mariane postąpiła tak a nie inaczej. Wciągnęła mnie bez reszty i zachęciła do studiowania wojennych historii.

Mało jest książek tak wojennych i jednocześnie tak niewojennych. Paradoks? Niekoniecznie, mam na myśli

czytanie przy porannej kawie - w łóżku jeszcze
, że książka chociaż traktuje o wojnie o okupacji – u nas tematach dosyć drażliwych. My Polacy nie umiemy mówić o wojnie bez patosu, zwykle nie umiemy tez pisać. Oczywiście biorąc pod uwagę nasze doświadczenia, jest to w pewien sposób zrozumiałe, ale ta książka jest doskonałym przykładem, że można napisać książkę o życiu pod okupacją, o wojnie z punktu widzenia jednostki. Bez powiewających flag, wzniosłych marszów i pompatycznych przemów.

„Kobieta która spadła z nieba” to kilka wątków, które zbiegają się w osobie Marianny, młodziutkiej, naiwnej dziewczyny, która godzi się na misję, której w gruncie rzeczy nie rozumie, nie ma świadomości faktycznego ryzyka, bo groźba „możesz zginąć”, jest abstrakcyjna dla kogoś, kto pracuje w Lotnictwie, ale jego praca polega na ustawianiu makiet samolotów na mapie. Dopóki nie poczuje się oddechu śmierc

„Kobieta, która spadła z nieba” to nie tylko opowieść o nadzwyczajnej dziewczynie, wykazującej się ponadprzeciętną odwagą i niepohamowaną wolą walki. To również bardzo ważna pozycja, choć ubrana w fikcyjną fabułę, dotycząca II wojny światowej i podjętych w owym czasie rozwiązań. Alice przybywa do Paryża, by przekonać starego znajomego do wyjazdu do Londynu. Tam, razem z innymi wielkimi profesorami ze świata i Europy, ma pomóc w badaniach nad bombą atomową. Clement nie czuje jednak, że jest to słuszna decyzja, waha się. Co doprowadziło do skonstruowania tego rodzaju broni? Jakie były tego konsekwencje, poza oczywistymi? W tym momencie, jako czytelnicy, zostawiamy główną bohaterkę i śledzimy tok rozumowania naukowca. Kulisy II wojny światowej są tu fascynujące i ukazane w bardzo dostępny i ciekawy sposób. Powieść wzbogacają przeżycia głównej bohaterki – kobiety silniejszej niż niejeden mężczyzna. Bardzo polecam tę pozycję.

„Kobieta, która spadła z nieba” to tytuł, który intryguje i doskonale oddaje postać głównej bohaterki. Autorem jest brytyjski pisarz Simon Mawer, swoją opowieść oparł na prawdziwych zdarzeniach z historii świata połączonych z fikcją. Czytając bez problemu można poczuć, jak w powietrzu unosi się zapach wojny i uczucie adrenaliny!Dokładnie tak, adrenalina bezustannie towarzyszy naszym postacią, tak samo jak: strach, gniew, złość, a jednocześnie nadzieja i miłość. Czytając nie mogłam wręcz oderwać się od lektury, a finał „powalił mnie na kolana”! Byłam kompletnie oszołomiona i nie mogłam uwierzyć, że to już koniec tej historii. „Kobieta, która spadła z nieba” to książka, która swoją akcją i klimatem niesamowicie mnie zaskoczyła. Wielokrotnie trzymała w napięciu i skłaniała do refleksji. Już od dawna miałam ochotę na taką historię. Ta spełniła moje oczekiwania. Zapewniam, że Was również nie zawiedzie!

Przenieśmy się na chwilę do czasów drugiej wojny światowej, spójrzmy na okupację z perspektywy młodej kobiety, która, żyjąc w Anglii, nie zetknęła się bezpośrednio z obrazem przemocy i terroru. Główną bohaterką powieści jest Mariane, młoda kobieta, która łączy w sobie elementy dwóch kultur – brytyjskiej i francuskiej. Dziewczyna zostaje wybrana przez tajną organizację do działań konspiracyjnych na terenie Francji. Nie zdając sobie do końca sprawy z ryzyka, jakie podejmuje, Mariane przystaje na propozycję organizacji, odcina się od rodziny i przyjaciół i rozpoczyna konspiracyjne życie, jako kobieta o wielu twarzach. Groźne działania wojenne, przemoc i ryzyko przeplatane są tutaj z namiętnością, miłością i zapomnieniem. Porywająca książka, bardzo polecam.

Mariane , Alice, Anna-Marie trzy kobiety w jednej osobie i to nie byle jakiej, bo sprawiającej, że wszystkie inne postacie są dla mnie zaledwie mglistym wspomnieniem po przeczytaniu książki. W świecie, gdzie przyjaciel w ciągu jednej sekundy okazuje się wrogiem, gdzie trzeba podporządkować się władzom i ludziom „z góry” pozostaje kobietą z sercem i własnym rozumem. Kobieta, która spadła z nieba to opowieść o wojnie, ludzkich tragediach, pracy w ściśle tajnych służbach, a zarazem historia pojedynczej jednostki – mglista pieśń o odrzuceniu, poszukiwaniu siebie w ciężkich czasach. To także nadzieja, otucha, wiara w lepsze jutro.