Klasa (okładka  miękka, 06.2014)

Pod koniec czerwca ukazała się powieść kryminalna „Klasa”*, której głównym motywem jest walka polskiego kontrwywiadu wojskowego o niedopuszczenie amerykańskiej firmy górniczej do eksploatacji złóż w rejonie Suwałk. Pod względem formalnym jest to pasjonująca historia ścigających, podglądających i podsłuchujących się koterii, służb, ministrów i generałów na czele z samym premierem. Nasi „dzielni” i „szlachetni” dowódcy rujnują amerykańską korporację, mordują jej szefów i powodują, że złoże nadal leży sobie spokojnie pod ziemią, gdzie trwa tam przynajmniej od stek milionów lat. Na początek kradną Amerykanom skromne 1,6 miliarda złotych, co skutecznie uniemożliwia rozpoczęcie wszelkich prac. Kryminalna fabuła zajmuje 99,9 % treści. Informacje dotyczące tematu są tu potraktowane całkowicie marginalnie. O co chodzi w tej masakrze, gdzie trup ściele się gęsto, dowiadujemy się dopiero pod koniec ksiązki. Dlaczego polskie służby to robią? Bronią one postanowień Natura 2000. Ani jedna trawka nie może tu zginąć, ani jedna mucha, ani jedna kropla wody w jeziorach. Natomiast ludzie padają tu jak muchy. Na koniec dowiadujemy się, że żołnierzom BOR aktywnie pomagał pan Władimir Bodeński, pierwszy sekretarz ambasady Federacji Rosyjskiej! Oczywiście, jak w każdej powieści wiele tu fantazji i uroczej improwizacji. Szereg komentarzy w polskich mediach wskazuje na to, że cos naprawdę jest na rzeczy w tej powieści. Jej konsultantem był były szef Biura Służby Kryminalnej Komendy Głównej Policji. Informację o zainteresowaniu Amerykanów naszym złoże tytanu podała jeszcze jedenaście lat temu rozgłośnia RMF. Możliwość zaistnienia opisanej w książce akcji na okładce książki potwierdził gen. Roman Polko, były do¬wód¬ca jed¬nost¬ki woj¬sko¬wej "Grom". Na tym tle warto zauważyć, że niepokojący brak logiki od dawna pojawia się w oficjalnych dokumentach na temat suwalskich złóż tytanu i wanadu.
Bilans Zasobów Kopalin
Jest to państwowy dokument powszechnie uznawany za najbardziej wiarygodne źródło informacji o złożach wszystkich surowców występujących na terenie naszego kraju. Tymczasem w tej akurat sprawie źródło to jest bardzo powściągliwe. Wspomina się tylko, że ówczesne zasoby zostały zakwalifikowane jako pozabilansowe ze względu na niskie zawartości metali, a głównie wanadu oraz ze względu na głębokość występowania złoża (850 – 2300 m). Niewątpliwy autorytet, jakim jest pod tym względem prof. Marek Nieć twierdzi, że zawartość wanadu powinna wynosić 0,73%, aby eksploatacja była w opłacalna. Tylko jeden procent złoża spełnia to kryterium. Nie podano jednak, jaka wartość liczbowa w tonach odpowiada temu jednemu procentowi. Swoją opinię w tej sprawie profesor potwierdza informacją, że ostatnio na świecie nastąpiły nowe odkrycia tego rodzaju złóż. Występują one płytko na wychodniach szczególnie w RPA. W tej sytuacji zasoby rudy w Krzemiankach nie spełniają nawet kryteriów pozabilansowych.
Sprzeczności
W literaturze potwierdza się informacja o opracowaniu dokumentacji w skali C-1. Obowiązujące od bardzo dawna przepisy zezwalały na opracowanie takiej dokumentacji tylko pod warunkiem, że wcześniejsza, mniej dokładna w skali C-2 potwierdzała występowanie zasobów bilansowych. Ich uściślenie było zadaniem wyższej kategorii. Teraz mówi się, że obie te dokumentacje zawierały zasoby pozabilansowe, co jest samo w sobie sprzeczne. Być może były wtedy inne kryteria, ale rządowy dokument winien te sprawy jasno przedstawić i wyjaśnić. Jest to tym bardziej konieczne, że w gospodarce rynkowej kryteria bilansowości są tworem sztucznym i administracyjnym, właściwym dla czasów PRL. Żaden kraj UE ich nie stosuje w sposób rygorystyczny. Teraz, to co jednemu według sztywnych kryteriów nie opłaci się, komu innemu może dać zyski. Unikając dyskusji i wyjaśnień stwarza się pole do domysłów i dyskusji. Wiadomo, że tego rodzaju metale jak wanad, tytan i niob są surowcami o znaczeniu strategicznym, wojskowym i nie podaje się ich danych do publicznej wiadomości. Jest to jednak zastrzeżenie mało prawdopodobne, gdyż za czasów PRL, kiedy tajemnicą państwową było prawie wszystko, pisały o tym gazety, a dokumentacje nie były objęte klauzulą tajności. Czyżby dzisiaj pod tym względem było gorzej? Jest to bardzo mało prawdopodobne.

Polecam, akcja wartka, z sensem, bardzo dobrze się czyta, baa!!! nie można się oderwać. Brawo dla autora !!!

mistrzostwo i kunszt autora. Czyta się jednym tchem. Doskonała fabuła i super prowadzona akcja. Kto zacznie czytać nie będzie się mógł oderwać- gwarantuje i polecam

Dla dozgonnego miłośnika sensacji i kryminałów, czyli mnie nie ma nic gorszego od przegadanej, nudnej powieści sensacyjnej, a muszę przyznać, że ostatnio natykam się głównie na takie... Przecież nie o to chodzi, żeby czytelnik znał każdy szczegół faktury ubioru bohatera! Ma być emocjonująco, szybko i ambitnie. Ma być intryga, która zaprząta Ci głowę i nie daje o sobie zapomnieć. Ma być ogień i zimna krew w żyłach - to wszystko jest u Rettingera i za to gratuluję.

Dawno nie czytałam tak dobrej książki i to polskiego autora. Jeszcze nie zdarzyło mi się żebym aż tak zachwyciła się dziełem, które wyszło spod pióra naszego rodaka. Tak, dziełem, bo tę książkę niewątpliwie tak można nazwać.

"Nie ma układu - są układy" - zdanie to widniejące na okładce od razu sugeruje nam zawirowania polityczne, ale czy to kolejna nudna opowieść z polityką w tle? Otóż nie. "Klasa" Dominika Rettingera to genialny thriller ukuty na kanwie politycznych zawirowań.

Bardzo ciężko natrafić na książkę, której akcja wciągnie nas już od pierwszej strony. Przez "Klasę" nie tylko zostaniemy pochłonięci od pierwszego zdania, ale jej fabuła będzie nas trzymała w napięciu aż do ostatniej strony. Tu nie ma czasu na nudę. Akcja przez cały czas jest wartka i z każdym słowem chcemy dowiedzieć się więcej i więcej.

To co sprawia, że książka jest inna od wszystkich pseudo thrillerów politycznych to to, że zawiera wiele wątków, które tak naprawdę mogłyby się wydarzyć w świecie realnym. Patrząc na to co się obecnie dzieje na świecie historia opowiedziana przez Rettingera staje się przerażająco rzeczywista. Polityczne układy, ogromne pieniądze, korupcja to nie żadne science-fiction.

Rettinger narzucił szaleńcze tempo akcji zachowując przy tym spójność i konsekwencję w prowadzonej narracji. Nie pozwala nam na złapanie oddechu ani przez chwilę. Gdy tylko akcja delikatnie zwalnia za chwilę okazuje się, że na światło dzienne wypływają nowe fakty, które jeszcze bardziej mieszają nam w głowach sprawiając, że rozwiązanie tajemnicy staje się niemal niemożliwe, a jednocześnie ciekawość jest coraz większa.

"Klasa" serwuje nam całą gamę bohaterów, przy czym ich rysy charakterologiczne są dość mocno nakreślone i rozbudowane. Jednocześnie Rettinger nie daje nam odpowiedzi kto jest tym złym. Umiejętnie nas zwodzi i sugeruje, że każdy może być czarnym charakterem. Nie wskazuje nam jednego, prostego rozwiązania. Składnia nas do myślenia, łączenia faktów i wyciągania wniosków. Przewidywalność to słowo, które w słowniku Dominika W. Rettingera nie istnieje.

Umiejętność wnikliwej obserwacji dała autorowi możliwość uwiarygodnienia, przynajmniej części, opowiadanej historii.
"Polska startowała od zera. Potem cały świat borykał się z dwoma wielkimi kryzysami. No i nie mieliśmy szczęścia do przywódców. Nie interesowały ich edukacja ani przyszłość młodych. Walczą o władzę, robili i robią interesy na polityce. Jesteśmy tanią siłą roboczą, wmawiają nam, że to doskonale dla kraju."
Czyż Rettinger trafnie nie oddaje obecnej sytuacji? To sprawia, że człowiek czyta "Klasę" z jeszcze większym zainteresowaniem, bo a nuż ta historia nie jest aż tak nieprawdopodobna jak by się wydawało na początku...

Czytając "Klasę" ma się nieodparte wrażenie, iż ma się w rękach scenariusz hollywoodzkiego filmu akcji. Według mnie książka ma potencjał na tyle duży, że przełożenie słowa pisanego na kinowy ekran może zrobić z tego jeden z lepszych polskich filmów.

Brawo panie Rettinger! Dawno nie było, na polskim, rynku tak dobrze skrojonej historii. Teraz czekamy na film.

Do niedawna, czyli dokładnie do chwili kiedy zacząłem czytać tą książkę, należałem do grona osób, które sceptycznie podchodzą do powieści sensacyjnych rodem z Polski. W końcu co ciekawego mogłoby się tutaj wydarzyć. Dominik W. Rettinger w mistrzowskim stylu udowadnia, że wiele!

Od pierwszych rozdziałów do ostatniej kartki nie mogłem się oderwać. Autor nakreślił niesamowitą, a przy tym całkiem realną historię, która mogłaby zdarzyć się naprawdę i aż rozpala moją wyobraźnię. Niesamowitą właściwością "Klasy" jest to, że po jej przeczytaniu mam ochotę na więcej, najlepiej całą trylogię powieści z Adamem Wierzbickim - głównym bohaterem!

Fabuła powieści w dużym uproszczeniu, pomijając różne wątki poboczne sprowadza się do prostego schematu, który mogłoby się wydawać jest już zbyt oklepany. Do głównego bohatera, znanego i odnoszącego sukcesy dziennikarza dzwoni kolega z dawnych lat i prosi o pomoc. Dostaje on od niego bilet metra, na którym zaszyfrowany jest kod dla, którego wiele osób jest w stanie zabić. Wbrew swoim odczuciom, że coś jest nie tak Wierzbicki zgadza się przechować bilet czym sprowadza na siebie i rodzinę ludzi, z którymi nikt nie chciałby się spotkać. Na domiar złego w sprawę wplątani są najwyżsi urzędnicy państwowi. Nie wolno ufać nikomu, tu przyjaciel może okazać się wrogiem, a pozorny nieprzyjaciel zaskakującym sprzymierzeńcem. Jak skończy się sprawa Wierzbickiego? Przekonajcie się sami, po tej lekturze obejrzycie dwa razy każdy podarunek od kumpla z klasy.

"Klasa" to powieść trzymająca w napięciu od pierwszych stron do ostatniego zdania. Jestem pod wielkim wrażeniem kunsztu pisarskiego autora i niesamowitych umiejętności budowania napięcia i specyficznego klimatu książki. Na uwagę zasługują również oryginalne i mocno zarysowane, zróżnicowane sylwetki bohaterów - dopracowane i przemyślane.
Dominik W. Rettinger zwodzi nas bardzo skutecznie, a wątki zmieniaja się jak w kalejdoskopie i coraz więcej prominentnych osób zagmatwanych jest w sprawę. Prawie nikt, tutaj nie jest tym, za kogo się podaje.... Kto jest przyjacielem, a kto wrogiem? Komu zaufać?
Powiązania i znajomości z przeszłości mocno komplikują teraźniejszość.
"Klasa" jest po prostu niesamowita, nie sposób się od niej oderwać, a do tego jest tak prawdziwa i realna, że wyobraźnia szaleje, a strach chwyta za gardło. Mocne wrażenia gwarantowane! Ja, na pewno, na długo ją zapamiętam, a wam radzę zapamiętać nazwisko autora - Rettinger. Mam nadzieję, że jeszcze nie raz nas zaskoczy.

Z reguły nie gustuję w sensacji, wolę thrillery, ale Rettinger wpadł mi w ręce i tak został - z mrożącą krew w żyłach historią i emocjami, jakich nie spodziewałem się po polskiej literaturze. To obiecujący pisarz - scenarzysta (bo taki jest jego pierwszy zawód), który przekonał mnie, że można opowiadać książkę samymi sytuacjami, zdarzeniami i obrazami i być przy tym szalenie autentycznym. Zdecydowane tak dla wyjątkowej i fantastycznie napisanej ,,Klasy".

Dobra sensacja ma to do siebie, że już będąc na pierwszej stronie czujesz, że będzie się działo! Niekiedy jednak, tak szybko, jak entuzjazm czytelnika opada tempo akcji książki i błyskawicznie jesteśmy znudzeni, zamiast podekscytowania. Nie martwcie się jednak Dominik W. Retinger nie da wam najmniejszej szansy na nudę, bo koncepcję fabuły miał rozpisaną od a do zet i konsekwentnie - mistrzowsko ją zrealizował. Perełka!

"Klasa" to nie tak do końca tylko gatunek sensacyjny. Odnalazłem w nim elementy kryminalne i te, charakterystyczne dla thrillerów - które lubię najbardziej. Napisana jest językiem, który nie męczy, przez co czyta się ją bardzo przyjemnie. Myślę, że może być interesująca nie tylko dla osób lubiących thrillery, ale również dla wszystkich wielbicieli dobrej lektury. Trzyma w napięciu do samego końca.