Kłamczucha (okładka  miękka, 01.2018)

Zgodnie z oczekiwaniami

Tekst pochodzi z bloga: https://amandaasays.blogspot.com/2018/02/kamczucha-emily-lockhart.html CIĘŻKO NIE ZASERWOWAĆ SPOILERÓW! Dlaczego właśnie tak rozpoczynam swój tekst? A to dlatego, że ciężko jest powiedzieć o tej książce coś, co nie będzie spoilerem. Kłamczucha to jedna wielka zagadka i wszelaka próba opowiedzenia fabuły może skończyć się tym, że aż nazbyt zasugerujemy komuś obrót wydarzeń. Dlatego w opisie, który udało mi się stworzyć, zawarłam nic więcej ponad to, czego można dowiedzieć się z pierwszych rozdziałów. I przyznam - naprawdę chcecie poznać tę historię sami! Bo zdecydowanie jest warto! Jest ona nietypowa i charakterystyczna, tak jak to przy książkach Lockhart bywa. Jeśli może pamiętacie jeszcze mój tekst o poprzedniej książce autorki - Byliśmy Łgarzami, to pamiętacie, że tamten tytuł jednak w pewien sposób mnie rozczarował. Tutaj za to rozczarowania nie było, a za to pozytywnie zaskoczył mnie fakt, że już od pierwszych stron wciągnęłam się w losy bohaterki i ciekawiło mnie aż do końca, co też doprowadziło do takiego biegu wydarzeń. Ach tak, bo musicie wiedzieć, że... HISTORIA POZNAWANA OD TYŁU? CZYLI O STRUKTURZE SŁÓW KILKA A jakże! Najpierw poznajemy zakończenie, a potem cofamy się w czasie - czasami o tydzień, czasami o miesiąc, czy też kilka miesięcy. I z każdym powrotem w przeszłość wiemy więcej. Niektóre sytuacje nam się rozjaśniają, więcej możemy sobie dopowiedzieć. A dopiero na sam koniec wracamy do punktu wyjścia. I chociaż mogłoby się to wydawać dezorientujące, to jednak mi takie rozwiązanie bardzo się podobało, a i autorka zadbała, aby każdy przeskok w czasie był odpowiednio oznaczony, zarówno datą, jak i miejscem wydarzeń. Przyznam, że spotkałam się z takim wyjściem po raz pierwszy, ale zdecydowanie poszukam jeszcze książek z takim motywem! Skoro już jesteśmy przy strukturze to warto zaznaczyć, że narracja tym razem pojawia się w trzeciej osobie i było to zgrabne posunięcie, bo łatwiej mogliśmy zorientować się w sytuacji i tym, co robi nasza bohaterka. Styl pisania Emily Lockhart był oczywiście podobny do tego, jaki mogliśmy spotkać w jej poprzedniej książce, jednak mam wrażenie, że tym razem było zdecydowanie lepiej, bo nie poczułam żadnych zgrzytów w czasie lektury. Podobało mi się również, że książka nie jest wielkich gabarytów - ma ledwie ponad 300 stron. Dzięki temu nie dało się zgubić w historii i tej odwróconej kolejności wydarzeń. Odwrócona jest również numeracja rozdziałów, w ramach których mamy jeszcze takie mini rozdziały, które już nie były ani numerowane, ani specjalnie oznaczane. JULE, KIM JESTEŚ? Naszą główną bohaterką bez wątpienia jest Jule i to ona najbardziej mnie zainteresowała. Nie polubiłam jej, jednak była na tyle intrygującą postacią, że nie mogłam się oderwać od poznawania jej losów. Przez większość książki możemy jedynie snuć domysły, kim tak naprawdę jest i po co to wszystko, jednak im dalej w fabułę, tym ciekawszy wyłania się portret psychologiczny naszej bohaterki. I chociaż zabrakło mi jakiejś kropki nad i, przy ukazaniu motywów działania bohaterki, to jednak jestem w stanie puścić to w niepamięć, ze względu na ogólny klimat tajemnicy, jakim owiana jest ta opowieść i intrygujący zwrot akcji przy zakończeniu. W historii ważną rolę pełni również Imogen i ta postać także warta jest uwagi. Jej również nie polubiłam, jednak nie można jej odmówić tego, że była interesująca i rodziła sporo teorii spiskowych w mojej głowie! PODSUMOWUJĄC Kłamczucha to książka niepozorna - niby cienka, niby nikt nie potrafi opowiedzieć, o czym właściwie jest bez serwowania spoilerów, a jednak jest jak najbardziej warta przeczytania! Nietypowa struktura i sposób przedstawienia historii, w połączeniu z klimatem mrocznych tajemnic, daje lekturę, którą pochłoniemy w jeden wieczór i zapragniemy więcej. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że nie każdemu przypadnie do gustu, jednak jeśli jesteś miłośnikiem oryginalnych pomysłów i zwariowanych historii to zdecydowanie docenisz powieść E. Lockhart. Serdecznie polecam!

Jule West Williams, dziewczyna kameleon, zdolna przystosować się do każdej nowej sytuacji, niedawno straciła najlepszą przyjaciółkę, Imogen Sokoloff ‒ bajecznie bogatą, choć nie do końca szczęśliwą dziedziczkę fortuny przybranych rodziców. Immie zostawia list pożegnalny dla Jule, po czym popełnia samobójstwo, zostawiając ubogiej przyjaciółce większość majątku. Wydawałoby się, że to dość normalna, choć tragiczna sytuacja, jednak im bardziej zagłębiamy się w historię, tym więcej jej elementów zaczyna budzić nasze wątpliwości. Czym tytułowa Kłamczucha zasłużyła sobie na to miano i co właściwie jest prawdą? E. Lockhart to autorka, którą do tej pory kojarzyłam tylko z książki “Byliśmy łgarzami” - świetnej młodzieżówki, która zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Kiedy usłyszałam, że wkrótce Czwarta Strona wyda kolejną jej powieść, wiedziałam, że to będzie coś, co muszę przeczytać. Czy jednak lektura ta sprostała moim oczekiwaniom? Powieść z pewnością okazała się oryginalna, przede wszystkim za sprawą nietypowej formy. Książkę rozpoczyna rozdział nr 18 i czytając dalej poznajemy wydarzenia w odwróconej kolejności, aż docieramy do początku historii w rozdziale numer 1. Pierwszy raz spotkałam się z tak odwróconą chronologią. Z jednej strony uważam ją za zaletę, bo przydaje ona fabule atrakcyjności, tajemniczości i elementu suspensu, ale z drugiej strony wprowadza też pewien chaos, przez co czytelnik może pogubić się w lekturze i zamiast wysnuwać własne teorie, po prostu się zrazi i odłoży książkę na półkę. Jeśli chodzi o bohaterów, autorka zdecydowanie nie tworzyła ich z zamiarem wzbudzania u czytelników sympatii, bo prawie żadnego z nich nie da się polubić. Ani Jule, ani Imogen nie zyskują przy bliższym poznaniu ‒ na pewno są to postacie złożone, interesujące i odkrywanie kolejnych ich cech i postępków sprawia, że powieść jest tak wciągająca, ale mój czytelniczy gust jest dość prosty i zawsze o wiele mniej podobają mi się książki, w których nie jestem w stanie poczuć sympatii do głównego bohatera, czy choćby w niewielkim stopniu utożsamić się z nim. Z Jule nie mam absolutnie nic wspólnego, co ‒ zważając na całokształt jej postaci ‒ niezmiernie mnie cieszy, ale też powoduje, że raczej nie dołączę do grona fanów “Kłamczuchy”. Wraz z Jule mamy okazję podróżować po wielu miejscach, takich jak Nowy Jork, Londyn, Portoryko czy Meksyk, gdzie poznajemy jej zadziwiające możliwości adaptacji, szybkiego, instynktownego działania, zmiany wizerunku, czy nawet używanego akcentu, w zależności od sytuacji. Przez wszystkie warstwy kamuflażu przebija jednak prawdziwa Jule, samotna i spragniona miłości, choć tak naprawdę do końca nie wie, czym to uczucie jest. Dominująca strona jej natury jest jednak zupełnie inna ‒ niepokojąca i o wiele mroczniejsza, niż początkowo mogłoby się wydawać. “Kłamczucha” to jedna z tych powieści, o których nie da się napisać zbyt wiele, nie zdradzając żadnych istotnych szczegółów fabuły, stąd tak niewiele konkretów w mojej opinii. Jest też bardzo specyficzna pod względem treści i nie każdemu przypadnie do gustu ‒ trzeba lubić konkretny typ książek i bohaterów, żeby czerpać z tej lektury prawdziwą przyjemność. Niestety nie mogę powiedzieć, żeby w pełni trafiła w moje upodobania, jednak doceniam jej oryginalność, ciekawą prezentację ludzkiej natury oraz szybkie tempo akcji. Polecam ją tym z Was, którym nie przeszkadzają antypatyczne postacie i którzy gustują w powieściach tajemniczych, niepokojących, miejscami brutalnych, choć stworzonych z myślą o młodym czytelniku.

"Stanęła stopami w wodzie. Czuła, że Imogen Sokoloff właśnie tak by zrobiła, smakowała by ten drobny smutek i piękno widoku, trzymając dół sukienki nad kolanami. " Kłamczucha zalicza się do powieści nie łatwych. Zapytacie czemu? Co w niej jest takiego, że należny się na niej dość skupić, aby ją zrozumieć? Przede wszystkim autorka zastosowała ciekawy ustęp, który bardzo miesza w akcji. Rozdziały opisane są nie po kolei. Dobrze czytacie. Zaczynamy akcję od najświeższych wiadomości, które odgrywają się w życiu Julie West Williams. Następnie mamy mieszankę niedalekiej przeszłości, oraz tej bardziej dalekiej. Dopiero pod koniec powieści dostrzegamy, jak to się wszystko zaczęło. Powiecie a po co to? Uważam, że jest to pewnego rodzaju plus w powieści, ponieważ czytelnik po większym skupieniu zaczyna dopiero rozumieć o co chodzi z charakterem głównej bohaterki. Mnie te ustępy bardzo przekonały. Autorka stworzyła powieść dla młodzieży lecz dodała do niej nutkę thrillera. Nie mamy więc słodkiej lukrecji lecz czerwoną papryczkę chili. Czytelnik płonie za każdym razem, gdy do niego dociera o co chodzi w fabule. Nie raz myślałam sobie "- Ale kłamczucha!". Najlepszym jest jednak fakt, że nie wszystko co na początku jest jasne, w dalszej części takie pozostaje. Jak można się domyśleć, tytułowa Kłamczucha, nie od parady ma takie przezwisko. W powieści poznajemy wielu bohaterów. Tytułowa kłamczucha, to Julie, która nie jest osobą, za którą się podaje. Umiejętnie zrobiony makijaż, peruki i dopasowany strój do okoliczności sprawia, że dziewczyna może stać się nawet Tobą. Jest charyzmatyczna, wytrwała w dążeniu do określonego celu. Julie jest z psychologicznego punktu widzenia małą dziewczynką która boryka się z problemami dorosłych. Dziewczyna dorastała z dużymi ambicjami, nie zdając sobie sprawy z tego, że to ją niszczy. "- Wcale jej nie przypominasz, Jule - stwierdził. - Imogen była milion razy ładniejsza." Kolejną postacią jest Imogen, bogaczka i przyjaciółka Julie. Dziewczyna popełnia samobójstwo, z którym nikt nie potrafi sobie poradzić. Każdy kto poznał Imogen pragnie nią być albo chociaż się z nią przyjaźnić. Jest piękna, bogata ale i przede wszystkim dużo podróżuje, jest wrażliwa na krzywdę zwierząt. Jest tym kimś, kim chce się stać Julie... W akcji mamy również chłopaka Imogen, Forresta. Jest początkującym pisarzem. Chłopak od początku nie potrafi pogodzić się ze śmiercią Imogen. Wciąż szuka przyczyny co pchnęło dziewczynę do tak karygodnego czynu. W lekturze mamy również styczność z rodzicami Imogen, prawie chłopakiem Julie, przyjaciółką Imogen oraz wieloma pobocznymi osobami. Wszyscy mają swoje miejsce w akcji. Każde z nich w pewien sposób miesza. Jak dla mnie, fabuła powieści jest bardzo ciekawa. Nie mogłam się od niej odkleić. Chciałam znać prawdę do samego końca. Mam nadzieję, że skusicie się na jej przeczytanie. Ja osobiście raz jeszcze chcę ją przeczytać, ale tym razem zacznę od wydarzeń tych najwcześniejszych. Rozpocznę od rozdziału I. Ciekawi mnie, jak ambitnie tym razem wciągnie mnie książka. Jak najbardziej polecam pobawić się z tą powieścią i otoczyć się nią na jeden wieczór. Pozostawi po sobie lekki dreszczyk, który jest nam, czytelnikom, niekiedy potrzebny.

„Charakter człowieka nie jest stały. Jest adaptacją.” Trening w hotelowej siłowni wojowniczej Jule przerywa pojawienie się nieznajomej kobiety. Zadaje jej niewzbudzające podejrzeń pytania. Takie, jakie mógłby zadać jej każdy gość w tamtym hotelu. W dodatku jest wylewna, mimochodem tłumaczy dlaczego sama się tam znalazła. Jule zaprasza ją na wieczorek quizów, przedstawia się jeszcze imieniem przyjciółki i opuszcza siłownię. Tego samego dnia ucieka z hotelu, opłacając własny przemyt. Wie już, że tamto spotkanie nie było przypadkowe, a kobieta w rzeczywistości musi być z policji. Czy to może mieć związek z samobójstwem jej przyjaciółki Imogen? Początkowo można by pomyśleć, że na ten młodzieżowy thriller składają się nie tylko opowieści Jule. Czytelnik dość szybko orientuje się, że każda z historii oprószona została szczyptą fikcji i podsycona akcją niczym z filmów sensacyjnych. To pierwsza faza. W drugiej uświadamia już sobie, iż nie tylko bohaterowie są okłamywani, ale również… on sam. Przebiegła Jule potrafi omamić także czytelnika! Na koniec – faza trzecia. W niej mamy już pewność, że „Kłamczucha” zbudowana jest na samych łgarstwach i bujdach. Początek jest końcem, a koniec początkiem. Tak w skrócie można opisać niekonwencjonalną fabułę niniejszej powieści. Odwrócona chronologia okazała się naprawdę intrygującym zabiegiem, z jednoczesnym zachowaniem logiki w następujących wydarzeniach. Dzięki temu „Kłamczuchę” czyta się tak, jakby oglądało się zajmujący serial psychologiczny. Bezapelacyjnie największym atutem tejże powieści jest jej najjaśniejsza gwiazda – Jule West Williams. Och, czy jak w tej chwili o sobie mówi. Nigdy nie wiadomo kim jest w danej chwili. Jednego dnia składa serwetki podczas imprezy cateringowej, a kolejnego jest już na innym kontynencie i sączy drinka w ekskluzywnym hotelu lub przechadza się po muzeum. To antybohaterka w najlepszym znaczeniu tego słowa. Bezwzględna oraz psychopatyczna. Zmienia makijaże, fryzurę, styl, a nawet akcent. Jest sobą lub swoją najlepszą przyjaciółką. Tylko gdzie leży granica między byciem nią a Imogen Sokoloff..? Przy „Kłamczusze” nie sposób się nudzić. Ba! Ciężko się od niej oderwać. To zasługa zwrotów akcji, na jakie czytelnik natyka się odkrywając starsze wydarzenia. Te z przeszłości Jule i jej znajomych, których na początku książki; czyli w ostatnich rozdziałach; przecież nie ma. Przez historię płynie się z największą przyjemnością, czytając o tym, co dla Jule jest codziennością. Treningi, zakupy, drogie ubrania i kosmetyki, luksusowe restauracje oraz hotele. To nie brzmi, jak rutyna biednej dziewczyny wchodzącej dopiero w wiek dorosłości. Właśnie dlatego poznajemy tę powieść z taką fascynacją. Momentami Jule przypomina przecież celebrytki-oszustki znane z pierwszych stron gazet. Początek „Kłamczuchy” porównać do znanego serialu Netfliksa „Kim jest Anna?”. To właśnie na końcu swojej historii Jule opływa w bogactwa, i mieszka w hotelach. Jak udało jej się to osiągnąć? By się tego dowiedzieć, trzeba przeczytać „Kłamczuchę”! Jednak nigdy nie wiadomo, czy odpowiedź nie okaże się kłamstwem.

Kłamczucha przyciągnęła mnie bardziej okładką, niekoniecznie opisem. Oraz frazą „młodzieżowy thriller”. Nie mogłam sobie wyobrazić, jak będzie wyglądał i czy różni się czymś od tych „dla dorosłych”. I choć faktycznie dało się odczuć tą młodzieżowość, to uważam, że książka spodoba się nie tylko tej grupie wiekowej. Zaczynamy historię razem z Jule w hotelu. Ciekawa sytuacja, ponieważ Jule zachowuje się dziwnie, myśli o rzeczach, których jeszcze nie poznaliśmy i przedstawia się jako „Imogen”. Zupełnie, jakby wrzucono nas w sam środek akcji. I właściwie to tak, autorka to zrobiła – książkę zaczynamy „od końca”. Jule przedstawia się imieniem Imogen, swojej przyjaciółki, z którą niewiadomo co się stało, wspomina chłopaka, którego nie poznaliśmy i najwyraźniej przed czymś ucieka. Jule jest pełna werwy, silna i bezlitosna, często porównuje siebie i swoje życie do superbohaterów z komiksów. Imogen za to jest adoptowaną córką dwójki bogaczy, przyjacielską i spokojną, dobrą dla zwierząt i ludzi. Ale jej nie ma przy Jule. Co się stało z Imogen? No nie powiem, po przeczytaniu pierwszego rozdziału, na chwilę musiałam się zatrzymać i sprawdzić, czy na pewno wszystkie kartki się zgadzają. Dlatego, że pierwszy raz miałam do czynienia z takim zabiegiem i byłam nim zaciekawiona. W późniejszych rozdziałach powoli dowiadujemy się, co się stało z Jule, Imogen, ich przyjaciółmi i dlaczego. Z pewnością historia mnie wciągnęła, praktycznie od razu. Styl pisania autorki jest taki, jak lubię – krótkie i merytoryczne opisy. Daje nam tylko to, co potrzebne, bez zbędnych zapychaczy, przez co czytanie leci błyskawicznie. Sto stron przeczytałam w niecałą godzinę, a nie uważam, bym czytała szybko. Z żadną z postaci tak naprawdę nie udało mi się związać, bo były po prostu płaskie. Gdzieś w ferworze zachowywania tajemnicy i budowania napięcia, autorka pominęła głębsze nakreślenie postaci, przez co wydawały się nijakie. O samej Jule wiemy jedynie tyle, że jest zdeterminowana, nieco niezrównoważona i ma za sobą niemiłe wspomnienia. Imogen była bogatą dziewczyną, wiecznie miłą i przyjacielską, ale jednak nie. Jest cały czas wspominana ich przyjaźń i to, jak wiele je łączyło, ale ja zwyczajnie tego nie zauważyłam. Choć nie powiem, bym zwróciła na to uwagę podczas czytania, bo jednak bardziej interesowało mnie to, co się stało, niż postacie. Nie ukrywam, że historia może być nieco przewidywalna, bo nawet ja, ślepa i głucha na wszystkie znaki, domyśliłam się, z czym mogło być powiązane zniknięcie Imogen. Za to na samym akcie byłam rzeczywiście zaskoczona, bo nie spodziewałam się, że to mogło wyglądać akurat tak. Jule cały czas kłamie, buduje swoje życie na kłamstwach i w pewnym momencie nie wiadomo, czy można jej wierzyć, więc niektóre sytuacje mogą być dla nas zaskoczeniem. Myślę, że ta książka powinna spodobać się również osobom, które za młodzieżówkami nie przepadają, ponieważ jednak część młodzieżowa to ta mniejsza. Mi, mimo wad, czytało się bardzo dobrze. Nie ukrywajmy, że nie jest to lektura wysokich lotów, ale warto dać jej szansę.

Recenzja z bloga: Zatraceni w kartkach Czasami są książki, które czytasz i w sumie nie wiesz za bardzo o czym czytasz. Dlatego cofasz się, ale w tej książce cofając się idziesz do przodu. Jak to możliwe? „Kłamczucha” to kryminał psychologiczny dla młodzieży. Nie jest on szczególnie mocny, ale i nie jest słaby. Nowością w nim jest to, że czytamy go od końca. Tak. Poznajemy główną bohaterkę od finału powieści, aż do początku. Główna bohaterka jest świeżo upieczoną dorosłą, która musi Radzic sobie z otaczającymi są sprawami. Interesujące w niej jest to, że ma więcej tożsamości, niż tajny agent. Podróżując po różnych częściach świata stara się zdobyć to, czego nie może. Juli stara się stać się kimś innym. Chce usunąć swoje „prawdziwe ja” i zastąpić je tożsamością kogoś innego. Dlaczego? Miałem nie mały problem w zrozumieniu książki. Z jednej strony dowiadujemy się wszystkiego, ale tak naprawdę autorka zostawia duży niedosyt i w sumie nadal nie jestem pewien, czy akcja potoczyła się tak jak opisuje to nam narrator. Autorka ma ciekawy styl. To duży plus jeśli chodzi o jej twórczość. Pomysł na książkę od tyłu jest oryginalny, ale bardzo gmatwa sytuację. Nie wiedziałem w wielu momentach co się wydarzyło. Miałem wrażenie, jakby wszystko działo się w dwóch równoległych rzeczywistościach. W jednej od początku a w drugiej od końca. Autorka zostawiła sobie otwartą furtkę, bo zakończenie jest otwarte. Mi osobiście szczególnie to nie przeszkadza, ale wiem, że niektórym tak. Z opisu dowiadujemy się o dwóch bohaterkach. Imogen i Jule. Imogen jest piękną, bardzo przyjemną dziewczyną i bogatą. Nigdy nie wiadomo, kto zadaje się z nią dla pieniędzy, a kto dla niej samej. Julie jest jej przyjaciółką. Tak właściwie nie wiemy co kierowało dziewczyną, że zaprzyjaźniła się z Imogen. To autorka zostawia każdemu indywidualnie. „Kłamczucha” ma bardzo fajną okładkę. Dopiero kiedy zagłębimy się w powieść, znajdujemy jej nawiązanie. Razem z książką dostałem tajemniczy list Imogen do Forresta. Nie będę wam go przytaczał, ale powiem tak. Czwarta Strono, jesteście chyba najlepszym wydawnictwem pod względem angażowania się w promocję książki. Autentycznie. Uwielbiam was za to ^^ Pomimo tego, że książka jest pogmatwana i dezorientuje, to muszę wam powiedzieć, że współczuję Jule. Dziewczyna codziennie odgrywa jakąś rolę, mimo że nie wie kim będzie danego dnia. Gubi się we własnych kłamstwach. Ciągle ucieka. Sama już chyba nie wie kim jest naprawdę. To przykre, że zagubiła się tak bardzo. Podsumowując. „Kłamczucha” to oryginalna książka, która mimo tego, że została wydana w kategorii „dla młodzieży”, na pewno znajdzie swoje miejsce na półkach też tych dorosłych czytelników. „Kłamczucha” ma drugie dno, które trzeba odkryć. Wydawnictwo Czwarta Strona po raz kolejny stworzyła książkę, która mnie zachwyciła, chociaż tym razem utrudnili mi zadanie ;)

July to bardzo twarda dziewczyna. Nigdy nie przebywa długo w jednym miejscu, nie pozwala się nikomu do siebie zbliżyć. Wierzy że jest bohaterką filmu akcji, że makijaż może całkowicie zmienić człowieka, i że przez internet można nauczyć się tego samego co na studiach. Za to Imogen to trochę taka rozpieszczona dziewczynka, dzięki odziedziczonej fortunie. Jednak pomimo tylu różnic te dziewczyny się przyjaźnią. Tylko na czym ona się opiera? Co doprowadziło do takich wydarzeń? Kto jest prawdziwym kłamcą? Byliśmy łgarzami wstrząsnęło mną mocno! Do końca nie wiedziałam jak się wszystko zakończy i dlatego tak bardzo mi się podobała. Za to Kłamczuchę przewidziałam już w połowie. Także to dla mnie już było wielkim minusem, chociaż powody jak doszło do tego, były nietypowe, jednak ciekawe. "Istnieją siły tkwiące w twoim ciele, które nigdy cię nie opuszczą, bez względu na twój wygląd, bez względu na to, kto cię kochał albo nie kochał." Ogólnie muszę Wam powiedzieć, że historię poznajemy praktycznie od tyłu. W pierwszym rozdziale dowiadujemy się, jak się zakończyła, a na końcu poznajemy początek tego wszystkiego. Można na początku nieźle się pogubić, ale jak już poznamy całość, doceniamy pomysł i wykonanie. O bohaterach nawet nie wiem jak Wam opowiedzieć, ponieważ oni ciągle zmieniają swoją osobowość, charakter i sposoby postępowania. Ciężko określić kto jaki jest rzeczywiście, ponieważ ciągle kłamią. "Gdyby miała możliwość przeżyć swoje życie jeszcze raz, byłaby lepszym człowiekiem. Albo kimś innym. Byłaby bardziej sobą. Albo mniej sobą. Nie była pewna, ponieważ nie wiedziała już, kim w ogóle jest i czy w ogóle istniała jakaś jedna, określona Jule, a nie wiele jej wersji, które przedstawiała zależnie od kontekstu." Kłamczucha to pozycja, która zawróci Wam kompletnie w głowie, będziecie mieć w niej totalny chaos. Książka przez którą stracicie wiarę i zaufanie do najbliższych, a każdy to dziwnie spojrzy będzie mógł być szpiegiem! Może jest ciut przewidywalna i styl pisania jakoś szczególnie nie powala, ale warto się z nią zapoznać.

Zasiadałam do tej książki z nastawieniem, że będzie to miła, lekka i przyjemna młodzieżówka, czyli coś, po co lubię czasami sięgnąć. Czytałam różne opinie na jej temat, w większości takie, w których była porównywana z poprzednią książką autorki i według czytelników "Kłamczucha" wypadła gorzej. W moim przypadku było to pierwsze spotkanie z twórczością E. Lockhart i szczerze, uważam je za bardzo udane. Główną bohaterką jest Jule, zbuntowana nastolatka, która od początku powieści skrywa jakąś tajemnicę i można się tylko domyślić, że nie jest to nic dobrego. Drugą, bardzo ważną postacią jest Imogen, dziedziczka fortuny, która ma specyficzne podejście do życia i przyjaźni się z Jule. Brzmi to wszytko bardzo niewinnie, ale prawda zdecydowanie nie jest różowa. Czy połączenie tych dwóch osobowości to przyjaźń na dobre i złe? A może to wszystko to tylko pozory? Czy życie to teatr, a my jesteśmy tylko aktorami, którzy zmieniają maski? Pierwsza rzecz, która zwróciła moją uwagę to odwrócona chronologia, czyli zapisanie wydarzeń od tzw. kłębka do początku nitki. Uważam,że zastosowanie tego zabiegu dodaje powieści atrakcyjności i mnie osobiście bardzo podobało się poznawanie historii w ten sposób. Do gustu przypadł mi również styl autorki- jest on jednocześnie lekki, ale ma w sobie nutkę tajemniczości, dzięki temu czytelnik cały czas pozostaje w niepewności i chce poznawać kolejne rozdziały tej powieści. Bohaterowie może nie do końca zyskali moją sympatię, ale byłam bardzo ciekawa ich losów. Autorka odpowiednio dawkowała napięcie, co dodało uroku wspomnianej już wcześniej odwróconej chronologii. Powieść godna przemyśleń, ponieważ pod osłoną lekkiej aury młodzieżowej, kryje w sobie bardzo życiowe kwestie np. temat akceptacji, szczęścia, relacji międzyludzkich i zależności. Określiłabym tę książkę jako thriller psychologiczny w wersji młodzieżowej, po który warto sięgnąć, ponieważ ma swoją głębię i spędziłam miłe chwile poznając tę historię. Zachęcam do przeczytania 😊

"Kłamczucha" to kryminał psychologiczny, który zainteresuje głównie młodych ludzi. Dlaczego? Główna bohaterka jest młodą dziewczyną, która niedawno wkroczyła w dorosłe życie i musi zacząć radzić sobie z pewnymi zjawiskami, których nie da się ominąć. Mowa tutaj między innymi o pewnym przystosowaniu się i zrozumieniu, że nie można mieć w życiu wszystkiego, o czym tylko się zamarzy. Jednak pokrzywdzona przez los Jule chorobliwie próbuje stać się kimś innym. Dlaczego to robi? "Kłamczucha" jest ciekawie skonstruowana, ponieważ wydarzenia zostały przedstawione od końca do początku, co pozwala czytelnikowi lepiej zrozumieć postępowanie Jule - o ile w ogóle można mówić o jakimkolwiek zrozumieniu w tym przypadku. Jule to dziewczyna o specyficznej osobowości - osobowości potwora, który w zależności od nastroju przybiera daną maskę. Przecież każdy może to robić, prawda? Już Gombrowicz w "Ferdydurke" mówił o przybieraniu masek, a "Kłamczucha" potwierdza te refleksje. Jednak E. Lockhart w swojej książce przekazuje o wiele więcej treści... Imogen jest piękna, charyzmatyczna i... bogata. Jest to jednocześnie błogosławieństwo i przekleństwo. Nigdy nie wiadomo kto szczerze daje swoje serce, a komu zależy tylko na jej majątku. Co kieruje June? Jest to pytanie, które czytelnik sobie zadaje nawet po zakończeniu lektury, ponieważ E. Lockhart kieruje fabułą w taki sposób, aby każdy mógł dowolnie zinterpretować przedstawione wydarzenia. Zdecydowanie nie jest to książka przeznaczona tylko i wyłącznie dla młodzieży. Jeżeli chodzi o mnie, "Kłamczucha" nie do końca sprostała moim oczekiwaniom. Spodziewałam się dreszczyku emocji i oryginalnej historii, a dostałam coś innego. "Kłamczucha" jest odpowiednia dla osób, które swoją przygodę z kryminałem dopiero zaczynają. Doświadczeni czytelnicy raczej nie będą zadowoleni.