Papież sztuk. Kłamca. Tom 2,8 (okładka miękka)

Kłamstwa gonią kłamstwa ;) Loki powraca do nas dzięki Jakubowi Ćwiekowi – i to już po raz czwarty :) Mylna może więc być w tym momencie numeracja niniejszego tomu (nosi on bowiem nr 2,8), jest to jednak w pełni uzasadnione faktem umiejscowienia akcji książki właśnie w okolicach drugiego tomu, a nawet nieco później. Cóż więc zatem u naszego ulubionego boga kłamstwa? ;) Nordycki bóg w zasadzie robi wciąż to samo (podobnie jak w tomach nr 1, 2 i 2,5), jednak robi to na tyle dobrze, że wciąż jest w grze. Praca dla aniołów wciąż w toku, a ich pióra wciąż są dla Lokiego najcenniejszą, twardą walutą. Pojawia się jednak pewien problem i to problem dość spory, a jest nią osoba Dezyderiusza Crane’a, samozwańczego boga popkultury, którego Loki w zasadzie… sam stworzył. Kłopot zawdzięcza więc samemu sobie no i nie ma wyjścia – będzie z nim sobie musiał poradzić… Uda się? Jakub Ćwiek w dalszym ciągu potrafi fantastycznie bawić się przyjętą konwencją, a przy okazji – bawi nią także i nas. I to nie tylko bawi samą treścią, ale także jej formą – dostajemy w efekcie w „Kłamcy 2,8” fantastyczną żonglerkę fabularną ze zmiennymi formami narracji włącznie :) Żonglerkę tym bardziej zabawną i wciągającą, że bierze w niej także udział samozwańczy bóg popkultury Crane, a poniekąd – wciągani w to przez autora – także my sami :) Zabawę zatem będziemy mieć wszyscy z czytania zaiste przednią :) Sam Loki też w dalszym ciągu świetnie się trzyma i – pomimo paru popełnionych błędów – wciąż dobrze sobie radzi. Jest przy tym ciągle tą samą postacią, która pod kątem rysu charakterologicznego może niekoniecznie się wraz z kolejnymi książkami z serii zmienia, posiada ona jednak na tyle potencjału, że jest klasą samą w sobie. To jeden z tych sympatycznych bohaterów-drani, które tłumy uwielbiają, a jego potencjał wydaje się być niewyczerpany. I bardzo dobrze :) Kto jak kto, ale Loki bynajmniej się jako postać nie nudzi. Szkoda tylko trochę – mi osobiście przynajmniej – że w tej odsłonie cyklu jakoś mało mamy Erosa i Bachusa (pomagierzy Lokiego; pomagierzy warci szefa całej ekipy ;) ). Kończąc przedstawię jedną refleksję: przeczytać tę książkę po prostu trzeba! Takie mam przemyślenie, że jak już się ten cykl zaczęło, to niedopuszczalne jest nieprzeczytanie wszystkiego co się pod jego szyldem ukaże. Ten bohater jest po prostu… zbyt fajny :) Aż żal nie poznać jego kolejnych przygód, a zatem – przeczytajcie :) Dziękuję SQN za egzemplarz recenzencki. https://cosnapolce.blogspot.com/2019/03/kamca-papiez-sztuk-tom-28-jakub-cwiek_7.html

Ten tom naprawdę wyjątkowo mi się podobał, bo tym razem nie dostajemy zbioru opowiadań. Na szczęście, bo jest mi z nimi totalnie nie po drodze. Otrzymujemy za to jedną, długą historię, tworzącą zamkniętą całość. W końcu jest czas, by wkręcić się w fabułę, poznać bohaterów i zrozumieć ich postępowanie. A o czym właściwie jest ta część? Loki wpada w kłopoty. Kto by się spodziewał, co nie? Kłopoty, które sam na siebie sprowadził, gdy przez przypadek stworzył nowego boga. Dezyderiusz Crane stał się samozwańczym bogiem popkultury i przy okazji prawdopodobnie najgroźniejszym rywalem, z jakim Loki miał do czynienia. Nasz sympatyczny Kłamca musi walczyć z czasem, bo z każdą chwilą Crane coraz lepiej poznaje swoje możliwości. A kontrola nad narracją i opowieścią jest jedną z nich. Gdyby czytelnikom miało nie wystarczyć to, że fabuła jest naprawdę ciekawa, a akcja pędzi jak szalona, Jakub Ćwiek zafundował im jeszcze kilka innych atrakcji. Główną z nich jest kontrola nad powieścią. W kilku momentach (chociaż moim zdaniem było ich zdecydowanie za mało, bo to naprawdę świetna sprawa) autor dał czytelnikowi możliwość decyzji. Jeśli chcesz, by stało się to, przeskocz na stronę X, a jeśli tamto, wybierz stronę Y. Zapewniam was, że w tej części humor nadal pozostaje ten sam, Loki też się nie zmienił, a warsztat autora jest dużo, dużo lepszy (nawet jeśli myśleliście, że nie jest to możliwe). A jak już jesteśmy przy autorze – wiecie, że ostatnie trzydzieści stron to pogadanka pana Ćwieka, który opowiada o początkach Kłamcy? Czytało mi się ją świetnie, więc absolutnie nie pomijajcie jej podczas czytania tej książki.

Kiedy myślisz, że Kłamca niczym nowym cię nie zaskoczy pojawia się Papież Sztuk, czyli 2.8 część cyklu. Zdecydowanie różni się od innych książek w serii, ponieważ w całości poświęcona jest jednej historii, a w poprzednich tomach było kilka opowiadań. Niech Was to nie zmyli - ta powieść jest pełna niespodzianek i nie mówię tu tylko o nagłych zwrotach akcji. W tym tomie obserwujemy narodziny nowego boga, do którego powstania - trochę niechcący, ale za to w jakim stylu (oraz z poczuciem humoru) - przyczynił się nie kto inny jak Loki. Jak teraz odkręcić ten wariacki, nowy kult i powstrzymać zwariowane bóstwo, rosnące w siłę z dnia na dzień. Wszystko to za sprawą pewnego serialu, który ma tak wielu zwolenników, a wręcz wyznawców, którzy uwielbiają Dezyderiusza Crane'a. Co za zakręcona historia! Kłamca musi się nieźle nagimnastykować, aby posprzątać ten bajzel i nie podpaść skrzydlatym. Jeśli chodzi o Dezyderiusza czyli wspomnianego neoboga - co za irytująca postać! Te jego wewnętrzne narracje i rozmowy ze samym sobą - koleś ma naprawdę nierówno pod sufitem. Człowiek ma ochotę go zatłuc od pierwszych stron. ;) Na szczęście Loki i jego świta w postaci Erosa i Bachusa są jak zwykle w świetnej formie, nie dadzą czytelnikowi się nudzić. Powieść ta zmusi was trochę do kartkowania, taka interaktywna zabawa. Kolejna rzecz - to co widać na pierwszy rzut oka, to świetny komiks z wydarzeniami z książki. Poza tym wspaniałe ilustracje do bajki opowiadanej przez Bachusa wykonane przez moją ulubioną Magdalenę Babińską!

Kiedy myślisz, że Kłamca niczym nowym cię nie zaskoczy pojawia się Papież Sztuk, czyli 2.8 część cyklu. Zdecydowanie różni się od innych książek w serii, ponieważ w całości poświęcona jest jednej historii, a w poprzednich tomach było kilka opowiadań. Niech Was to nie zmyli - ta powieść jest pełna niespodzianek i nie mówię tu tylko o nagłych zwrotach akcji. W tym tomie obserwujemy narodziny nowego boga, do którego powstania - trochę niechcący, ale za to w jakim stylu (oraz z poczuciem humoru) - przyczynił się nie kto inny jak Loki. Jak teraz odkręcić ten wariacki, nowy kult i powstrzymać zwariowane bóstwo, rosnące w siłę z dnia na dzień. Wszystko to za sprawą pewnego serialu, który ma tak wielu zwolenników, a wręcz wyznawców, którzy uwielbiają Dezyderiusza Crane'a. Co za zakręcona historia! Kłamca musi się nieźle nagimnastykować, aby posprzątać ten bajzel i nie podpaść skrzydlatym. Jeśli chodzi o Dezyderiusza czyli wspomnianego neoboga - co za irytująca postać! Te jego wewnętrzne narracje i rozmowy ze samym sobą - koleś ma naprawdę nierówno pod sufitem. Człowiek ma ochotę go zatłuc od pierwszych stron. ;) Na szczęście Loki i jego świta w postaci Erosa i Bachusa są jak zwykle w świetnej formie, nie dadzą czytelnikowi się nudzić. Powieść ta zmusi was trochę do kartkowania, taka interaktywna zabawa. Kolejna rzecz - to co widać na pierwszy rzut oka, to świetny komiks z wydarzeniami z książki. Poza tym wspaniałe ilustracje do bajki opowiadanej przez Bachusa wykonane przez moją ulubioną Magdalenę Babińską!

Czytanie Klamcy to czysta przyjemność. I choć po przeczytaniu Kłamcy 2,5 troszeczkę marudziłam, że to już nie jest to, to teraz całkowicie zmieniam zdaniem. Jakub Ćwiek niewątpliwie wie z czym się je popkulturę i potrafi ją doskanale wepchnąć do książki. Należą mu się za to wielkie brawa. A w dodatku Kłamca 2,8 to nie zbiór opowiadań ale powieść. I to taka, która żongluje różnymi typami narracji. A jakby tego było mało, daje nam wybór co do tego jaką wersję historii chcemy przeczytać. I choć jest to wybór pozorny, to któż nie lubi skakać między stronami, ciekaw tego a co gdyby..... Ja przy tej książce bawiłam się znakomicie, jest jak zawsze pełna humor i zwrotów akcji. A sam Loki? Cóż.. Dalej potrafi zachwycać.

Niezmiennie - niech za rekomendację wystarczy fakt, że rozpoczynając czytanie, zamykam książki Ćwieka dopiero wtedy, gdy docieram do końcowej okładki

cykl przy którym nie sposób się nudzić. Akcja wielowątkowa o wysokim stopniu nieprzewidywalności.

Cały jakub Ćwiek ciekawe i na poziomie nic dodać nic ująć.