Kłamca 2,5. Machinomachia (okładka  miękka, 11.2018)

Niech za rekomendację wystarczy fakt, że rozpoczynając czytanie, zamykam książki Ćwieka dopiero wtedy, gdy docieram do końcowej okładki

Ćwiek jak zwykle, nigdy nie zawodzi, polecam jak wszystkie inne książki z tej serii.

Każda, nawet najlepsza seria, kiedyś dobiega końca. I mimo wszystko to chyba lepsze rozwiązanie niż tworzenie ciągnącego się w nieskończoność tasiemca. Magiczne słowo „The end” prędzej, czy później musi się pojawić. Czy zawsze oznacza to ostatnie spotkanie z ulubionymi bohaterami? Niekoniecznie, od czegoś są przecież opowiadania. „Kłamca 2.5 Machinomachia” to właśnie takie wypełnienie fabularnych dziur, ale też emocjonalnych braków po zawadiackim Lokim. Tak samo, jak w przypadku poprzednich części mamy do czynienia ze zbiorem opowiadań. Głównym wątkiem jest jednak starcie z jednym, bardzo konkretnym bóstwem. Tym razem nie jest to postać zagubiona w przeszłości i wspomnieniach, a prawdziwy miłośnik technologi. Jedno jest pewne, Japonia zadrży w posadach. Mitologiczna i teologiczna mieszanka w wykonaniu Ćwieka to prawdziwa jazda bez trzymanki. Chociaż zdecydowanie wolę powieść, zbiory opowiadań też trzymają poziom. Co dostajemy tym razem? W zasadzie dokładnie to samo, co wcześniej. Po pierwsze dużo dowcipu, ironiczne poczucie humoru i dystans do otoczenia. A to wszystko w iście populturowym wydaniu pełnym nawiązań, czy nawet parodii popularnych dzieł z wielkiego ekranu. Jeśli lubicie takie klimaty, będziecie czuć się jak ryba w wodzie. Narracja jest lekka, bezpośrednia i humorystyczna, momentami nie sposób się nie śmiać. "Bo cóż łączy wszystkich bogów pałętających się jeszcze po Ziemi? - Eee, boskość? - spróbował Bachus. - Wygnanie". Fabularnie jesteśmy już po tym, jak Loki poznał Jenny i dziewczyna co jakiś czas pojawia się w historii. Miłość w wydaniu Ćwieka zdecydowanie nie jest ani oklepana, ani typowa. Chociaż relacje między postaciami nie są do końca jasne, ten wątek świetnie nadaje całości „pazura”. Bo Jenny nie jest wcale grzeczną i potulną owieczką, a ich związek kobiety z nordyckim bogiem, niekoniecznie jest prosty. I w praktyce owocuje to wieloma zabawnymi sytuacjami jak, chociażby „narada na szczycie” w łazience.

Loki one more time :) Świetny bohater i genialna konwencja powracają :) W dalszym ciągu - fabularnie na rzecz patrząc - jest dobrze, aczkolwiek kilka jedynie zamieszczonych w książce historii pozostawia pewien niedosyt... Nie bez powodu ta akurat część jest swoistym tomem nr "2,5", gdyż treści, umówmy się, nie ma tutaj tak znowu wiele, ale na końcu książki jest coś, co trochę ten niedosyt wynagradza: gra karciana do wycięcia! :) Co znajdziemy pod kątem fabularnym? Przede wszystkim dobrą zabawę i małe wyjaśnienie, co Loki robi w "wolnym czasie". Jak już zasugerował nieco opis - nie jest to bynajmniej tylko i wyłącznie wylegiwanie się z drinkiem pod palmą. Troszkę więcej mamy tu także greckich bóstw (tego nigdy za wiele!). A także spore wyzwanie, jeśli bowiem przeciwnikiem Lokiego jest bóstwo, które jest w stanie używać swej wiedzy o technologii, to... będzie się działo :) Zamieszczona na końcu książki gra = bomba! :) "Kłamcianka towarzyska" to coś, co Jakub Ćwiek swego czasu zapowiadał, jednak pomysł tak jakby "odłożono" na później. W tomie nr 2,5 koncepcja powraca i... to naprawdę strzał w dziesiątkę :) Przynajmniej dla fanów uniwersum, postaci i całej przyjętej w cyklu "Kłamca" konwencji. Godziny fajnej zabawy gwarantowane :) Są osoby, które narzekają trochę (albo i bardzo) na odświeżenie całego cyklu i przejście Jakuba Ćwieka do innego wydawnictwa. Szczerze mówiąc... nie rozumiem tych głosów. Wznowienia książek nie są czymś niezwykłym, zmiany wydawnictw przez autorów także. A przecież tom nr 1, tom nr 2, a nawet niniejsza część - to wciąż ta sama treść. Tylko z inną okładką i z innym logo na tejże. Tak więc... warto narzekać i marudzić? Moim skromnym zdaniem lepiej zamiast tego się cieszyć, że cykl powraca :) Dziękuję Wydawnictwu SQN za egzemplarz recenzencki. Recenzja także na: https://cosnapolce.blogspot.com/2018/12/kamca-machinomachia-tom-25-jakub-cwiek.html

Kolejna część Kłamcy i kolejny zbiór opowiadań. W głównym (i najdłuższym ze wszystkich) Loki musi zmierzyć się ze starym greckim bogiem, który wykorzystuje cuda nowoczesnej techniki, w dodatku w sakli makro. W kolejnym nasz sympatyczny bóg Kłamstwa bawi się w swata. Te dwa opowiadania naprawdę mi się podobały. Były wciągające, zabawne, a końcówki obu naprawdę mnie zaskoczyły, bo okazały się nieprzewidywalne. Z kolei dwie kolejne historie okazały się dla mnie naprawdę kiepskie. W jednym z nich Loki musiał zmierzyć się z indiańskim bóstwem, w drugim zabrał archanioła Gabriela na spotkanie klubu zapomnianych bogów. Pomysł na opowiadania był naprawdę okej, ale bądźmy szczerzy – trudno w dwudziestu czy trzydziestu stronach zamknąć historię, która zaintryguje, wciągnie i nie da o sobie zapomnieć. Nie będę kolejny raz rozpisywać się o tym, że lubię pióro Ćwieka, i że jestem pod wrażeniem jego pomysłu na pomieszanie przeróżnych wierzeń i kultur. Pod tym względem ta część nie różniła się ani trochę od swoich poprzedniczek. Gratką dla miłośników serii może być Kłamcianka – karciana gra osadzona w uniwersum Kłamcy, która została umieszczona na końcu książki. Ostatnie kilkadziesiąt stron stanowią bowiem karty, które można sobie powycinać. Jest też szczegółowa instrukcja i inne wskazówki umożliwiające grę tym, którzy nie wiedzą o co w niej chodzi. Jest to bowiem symulacja starcia istot, które znamy z książek Ćwieka, w walce o anielskie pióra. Wydawca obiecuje mnóstwo ciekawych postaci, unikalnych umiejętności, specjalnych kart, które zmieniają bieg rozgrywki, oraz mnóstwo dobrej zabawy i śmiechu. Nie miałam jeszcze szansy przetestować Kłamcianki, ale na pierwszy rzut oka przypomina mi ona trochę Munchkina, więc jeśli tylko uda mi się zebrać ekipę do gry, chętnie ją wypróbuję.