Kłamca 2,5. Machinomachia (okładka miękka)

Kolejny tom z serii. Przy tym zaczyna się małe zamieszanie z numeracją. Dlaczego 2.5? Kilka lat po wydaniu 4 tomu autor postanowił uzupenić serię o opowiadania, które pokażą nam co działo się u Lokiego podczas jego ,,wolnego czasu" pomiędzy tomem 2 a 3 🙂 I co nam zaserwował? Jest to najkrótsza z wszytskich książek. W sumie dwa opowiadania i nowelka. Przyznaje, że na początku czytając o bóstwie odrywającym sobie penis i rzucającym nim na łóżko, troche się zdziwiłam. Ale później było tylko lepiej, wrócił dobry, stary Loki! Jednak tym razem, mimo że wciąż pracuje dla archaniołów, załatwia trochę więcej własnych spraw na boku... Jest w to zamieszane pewne całkiem nowe bóstwo, serial i jak przystało na nasze czasy media społecznościowe. Powiem, że wyszła z tego mieszanka wybuchowa, a Japonia dosłownie zatrzęsła się w posadach. Temu tomowi nie można odmówić szaleństwa. Nie jest to moja ulubiona część, osobiście wolę podstawowe 4 tomy, ale nie żałuję przeczytania tego. I co lepsze ten tom ma pewien dodatek. Chodzi o ,,Kłamciankę towarzyską" grę karcianąfajnądo rozegrania podczas długiego wieczoru ze znajomymi. Karty mają cudną grafikę, oj mam kilka swoich ulubionych postaci, co możecie zobaczyć już na zdjeciu w poprzednim poście. Jednak moje wydanie gry pochodzi w pierwsze wydania sprzed kilku lat. W obecnym gra znajduje się na końcu książki razem z instrukcją i możemy ją po prostu wyciąć. Tak jak wspomniałam wcześniej, nie jest to mój ulubiony tom, ale i tak dobrze mi się go czytało. Mimo, że jest króki to na prawdę dużo się tu dzieje! I jeszcze po przeczytaniu możemy zagrać w karciankę opartą na tym samym uniwersum 😉 www.czytampierwszy.pl

Kolejny tom z serii. Przy tym zaczyna się małe zamieszanie z numeracją. Dlaczego 2.5? Kilka lat po wydaniu 4 tomu autor postanowił uzupenić serię o opowiadania, które pokażą nam co działo się u Lokiego podczas jego ,,wolnego czasu" pomiędzy tomem 2 a 3 🙂 I co nam zaserwował? Jest to najkrótsza z wszytskich książek. W sumie dwa opowiadania i nowelka. Przyznaje, że na początku czytając o bóstwie odrywającym sobie penis i rzucającym nim na łóżko, troche się zdziwiłam. Ale później było tylko lepiej, wrócił dobry, stary Loki! Jednak tym razem, mimo że wciąż pracuje dla archaniołów, załatwia trochę więcej własnych spraw na boku... Jest w to zamieszane pewne całkiem nowe bóstwo, serial i jak przystało na nasze czasy media społecznościowe. Powiem, że wyszła z tego mieszanka wybuchowa, a Japonia dosłownie zatrzęsła się w posadach. Temu tomowi nie można odmówić szaleństwa. Nie jest to moja ulubiona część, osobiście wolę podstawowe 4 tomy, ale nie żałuję przeczytania tego. I co lepsze ten tom ma pewien dodatek. Chodzi o ,,Kłamciankę towarzyską" grę karcianąfajnądo rozegrania podczas długiego wieczoru ze znajomymi. Karty mają cudną grafikę, oj mam kilka swoich ulubionych postaci, co możecie zobaczyć już na zdjeciu w poprzednim poście. Jednak moje wydanie gry pochodzi w pierwsze wydania sprzed kilku lat. W obecnym gra znajduje się na końcu książki razem z instrukcją i możemy ją po prostu wyciąć. Tak jak wspomniałam wcześniej, nie jest to mój ulubiony tom, ale i tak dobrze mi się go czytało. Mimo, że jest króki to na prawdę dużo się tu dzieje! I jeszcze po przeczytaniu możemy zagrać w karciankę opartą na tym samym uniwersum 😉 www.czytampierwszy.pl

Loki jest taką postacią z popkultury, że spotkanie z nim w każdej formie to fantastyczna przygoda. Czy jest to dopiero wstęp do uniwersum, czy jest to komiks, gra karciana, czy zbiór opowiadań. Machinomachia to taki trochę powrót w czasie, bo autor zaserwował nam mały throw back dopiero po zakończeniu całej serii (jednak według nowego wydania można czytać po kolei, bo nie trzeba czekać natom 2.5). Loki nadal szaleje, ale mimo że to on jest naczelnym prowodyrem całego świata mamy też okazję spotkać bohaterów znanych z początku serii, m.in. Archanioł Gabriel. Loki znowu ze słynnym sobie luzem i swawolą odbywa kolejne szalone przygody, z których każda tak naprawdę mogłaby stanowić samodzielny tom. Ale nie taki jest cel Machinimachii. To trochę dopowiedzenie tego co wydarzyło się w "Bogu marnotrawnym" ale też pewnego rodzaju prezent dla fanów jak i pożegnanie z samą postacią Lokiego. Opowiastki są dosyć krótkie, pełne zwrotów akcji, ale niektóre z nich kończą się zdecydowanie za szybko, a rozbudowanie fabuły mogłoby im się bardziej przysłużyć. Jednak ze względu na to, że ta część została wydana po zakończeniu całej serii nie ma co narzekać, bo dała okazję na kolejne spotkanie z Kłamcą, który jak zawsze jest niezawodny, dowcipny i oszukuje czytelnika na każdym kroku. https://czytampierwszy.pl/pl/

Loki jest taką postacią z popkultury, że spotkanie z nim w każdej formie to fantastyczna przygoda. Czy jest to dopiero wstęp do uniwersum, czy jest to komiks, gra karciana, czy zbiór opowiadań. Machinomachia to taki trochę powrót w czasie, bo autor zaserwował nam mały throw back dopiero po zakończeniu całej serii (jednak według nowego wydania można czytać po kolei, bo nie trzeba czekać natom 2.5). Loki nadal szaleje, ale mimo że to on jest naczelnym prowodyrem całego świata mamy też okazję spotkać bohaterów znanych z początku serii, m.in. Archanioł Gabriel. Loki znowu ze słynnym sobie luzem i swawolą odbywa kolejne szalone przygody, z których każda tak naprawdę mogłaby stanowić samodzielny tom. Ale nie taki jest cel Machinimachii. To trochę dopowiedzenie tego co wydarzyło się w "Bogu marnotrawnym" ale też pewnego rodzaju prezent dla fanów jak i pożegnanie z samą postacią Lokiego. Opowiastki są dosyć krótkie, pełne zwrotów akcji, ale niektóre z nich kończą się zdecydowanie za szybko, a rozbudowanie fabuły mogłoby im się bardziej przysłużyć. Jednak ze względu na to, że ta część została wydana po zakończeniu całej serii nie ma co narzekać, bo dała okazję na kolejne spotkanie z Kłamcą, który jak zawsze jest niezawodny, dowcipny i oszukuje czytelnika na każdym kroku. https://czytampierwszy.pl/pl/

Kolejna część Kłamcy i kolejny zbiór opowiadań. W głównym (i najdłuższym ze wszystkich) Loki musi zmierzyć się ze starym greckim bogiem, który wykorzystuje cuda nowoczesnej techniki, w dodatku w sakli makro. W kolejnym nasz sympatyczny bóg Kłamstwa bawi się w swata. Te dwa opowiadania naprawdę mi się podobały. Były wciągające, zabawne, a końcówki obu naprawdę mnie zaskoczyły, bo okazały się nieprzewidywalne. Z kolei dwie kolejne historie okazały się dla mnie naprawdę kiepskie. W jednym z nich Loki musiał zmierzyć się z indiańskim bóstwem, w drugim zabrał archanioła Gabriela na spotkanie klubu zapomnianych bogów. Pomysł na opowiadania był naprawdę okej, ale bądźmy szczerzy – trudno w dwudziestu czy trzydziestu stronach zamknąć historię, która zaintryguje, wciągnie i nie da o sobie zapomnieć. Nie będę kolejny raz rozpisywać się o tym, że lubię pióro Ćwieka, i że jestem pod wrażeniem jego pomysłu na pomieszanie przeróżnych wierzeń i kultur. Pod tym względem ta część nie różniła się ani trochę od swoich poprzedniczek. Gratką dla miłośników serii może być Kłamcianka – karciana gra osadzona w uniwersum Kłamcy, która została umieszczona na końcu książki. Ostatnie kilkadziesiąt stron stanowią bowiem karty, które można sobie powycinać. Jest też szczegółowa instrukcja i inne wskazówki umożliwiające grę tym, którzy nie wiedzą o co w niej chodzi. Jest to bowiem symulacja starcia istot, które znamy z książek Ćwieka, w walce o anielskie pióra. Wydawca obiecuje mnóstwo ciekawych postaci, unikalnych umiejętności, specjalnych kart, które zmieniają bieg rozgrywki, oraz mnóstwo dobrej zabawy i śmiechu. Nie miałam jeszcze szansy przetestować Kłamcianki, ale na pierwszy rzut oka przypomina mi ona trochę Munchkina, więc jeśli tylko uda mi się zebrać ekipę do gry, chętnie ją wypróbuję.

Po raz kolejny udało się autorowi zachować tutaj dobry humor, jednak bardziej przemawiają do mnie dwie poprzednie książki. Tym razem świat Lokiego przecina się ze światem indiańskich bogów. Super opcja dla fanów Kłamców - gra karciana! Polecam książkę jak i portal: www.czytampierwszy.pl - świetne miejsce do zapoznania się z książkami

Kłamca 2,5 to kolejny cykl opowiadań z niesztampowym i barwnym głównym bohaterem którym jest Loki - nordycki bóg i tytułowy kłamca. Tym razem Loki musi zmierzyć się z indiańskim bóstwem, uratować w spektakularny sposób Toki od zagłady, które chce temu miastu zafundować Hefajstos. Nasz bohater wysłuchuje też miłosnych zwierzeń anioła, któremu postanawia pomóc swatając go ze śmiertelniczką, w której tamten się zakochał. Na koniec Loki bierze udział w spotkaniu zapomnianych bóstw. Jakub Ćwiek znów pokazuje swój kunszt literacki w krótkich formach jakimi są opowiadania. Książkę tak jak poprzednie tomy czyta się bardzo lekko i przyjemnie, a pomysły autora na zwariowaną fabułę jak zwykle zaskakują. To bez wątpienia mój ulubiony cykl opowiadań. Książka przeczytana dzięki portalowi CzytamPierwszy.

Loki wreszcie doczekał się nagrody. Po latach wykonywania drobnych zleceń pod ścisłym nadzorem skrzydlatych, dostał wolną rękę. Wraz z Erosem, Dionizosem i Jenny tropi pozostających w ukryciu bogów z dawnych systemów wierzeń, okazuje się to jednak nieco trudniejsze niż można przypuszczać. Zwłaszcza gdy z dawna zapomniany bóg niespodziewanie wykazuje się znajomością nowoczesnej techniki dorównującą największym umysłom świata. Ale czy na pewno niespodziewanie? Nie zapominajcie, że Lokiego nazywają Kłamcą... Rozkręca nam się Pan Ćwiek z tym Kłamcą! Trochę się nie spodziewałam, bo chociaż okładki tej serii strasznie mi się podobają, to akurat ta część podoba mi się najmniej, więc jakoś tak podświadomie przekładałam to na jej przewidywaną zawartość. Na szczęście prawdą jest, że nie należy oceniać książki po okładce, bo w tym tomie już niemal dotknęliśmy tego, o co od początku chodziło. Czyli Lokiego, który... no... cóż, wymiata. Po prostu wymiata. Wedle mojej świeżo nabytej wiedzy, której zdobycie ryzykowałam możliwością ujrzenia spojlerów, jest to ostatni tom opowiadań o Kłamcy, kolejne dwa to już pełnoprawne powieści. I to budzi we mnie ogromny entuzjazm. Ale najpierw tom 2,5, bo mam wrażenie, że tutaj powoli wykluwa nam się pierwsza powieść. Jedno z opowiadań jest tak długie, że mogłoby być dalekim przodkiem kolejnego tomu. Brakującym ogniwem w procesie ewolucji form literackich. Mowa o tytułowej "Machinomachii". To właśnie tutaj, w tym opowiadaniu, dostałam nareszcie coś, na co tak czekałam. Dostałam Lokiego, który zasłużył na tytuł boga oszustwa. Tak strasznie żałuję, że nie mogę Wam wszystkiego wypaplać! Ale nie mogę. Mówimy nie spojlerom. Jednak korci mnie strasznie. Bo Loki nareszcie zaczął kombinować, oszukiwać, mydlić oczy, działać egoistycznie i bezwzględnie. Nareszcie wiemy o co mu chodzi. I to wszystko składa się na taki obraz Kłamcy, jaki od początku chciałam oglądać. Tak, to o to chodziło. Na razie są to przebłyski, ale liczę, że w dwóch kolejnych powieściach nasz nordycki bóg "rozwinie skrzydła" do końca. Ładnie też rozwijają nam się pozostałe postacie, jak chociażby Eros, który nabawił się uroczej bezczelności i dużo bardziej mi się z nią podoba. Krótko powtórzę to, co pisałam przy okazji recenzji poprzednich tomów - akcja jest żwawa a warsztat porządny. Mam wrażenie, że w tym tomie jest nieco więcej humoru, ale jest to humor w pewien sposób dojrzalszy. W pierwszym tomie był ostry, jakby surowy, teraz nam się nieco wygładził i zyskał na wykwintności. Bardzo pożądana zmiana. No i niczym nieskrępowana wyobraźnia autora, tutaj szczególnie widoczna. Mechaniczni ninja? Zakochany w śmiertelniczce skrzydlaty dezerter mający problemem z kontrolowaniem złości? Klub Anonimowych Bóstw? Same wybitne smaczki w tej "Machinomachii". Ostatnia rzecz, która wprawiła mnie w kompletne zdumienie - ostatnie około 60 stron tej książki to... towarzyska gra karciana! Serio! Krótka instrukcja, a dalej karty postaci (ze świata Kłamcy oczywiście) do wycięcia. Nie wiem czy chcę wycinać z książki cokolwiek - już wystarczająco niezręcznie się czuję podkreślając ołówkiem fragmenty do późniejszej recenzji, ale sam pomysł jest genialny. No i gra wygląda na całkiem fajną. Na wszelki wypadek, gdybym zdecydowała się jednak podziałać nożyczkami, zmusiłam narzeczonego, żeby też się z "Kłamcą" zapoznał. Mówi, że fajne. I na tym zakończę, bo praktycznie wszystko inne już powiedziałam w recenzjach poprzednich tomów, do których linki zostawiam nieco wyżej. To świetny zbiór opowiadań, które sensownie łączą się ze sobą. Szybka akcja i wykwintny humor gwarantują dobrą zabawę, zaś główny bohater bardzo ładnie nam się rozwija od początku cyklu i zyskuje nowych, wyraźniejszych barw. Kilka wątków nam się wyjaśnia, pojawia się kilka nowych tajemnic. Widać, że jest to część cyklu mocno osadzona w kontekście pozostałych tomów, a to zawsze jest w cenie. Jednym słowem: polecam! Za możliwość przeczytania książki dziękuje portalowi czytampierwszy.pl

Drugi tom cyklu Kłamcy zrobił na mnie ogromne wrażenie. Nie mogłam postąpić inaczej i musiałam sięgnąć po kolejną część. Choćby po to, by przedłużyć swoje odczucia. Czy to się udało? Odpowiedź znajdziecie poniżej. Jak sama liczba wskazuje 2,5 to uzupełnienie cyklu Kłamca, którego podtytuł nosi nazwę Machinomachia. Mimo, iż jest to najkrótsza (jeżeli chodzi o strony) pozycja z tej serii to wcale nie odbiegająca poziomem od poprzedniego tomu. Ponownie głównym bohaterem opowiadań jest Loki, który nie byłby sobą, gdyby nic nie robił. Tym razem postanowił ochronić Tokio przed Hefajstosem, pobawić się w swata i zagrać w serialu, którego jest pomysłodawcą. Za każdym razem kiedy czytam kolejne opowiadania, które wyszły spod pióra pana Ćwieka myślę, że już nic więcej mnie nie zdziwi Autor jednak za każdym razem zaskakuje mnie swoją wyobraźnią, umiejętnością połączenia fantastyki, mitologii z odrobiną sensacji mieszcząc to wszystko w tak krótkiej formie jaką jest opowiadanie. Mimo iż zaliczyłam lekki falstart z pierwszą częścią wszystko wskazuje na to, że w przyszłości będę tę serię polecała wszystkim dookoła, przypominając, że nie lubię krótkich form literackich i fantastyki. ,,Pierwsza sztuczka prawdziwego Kłamcy: nie możesz powstrzymać emocji, możesz ją co najwyżej przekuć w inną''. ,,Każdy kraj, każda kultura ma takie nazwiska, na których wspomnienie coś w sercach i duszach odpala się na krótko". Na końcu książki znajduje się gra karciana o nazwie Kłamcianka towarzyska. Jeżeli ktoś zdecyduje się zatrzymać książkę przy sobie może wyciąć sobie karty i zagrać w gronie znajomych. Jest to dobra sposobność do tego, by zapoznać kogoś z tą serią, bądź przekonać niezdecydowaną osobę. Ode mnie za całokształt 7/10. Książkę zrecenzowałam dzięki portalowi czytampierwszy.pl

Uzupełnienie cyklu czyli Kłamca 2.5. Machinomachia to kolejna okazja dla fanów na spotkanie Lokiego w akcji. Ten zbiór opowiadań jest krótszy niż poprzednia część, zawiera ich cztery, z czego najważniejsza i najbardziej spektakularna tytułowa Machinomachia. Na końcu książki znajduje się gra karciana Kłamcianka z postaciami z serii oraz zasady tejże gry. W Machinomachii spotykamy znane z poprzednich tomów postaci - pierzastych - Gabriela, Michała, Rafaela, których zlecenia wykonuje Loki, oraz Jenny i Bachusa z Erosem. Ta niecodzienna ekipa składająca się z aniołów, zapomnianych bóstw i jednej ludzkiej kobiety stawia czoła równie niecodziennym wyzwaniom. W końcu kto poradzi sobie najlepiej w przebiegłych fortelach niż Kłamca? Nie można bowiem Lokiemu odmówić sprytu, daje sobie świetnie radę w drobnych robótkach, jak również w tych naprawdę gigantycznych. Zawsze jednak jest do nich dobrze przygotowany. Tym razem przyjdzie mu się zmierzyć z pewnym indiańskim bóstwem, aniołem, który nie może zapanować nad własną agresją oraz stawi czoła szalonemu pomysłowi Hefajstosa chroniąc przed zagładą Tokio. Na koniec czeka nas sesja terapeutyczna w gronie zapomnianych bogów. Z Kłamcą zdecydowanie nie można się nudzić!