Kazik. Biała księga (okładka  twarda)

Starannie wydana książka (podobnie jak pierwsza Biała Księga Kultu) z dużą ilością fotografii. Szkoda, że autorzy zdecydowali się na przedstawienie tylko solowej twórczości Kazika bez kaenżetu i kwartetu proforma, bo wtedy książka była by kompletna. Miłym dodatkiem jest płyta, choć zamieszczone piosenki to utwory które nie weszły na oficjalne płyty (głónie Los się musi odmienić), więc nie ma co szukać na niej przebojów :) Odnośnie samej treści, to można odnaleźć tu sporo ciekawostek i dowiedzieć sie co autor miał na myśli pisząc dany tekst. Wiesław Weiss odwalił kawał dobrej roboty i czasem przypomina Kazikowi, że kiedyś to mówił co innego :) Ogólnie często różni rozmówcy inaczej pamiętają to samo wydarzenie, więc książka prezentuje historię utworów widzianą z kilju stron.

Cóż można napisać innego, niż po prostu polecić. Zarówno dla kolekcjonerów, jak i fanów Kazika. Lektura obowiązkowa.

Drogo, ale warto. Świetne kompendium wiedzy dla fanów Kazia. No i płyta z niepublikowanymi nagraniamu - rarytas.

Podstawowa pozycja dla fana Kazika. Na plus dodatkowy CD z niepublikowanymi i wcześniej kawałkami

Posiadasz "Białą Księgę Kultu"? Razem z "Kazikiem" stanowi to komplet. To warto mieć!

Dla mnie pozycja obowiązkowa ! i pewnie dla większości fanów Kazika i Kultu.

Kazik to mój idol. Jestem zadowolona z zakupu -tego właśnie szukałam

Bardzo trafiony prezent.

👍

Wydana na początku listopada ubiegłego roku „Kazik. Biała księga” autorstwa Wiesława Weissa, jest długo wyczekiwaną kontynuacją rewelacyjnej książki „Kult. Biała księga czyli wszystko o wszystkich piosenkach” tego samego autora. Niektórych czytelników może zdziwić fakt, że w książce nie zostały omówione piosenki z albumów KNŻ, Kwartetu ProForma i innych zespołów, w których udzielał się lub nadal udziela się Kazik. Spowodowane jest to tym, że autor uznał, że gdyby wszystkie piosenki z pozakultowej działalności Staszewskiego omówić za jednym razem, to wyszłaby z tego bardzo obszerna pozycja, w formacie, co najmniej A4. Dlatego postanowiono podzielić twórczość Kazika na dwie części. Muszę przyznać, że jest to bardzo dobra decyzja. Dzięki temu „Kazik. Biała księga” jest wydana w dużo bardziej przyjazny dla czytelnika sposób, w porównaniu z „Białą księgą Kultu”. W nasze ręce trafiła bowiem lektura w twardej oprawie, ze wstążeczką ułatwiającą zaznaczanie miejsc, w których skończyliśmy czytanie i przede wszystkim w dużo mniejszym rozmiarze, dzięki czemu mogłem ją czytać na leżąco, czyli tak jak najbardziej lubię. Podobnie jak swoja poprzedniczka, tak i ta książka podzielona jest na kilka rozdziałów, w których zostały omówione poszczególne płyty. Każdy z nich na początku opisuje jak doszło do jej nagrania, a następnie każda z piosenek znajdująca się na danym albumie zostaje dokładnie przeanalizowana: kto jest autorem muzyki, co zainspirowało Kazika do napisania tekstu i w jaki sposób została nagrana. Bardzo ciekawym urozmaiceniem „Kazik. Biała księga” są krótkie wstawki, z których dowiadujemy się między innymi, jakie są ulubione okładki płytowe wokalisty KULTU, jacy są jego ulubieni gitarzyści i wokalistki, a także, jakie walki bokserskie i mecze piłkarskie najbardziej zapadły mu w pamięć. Ozdobą książki są skany rękopisów piosenek, fragmentów gazet zawierające wywiady z Kazikiem, dzięki czemu możemy się dowiedzieć, jakie miał on poglądy w tamtych czasach. Poza tym lektura zawiera mnóstwo zdjęć z prywatnego archiwum Staszewskiego. I tutaj mam jedyną uwagę, co do tej pozycji, ponieważ jako wzrokowiec lubię, gdy dane zdjęcie jest na tej samej stronie, co fragment tekstu, który o tym zdjęciu opowiada. Niestety tutaj na początku książki fotografie są umieszczone trochę chaotycznie. Niektóre zdjęcia osób, są kilka stron dalej po tym, gdy o tej osobie jest mowa w tekście. Można to było poprawić. Wiesław Weiss nie jest człowiekiem znikąd. Jest dziennikarzem, który zjadł zęby na muzyce rockowej i jest kopalnią wiedzy w tej dziedzinie. I to się czuje w czasie czytania. Autorowi udało się dotrzeć do wszystkich muzyków, z którymi tworzył Kazik, nawet do tych, z którymi wokaliście KULTU z różnych powodów nie do końca jest po drodze. W przypadku osób, które obecnie nie żyją, dotarł do ich archiwalnych wypowiedzi na dany temat. Weiss uznaje Kazika za największą żyjącą postać w polskim rocku, a Staszewski bardzo szanuje Weissa, jako dziennikarza. I chyba właśnie to sprawiło, że „Kazik. Biała księga” jest dużo bardziej osobistą książką w porównaniu do swojej poprzedniczki. Autor „12 groszy” jest w niej bardzo szczery. Widać to, gdy wspomina o swoich seksualnych niepowodzeniach, a także, gdy opisuje swoje przygody z różnymi narkotykami. Polecam szczególnie fragment, który sprawił, że prawie popłakałem się ze śmiechy, kiedy to wokalista KULTU opowiada o swoich doznaniach po zażyciu grzybków halucynogennych. Do książki jest dołączona płyta z kilkoma niepublikowanymi nigdy wcześniej piosenkami Kazika. Ocenię ją jednym zdaniem – nie dziwię się, że nie znalazły się wcześniej na żadnym albumie Staszewskiego :) Trzeba oddać autorowi, że wykonał kawał dobrej roboty. Pomimo tego, że od dwudziestu lat jest wielkim fanem wszystkiego, co jest związane z twórczością Kazika, to dzięki tej książce dowiedziałem się kilku ciekawych rzeczy, o których wcześniej nigdy nie słyszałem. Zrozumiałem także znaczenie niektórych tekstów jego piosenek, które do tej pory interpretowałem zupełnie inaczej. „Kazik. Biała księga”, to doskonała książka nie tylko dla fanów autora „Mars napada”, ale także dla wielbicieli muzyki, nie tylko rockowej. Już nie mogę się doczekać trzeciej części tej trylogii. Opinia pochodzi z mojego bloga: www.oczytany.eu