Oskarżenie. Joanna Chyłka. Tom 6 (okładka miękka)

Powiem tak, czekam z niepokojem po ostatnich dużych rozczarowaniach z książkami autora, Chyłke wielbie i chciałabym żeby pozostała Chyłka.

To, że Chyłka wraz z Zordonem tworzą wyrafinowaną mieszankę wybuchową, wie chyba każdy, kto przeczytał choćby jeden tom z tego prawniczego cyklu. Ambitna fabuła, unikalna historia, cięty język i porządna dawka humoru to rzeczy, które cechują powieści Remigiusza Mroza. W tym wypadku nie mogło być inaczej… Joanna Chyłka otrzymuje list od żony skazanego za serię brutalnych morderstw skazańca, którym jest rzekoma dawna legenda „Solidarności”. Dla Joanny sprawa nie jest priorytetem do czasu, gdy kobieta ginie, a materiał DNA zostaje odnaleziony w innym miejscu przestępstwa. Co ma z tym wszystkim wspólnego Kordian Oryński? „Piekło w Boskiej komedii ma dziewięć kręgów, ludzka natura z pewnością więcej. I w każdym panuje jeszcze większy mrok niż u Dantego na samym dnie.” „Oskarżenie” jest według mnie najlepszą częścią tej serii prawniczej. Całość książki jest spójna i logiczna oraz w końcu autor daje czytelnikowi odetchnąć. Nie zrozumcie mnie źle – szósta część przygód z Chyłką i Kordianem Oryńskim zawiera mnóstwo zwrotów akcji oraz wciąż jesteśmy w niej na nowo zaskakiwani. Przez słowo „odetchnąć” rozumiem to, iż koniec historii układa się w sposób logiczny, a czytelnik nie zostaje rzucony na głęboką wodę. Wątki w powieści następują po sobie i czytelnik nie jest przytłoczony faktem, iż na końcu nic z tego nie zrozumie. Według mnie zakończenie jest tutaj miłą odskocznią od na ogół narzuconego tempa w powieściach Remigiusza Mroza. Uważam, iż jest to ogromny plus. Czy powieść zaskakuje tak samo, jak poprzednie części? Moim zdaniem nie. Owszem, niektórych wątków nie domyśliłam się, aż do końca, lecz po przeczytaniu „Inwigilacji” wyrobiłam sobie zdanie i dopisałam możliwy scenariusz dalszej części w głowie, który w pewnym sensie został zrealizowany w „Oskarżeniu”. Dlatego też uważam, że koniec „Inwigilacji” jest poniekąd lekkim „spojlerem” tego właśnie tomu, ale to już moja własna opinia. Jestem bardzo ciekawa, jak autor rozwiąże wątek Kordiana Oryńskiego, ponieważ jest to jedna z postaci w książce, która jest dla mnie bardziej tajemnicza niż Chyłka i Kormak razem wzięci. Być może jest to spowodowane „melancholijnym” sposobem bycia Zordona, być może nie, ale wiem jedno – jest on zbyt sprytną i cwaną osobowością, mimo iż na taką nie wygląda. Czy to źle, czy dobrze dowiemy się w następnym tomie. W każdym razie to że ponownie „zarywałam nockę” może być jasną opinią, że koniecznie musicie przeczytać ten tom. Jeśli tylko lubicie serię prawniczą oraz twórczość Remigiusza Mroza, to zachęcam was do przeczytania „Oskarżenia”, bo to dobry kawał literatury kryminalnej.

Jeśli chcesz się zdenerwować to przeczytaj .... jeśli chcesz pozostać w błogiej nieświadomości to .....lepiej wybierz nerwy i czytaj ...... czy warto???? Chyłka jak zawsze zdeterminowana, Zordon trzyma jej kroku.... ale to chyba jedna ze słabszych części... mimo wszystko warto jeśli chcesz pozostać w grze Chyłka Zordon. Polecam!!!!!

Chylka jak zwykle nie zawiodla , polecam wszystkim ktorzy juz ta postac polubili.

Tę serię Mroza czyta się na jednym wdechu. Chciałabym zobaczyć ekranizację.

Recenzja znajduje się również na moim blogu: http://pasion-libros.blogspot.com/2017/09/246-oskarzenie-remigiusz-mroz-recenzja.html Czasem sięgając po kolejne tomy jakiejś serii, muszę wcześniej zaglądnąć do zakończenia poprzedniej książki w celu przypomnienia sobie na czym stanęła fabuła. Jednak w przypadku "Oskarżenia" nie było to konieczne, gdyż zakończenia "Inwigilacji" nie dało się zapomnieć. Było ono jak bomba zrzucona na mój umysł, której skutków mogłam pozbyć się tylko w jeden sposób - rozpoczynając lekturę kolejnej części... Joanna Chyłka dochodzi do siebie po ostatniej, prowadzonej przez siebie sprawie, która przyniosła nie tylko skutki psychiczne, ale również fizyczne. Jednak jak wiadomo, nic nie jest w stanie jej pokonać, więc jej życie szybko wraca na poprzedni tor. Tym razem o pomoc prawną prosi ją żona byłego związkowca "Solidarności" - Tadeusza Tesarewicza, którego przed czterema laty skazano za gwałt i zabójstwo czterech chłopców. Nowe dowody mogą wskazywać na niewinność skazanego. Jednak Joanna wzbrania się przed przyjęciem tej sprawy i podejmuje się jej dopiero po podejrzanej śmierci żony Tesarewicza. Każde zlecenie, którym do tej pory zajmował się duet było trudne i skomplikowane, jednak tym razem mamy do czynienia z jeszcze większym spiskiem, niż zazwyczaj, przez który Kordian trafia do więzienia. I nie będzie łatwe wybronienie się z postawionych mu zarzutów, jeżeli w ogóle możliwe. Nie wiem, jak autor to robi, że pisząc szóstą już książkę z serii, nie kończą mu się jeszcze humorystyczne pomysły na dialogi, przede wszystkich widoczne w rozmowach dwójki głównych bohaterów. Te o "pasożycie" (Chyłka), czy też "kruszynce" (Zordon) są po prostu mistrzowsko napisane - nie mogłam przestać się śmiać w trakcie ich czytania. A książka naprawdę nie jest zabawna, gdy weźmiemy pod uwagę wyjątkowo okrutne potraktowanie Kordiana przez autora... On już i tak napytał sobie biedy zakochując się w takiej kobiecie, jak Joanna, ale jak widać można mu rzucić jeszcze więcej kłód pod nogi... No ale rozumiem, jakaś równowaga być musi - najpierw to Chyłka była w ogromnych tarapatach popadając w coraz większy alkoholizm, prowadząc po pijanemu (jeszcze parę innych rzeczy by się znalazło...), więc teraz przyszła czas na Zordona. Ale żeby wtrącać go do więzienia wprost w szeroko rozstawione ramiona Gorzyma? Oj, to było bardzo okrutne. Analizując po kolei wszystkie tomy, mogę wysnuć wniosek, że seria, a właściwie jej koncepcja bardzo się zmieniła na przestrzeni sześciu części. Te pierwsze były nastawione przede wszystkim na pokazanie konkretnej sprawy i wszelkie "zwroty akcji", czy też chęć zaskoczenia czytelnika dotyczyły właśnie jej, natomiast z każdym kolejnym tomem coraz bardziej wgłębiamy się w życie głównych bohaterów, przede wszystkim Chyłki i Zordona, a to co się dzieje w sferze zawodowej coraz bardziej wpływa na ich życie osobiste. W pierwszym i drugim tomie nie było to aż tak odczuwalne, jak teraz - zwłaszcza w "Inwigilacji" oraz "Oskarżeniu". Ja się cieszę z tych zmian, bo to dowodzi, że autor bardzo zżył się z postaciami, które stworzył i dzięki temu, że wprowadza je w sam środek uknutego przez siebie spisku w danej powieści, stają się one jeszcze bardziej emocjonujące i jak najprędzej chcemy poznać zakończenie. A jak już je poznamy, to jak najszybciej chcielibyśmy przeczytać kolejną część, bo zakończenia Remigiusza Mroza są z reguły inne niż wszystkich... - zamiast dostać odpowiedzi na frapujące nas pytania, zadajemy ich sobie jeszcze więcej i siedzimy z rozdziawioną buzią zastanawiając się - i co teraz?? No ale taki jest urok czytania książek Mroza i zapewne właśnie to tak bardzo odróżnia go od innych autorów w tym gatunku. Ta powieść okazała się jak dotąd najokrutniejsza zarówno dla Chyłki, jak i Zordona. Aż serce się ściskało czytając opisy upadku Kordiana... Mam nadzieję, że wróci do nas jeszcze Oryński z początkowych tomów - pewny siebie, trzeźwo patrzący na świat, zabawny, ale nie wiem czy to jest w ogóle możliwe. Chyłka się podniesie, a nawet w jakiś sposób poprawi sobie życie - nie mam co do tego wątpliwości, jednak Kordian to inna para kaloszy... Nie muszę chyba dodawać, że zakończenie wgniotło mnie w fotel i po raz kolejny zastanawiam się, jak tu wytrzymać do kolejnej części... Na szczęście mam do nadrobienia jeszcze kilka powieści Mroza, które na pewno umilą mi to oczekiwanie na moją ulubioną serię, która wyszła spod jego pióra. Jeżeli jeszcze jej nie znacie - jak najszybciej to zmieńcie!

W przypadku tej serii cieszę się, że nie jestem bardzo na bieżąco. Mogę w dowolnym momencie sięgać po kolejne części, nie czekając w napięciu na dalsze losy bohaterów. Co prawda przede mną już tylko dwie pozycje do końca i z pewnością wkrótce po nie sięgnę, ale póki co mam w głowie tę i muszę sobie wszystko poukładać. 'Ja zazwyczaj tak spędzam te noce, kiedy nie mam spania. Mówię swojemu mózgowi: czas się wyciszyć i wyłączyć, a on odpowiada mi: hola senora, przeanalizuj najpierw każde potknięcie, które w życiu zaliczyłaś.' Po wydarzeniach z poprzedniego tomu Joanna Chyłka regeneruje swoje siły i nie bierze czynnego udziału w życiu zawodowym. Do momentu, aż nie odbierze tajemniczego telefonu... Okazuje się, że tylko ona może zająć się sprawą. Nic więc dziwnego, że ją przyjmuje i wraca w wir prawniczych gierek. Wszystko byłoby w porządku, gdyby w to wszystko w pewien sposób nie był wplątany także Zordon. Jak ułożą się losy pary? Czy wyjdą ze wszystkiego z podniesioną głową czy wręcz przeciwnie? Seria wydaje mi się już tak znajoma jak ulubiony serial. Uwielbiam do niej wracać i uwielbiam kolejne wątki. Mam co prawda wrażenie, że autor wystawia bohaterów na coraz trudniejsze próby, jednak w niczym to nie przeszkadza. Bohaterowie zmagają się z kolejnymi trudnościami, ale dzięki temu kształtują swój charakter i coraz lepiej ich poznajemy. Chyłka również pozostaje w formie, a jej cięty język i dialogi z Zordonem nie raz sprawiły, że podczas lektury na ustach pojawił mi się uśmiech. '-Wciąż uważam, że fajki wpływają korzystnie na środowisko naturalne. - Korzystnie? - Usuwają jego największy problem. Ludzi. Kolejna część, kolejne zawirowania. Autor nie pozostaje dłużny, kolejną historię zakończył w momencie, w którym od razu powinnam sięgnąć po kolejną część. Lubię dawkować przyjemność, więc chwilę odczekam, ale podtrzymuję, że seria jest jedną z moich ulubionych i nie zamierzam z niej zrezygnować. Co więcej, zamierzam jak najszybciej nadrobić pozostałe zaległości! '- Bo wiesz jak to mówią. Jeśli jesteś politykiem, aspiruj, by zostać prezydentem. Jeśli księdzem, dąż do bycia papieżem. Jeśli prawnikiem, próbuj zostać Chyłką.'

Ostatnia z dotychczas wydanych książek w serii o Chyłce. Mogę odetchnąć z ulgą, bo bardzo męczyła mnie już ta historia. Co prawda, siódma część - testament pojawi się lada chwila i…. tak jestem masochistką i zamierzam ją przeczytać dla zasady (dopóki książka/seria nie jest rozpaczliwie beznadziejna kończę ją). W tym konkretnym przypadku uważam, że fabuła i główne wątki są naprawdę ciekawe i z potencjałem. Tylko po co ta wszechobecna przesada? Po przeczytaniu wszystkich tomów ciągiem, jestem okrutnie zmęczona stylem pisania Pana Remigiusza. Ale do rzeczy, o czym była ta część… Duet prawniczy jest wciągnięty w jedną ze spraw z archiwum. Do Chyłki zgłasza się żona osadzonego, która twierdzi, że ma dowody na to, że mąż jest niewinny. Oczywiście kobieta szybko zostaje zamordowana, a Chyłka przyjmuje sprawę. Tak jak podejrzewałam jakieś nieszczęście musiało się przydarzyć jednemu z głównych bohaterów. Poprzednio była Joanna, teraz padło zatem na Kordiana. Trafia do aresztu, na podstawie sfabrykowanych dowodów przeprowadzenia eutanazji na matce. W celi trafia na starego „przyjaciela” Gorzyma. W efekcie już na 190 stronie książki, bohater zostaje pobity do nieprzytomności. W tej część autor jednak poszalał, bo Joanna również zostaje zaatakowana i dotkliwie pobita nieco później niż kolega. Znowu za dużo wszystkiego… Spośród cytatów, spodobał mi się poniższy :) „I jeśli życie było książką, a sny obrazami, które ją ilustrują, to Chyłka od pewnego czasu przerzucała jedynie puste kartki.” zapraszam na bookalove :) https://www.facebook.com/Bookalove-2021635371408433/

😻💟📖Oskarżenie @remigiuszmroz myślę sobie będzie ciekawie, kolejna sprawa do rozwiązania, no bo w grę wchodzi dawna legenda „Solidarności”. Strona po stronie wsiąkam w świat przestępczy, próbuję dociec prawdy. Nagle …Boom ! Pan @remigiuszmroz zadaje czytelnikowi pierwszy cios, nasz #Zordon zostaje zatrzymany – sprawa z przeszłości dopada w najmniej oczekiwanym momencie . Jak tam można ? O co chodzi? Chyłka mimo zaawansowanego stanu ,próbuje zająć się dwiema sprawami na raz, mimo sprzeciwu Kordiana. Na światło dziennie wychodzi kilka wątków, obie sprawy nabierają tempa. Mecenas robi wszystko, żeby oczyścić z zarzutów Tesarewicza a także bacznie się przygląda Zordonowi. Z czasem do gry wchodzi dawny znajomy – Piotr Langer. Czy okaże się sprzymierzeńcem, wrogiem czy wprawnym manipulatorem? Dalszy przebieg wydarzeń trochę mnie zmartwił, pewne sprawy się mocno skomplikowały, inne owiane tajemnicą wyjaśniły. Po takim scenariuszu jaki miał miejsce, obawiałam się rychłego upadku Joanny - jednak mimo wszystko sobie radzi i znów pokazuje „jaja”. Co do całości, mając za sobą kolejny tom, spodziewałam się kolejnego modus operandi Pana @remigiuszmroz a tu takie miłe zaskoczenie. Zdecydowanie pomysłów i takiego zręcznego omamiania czytelnika Panu nie brakuje. Czy Kordian postąpił słusznie ? Moim zdaniem , podjął decyzję zgodną ze swoim sumieniem i w jego mniemaniu uratował Joannę więcej o książkach na : instagram.com/cat_book_read lub http://lubimyczytac.pl/profil/1915205/cat-book-read

Seria z Joanną Chyłką. Myślę, że nie trzeba reklamować jej specjalnie. Ale jeśli jest ktoś, kto nie zna, nie czyta, jest zarobiony, to powinien rzucić wszystko i sięgnąć po książki Mroza jak najszybciej. Dlaczego? Na szóstą część przygód Chyłki i Zordona czekałam z niecierpliwością, ponieważ Remigiusz Mróz jest mistrzem w znęcaniu się nad czytelnikiem i urywa opowieść w najmniej odpowiednim momencie. Najmniej odpowiednim dla czytelnika, oczywiście. Dla dramaturgii wszystko jest w punkt. I kiedy Chałka została oblana kwasem, a Oryński wybiegł z egzaminu by ją ratować, Mróz urwał opowieść i kazał czekać na szostą część. Całe szczęście, że rodzimy pisarz nie jest jak Zafon i nie każe czekać na kolejny tom 6 lat.  Tym razem sprawa prowadzona przez Joannę dotyczy oskarżenia prl-owskiego opozycjonisty o zamordowanie czterech chłopców. Nowe dowody w sprawie, które niespodziewanie wychodzą na światło dzienne sprawiają, że Chałka wchodzi w sprawę całą sobą. I tu o sobie daje znać autor, ojciec wszystkich szalonych zwrotów akcji. Nic nie będzie tak jak sądzicie. Dobrze było wrócić do znanej scenerii, świata warszawskiej palestry i charyzmatycznej Joanny. Było jak w domu. Tylko znów skończyło się tak, że do Remigiusza Mroza mam ochotę wysłać Chylkę, żeby go przycisnęła i zapytała, kiedy siodma część! Bo ta seria uzależnia.