Jestem Marysia i chyba się zabiję dzisiaj (okładka miękka)

Lubicie zabawy językiem? Eksperymentowanie z formą literackiego przekazu, gdzie za pomocą odpowiednich słów, rymów czy porównań, można przekazać równie dużo wprost, co między wersami? Ta książka to z jednej strony genialna zabawa słowem. Z drugiej manifest młodej kobiety, układającej życiowe spostrzeżenia we własnej głowie. Książka, która wykracza poza ramy, niezwykle kreatywnie prezentując poruszane tematy. Tematów jest tutaj mnóstwo od rodziny, miłości, przez samoakceptację czy wytykanie absurdów codzienności. A wszystko z dużą dozą ironii, wtykanej niczym najostrzejsza szpilka. Jeśli lubicie książki nietypowe, świeże i nie do końca pozwalające się dookreślać to ta, będzie idealna. Choć mam wrażenie, że nie będzie to propozycja odpowiednia dla wszystkich, to zaryzykujcie i sprawdźcie czy będzie odpowiednia dla Was 😊

Ile razy zdarza się Wam wyjść ze swojej strefy komfortu? Na pewno nieczęsto. A z tej literackiej? Może trochę częściej. U mnie spotkanie z książką „Jestem Marysia i chyba się zabiję dzisiaj” było takim właśnie wyjściem z literackiej/ książkowej strefy komfortu. Co mogę powiedzieć o samej książce? Jest to zbiór przemyśleń, obserwacji dotyczących różnych wydarzeń mających miejsce w Polsce i na świecie. Ta książka to trochę jak wgląd w duszę artystki. Czytamy co myśli, jakie są jej poglądy i opinie. I wcale nie musimy się z nimi zgadzać, nie o to tu chodzi. Choć ja muszę powiedzieć, że podziwiam ją za odwagę. Niewiele jest osób, które tak bezpośrednio potrafią napisać czy powiedzieć wprost co myślą. Mery Spolsky dotyka wiele wydarzeń, jak już wspominałam, śmierć swojej mamy, protesty z jesieni. Jest świetną obserwatorką rzeczywistości. Są to małe i duże rzeczy (możemy przeczytać też o jej podbojach miłosnych czy zwykłej miłości do jedzenia). Jednak to co podobało mi się najbardziej w tej książce i dlaczego będę ją polecać to forma książki. Strzępki myśli, dłuższe wspomnienia, można stwierdzić, że to już było, jednak jak dla mnie nie w taki sposób. Książka miejscami wygląda tak, jakby ktoś pozbierał kartki papieru (z tekstem i rysunkami) i spiął je w całość. Moim zdaniem jest to podejście nowatorskie, choć też coraz częściej zauważane w nowościach czytelniczych (przykładowo książka Nosowskiej). Teksty są tu napisane w różny sposób, rozstrzelone po kartkach, czasem to teksty piosenek. A mimo wszystko można w tym zobaczyć układ i porządek. Czytając nie ma się wrażenia chaosu. Kolejna rzecz, która mi się podobała to język. Mery pisze w sposób niezwykle plastyczny. Jakby słowa same z niej wypływały bez żadnego problemu. Podobały mi się liczne metafory, porównania do popkultury oraz sam zasób słownictwa. I może mówię tu jak jakaś nauczycielka z podstawówki, ale to wszystko widać czytając książkę. „Jestem Marysia i chyba się zabiję dzisiaj” naprawdę dobrze się czyta. A sam tytuł? Przewrotny. I bardzo dobrze, bo to książka nastrajająca pozytywnie.

Jest wieczór. Układam się wygodnie w fotelu. Na stoliku leży kubek gorącej herbaty. W laptopie cichutko rozbrzmiewają słowa piosenki „Kosmiczne energie”. Biorę do rąk szarą książkę. Oglądam ją dookoła, czytam opis. Zastanawiam się co czeka mnie podczas lektury. Otwieram skrzydełka okładki, a tam zerka na mnie kilka par oczu. Widzę kobietę, ciężko po zdjęciu określić jej wiek, ale po tytule domyślam się, że ma na imię Marysia. Marysia, która chyba się zabije dzisiaj. „Jestem Marysia i chyba się zabiję dzisiaj” to książka, która wywarła na mnie ogromne wrażenie. Ciężko mi nawet ocenić ją według gwiazdek, bo to zupełnie inny rodzaj literatury. Mery Spolsky swoim świetnym językiem, tworzeniem rymów i poezją skradła moje serce. Przyznam się szczerze, że wcześniej nie znałam tej artystki, a po książkę sięgnęłam po prostu z czystej ciekawości. Oczarowała mnie jej okładka, oczarowała szata graficzna, ale najbardziej oczarowały słowa. Słowa, które będą inspiracją dla mnie, ale myślę, że również dla wielu z Was. Mery potrafi zmienić bieg z zabawnego na poważny i z powrotem, bez utraty rozpędu. Lista tematów, które porusza w swojej książce, byłaby wręcz przygnębiająca, ale Marysia omawia wszystko w hałaśliwy sposób, nigdy tego nie lekceważąc. Na tym polega jej geniusz. Wcześniej nawet jej nie kojarzyłam, a teraz pokochałam. Jest silna, ciężko pracuje, jest brutalnie szczera i ma kruche serce. Rzadko można spotkać celebrytkę mówiącą z taką szczerością i surowymi emocjami o trudach życia. Mery Spolsky rozbawiła mnie więcej niż kilka razy, sprawiła, że chichotałam i się uśmiechałam, czasami sprawiała, że czułam się nieswojo, ale również skłaniała mnie do myślenia. Nie boi się powiedzieć dokładnie, co myśli o problemach, ludziach, seksie, rodzinie, czy prawach kobiet. Opowiada o dorastaniu, problemach współczesnego świata. Mówi także o swojej niepewności co do własnego wyglądu i o tym, jak była w stanie przyjąć pewność siebie w obliczu tych, którzy ją krytykują i nie rozumieją. Ludzie pewni siebie sprawiają, że wszyscy wokół nich również czują się pewnie. Taki właśnie wpływ miała na mnie ta książka. Nawet ciężko mi to w jakiś sensowny sposób wyjaśnić. Po prostu bądźmy wszyscy sobą. Bez skrupułów i z zapałem. Chwytajmy życie za rogi. Polecam wszystkim, a szczególnie młodym kobietom. Ma ważne przesłanie, które moim zdaniem powinno zostać wysłuchane. Kochajmy siebie, takimi jakimi jesteśmy.

,, Śmierć kręci mnie od momentu, gdy twarz Mamy zbladła i czarny worek przemknął po schodach. Tego akurat nie da się wyjaśnić. Czasem jest mi tak smutno, że aż więdną kwiaty. Czasem myślę, że jestem obrzydliwą osobą i marszczę demonicznie brwi do lustra. Zawsze chcę, by było dobrze. Kocham do grobowej deski. Nienawidzę jak w filmach. Czy jestem dobra?". Słuchajcie, jest to jedna z niecodziennych pozycji, którą czyta się poprzez wszystkie odczuwalne uczucia. Bohaterka potrafi być interesująca, irytująca, namolna, tajemnicza, zdystansowana i nawet zawistna. Od samego początku opowiada o sobie prawie non stop rymując. Każdy nowy rozdział zaczyna w inny sposób, ukazując za pomocą znaków, złamań, czy też figur, swoje poczucie humoru. Opowieści są nietuzinkowe, dobrane pod odpowiedni kolor, by już na wstępie odczuć o co będzie mogło jej chodzić. Marysia jest osobą bardzo pogubioną, która poprzez pewne sytuacje straciła swoją osobowość. Pokazuje w opisach nam bardzo wymownie to, co lubi i czego nie znosi. Przytacza również różne historie, które miały wpływ na jej przeszły i obecny stan. Przed końcem rozdziału pyta nas, czy jej opowieść nas zainteresowała, bo jeśli nie, to nie musimy dalej się w nią zagłębiać, bo jej na tym nie zależy. Podkreśla, że każdy z nas jest inny i nikt nie ma prawa nikogo oceniać. Zapewne ciekawi was, czy ta historia ma jakiś cel. Otóż ma. W książce znajdziecie przeróżne zdjęcia, obrazy, a nawet własne zapiski Marysi. Każdy rozdział poświęcony jest czemuś innemu. Powiedziałabym nawet, że autorka wydała tą książkę po swojemu. Jakby zabraniała ingerowania w to jak i co zapisała. Naprawdę kusząca propozycja, by przedstawić siebie jako siebie, a nie na podobiznę kogoś, za kogo nas uważają. Jej opowieści są proste, nazywające rzeczy po imieniu. Ona przyznaje się do swoich błędów i zdradza nam własne, nawet nieco wstydliwe sekrety. Jest prawdziwa i nie koloruje nam niczego. Czułam jakbym czytała jej osobisty pamiętnik, który napisała specjalnie dla mnie. A dlaczego chce się zabić? Tego musicie dowiedzieć się sami;-)

,,Jestem Marysia i chyba się zabiję dzisiaj" Mery Spolsky ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐/10⭐ 66/2021 · Mery Spolsky zwykle pisze teksty, zamienia je w piosenki i prowokuje… głównie do myślenia. Tym razem jednak forma piosenek okazała się dla niej za ciasna i jedna z najoryginalniejszych artystek i tekściarek na polskiej scenie muzycznej postanowiła sięgnąć po formę książki. Jestem Marysia i chyba się zabiję dzisiaj to niepokorny debiut literacki Mery Spolsky, który na długo zapadnie Wam w pamięć. Przygotujcie się na nieposkromioną zabawę słowami i dzikie fikołki z wyobraźnią. Marysia jest dwudziestokilkulatką i właśnie układa sobie życie. A raczej: porządkuje chaos w głowie. Narratorka zabiera nas na kolejne randki, poznajemy jej punkt widzenia na sprawy damsko-męskie. Podglądamy podstarzałą kobietę w barze, która ewidentnie szuka czegoś więcej niż jednonocnej przygody. Wspólnie zastanawiamy się, ile jeszcze czeka nas spokojnych dni wypełnionych filmami z Netflixa, pochłanianiem lodów i drapaniem zwierzaków po brzuchach. Wkurzamy się na absurdy codzienności, Instagram i zniekształcone życie zamknięte w kwadratach. · Świetna książka! Nietypowa, którą chłonie się jak gąbka wodę. Jest to zbiór przemyśleń autorki na temat życia, związków, relacji, który jest niczym pamiętnik. Język, w którym jest napisana, jest świetny. Metafory, błyskotliwe komentarze i wstawki genialne. Tytuł dla niektórych kontrowersyjny, a dla mnie ciekawy i to właśnie dzięki niemu zdecydowałam się na zrecenzowanie jej i nie żałuję. Myślę, że jest to dobra lektura, przy której można na pewne rzeczy spojrzeć oczami innej osoby, co w przypadku tej książki było bardzo ciekawym doświadczeniem. Mery jest bardzo intrygującą osobą i z pewnością, gdyby wydała coś jeszcze, to bez wahania bym po to sięgnęła. Tę lekturę zapamiętam z pewnością jako coś innego, intrygującącego, ale i niesamowitego. · · · Za możliwość recenzji bardzo dziękuję wydawnictwu @wielkalitera i gratuluję tak świetnie wydanej książki @meryspolsky

Sympatią do twórczości Autorki zaraziła mnie córka, w związku z tym od dawna z wielką przyjemnością słucham utworów napisanych przez Mery. Tym większa radość mnie ogarnęła gdy zobaczyłam, że ta świetna tekściarka napisała książkę. Pomyślałam tyle dobra skrytego w okładkach... Nie zawiodłam się ani jedną stroną. Marysia prowadzi nas przez meandry swoich myśli, spostrzeżeń, wydarzeń. Uchyla przed nami rąbek swojego emocjonalnego życia. Wszystko to ubrane jej stylem, tak innym. Jak ja kocham tą Jej zabawę językiem... Mam wrażenie, że ta książka jest również pewnego rodzaju hymnem na cześć nas kobiet, bo Marysia kocha kobiety i życzy nam dobrze. Nie sugerujcie się tytułem, to tylko luźna myśl, książka jest pełna życia, emocji. Są one różne bo codzienność bywa różna. Nie jest to książka na dwa wieczory, ją trzeba smakować, wchłaniać i celebrować chwilę ze słowem. Czasami trzeba pomyśleć, a czasem uśmiechnąć się pod nosem aby chwilę później wybałuszyć gały i rzec ja pierdole... @meryspolsky to fascynująca kobieta, pełna miłości do ludzi i bajecznych zdań. I taką ją zobaczycie. Uważam, że ta książka to rewelacyjny debiut. Jednak jestem przekonana, że Mery nie powiedziałam jeszcze ostatniego słowa i wiele razy mnie zaskoczy 🖤 oczywiście pozytywnie 🖤 Mąż na zdjęciu nie jest przypadkowo bo zabrał się za lekturę i jest na tak 🖤 zazdroszczę mu, że jeszcze nie skończył Muszę jeszcze nadmienić, że książka jest genialnie wydana, te wszystkie nieregularności tekstu, wtręty obrazkowe.... przewracanie stron to sama przyjemność. Co krok czeka na nas niespodzianka 🖤 @meryspolsky bardzo przepraszam za tak skromne kilka zdań ale ja nie umiem w słowa tak zgrabnie jak Ty 🖤 natomiast będę do książki wracać to się może podszkole 🖤

Świetna książka napisana z humorem. Miałem okazję odebrać ją osobiście z rąk artystki. Co prawda nie przeczytałem jeszcze całej, ale już od pierwszych stron zachwyca. Zdecydowanie polecam

Lubię Mery. Trochę się inspiracji Nosowską. Nie dla każdego.

Wspaniała... i pełna życia.

super książka!