Jak mówić, żeby maluchy nas słuchały (okładka miękka)

Dopiero zaczęłam czytać tą książkę, ale jestem nią zachwycona. Pokazuje praktyczne porady jak radzić sobie z maluchem np. w sytuacjach kiedy nie chce zrobić tego co musi np. umyć zębów. Porady nakierowane są na dziecko, biorą pod uwagę jego potrzeby i emocje, nie ma tu zmuszania, ale zamienia się wiele czynności w zabawę, przez co dziecko samo chętnie je wykonuje. Książka pokazuje jak ważne jest akceptowanie trudnych emocji dziecka, a nie zaprzeczanie im. Wiele przykładów z życia wziętych, mało teorii, więc można szybko wykorzystać dane zwroty, pomysły czy przykłady w codziennym życiu.

Rewelacja! Ta książka uratowała nam życie. Juz przy wprowadzeniu pierwszej metody Zmina w zachowaniu dziecka diametralna. Da sie:)

Poradnik, dzięki któremu dowiesz się jak poradzić sobie z maluchami. Poznasz narzędzia, które pomogą w rozwiązaniu konfliktów. Dowiesz się jak zachęcić dziecko do współpracy, a także do próbowania nowych rzeczy. Dzięki czemu, z pewnością nawiążesz dobrą relacje z własnym dzieckiem. Wzorowana jest na książce Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły. Tyle , że dostosowana do realiów dwudziestego pierwszego wieku. Początkowo martwiłam się że przeczytam kopię książki. Jednak ona jest jakby kropką nad i, dopełnieniem tamtej książki. Napisana prostym językiem. Bardzo szybko się ją czyta. Podzielona jest na dwie części. W pierwszej mamy podane i opasane narzędzia oraz przykłady ich użycia. A także opisane doświadczenia autorek oraz rodziców, którzy brali udział w kursach prowadzonych przez autorki. Druga część zawiera konkretne tematy np. Walka o jedzenie- bitwy nad talerzem. Jest w niej opisany problem i jak pierwszej części podane przykłady i doświadczenia rodziców. Pod koniec każdego rozdziału mamy jego streszczenie. Które autorki zachęcają do skserowania i powieszenia w widocznym miejscu.  Jest w niej wiele ilustracji obrazujących konflikt i rozwiązanie. Oczywiście autorki nie zarzekają się, że w każdej sytuacji te rady zadziałają. Ale w wielu przypadkach są one skuteczne. w każdym razie nie zaszkodzi spróbować. W książce jest pełne zrozumienie dla rodziców. Co mi się bardzo spodobało. Joanna i Julie rozumieją frustrowanie rodziców, nerwy, bezsilność, zmęczenie... Jednak zachęcają do działania. Jeżeli przy danym problemie, zmusisz się do wysiłku, następnym razem może go już nie być. Zdaje się, jakby  książka została napisana  za pomocą tych narzędzi... A co to w ogóle są narzędzia? to miedzy innymi liściki, akceptowanie uczuć, żarty. Więcej dowiecie się z książki. Mam ulubiony cytaty: "Czasami jedyny cel to zwykłe przetrwanie" Porównując książkę Adele Faber i Elaine Mazilsh, z książką Joanny Faber i Julie King są one bardzo podobne. Mówią w końcu o tym samym. W tej pierwszej, jest więcej ilustracji, ale także opisów doświadczeń rodziców, co czasem bywało nużące. Lecz w cale nie umniejsza to jej wartości. Z książki Jak mówić, żeby maluchy nas słuchały łatwiej mi się  przyswajało informacje. Choć tutaj mogło mieć to wpływ, że znałam już poniekąd sposoby radzenia sobie z dziećmi, o których jest tu mowa. Jednak musze przyznać, że łatwiej mi się ją czytało. Oczywiście warto mieć obie pozycje. Ale jeżeli ktoś zastanawia się nad wyborem, stawiałabym na Jak mówić, żeby malucha nas słuchały. Na samym początku książki mamy oczywiście przedmowę Adele Fabern, a także wstep od autorek wyjaśniający jak to wszystko się zaczęło... Moim zdaniem jest to książka, która musi mieć każdy rodzic. Dodam, ze próbowałam tych sposobów (żeby nie było, że tylko leje wodę :)) i naprawdę one działają. Ta książka ratuje życie :)

Wychowywanie od kuchni ;) Jedna z lepszych tego rodzaju książek jakie miałem okazję kiedykolwiek czytać. Jakby nie było, jest to poradnik, ale zupełnie pozbawiony ideologicznego "prania mózgu", czy suchej, niepopartej niczym, sztywnej teorii. Przeciwnie! To książka napisana z humorem, pełna praktycznych porad i oparta na rzeczywistych sytuacjach oraz problemach, a więc stworzona w oparciu o codzienne, faktycznie spotykane przez rodziców wychowawcze przeszkody. A co ważniejsze - to książka podająca przykłady pokonywania tychże przeszkód :) Po coś takiego zdecydowanie warto sięgnąć! Książka jest bardzo sensownie podzielona na części, będące jednocześnie sferami, w których - jako rodzice - spotykamy chyba najwięcej problemów. Mamy więc rozdział poświęcony uczuciom, ich wyrażaniu, radzeniu sobie z nimi, rozdział o współpracy z dzieckiem (a więc de facto o najczęstszych problemach wychowawczych związanych z posłuszeństwem), rozdział o rozwiązywaniu konfliktów, a także rozdział poświęcony konstruktywnemu stosowaniu systemu pochwał i nagród. A wszystko oparte o rzeczywiste historie z życia rodziców i o mnóstwo praktycznych porad oraz sposobów na to, jak można sobie w jakiejś sytuacji poradzić. Super! :) Wielką, ogromną zaletą tej książki jest osobny rozdział poświęcony problemom wychowawczym dotyczącym dzieci o innej wrażliwości, np. z problemami natury sensorycznej, czy też autyzmu i spektrum autyzmu. Fantastyczna część książki :) ... Nie zawsze jakiś autor poświęci część swojej pracy dzieciom z jakimś problemem - tutaj tak uczyniono, co jest wielką zaletą tej pozycji, a także (tak myślę) bardzo fajnym świadectwem fachowego podejścia autorów, świadomych tego, że nie każde dziecko jest pozbawione własnych problemów, które to problemy wcale nie tak łatwo jest rozwiązać, a nawet więcej - problemów, które mogą towarzyszyć codziennemu dziełu wychowania przez długi czas, a nawet zawsze. Wielkie, naprawdę wielkie brawa dla Julie Adair King i dla Joanny Faber :) Cóż więcej dodać ... :) Książka jest naprawdę FANTASTYCZNA :) Myślę, że nie ma rodzica, któremu by się w jakiś sposób nie przydała. Co bowiem istotne, książka ta nie jest tylko o dzieciach, tylko o ich problemach i tylko o sposobach ich wychowawczego rozwiązywania... ta książka jest także o rodzicach!, o ich sposobie widzenia problemów wychowawczych oraz o tym, jak rozwiązywać je z zachowaniem potrzeb rodzica właśnie. Szalenie fajna książka :) ... naprawdę jedna z lepszych, jakie na ten temat czytałem :) Gorąco polecam! Dziękuję Wydawnictwu Media Rodzina za egzemplarz recenzencki. Recenzja znajduje się także na moim blogu: https://cosnapolce.blogspot.com/2018/04/jak-mowic-zeby-maluchy-nas-suchay.html

Bardzo fajna książka, która uzmysłowiła mi, jak ważne jest zrozumienie zachowania dziecka. Jak ciężko bez nazwania uczuć jest rozwiązać problem dziecka . Czy my dorośli lubimy jak ktoś wydaje nam komendy? Polecenia? Czy lubimy kiedy jesteśmy zmęczeni usłyszeć nie marudź? Jak my dorośli denerwujemy się słowami "inni mają gorzej"? Czy nie zmieniłby się nasz świat gdybyśmy usłyszeli "Ojej, ale jesteś zmęczony. Tak ciężko pracujesz!" Książka nie jest monologiem. Jest rozmową z czytelnikiem. Jest w niej wiele krótkich przykładów z życia codziennego rodzin takich jak my. Czy twoje dziecko nie chce zejść z rowerka jak wołasz go na obiad? Czy twoje dziecko nie chce jechać do przedszkola? Czy twoje dziecko mówi, że nie lubi swojego najlepszego przyjaciela? Tak właśnie w niej podsuwane są rozwiązania, jak bez nerwów i kłótni rozwiązywać tego typu problemy. Polecam!

Już na samym początku chciałam wspomnieć, że byłam niesamowicie zdziwiona wieloma odkryciami, które powinien wiedzieć każdy rodzic. Nigdy nie wiedziałam, że w wczesnej fazie rozwoju małe dzieci filmy odbierają jako dźwięki nic nie znaczące. Mimo, że człowiek potrafi oddzielić głos ludzki od innych dźwięków to dzieci odbierają to jako melodie. To był dla mnie szok. Na przyszłe lata rozwoju dziecka i usprawnienie komunikacji z nim warto dowiedzieć się jeszcze kilku ważnych rzeczy. Uzyskanie dobrych relacji z dzieckiem w wieku 2-7 lat to najważniejszy moment w rodzicielstwie. Efekty stosowania się do rad są zauważalne, tylko należy być konsekwentnym rodzicem.

Jestem trochę zaskoczona tak pozytywnymi opiniami. Niestety dla mnie ta książka jest raczej nie pomocna. Jestem mamą 2latka i zastosowane tam metody są co mniej śmieszne (np. gdy dziecko nie chce wyjść z auta i iść do żłobka trzeba razem z nim udawać żabę i skakać i gruchać od auta do żłobka, na następny dzień jest się czaplą i skakać na jednej nodze, serio???) Uważam że oczywiście czasami jest to pomysł na poradzenie sobie w trudnych momentach, ale nie jest to sposób na którym można by się opierać wychowanie. nie jest warta polecenia

Jestem po wcześniejszej lekturze książki "Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały". Uważam, że jest ona dla mnie "biblią wychowania". Znalazłam w niej sposób rozmowy z dzieckiem, który unikał dawania niepotrzebnych rad, moralizowania, czy karania lub nagradzania. Kiedy zobaczyłam tę książkę wiedziałam, że muszę ją przeczytać, ponieważ sposób prowadzenia dialogu, jaki znalazłam w tej książce okazał się być mi bardzo bliski. To właśnie dzięki niej wiele zmieniłam i mnóstwa rzeczy się nauczyłam. Polecam, bo jest to wyjątkowa lektura!!!

Kupiłam książkę, po przeczytaniu "Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały" i jestem pozytywnie zaskoczona. Relacja z dwulatkiem nie należy do łatwych, ciągłe tłumaczenie i powtarzanie tych samych zdań bywa frustrujące dla większości rodziców. Dzięki książce, wiem więcej na temat odczuć mojej córki. Próbujemy nowych metod współdziałania i idzie nam to coraz lepiej. Szczerze polecam, również przyszłym rodzicom, ponieważ zmiany w naszym podejściu do wychowania, warto zacząć zanim maleństwo pojawi się na świecie.

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2018/04/lektura-obowiazkowa-jak-mowic-zeby.html To totalna skarbnica wiedzy - nie dziwię się, że robi taką furorę, po drodze zgarniając tytuł "biblii wychowania", bo jest w pełni zasłużony! Ja jestem zachwycona i z pewnością sięgnę po inne tytuły tej serii. Mam wrażenie, że gdyby każdy rodzic przynajmniej raz w życiu sięgnął po tę lekturę, to wszystkim żyłoby się znacznie lepiej - zarówno rodzicom, jak i dzieciakom.