Instytut (okładka miękka)

Mistrz nie zawodzi. Trzyma w napięciu, stwarza świat znany, jednocześnie obcy i prawdopodobny. Bo przecież na pustkowiu, w gęstym lesie, może istnieć miejsce, gdzie dzieją się rzeczy nie do uwierzenia, bezduszne, koszmarne, tłumaczone obroną ludzkości...

Król wciąż ma się dobrze :) Nowy King = człowieka nie ma dla świata przez jakieś kilka dni :) :) :) "Instytut" wciąga od pierwszych stron dając czytelnikowi swoisty miks motywów, które u Kinga są już dobrze znane, ale podane w nowej oprawie zyskują jednak na świeżości - początkowe fragmenty o byłym gliniarzu znajdującym swoją przystań w swojskiej dziurze w Karolinie Południowej brzmią jak najlepsze fragmenty Kinga dotyczące sennych miasteczek i ich małych społeczności, kolejne zaś, z mega inteligentnym (i porwanym) 12-latkiem obdarzonym wyjątkowymi umiejętnościami to przyjemne podobieństwo do dzieł w stylu "Podpalaczki" (bardzo przy tym na czasie biorąc pod uwagę boom na "Stranger Things"). Tak czy inaczej - King wciąż w formie! Także wszystkim tym, którzy wieszczą koniec tego pisarza można śmiało powiedzieć jedno - SORRY, NIE TYM RAZEM! :) "Instytut" to kawał świetnej lektury i to od samego jej początku. Gawędziarstwo Kinga daje co prawda o sobie znać, jednak dla lubiących jego twórczość to dobrze znany element jego prozy, który w zasadzie już od dawna jest stałą częścią każdej niemal lektury Mistrza oraz... przyjemnością dla czytelnika :) Przeciwnikom gawędziarstwa nie powiem w tym miejscu nic - i tak ich zapewne nie przekonam ;) King snuje opowieść powoli i z różnych perspektyw, stopniowo zmierzając do powiązania wszystkich wątków, które ma miejsce w wielkim finale. Dwa najważniejsze fragmenty tej układanki to były gliniarz Tim Jemieson oraz nastoletni geniusz Luke Ellis. Tim przez splot nieszczęśliwych okoliczności stracił pracę i szuka dla siebie nowego miejsca w świecie. Znajduje je w nieco zapadłej dziurze w Karolinie Południowej, która co prawda miała być jedynie przystankiem w drodze do Nowego Jorku, lecz jest na tyle przyjemna, że może być przystankiem na trochę dłużej. I to tym bardziej, że Tim przekonuje stopniowo do swojej osoby lokalną społeczność - nawet ich z pozoru najbardziej nieprzejednanych członków. Wszystko leniwie toczy się więc w jego życiu naprzód i, co dużo ważniejsze, w dobrą stronę. Do czasu jednak... Luke Ellis jest ponadprzeciętnie inteligentnym 12-latkiem. Można śmiało powiedzieć - geniusz! Widzą to jednak nie tylko jego rodzice i nauczyciele, skutkiem czego pewnej nocy zostaje porwany (rodzice, jako potencjalni świadkowie... no cóż, nie muszę chyba dodawać co się z nimi stało). W ten oto sposób trafiamy do tajemniczego Instytutu w lasach stanu Maine. Tam Luke pozna podobnych sobie dzieciaków, które trafiły w to miejsce dzięki swej inteligencji, ale przede wszystkim dzięki umiejętnościom stosowania w praktyce telepatii i telekinezy. Personel Instytutu jest bezwzględny i bezwzględnie prze do celu, a jest nim wykorzystanie wszystkich talentów porwanych dzieciaków... Wmawia się im, że służą krajowi, a ich dary pomogą USA w wielu doraźnych i dalekosiężnych przedsięwzięciach - wszystko rzecz jasna ku chwale Bonnie Blue Flag... Nie jest jednak wcale kolorowo; na co dzień dzieciaki poddawane są nieraz bolesnym i upokarzającym eksperymentom mającym pomóc w rozeznaniu co do ich potencjału, a po zakończeniu serii testów trafiają do tzw. Tylnej Połowy... Według "opiekunów" to właśnie tam zacznie się ich właściwa służba krajowi, jednak nikt jeszcze z Tylnej Połowy ani nie wrócił, ani tym bardziej tego nie potwierdził. Dzieciaki zdają sobie sprawę, że wszystko to pachnie oszustwem, a między wierszami - a także wprost - dowiadujemy się z kolejnych stron, że niejedno dziecko straciło w Tylnej Połowie życie... Luke świetnie zdaje sobie sprawę z niebezpieczeństwa, w związku z czym postanawia uciec. Pomóc ma mu w tym Avery Dixon, dzieciak który jak nikt inny potrafi czytać innym w myślach. Jak nietrudno się pewnie domyślić, drogi Tima oraz Luke'a w końcu się przetną. A wtedy nadejdzie czas rozprawy z Instytutem... Finał opowieści będzie miejscami dosyć brutalny, jednak przy okazji - jak to u Kinga, bardzo niesłusznie ocenianego jako twórcy tylko i wyłącznie dzieł grozy - pełen wzruszeń oraz morału pełnego piękna przyjaźni i wagi udzielania sobie przez ludzi bezinteresownej pomocy. Najlepsze zaś jest we wszystkim to, że King, w przewrotnym kontraście do całej tematyki książki, naprawdę potrafi, skurczybyk... wzruszyć... ;) Książka przypomina najlepsze fragmenty "Podpalaczki", czerpie także co nieco ze "Stukostrachów", a po części nawiązuje miejscami klimatem do "Martwej strefy". Analogie do "Stranger Things" nasuwają się same, ale żadnej w tym plagiatowej historii bym się nie dopatrywał. King wchodził na pole takiej tematyki na bardzo długo przed tym zanim ktokolwiek w ogóle wpadł na pomysł kreacji takiej postaci jak Jedenastka z hitu Netflixa. Koniec końców dostajemy mieszankę bardzo dobrze prezentującą się na papierze, spójną i świetnie się czytającą. Pełną do tego akcji, polotu i KLIMATU PEŁNEGO KINGA W CZYSTEJ POSTACI, CZEGO NIKT NIGDY NIE BĘDZIE W STANIE PODROBIĆ :) https://cosnapolce.blogspot.com/2019/10/instytut-stephen-king.html

"Dar i przekleństwo" Każda nowa zapowiedziana książka Stephena Kinga wiąże się u mnie z radością i ekscytującym wyczekiwaniem, kiedy pojawiają się następne nowinki na jej temat. Na "Instytut" czekałem bardzo od momentu, kiedy pojawił się zachęcający opis fabuły, a potem ekscytacja jeszcze rosła, gdy zaczęto przyrównywać książkę do jego wcześniejszych dobrze mi znanych i udanych książek - "Podpalaczki" i "To". Nadszedł ten moment, książka trafiła do mnie chwilę po premierze i zacząłem czytać tę grubo ponad sześćset stronicową cegiełkę z wypiekami na twarzy. Niestety początkowa fascynacja zaczęła po jakimś czasie gasnąć, bo okazało się, że nie jest to książka, jaką życzyłbym sobie przeczytać. Ale zacznijmy od początku. Luke Ellis to dwunastoletni chłopak, który jest bardzo wyjątkowy. Ma grubo ponadprzeciętny iloraz inteligencji, co sprawia, że znacznie wyprzedza swoich rówieśników, bo uczy się wszystkiego szybciej i sprawniej. Właściwie żadna dziedzina nie sprawia mu większych problemów. A żeby tego było mało, przejawia zdolności telepatyczne, które pozwalają mu przesuwać przedmioty. Pewnego dnia jednak zostaje porwany z własnego domu i budzi się w pokoju łudzącą przypominający jego własny, ale szybko orientuje się, że jest w innym miejscu, bo nie ma w nim żadnych okien. Po wyjściu z pokoju okazuje się, że trafił do tajemniczego instytutu, w którym przebywa razem z innymi dziećmi o specjalnych zdolnościach paranormalnych. W miejscu tym dzieciaki przechodzą szereg nieprzyjemnych testów, które mają za zadanie wzmocnić ich umiejętności. Ale nie to jest najgorsze. Kiedy opiekunowie placówki zdecydują, że nadszedł odpowiedni moment i zdolności danego dziecka są już wystarczające rozwinięte, decydują się przenieść go do drugiej części instytutu, gdzie jest jeszcze gorzej i nikt już nigdy stamtąd nie wraca. Kiedy kolejne dzieciaki znikają w Tylnej Połowie, czyli drugiej części instytutu, Luke decyduje się za wszelką cenę uciec i szukać pomocy. Tylko czy uda mu się jako pierwszemu uciec z miejsca, z którego nigdy żadne dziecko nie wyszło samo? I czy zdoła na czas znaleźć odpowiednią pomoc? Fabuła jak widać jest dość ciekawie skonstruowana, a znając poprzednie bardzo dobre książki Kinga, w których główne role odgrywały dzieci i nadzwyczajne zdolności, można by sądzić, że ta książka też taka będzie. Niestety w moim przypadku za najlepszy uważam początek i całkiem niezłą końcówkę. Co istotne, na samym początku nie poznajemy Luke'a, tylko drugiego bohatera, Tima, który postanowił zacząć swoje życie całkowicie od nowa zaraz po tym, jak został zwolniony z policji przez bardzo nietypową i pechową interwencję, w której brał udział. Przeniósł się z miasta do niewielkiej mieściny DuPray, gdzie postanowił na chwilę osiąść, przyjmując funkcję nocnego stróża. I kiedy poznajemy go lepiej i zaczynamy go lubić, to historia z jego udziałem nagle się urywa i bohater nam znika, żeby pojawić się dopiero za dobrych trzysta stron. I tutaj pojawia się meritum książki, czyli Luke i Instytut. Niestety to właśnie ten dalszy ciąg z uzdolnionym chłopcem i tajemniczą placówką, gdzie bada się dzieci o paranormalnych zdolnościach, tylko przez chwilę mnie interesował. Z każdą stroną było coraz nudniej i coraz mniej chciało mi się sięgać po tę książkę, co w przypadku ponad sześćdziesięciu przeczytanych przeze mnie powieści Kinga zdarzyło mi się może raz i to dość dawno temu. Instytut to bardzo tajemnicza i głęboko skrywana przed światem placówka, gdzie dzieciaki w różnym wieku są testowane, żeby wzmocnić ich zdolności telepatyczne lub telekinetyczne. Poddawane przeróżnym badaniom, ciągle obserwowane i podsłuchiwane, żyją jak niewolnicy okłamywani, że posłużą się w ocaleniu świata. Dostrzegają jednak przy tym, że ten ich dar to tak naprawdę przekleństwo, przez które skazani są na cierpienia. Obserwujemy kolejne dni z ich życia - męki, narzekania, strach, kolejne testy - i tak to wygląda przez wiele stron. Niestety nie czuć przy tym żadnej empatii, nie porusza ból i męka dzieciaków, bo wszystko to jest przedstawiane w wolnym tempie, przewidywalne, wtórne i po prostu nudne. Akcja nieco rusza w drugiej połowie książki, kiedy odkryte zostają kolejne fragmenty tej historii, ale właściwie już do samego końca nie czułem żadnego przyciągania do tej książki. Zabierałem się za nią z bólem w kolejne dni tylko po to, żeby ją skończyć i odłożyć. Historia nie rusza, bohaterowie nie ruszają. Słabo. Nijak ma się tutaj przyrównywanie do dwóch wcześniej wspomnianych książek autora. To co łączy ją z "Podpalaczką" to zdolności paranormalne i instytucja, a z "To" grupa umęczonych dzieciaków. Ale poziomem nie dorównuje żadnej z nich, bo jest po prostu bardzo przeciętna i na długo nie pozostanie w mojej głowie. (...) Całość na blogu Świat Bibliofila.

Jak już chyba kiedyś Wam wspominałem, nie lubię jesieni. Psuje się wtedy pogoda, dni robią się coraz krótsze, a dziewczyny zaczynają nosić coraz dłuższe i grubsze ubrania  Na szczęście to właśnie w ostatnich miesiącach roku Stephen King najczęściej wydaje swoje książki, co sprawia, że słońce wychodzi za chmur. Niestety jego najnowsza powieść „Instytut” niemal idealnie wpasowała się w aurę, którą mamy za oknem. Jest nieciekawa. Stephen King (pisze także pod pseudonimem Richard Bachman) urodził się 21 września 1947 w Portland. Jako dziecko był świadkiem nieszczęśliwego wypadku – jeden z jego przyjaciół został potrącony przez pociąg i zmarł. King zanim odniósł sukces jako pisarz pracował, jako nauczyciel języka angielskiego w szkole. W 1973 roku ogromny sukces literacki odniosła jego pierwsza powieść „Carrie”. Od tamtej pory jego książki rozeszły się w nakładzie przekraczającym 350 milionów egzemplarzy, co czyni go jednym z najbardziej poczytnych pisarzy na świecie. Jest wielokrotnym zdobywcą Nagród Brama Stokera i British Fantasy Award. W 1999 roku został potrącony przez samochód. Jego obrażenia – wielokrotne złamanie biodra, połamane żebra i uszkodzone płuco – unieruchomiły go w szpitalu na prawie trzy tygodnie. King przez ponad dziesięć lat miał problemy z alkoholem i narkotykami. Jego dwaj synowie – Owen King oraz Joe Hill – również są pisarzami. Luke Ellis budzi się w pokoju do złudzenia przypominającym jego własny, tyle że bez okien. Wkrótce orientuje się, że trafił do tajemniczego Instytutu i nie jest jedynym dzieciakiem, którego tu uwięziono. To miejsce odosobnienia dla nastolatków obdarzonych zdolnościami telepatii lub telekinezy. W Instytucie zostaną poddani testom, które wzmocnią ich naturalną, choć nadprzyrodzoną moc. Opiekunowie nie mają skrupułów – grzeczne dzieci są nagradzane, nieposłuszne – są surowo karane. Wszyscy jednak, prędzej czy później, trafią do drugiej części Instytutu, a stamtąd nikt już nie wraca. Gdy kolejne dzieci znikają w Tylnej Połowie Luke jest coraz bardziej zdesperowany. Musi uciec i wezwać pomoc. Bo jeśli komuś miałoby się udać, to właśnie jemu. Tylko że nikt dotąd nie uciekł z Instytutu. Zacznę od tego, że odkąd pojawiła się zapowiedź tej książki, to miałem wobec niej bardzo mieszane oczekiwania. Z jednej strony kompletnie do mnie nie przemawiał jej opis i okładka, którą uważam za jedną z najbrzydszych z wydanych przez Albatrosa. Z drugiej jednak, praktycznie zawsze regułą było to, że powieści autorstwa Króla, które charakteryzowały się dużą ilością stron, były co najmniej dobre. Niestety „Instytut” okazał się wyjątkiem potwierdzającym tę zasadę. Początek lektury wypada całkiem nieźle. W pierwszych dwóch rozdziałach poznajemy dwunastoletniego Luke’a i ekspolicjanta Tima, których losy zbiegną się w dalszej części książki. I właśnie ta część powieści wypada w mojej ocenie najlepiej. Dalej nie jest już tak kolorowo. Tempo akcji wyraźnie siada i nie przyśpiesza praktycznie ani na moment. Niby powinny nastąpić jakieś emocje związane z eksperymentami na dzieciach, ale tym razem mój ukochany pisarz wykreował tak mało ciekawe postacie, że w zasadzie było mi kompletnie obojętne, jakie będą ich dalsze losy. Jakby tego było mało, to bardzo irytował mnie główny bohater „Instytutu”. O ile nie dziwi mnie, że dwunastolatek może być geniuszem, to nie jestem w stanie uwierzyć w fakt, że potrafi on wytrzymać bez żadnego uszczerbku dla zdrowia kilka podtopień z rzędu, z czego najdłuższe trwa dwie minuty. Ogólnie ilością przypadku i szczęścia jakie towarzyszy temu nastolatkowi można by obdzielić kilka osób. Uciekasz i prawie umierasz z głodu? To nic, bo w ostatniej chwili ktoś da Ci jeść. Chowasz się w wagonie za ostatnią niewypakowaną paczką? Żaden problem, bo tuż przed odkryciem Twojej osoby, Twoi niedoszli odkrywcy zostają wezwani do innego miejsca. Jesteś więziony przez ludzi, którzy potrafią porwać każdego dzieciaka na świecie? No i co z tego, skoro mogę ich wodzić za nos jak tylko mi się podoba. Końcowej oceny niestety nie podnosi również zakończenie lektury, które w założeniu miało chyba wzruszyć czytelnika, ale moim zdaniem wyszło tak przesłodzone, że aż niezjadliwe. „Instytut” to bardzo przeciętna książka. Z przykrością muszę stwierdzić, że już bardzo dawno nie czytałem tak słabej książki Stephena Kinga. Powieści Króla połykam przeważnie w jeden lub kilka wieczorów, ale tym razem przeczytanie tej lektury zajęło mi prawie dwa tygodnie!!! Dlatego „Instytut” polecam głównie psychofanom twórczości Mistrza grozy, a zwłaszcza wielbicielom „To” i „Podpalaczki”, ponieważ znajdą oni w niej sporo podobieństw do tych książek. Opinia pochodzi z mojego bloga: www.oczytany.eu

Telekineza, telepatia – to tylko dwa przykłady możliwości ludzkiego umysłu, które od lat fascynują naukowców. Nie od dziś wiadomo, że istnieje wiele grup osób, a nawet państwa, które w ludziach obdarzonych takimi zdolnościami upatrują nadziei na uzyskanie światowej przewagi bądź też chcą ich wykorzystać bezpośrednio w charakterze broni. Znany jest fakt prowadzenia przez Rosję w latach 1917 – 2003 badań nad kontrolą umysłu, na które rząd przeznaczył prawdziwy majątek. Prowadzone na ludziach eksperymenty związane były głównie z psychotroniką, a konkretnie z manipulacją ludzkim umysłem za pomocą fal elektromagnetycznych, choć i inne umiejętności były w kręgu zainteresowań. Czy może zatem dziwić wykorzystanie tak gorącego tematu przez króla horrorów, Stephena Kinga. Tego pisarza nikomu nie trzeba przedstawiać bowiem powszechnie wiadomo, że spod jego pióra wychodzą niemal same bestsellery, co więcej – idealnie nadające się do ekranizacji. Nie inaczej jest w przypadku powieści „Instytut”, opublikowanej nakładem Wydawnictwa Albatros. To kolejny przykład mistrzostwa Kinga, a przy okazji dowód na to, do czego można się posunąć w pragnieniu władzy i kontroli. Po książkę sięgnąć mogą nie tylko miłośnicy pisarza, ale także zwolennicy spiskowych teorii dziejów oraz mrocznych klimatów, atmosfery grozy i rosnącego niebezpieczeństwa. Chyba każdy słyszał o międzynarodowym stowarzyszeniu MENSA, zrzeszającym osoby o wysokim ilorazie inteligencji (IQ). Dwunastoletni Luke Ellis nawet nie musiałby się starać o członkostwo w tym stowarzyszeniu, wszak to genialne dziecko – został równocześnie przyjęty na uczelnie MIT i Emerson i na obu ma zamiar studiować. Jednocześnie to całkiem zwyczajny chłopak, który ma kolegów, lubi pizzę oraz colę, a nawet wciąż ogląda bajki (nawet jeśli robi to z podręcznikiem do fizyki kwantowej na kolanach). Jednak nawet tak bystry umysł, jakim dysponuje Ellis nie jest w stanie zrozumieć, w jaki sposób w ciągu zaledwie jednej nocy przeniósł się z pokoju we własnym domu do pomieszczenia identycznego, tyle że bez okna, na dodatek jednego z wielu pokoi w dziwnym ośrodku rządowym zwanym Instytutem. Okazuje się, że w części budynku, w którym został umieszczony, zwanym Przednią Połową, znajdują się również inne dzieci. Co więcej, wszystkie dysponują nadnaturalnymi zdolnościami, takimi jak telekineza czy telepatia. Wszystko wskazuje na to, że właśnie z tego powodu chłopiec znalazł się w Instytucie, bowiem – poza byciem geniuszem – Ellis ma powiem zdolność poruszania przedmiotów, choć wiedzieli o tym tylko jego rodzice (a przynajmniej tak by się zdawało). Mimo iż pokoje w Instytucie nie są zamykane na klucz, dzieci mogą się poruszać swobodnie po budynku, co więcej – mają zagwarantowany dostęp do zakazanych w ich wieku używek, to żadne z nich nie ma wątpliwości, że zostali porwani i są przetrzymywani, zaś każda próba ucieczki mogłaby się źle skończyć. Doskonale zdają sobie również sprawę, że prowadzone z ich udziałem badania i eksperymenty (w tym „zastrzyki na kropki”), są zaledwie wstępem do tego, co jeszcze je czeka. Po skończonych testach dzieci są bowiem przenoszone do Tylnej Połowy, skąd już nie wracają… Jednocześnie z wizytą w Instytucie, mamy możliwość odwiedzić DuPray, małe miasteczko w Południowej Karolinie. Tu, na skutek zbiegu szeregu różnych okoliczności, zatrzymał się były funkcjonariusz policji, Tim Jamieson. Miejscowy szeryf zatrudnił go w charakterze nocnego stróża, choć biorąc pod uwagę doświadczenie gliniarza oraz jego szybką reakcję podczas napadu na małą stację, wkrótce proponuje mu dołączenie. Tim nie wie jeszcze, że to pociągnie za sobą kolejne wydarzenia, on zaś będzie musiał zmierzyć się z największym wyzwaniem w swoim życiu. Co wspólnego ze sobą mają te wątki? Czy dzieci, z Ellisem na czele, potulnie czekać będą w Przedniej Połowie na rozwój sytuacji? Co mają na celu te skomplikowane badania prowadzone w ośrodku ukrytym głęboko w lasach? Przekonamy się o tym dzięki lekturze książki „Instytut”, która nie tylko od pierwszych stron porywa, ale też angażuje czytelnika emocjonalnie aż do ostatniej strony. Przy tym nie jest to książka oczywista, w której istnieją tylko dwie strony, dobro i zło. Grupa szalonych naukowców z doktorem Hendricksem i tajemniczą panią Sigsby tylko początkowo wydają się być „po ciemnej stronie mocy”. Rzeczywistość bowiem okazuje się być dużo bardziej złożona. Jak zatem zakończy się ta historia? Czy dzieciom uda się uciec? Na jakich zasadach funkcjonuje Instytut i kto za nim stoi? Pewne jest tylko to, że podczas lektury książki możemy dziękować za to, że … jesteśmy przeciętni. Justyna Gul Qultura słowa

„Zjawiają się w nocy. W dwie minuty eliminują wszystkie przeszkody. I uprowadzają obiekt. Interesują ich dzieci. Wyjątkowe dzieci...” Luke Ellis to nad wyraz inteligentny dwunastolatek. Miał dostać się w tak młodym wieku na dwa kierunki studiów, jednak zamiast tego, budzi się w pokoju z pozoru identycznie wyglądającym jak jego własny, jednak w tym nie ma okien. Po chwili dowiaduje się, że trafił do tajemniczego Instytutu, w którym znajdują się nad wyraz rozwinięte dzieci, mające umiejętności telekinezy i telepatii. Zostają tam poddani serii testów, które umacniają w nich te wyjątkowe zdolności. Te dzieci, które są grzeczne, zostają nagrodzone, te które się buntują, są surowo karane. Każdy jednak, bez wyjątku prędzej, bądź później trafiają do drugiej części, z której ani jedno dziecko nie powróciło. Chłopiec decyduje się na próbę ucieczki z Instytutu, chociaż nikomu do tej pory się to jeszcze nie udało... „- Ale moja rada jest taka, żebyś był dzielnym smykiem bez względu na to, jak bardzo będzie do kitu, bez względu na to, co ci wsadzą w gardło albo w tyłek, z tym zbiornikiem to nie wiem, bo nigdy w nim nie byłam, tylko słyszałam, ale dopóki cię badają, to znaczy, że zostajesz w Przedniej Połowie. Nie mam pojęcia, co się dzieje w Tylnej i nie chcę się tego dowiedzieć. Wiem tylko tyle, że Tylna Połowa jest jak tani motel, w którym dzieci się meldują, ale już stamtąd nie wracają. Przynajmniej nie tutaj.” Jakie tajemnice skrywa Instytut? Jakim torturom są poddawane dzieci? Czy Lukowi uda się z niego uciec? „To nie sen, to się działo naprawdę, a sama ucieczka nie wystarczy. Twarda rzecz w środku domagała się czegoś więcej. Domagała się zdemaskowania tej bandy porywaczy torturujących dzieci, od pani Sigsby, aż po Gladys z tym jej plastikowym uśmiechem i Zeke'a z oślizgłym termometrem – doodbytniczym. Domagał się, żeby Instytut zwalił im się na głowy, tak jak Samson zwalił Świątynię Dagona na głowy Filistynów. Luke wiedział, że to tylko fantazja bezsilnego i rozżalonego dwunastolatka, ale i tak tego pragnął, a gdyby mógł to sprawić, nie zawahałby się.” Twórczości Stephena Kinga raczej nie trzeba nikomu przedstawiać, jest autorem horrorów, które przeszły do klasyki gatunku. Nie skupia się jednak tylko na jednym, czego przykładem jest, chociażby cykl powieści z gatunku fantastyki „Mroczna wieża”. Styl pisania tego autora jest wprost genialny, a wyobraźnia nie ma żadnych granic, swoją pomysłowością już niejednokrotnie mnie zaskoczył i na każdą jego powieść za każdym razem czekam z ogromną niecierpliwością. Przygodę z jego książkami rozpoczęłam od jednej z najobszerniejszej jego powieści, czyli „To”, która bez wątpienia była przerażająca, niesamowicie wciągająca i po jej przeczytaniu nabawiłam się traumy do Pennywisa. :D Po tej powieści przeczytałam, jeszcze kilka propozycji i obejrzałam kilka filmów opartych na jego twórczości, za każdym razem przyprawiały mnie one o gęsią skórkę. W momencie, gdy zobaczyłam w zapowiedziach wydawnictwa „Instytut” i napis na okładce „Mocny jak „To”, przerażający jak „Podpalaczka”!” wiedziałam, że muszę ją mieć. Przez cały czas, czytając „To”, miałam na ciele gęsią skórkę, byłam ciekawa, jak będzie tym razem. Czy „Instytut” będzie równie wciągający? I już teraz na wstępie powiem, że tak!! Ta książka to petarda!! Chociaż nie będę ukrywała, pierwsze kilkadziesiąt stron były słabe, kompletnie nie mogłam zrozumieć, o co chodzi, dopóki Luke nie trafił do Instytutu, tam jak akcja zaczęła się rozkręcać, to kartki dosłownie paliły mi się w rękach!! Fabuła jest idealnie przemyślana i dopracowana, autor wie, jak sprawić, aby czytelnik chłonął całym sobą tę historię. Przemoc, bezlitośni naukowcy i władza, która daje im nieograniczone możliwości. Ludzie wykorzystujący dzieci do eksperymentów, po których ich dziecięca beztroska i radość odchodzą w zapomnienie. Stephen King po raz kolejny stanął na wysokości zadania i zabrał mnie do swojego świata, który pochłonął mnie w całości. Połączenie brutalnego świata, pełnego bestialstwa, z niewinnością i dobrocią dzieci, które muszą stawić czoła w walce dobra ze złem. Ja tej propozycji mówię zdecydowane tak i Was miłośników i nie tylko twórczości Kinga gorąco zachęcam do sięgnięcia po tę propozycję, gwarantuję, że mistrz grozy nadal nie wypada z rytmu i dał nam kolejny mrożący krew w żyłach i poruszający strzał! Gorąco polecam!! Paula https://girlsbookslovers.blogspot.com/2020/02/stephenking-instytut-zjawiajasie-w-nocy.html

ZDOLNA MŁODZIEŻ W końcu jest! Najnowsza powieść Kinga, długo oczekiwany przeze mnie (a która książka tego autora nie była przeze mnie wyczekiwana? hmm) „Instytut” trafił w końcu w moje ręce. Jak się możecie domyślić, wszystkie inne lektury odłożyłem na bok, złapałem za powieść (a było za co, w końcu 670 stron swój rozmiar ma) i… Muszę powiedzieć, że nie żałuję ani chwili spędzonej na lekturze. Owszem King nie wspina się tu na wyżyny oryginalności, kopiując swoje stare (i nie tylko swoje) pomysły, ale jednocześnie robi to z takim wdziękiem, siłą, klimatem i wciągającą lekkością, że od książki trudno jest się oderwać i choć to solidne tomiszcze, szybko okazuje się, że czytelnik dobrnął już do ostatniej strony i tylko miałby jeszcze ochotę na więcej. Szkoła dla Wyjątkowych Dzieci imienia Brodericka w Minneapolis to niezwykłe miejsce. Uczą się tu dzieci i nastolatki, które nie pasują nigdzie indziej. Czasem są to geniusze matematyczni, którzy nie radzą sobie z czytaniem, czasem są to dzieciaki potrafiące mówić w kilku językach, ale nie pojmujące ułamków. Luke Ellis jest inny. Nie dość, że to geniusz być może nieograniczający się do jednej tylko dziedziny, to jeszcze wcale nie jest nieprzystosowany do życia. Przyszłość maluje się przed nim w jakże przyjemnych barwach, ale do czasu. Pewnej nocy zjawiają się oni – specjaliści, którzy uprowadzają dzieci posiadające wyjątkowe zdolności takie, jak telepatia i telekineza – i porywają go. Gdy Luke się budzi, znajduje się w Instytucie, tajemniczy miejscu, gdzie przetrzymywana i na swój sposób trenowana jest niezwykła młodzież. Młodzież, którą wychowuje się na zasadzie kija i marchewki. Z czasem jednak kolejne dzieci trafiają dalej – do tzw. Tylnej Połowy Instytutu, z której nigdy już nie wracają. Co się tam dzieje? Luke wie tylko jedno, musi wydostać się z tego miejsca i sprowadzić pomoc. Tylko jak ma to zrobić, skoro nikomu nigdy się to nie udało? Jaki jest „Instytut” chyba każdy fan Kinga może zgadnąć bez czytania. Fabularnie rzecz jest oparta na ciekawym, choć nieszczególnie odkrywczym pomyśle obudzenia się w miejscu, które tylko pozornie wygląda na dobrze znane bohaterowi (pierwsze skojarzenie ze „Śpiączką” Mastertona jest całkiem słuszne, choć to zupełnie rożne powieści, a i podobieństwa do serialu „Z archiwum X” i jednego z najważniejszych jego wątków też są jak najbardziej na miejscu). Nie brak w niej też znajomych motywów z twórczości Króla, za dużo jednak nie chcę w tym temacie mówić, żeby czegoś przypadkiem w mniejszym bądź większym stopniu Wam nie zdradzać. Bo nie ma to jak podejść do całości z czystym umysłem, bez oczekiwań, bez obaw. Po prostu dać porwać się opowieści, która mimo wszystkich tych powtórek płynie tak, jak łódka na jej okładce – niby przez mroczne tereny, a jednak tak jakoś lekko, przyjemnie i z nutą tajemnicy, co też czai się tam pod powierzchnią. Bo „Instytut” to, podobnie jak wszystkie ostatnie utwory Króla Grozy, to gawędziarstwo w naprawdę świetnym stylu. King opowiada nam swoje historie w sposób nieskomplikowany, lekki, ale jednocześnie literacko pełny i satysfakcjonujący. Nie celuje w górną literacką półkę, ale też i nie zamierza serwować nam tylko i wyłącznie bezmyślnej rozrywki. Chce nas bawić – i bawi. Chce nas straszyć i nawet jeśli mu to nie wychodzi, to na pewno umie zbudować znakomite napięcie. Chce też byśmy poczuli się jak w domu, znaleźli coś swojskiego i znajomego – i to jak zawsze wychodzi mu najlepiej. Ale jednocześnie niezawodnie podsyca naszą ciekawość, gra na naszych emocjach (szczególnie w osobistym posłowiu, w którym wspomina zmarłego przyjaciela, pomagającego mu od dekad przy zbieraniu materiałów) i przykuwa do snutej przez siebie opowieści na długie godziny. Czy muszę dodawać coś więcej? Miłośnicy Kinga sięgną po książkę niezależnie czy im ją polecę, czy odradzę, a przeciwnicy za nic nie zechcą się z nią zapoznać. Ale każdy, kto lubi tajemnicze opowieści i rzeczy z dreszczykiem nie będzie zawiedziony, jeśli sięgnie po „Instytut”. Bo to po prostu bardzo dobra lektura, znakomicie napisana, może niewolna od pewnych dłużyzn, ale absolutnie warta uwagi. Jak niemal każdą z powieści Stephena Kinga więc, tak i tą polecam Waszej uwadze.

Nie ukrywam, że do twórczości „mistrza grozy” podchodziłam z dość dużym dystansem. Było to z pewnością spowodowane tym, że miałam wobec autora bardzo wysokie oczekiwania i nie ma się co oszukiwać, bałam się rozczarowania. Słysząc zewsząd słowa, że Stephen King, to niekwestionowany „mistrz” czułam niepokój. Próbowałam kiedyś obejrzeć „Lśnienie” i nie ukrywam, że odpadłam. Natomiast „Carrie” mnie zachwyciła. Jednak to były filmy, a mnie brakowało książek. I dlatego w końcu postanowiłam, że zacznę, gdyż tak naprawdę najlepiej jest wyrobić sobie własną opinię niż bazować na cudzych. O czym jest więc „Instytut”? Tytułowy Instytut to ukryte, oddalone od cywilizacji miejsce, w którym przetrzymuje się dzieci posiadające nadprzyrodzone moce, takie jak telepatia (TP) i telekineza (TK). Główny bohater, Luke Ellis pewnego dnia budzi się w pokoju do złudzenia przypominającym jego własny. Jedynym (jakby się początkowo mogło wydawać) problemem chłopca jest to, że w jego pokoju nie ma okien. W bardzo szybkim jednak czasie Luke orientuje się, że trafił do tajemniczego Instytutu i nie jest jedynym dzieckiem, które tu uwięziono. W Instytucie dzieciaki zostają poddani testom, które mają na celu wzmocnienie ich nadprzyrodzonych mocy. Opiekunowie nie mają względem nich jakichkolwiek skrupułów – grzeczne dzieci są nagradzane, nieposłuszne – są surowo karane – nawet poprzez kary cielesne. Wszystkie dzieci jednak, prędzej czy później, trafiają do drugiej części Instytutu, określanej jako Tylna Połowa, a stamtąd nikt już nikt nigdy nie wrócił. Mijają kolejne dni i następne dzieci znikają w Tylnej Połowie, a to powoduje, że Luke jest coraz bardziej zdesperowany. Chłopiec wie i czuje, że musi uciec i wezwać pomoc. Tylko że nikt dotąd nie uciekł z Instytutu. Muszę powiedzieć, że przed rozpoczęciem lektury wydawało mi się, że będę ją chłonąć z zapartym tchem, to jednak podczas lektury okazało się, że zupełnie mnie do niej nie ciągnie. Podczas obserwowania kolejnych dni życia dzieciaków w zamkniętym ośrodku czułam się nieco znużona, choć jednocześnie doskonale zdawałam sobie sprawę, że wszystko co czytam i co autor przedstawia jest potrzebne przy konstruowaniu fabuły. Niby wszystko było w porządku ale jednak książka nie wołała mnie do siebie, nie krzyczała „wracaj, czytaj dalej”. Odkładałam książkę na bok i robiłam wszystkie inne rzeczy poza oczywiście czytaniem. Rzeczy tych oczywiście nie musiałam robić, ale po prostu nie miałam ochoty czytać. Był to dla mnie osobisty koszmar. Odczucie pomiędzy stanem określane jako chcesz, ale nie możesz. Muszę w tym miejscu podkreślić, że Stephen King snuje swoją opowieść bardzo powoli, delikatnie wprowadza czytelnika w mające się wydarzyć historie. Poznajemy dzieci pojawiające się w Instytucie jak również pracowników ośrodka. Dowiadujemy się także, że dobro okazywane innym wraca. Luke mimo swojej ciężkiej sytuacji decyduje się na pomaganie innym, w tym również Maureen i to zmienia wszystko. Będąc w połowie książki fabuła zdecydowanie przyspieszyła, stając się bardziej urozmaiconą i ciekawszą. Właśnie wtedy z każdą kolejną stroną wciągałam się bardziej i chciałam wiedzieć więcej. Zupełnie zapomniałam, że istnieją jeszcze inne rzeczy w życiu poza czytaniem (tym bardziej, że idą święta). Finał książki okazał się bardzo satysfakcjonujący. Podobnie jak lektura drugiej części książki. Cała powieść utrzymana w konwencji książki przygodowo – sensacyjnej, którą autor świetnie zaplanował i poprowadził do samego końca z iście mistrzowskim kunsztem. Moje podejście do „Instytutu” zmieniało się wraz z kolejnymi przeczytanymi stronami. Początkowy sceptycyzm przerodził się w szczery entuzjazm i uważam, że książka jest bardzo dobrą opowieścią. Spójną, przemyślaną, konkretną i konsekwentną. Ze świetnym zakończeniem. Pamiętajcie o tym. Recenzja opublikowana przez @moje_ksiazki_moja_milosc

Na początku września do księgarni trafiła nowa książka Stephena Kinga. Myślę, że niemal każdy mól książkowy w trakcie wizyty w księgarni czy przeglądając strony w internecie natknął się na reklamę ,,Instytutu”. A jako, że mam słabość do twórczości Stephena Kinga, nie zastanawiałam się długo i sięgnęłam po jego najnowsze dzieło w formie audiobooka. Głęboko w lasach stanu Maine znajduje się Instytut. Ośrodek w którym prowadzone są badania nad dziećmi mającymi zdolności telepatyczne i telekinetyczne. Jednak nie trafiają one tam dobrowolnie. Podopieczni Instytutu są uprowadzani z własnych domów i poddawani okrutnym testom, które trudno im zrozumieć. Jednym z owych dzieci jest dwunastoletni Luke, który poza owymi paranormalnymi zdolnościami wyróżnia się ponad przeciętną inteligencją. Jednak czy mały geniusz będzie w stanie wyrwać się ze szponów tajemniczej organizacji? Nasza historia rozpoczyna się od poznania pewnego byłego policjanta, który pod wpływem impulsu postanawia zrezygnować z lotu samolotem i wybiera się w podróż, która zakończy się objęciem posady nocnego stróża w pewnym małym, prowincjonalnym miasteczku. Następnie akcja skupia się na Luku – młodym geniuszu, któremu poświęcono zdecydowaną większość książki. Wraz z naszym małym bohaterem trafiamy do tytułowego Instytutu, gdzie będziemy świadkami potwornych eksperymentów na dzieciach, których cel długo będzie pozostawał przed nami ukryty. Zagłębiając się w fabułę ,,Instytutu” trudno było mi oprzeć się wrażeniu iż wiele elementów zaczerpniętych zostało już z innych książek autorstwa Kinga i złożonych w dość wciągającą, lecz niestety nie zaskakująca historię. Dlatego po zakończeniu swojej wizyty w ,,Instytucie” czułam dość mocny niedosyt. Nie mogę powiedzieć, że książka była zła. Mamy tu bohaterów, którymi losami szczerze się przejmujemy i których da się polubić, ciekawe wątki, łączące się we wciągającą historię (choć opis z tyłu książki zdradza moim zdaniem zdecydowanie za dużo) oraz oczywiście charakterystyczny dla Kinga styl snucia opowieści, który osobiście bardzo lubię. Niestety zabrakło w ,,Instytucie” czegoś co uczyniłoby książkę na tyle oryginalną by zapadła ona na dłużej w pamięć. Brakowało mi także czegoś co trzymałoby mnie w napięciu podczas śledzenia dalszych losów Luka i pozostałych podopiecznych Instytutu. Z książką zapoznałam się w formie audiobooka od Audioteki ,,Instytut” stanowił ponad osiemnastogodzinne słuchowisko, czytane przez Macieja Kowalika. Muszę przyznać, że to moje pierwsze spotkanie z panem Kowalikiem jako lektorem wypadło nad wyraz pozytywnie. Książki słuchało się z prawdziwą przyjemnością, p. Maciej świetnie wczuwał się w role poszczególnych bohaterów. Więc jeżeli lubicie sięgać po książki w formie słuchowiska z czystym sumieniem polecam Wam sięgnięcie po ,,Instytut”. Jako, że już trochę książek autorstwa Stephena Kinga mam już za sobą nie będę ukrywała, że ,,Instytut” jakoś szczególnie mnie nie zachwycił. Nie mogłam pozbyć się wrażenia, że część pomysłów kojarzyłam już ze wcześniej czytanych książek jego autorstwa, a i sam wątek ,,Instytutu”, choć ciekawy, nie wywołał we mnie jakichś większych emocji. Ot, otrzymałam kolejną dobrą, przyjemną w odbiorze, ale nie wybitną czy zapadającą jakoś szczególnie w pamięć pozycję. Zdecydowanie czekam na więcej panie King! Recenzja dostępna na stronie Kosz z Książkami:

"Kiedy w otchłań spoglądasz, ona również patrzy na ciebie." Ze względu na zawirowania w życiu rodzinnym, powieść czytałam, nie jak to mam w zwyczaju bez zbędnych przerw, ale w kawałkach, a sam proces zapoznawania się zajął kilka miesięcy. Z jednej strony żałuję, że tak właśnie się stało, bo twórczość Kinga uwielbiam chłonąć na raz, lecz z drugiej posłużyło nakręceniu dramaturgii historii, która sama w sobie nie zawierała aż tak wielu elementów tworzących napięcie charakterystyczne dla thrillerów i horrorów, z wyjątkiem ostatniej części. Uzyskałam czas do zmiany nastawienia odnośnie sposobu przybliżenia scenariusza zdarzeń i stojącego za nim tła. Początkowo w moim odczuciu, nawiązania do znanych faktów z prawdziwej historii, hitlerowskich eksperymentów medycznych w obozach pracy, opierających się na multiplikowaniu najmroczniejszych zwyrodnień ludzkiej natury, wydającego się nie mieć granic okrucieństwa i bestialstwa, nie uzasadniały ich bezpośredniego użycia dla potrzeb tworzenia fikcji, jakby obdzieranie ofiar i ich rodzin ze zrozumienia i szacunku. Stopniowo sięgałam po myśl, że jako ludzie powtarzamy historię, mało uczymy się na błędach przeszłości, nie potrafimy zrzucić obciążających kajdan wojennych obsesji, niestety, za każdym razem odsłaniamy ekstremalne zło, do czynienia którego jesteśmy zdolni, kierowani niepohamowaną siłą nienawiści, pragnieniem zaspokojenia wygórowanych ambicji, zdobycia bezwzględnej władzy, czy dysponowania perfekcyjną bronią. A wszystkiemu przypisujemy fałszywe etykiety wyższych celów, bronienia wolności, odkrywania ratowania ogółu ludzkości kosztem szczęścia, zdrowia i życia jednostek. "Instytut" wypełniają nadprzyrodzone zdolności, tajemnicze zjawiska, niespotykane wydarzenia, w które trudno uwierzyć, bo wymykają się rozumowym objaśnieniom, a jednak wciąż przyciągają uwagę choćby możliwością pojawienia się, intrygująco ekscytują i rozpalają ciekawość. Ukazują nieokryte obszary funkcjonowania ludzkiego mózgu, jego wyjątkowych zdolności i umiejętności. Mało wchodzenia w szczegółowe opisy z życia bohaterów, tak charakterystyczne dla pisarza, a które uwielbiam, lecz i tak udało się zbudować ciekawą atmosferę, intensyfikować doznania, choć liczyłam na więcej elementów zaskoczenia i mniejszą przewidywalność. Mam wrażenie, że książka bardziej kierowana jest do młodzieży niż dorosłych, ze względu na wiodący w niej udział dzieci i skalę poruszanych zagadnień, jednak i ja się w niej dobrze odnalazłam. Pojawia się mnóstwo dylematów moralnych, łatwych i trudnych do rozstrzygnięcia, oraz wciąż czekających na słuszne odpowiedzi. King nie tylko zapewnia odprężenie czytelnicze, gra na skrajnych emocjach, wciąga w wymyślony świat, choć mocno połączony z rzeczywistym, lecz również nakłania do wsłuchania się w głos własnego sumienia i cywilizacyjnej odpowiedzialności. I to powoduje, że chętnie chwytam po jego książki, nie każda okazuje się arcydziełem na miarę wizerunku artysty mianowanego mistrzem horrorów, ale każda w mniejszym lub większym stopniu zaspakaja potrzebę spotkania z dobrą literaturą rozrywkową. bookendorfina.pl