Honor. Opowieść ojca, który zabił własną córkę (okładka  twarda)

Kolejny reportaż, po który postanowiłam sięgnąć. Tematyka zupełnie inna niż w przypadku poprzedniego, ale chcę rozszerzyć swoją wiedzę o świecie. Czy było warto? 'Bo gdybym pochodziła z bardzo konserwatywnej rodziny w Jordanii i została tamtego wieczoru zgwałcona, moje otoczenie uważałoby, że sama jestem sobie winna. I że trzeba mnie zabić, aby ocalić honor.' W Jordanii prawo wobec kobiet jest bezwzględne. Zarówno za seks pozamałżeński jak i gwałt, czy akty homoseksualne mogą zostać zabite. Śmierć najczęściej zadawana jest przez członków rodziny, którzy chcąc ochronić swój honor, decydują się na najgorsze. Popełniają morderstwo, które przez rząd jest usprawiedliwiane. Bo przecież winą kobiety jest to, że została pozbawiona życia. Autorka przedstawia historię Rahmana, Aiszy i Aminy. Ojciec, który zabił jedną córkę, a druga cudem uszła z życiem próbuje przedstawić swoją wersję wydarzeń. Wierzy, że to co zrobił znajduje swoje usprawiedliwienie. Jaki był powód jego działań? Aisza okazała się być lesbijką. Przecież to żadna zbrodnia, prawda? Niestety w Jordanii jest inaczej. Amina musiała ukrywać się w więzieniu. Została zamknięta za niewinność, aby uniknąć śmierci. Takie działania nie są zrozumiałe, prawda? Ja nadal ich nie rozumiem, ale chciałam poznać tok rozumowania Rahmana i Aminy. Nie rozwiało to w żaden sposób moich wątpliwości, mam wręcz więcej pytań niż odpowiedzi. Wiem natomiast co kieruje mężczyznami w tym kraju i dlaczego honor jest dla nich najważniejszy. 'Jedynie ojciec, który zabił własne dzieci, wie, co go do tego popchnęło. Jedynie brat, matka albo siostra, którzy brali udział w zabójstwie, wiedzą, co sami potem myśleli i czuli.' Warto zainteresować się tym reportażem. Autorka zbierała materiał przez kilka lat, jest on poparty dowodami z wielu źródeł. Rozmowy są autentyczne, wszystko zdarzyło się na prawdę. Wciąga od pierwszych stron, nie można oderwać się od historii Aminy. Polecam wam tę pozycję! 'Wyrzuty sumienia, wszystko to, co bolesne i trudne, skomplikowane lub niejednoznaczne, można było wymienić na honor. To czyniło z honoru rzecz najcenniejszą na świecie. Coś, czego warto było bronić - za wszelką cenę i zawsze.'

Dawno nie czytałam tak smutnej historii. Chce się momentami płakać, krzyczeć z bezsilności i niesprawiedliwości. Świetnie, że historia jest z dwóch stron, świetnie poprowadzona akcja.

Warta przeczytania z wielu względów, ale głównie dla własnego odczucia i oceny różnicy w pojęciu honoru i tego,co można dla niego poświęcić.

Kolejna interesująca książka Wydawnictwa Czarnego.

Szybko się czyta, ale mało porywająca

Bardzo polecam warta przeczytania

Tytułowy ojciec zamordował Aminę za to, że zakochała się w kobiecie. Druga córka też miała umrzeć. Aisza przez kilka lat przebywała w więzieniu. Ma zmasakrowaną twarz, ale żyje. Teraz ukrywa się przed rodziną. Morderstwo Aiszy nie było pierwszym którego dopuścił się Rahman. Wiele lat wcześniej, jako dziecko, brał udział w zabójstwie matki. Jordańskie prawo jest bezwzględne dla kobiet. Usprawiedliwia honorowe zabójstwa. Chroni oprawców, ofiarom nie zostawia cienia nadziei. Lene Wold spotkała się z imamem żeby dowiedzieć się co na to Koran. Jak się domyślacie islam nie ma z tym nic wspólnego. To ultratradycyjne wartości pielęgnowane w małych społecznościach, usprawiedliwią taki rodzaj obrony honoru. Trudno sprzeciwić się grupie od lat stojącej na straży obyczajowego status quo. To uproszczenie nie oddaje złożoności systemu kulturowego Jordańczyków, ale pozwala wyznaczyć granice, w których porusza się Wold. Przedstawicielem takiej społeczności jest Rahman. Dwa razy udowodnił światu, że potrafi oczyścić splamiony rodzinny honor. Autorka wysłuchuje jego wersji zdarzeń, jednocześnie oddaje głos zmasakrowanej córce. Mimo tego Lenie Wold nie udało się zachować reporterskiego obiektywizmu. Sama przyznaje, że historia nią zawładnęła, ale trudno szukać tu usprawiedliwienia dla jej podejścia. „Honor. Opowieść ojca, który zabił własną córkę” to ekstremalnie emocjonalna książka. Napisana z rzetelnie zebranego materiału, ale nachalnie forsuje punkt widzenia autorki. Przemyślenia Wold są jednym z bohaterów książki. W kilku fragmentach próbuje oderwać się od zbrodni. Spojrzeć na zjawisko honorowych morderstw w szerszym kontekście. Szuka źródeł usprawiedliwianie przemocy, oswajania z nią dzieci. Chronienia rodzinnych interesów i unifikacji społeczności. Wold stara się być obiektywna, ale jest w tym nieprzekonująca. Losy Aminy, Aiszy i Rahmana wyrywają w dziurę sercu. Tej rodziny nie da się zapomnieć. Co nie zmienia faktu, że to przeciętny reportaż. Temat zapanował nad formą. Norweska autorka stanęła przed podwójną przeszkodą. Musiała zmierzyć się z tragedią, która jest częścią powszechnej tradycji. Opowiedzieć o niej, a nie oceniać. Po drugie przeskoczyć kulturowy dysonans. Niestety nie udało się.

Co musi ,,siedzieć" w głowie kochającego ojca,który pewnegi dnia wyciąga broń i strzela do starszej córki tylko dlatego,że zakochała się w kobiecie. Młodsza też musi zginąć,bo ukrywała prawdę o siostrze. Co takiego wydarzyło się w dzieciństwie Rahmana,że jego dotychczasowy świat runął jak domek z kart? Dziennikarka Lene Wold wyruszyła na poszukiwanie odpowiedzi na te pytania... ****************************************** Za każdym razem,kiedy sięgam po taką książkę,jestem wmurowana. Nie wiem co mam powiedzieć. To po prostu nie mieści się w mojej logice. Jak można karać kilkuletnią dziewczynkę zavto,że dorosły ją zgwałcił? Jak można ukamieniować kobietę,bo ktoś powiedział,że ma romans z sąsiadem. To są dla mnie jakieś absurdy. W Jordani i wielu innych krajach arabskich za wszystko winę ponosi kobieta. Tutaj sprawca nie jest za nic odpowiedzialny,bo to ,,ONA" prowokuje. Tutaj najważniejszy jest ,,HONOR". Byle głupota sprowadza na rodzinę hańbę,więc trzeba się jak najszybciej z takiej pohańbionej niewiasty oczyścić. Jak? Zabijając ją. Kamieniując,dusząc,polewając kwasem. Sposobów jest mnóstwo. Ważne,aby zniknęła. Wtedy rodzina znowu jest ,,normalna". A najgorsze w tym wszystkim jest to,że przeważnie to same kobiety-matki,teściowe-zamiast wspierać i pomóc-nakłaniają swoich mężów,braci,synów do popełniania tych zbrodni. Dla mnie to wszystko jest chore. Nawet jak teraz o tym piszę jestem cała w nerwach. Ja po prostu nie potrafię tego zrozumieć i jestem załamana tym,o czym czytam. Ale sięgam po te książki,żeby wiedzieć. Że takie historie to nie fikcja.One dzieją się naprawdę. I mam nadzieję,że może wreszcie w końcu coś się zmieni. Że przyjdzie taki dzień,że na półkach nie będzie takich książek. Bo nie będzie już o czym pisać. ****************************************** Bardzo Was zachęcam do przeczytania. Bo im więcej nas wie,tym więcej powie: NIE!!

Wybitny reportaż ukazujący kobietę na tle jordańskiego prawa. Przed tą lekturą byłam na wakacjach w Egipcie, z pokoju hotelowego po drugiej stronie morze widać było Jordanię - Akabę. Już przed wyjazdem usłyszałam o zabójstwach honorowych w tym kraju. Codzienny widok z okna był z jednej strony fascynujący z drugiej przerażający, wiedząc że to za morzem które nas dzieli dzieje się horror kobiet. Po powrocie sięgnęłam po książkę... Przeczytałam ją jednym tchem ze łzami w oczach, bijący niespokojnie sercem. Historia która jest opisywana, wywiady z ojcem mordercą i z ofiarą są niesamowite. Nie tylko możemy spojrzeć na sytuację z obu stron, możemy wejść w psychikę obu osób i o zgrozo w pewnym sensie zrozumieć ojca. Mimo iż niepodważalnie jest on mordercą, jest on również i ofiarą swojej kultury, ofiarą przez piętnujące społeczeństwo, ktore poniekąd samo domaga się aby Rahmad ojciec dokonał samosąd. Książka bardzo emocjonująca, mamy XXI wiek, a takie sytuacje dzieją się na co dzień. Lektura obowiązkowa dla każdego, aby otworzył oczy i dostrzegł istniejące problemu XXI.

W krajach islamskich zbrodnie honorowe wciąż mają się dobrze. Kobiety regularnie giną, często nie za swoje zbrodnie. Cudzołóstwo jest nie do wybaczenia, gwałt tym bardziej. Kobiety zawsze są wszystkiemu winne. Bo zachowywały się prowokująco, były nieodpowiednio ubrane, kusiły spojrzeniem. A jaki jest najlepszy sposób, by oczyścić resztę rodziny i odciąć się od haniebnego czynu? Morderstwo. By wyjść z tej sytuacji z honorem… Lene Wold poświęciła dużo czasu i wiele zaryzykowała, by lepiej zrozumieć pojęcie zbrodni honorowej. Kilkukrotnie odwiedziła Jordanię, odbyła ryzykowne spotkania i zaufała tym, którzy mogli ściągnąć na nią śmierć. Wszystko, by zrozumieć, jak to możliwe, że ojciec zabija własną córkę. Choć dziennikarka mocno pochyliła się nad tymi kwestiami, podczas lektury czułam, że ona wcale tego nie rozumie. I ja też nie rozumiałam. Historia, którą opowiada Wold to jeden z wielu przypadków. Jak podaje autorka książki, udało się jej zgromadzić listę ponad stu nazwisk kobiet, które w ostatnich latach zginęły w wyniku zbrodni honorowej. Takie rzeczy są w Jordanii na porządku dziennym. To proceder, z którym ciężko jest walczyć. Bo zaangażowani są w niego wszyscy. Rodzina ofiary i sprawcy, policja oraz władza. Każda z tych instytucji bierze w nim udział, nie tylko przyzwalając na to, ale również zasłaniając się rażącymi wymówkami. Wold dotarła do ojca, który zabił jedną ze swoich córek, a drugą poważnie ranił (kobieta cudem uszła z życiem). Odbyła przerażające i emocjonalne rozmowy z mordercą i niedoszłą ofiarą. Ich relacje pozwoliły poskładać w całość to, co wydarzyło się w ich rodzinie. Widziane Jej i Jego oczami. Ta historia bardzo mnie poruszyła i skłoniła do wielu przemyśleń. Najbardziej zaskoczyło mnie jednak, jak daleko i głęboko to wszystko sięga, niczym zaraza przenosząca się z pokolenia na pokolenie. „Honor. Opowieść ojca, który zabił własną córkę” to świadectwo tego, co każdego dnia rozgrywa się na ulicach Jordanii. To poczucie strachu i klęski kobiet, które nigdy nie mogą żyć spokojnie, wiedząc, że zawsze są na przegranej pozycji. Słowa ojca i jego córki mocno działają na wyobraźnię, ale relacja dziennikarki ze spotkania z władzami i wycieczka do kobiecego więzienia dopełniają dodają temu wszystkiemu głębi. A dlaczego Lene udała się do więzienia? Bo kobiety, którym udało się uniknąć śmierci z rąk rodziny są „chronione” przez całe lata za kratami. Wold stworzyła krótką, ale bardzo interesują i niezwykle cenną publikacją dotyczącą zbrodni honorowych. Przyjrzała się tej kwestii z różnych perspektyw i usiłowała zrozumieć, dlaczego mają one miejsce. Nie wydaje mi się to możliwe. Jak dla mnie nie ma dla tego procederu wytłumaczenia. Ani usprawiedliwienia.