Honor. Opowieść ojca, który zabił własną córkę (okładka twarda)

Tytułowy ojciec zamordował Aminę za to, że zakochała się w kobiecie. Druga córka też miała umrzeć. Aisza przez kilka lat przebywała w więzieniu. Ma zmasakrowaną twarz, ale żyje. Teraz ukrywa się przed rodziną. Morderstwo Aiszy nie było pierwszym którego dopuścił się Rahman. Wiele lat wcześniej, jako dziecko, brał udział w zabójstwie matki. Jordańskie prawo jest bezwzględne dla kobiet. Usprawiedliwia honorowe zabójstwa. Chroni oprawców, ofiarom nie zostawia cienia nadziei. Lene Wold spotkała się z imamem żeby dowiedzieć się co na to Koran. Jak się domyślacie islam nie ma z tym nic wspólnego. To ultratradycyjne wartości pielęgnowane w małych społecznościach, usprawiedliwią taki rodzaj obrony honoru. Trudno sprzeciwić się grupie od lat stojącej na straży obyczajowego status quo. To uproszczenie nie oddaje złożoności systemu kulturowego Jordańczyków, ale pozwala wyznaczyć granice, w których porusza się Wold. Przedstawicielem takiej społeczności jest Rahman. Dwa razy udowodnił światu, że potrafi oczyścić splamiony rodzinny honor. Autorka wysłuchuje jego wersji zdarzeń, jednocześnie oddaje głos zmasakrowanej córce. Mimo tego Lenie Wold nie udało się zachować reporterskiego obiektywizmu. Sama przyznaje, że historia nią zawładnęła, ale trudno szukać tu usprawiedliwienia dla jej podejścia. „Honor. Opowieść ojca, który zabił własną córkę” to ekstremalnie emocjonalna książka. Napisana z rzetelnie zebranego materiału, ale nachalnie forsuje punkt widzenia autorki. Przemyślenia Wold są jednym z bohaterów książki. W kilku fragmentach próbuje oderwać się od zbrodni. Spojrzeć na zjawisko honorowych morderstw w szerszym kontekście. Szuka źródeł usprawiedliwianie przemocy, oswajania z nią dzieci. Chronienia rodzinnych interesów i unifikacji społeczności. Wold stara się być obiektywna, ale jest w tym nieprzekonująca. Losy Aminy, Aiszy i Rahmana wyrywają w dziurę sercu. Tej rodziny nie da się zapomnieć. Co nie zmienia faktu, że to przeciętny reportaż. Temat zapanował nad formą. Norweska autorka stanęła przed podwójną przeszkodą. Musiała zmierzyć się z tragedią, która jest częścią powszechnej tradycji. Opowiedzieć o niej, a nie oceniać. Po drugie przeskoczyć kulturowy dysonans. Niestety nie udało się.

Wczoraj dotarł do mnie nowy reportaż o zabójstwach honorowych w Jordani. Zabójstwach kobiet za cudzołóstwo. Czym jest cudzołóstwo dla mieszkańców Jordani? Homoseksualizm, seks przedmałżeński, rozmowa z innym mężczyzną, a nawet gwałt. Takiego zabójstwa dokonuje męski członek rodziny - ojciec, brat, wujek. Uważają, że muszą oczyścić rodzinę z hańby i są ofiarami grzesznej kobiety. Mężczyźni dostają za zabójstwo śmieszne kary takie jak np. czteromiesięczny pobyt w więzieniu. Kobiety za to często trafiają do więzień na kilkanaście lat. Wyjaśnieniem gubernatora Jordani jest chęć pomocy kobietom i ochrona ich przed rodziną, która chce je zabić podczas gdy ich gwałciciel chodzi na wolności. Autorka reportażu wielokrotnie zaznacza, że nie jest to wina Islamu, a kultury i małych społeczności w małych wioskach, gdzie dokonuje się tego barbarzyństwa. Uważam, że jest to lektura obowiązkowa dla każdej kobiety i każdego mężczyzny. Jestem wstrzasnieta tym co przeczytałam i trudno jest mi pojęć, że kiedy wciąż idziemy do przodu są na świecie miejsca, w których kobieta traktowana jest jak przedmiot, należący do mężczyzny. Najpierw do ojca, a później do męża, którego często nie kocha.

Co musi ,,siedzieć" w głowie kochającego ojca,który pewnegi dnia wyciąga broń i strzela do starszej córki tylko dlatego,że zakochała się w kobiecie. Młodsza też musi zginąć,bo ukrywała prawdę o siostrze. Co takiego wydarzyło się w dzieciństwie Rahmana,że jego dotychczasowy świat runął jak domek z kart? Dziennikarka Lene Wold wyruszyła na poszukiwanie odpowiedzi na te pytania... ****************************************** Za każdym razem,kiedy sięgam po taką książkę,jestem wmurowana. Nie wiem co mam powiedzieć. To po prostu nie mieści się w mojej logice. Jak można karać kilkuletnią dziewczynkę zavto,że dorosły ją zgwałcił? Jak można ukamieniować kobietę,bo ktoś powiedział,że ma romans z sąsiadem. To są dla mnie jakieś absurdy. W Jordani i wielu innych krajach arabskich za wszystko winę ponosi kobieta. Tutaj sprawca nie jest za nic odpowiedzialny,bo to ,,ONA" prowokuje. Tutaj najważniejszy jest ,,HONOR". Byle głupota sprowadza na rodzinę hańbę,więc trzeba się jak najszybciej z takiej pohańbionej niewiasty oczyścić. Jak? Zabijając ją. Kamieniując,dusząc,polewając kwasem. Sposobów jest mnóstwo. Ważne,aby zniknęła. Wtedy rodzina znowu jest ,,normalna". A najgorsze w tym wszystkim jest to,że przeważnie to same kobiety-matki,teściowe-zamiast wspierać i pomóc-nakłaniają swoich mężów,braci,synów do popełniania tych zbrodni. Dla mnie to wszystko jest chore. Nawet jak teraz o tym piszę jestem cała w nerwach. Ja po prostu nie potrafię tego zrozumieć i jestem załamana tym,o czym czytam. Ale sięgam po te książki,żeby wiedzieć. Że takie historie to nie fikcja.One dzieją się naprawdę. I mam nadzieję,że może wreszcie w końcu coś się zmieni. Że przyjdzie taki dzień,że na półkach nie będzie takich książek. Bo nie będzie już o czym pisać. ****************************************** Bardzo Was zachęcam do przeczytania. Bo im więcej nas wie,tym więcej powie: NIE!!