Hatszepsut. Kobieta, która została królem (okładka miękka)

Uwielbiam jej historię i to jaką była kobietą, faraonem, kochanką. W niezwykły sposób przedstawiona historia kobiety uchodzącej od czasów starożytności za wzór mądrej i sprawiedliwej kobiety. Dla wielbicieli starożytnego Egiptu, podane w świetny sposób, czyta się bardzo szybko i dobrze.

Fascynująca książka opisująca losy tytułowej Hatszepsut. Kara Cooney ukazuje nam drogę jaką przebyła główna bohaterka, od córki króla , żony króla , aż do momentu stania się królem. Hatszepsut okazała się być kobietą inteligentną , ambitną, która dąży do wyznaczonego celu. Dzięki niej Egipt znów stał się potęgą. Gorąco polecam książkę

interesujaca

Świetna opowieść o niesamowitych czasach, emocjach, zbrodniach, fascynacjach i polityce. Ta ostatnia równie pogmatwana i brutalna jak obecnie - słowem niezmienna od tysiecy lat.
Książkę czyta sie jednym tchem. Polecam!!!

Hatszepsut była drugą kobietą w historii Egiptu ( po Neferusobek ), która koronowała się na faraona. Była najstarszą córką i jedynym ocalałym dzieckiem Totmesa I i jego głównej żony. Po śmierci ojca wyszła za mąż za syna Totmesa II, który był jej przyrodnim bratem, synem jej ojca z konkubiną. Oboje nie ukończyli jeszcze 15 lat. Młody król był słabego zdrowia, w dodatku cierpiał na wadę serca. Umarł po trzech latach rządów, pozostawiając Hatszepsut z dwojgiem niemowląt : pasierbem Totmesem III i córeczką Neferure. Władczyni przez kilka lat władała w imieniu syna męża jako regentka, jednocześnie sama podkreślając swe królewskie pochodzenie. Wreszcie po 7 latach koronowała się na króla.
Egipcjanie nie znali pojęcia "królowej", jako samodzielnej monarchini ( w zasadzie Polacy to też nie - dlatego Jadwiga została koronowana na żeńskiego króla, a nie na królową ). Hatszepsut funkcjonowała jako Syn Amona, a swojej córce powierzyła rolę tytularnej królowej.
Jej rządy były błogosławieństwem dla kraju. Egipt zawdzięczał swej pani rozwój gospodarczy i dyplomatyczny oraz wiele wspaniałych budowli. Jeden z wystawionych przez Hatszepsut obelisków stoi do dzisiaj, podobnie jak jej wspaniała świątynia grobowa.
Hatszepsut przygotowywała swoją córkę do roli następczyni tronu, pragnąc aby księżniczka zasiadła na tronie jako kolejny faraon. Niestety, Neferure umarła prawdopodobnie kilka lat po intronizacji matki, choć autorka książki skłania się do teorii że Neferure przeżyła matkę i dopiero Totmes III odsunął ją od wpływów i sukcesji.
Hatszepsut panowała łącznie 22 lata. 2 dekady później Totmes kazał usunąć je wizerunki i zatrzeć ślady po niej. Zemsta odsuniętego pasierba ? Nie ! Hatszepsut bardzo dbała o podopiecznego, kochała go jak syna, a on darzył ją szacunkiem. Chodziło o jej płeć. Poprzednia faraon-kobieta nie zdołała ocalić swej dynastii, a Hatszepsut panowała dwa wspaniałe. dziesięciolecia. W konserwatywnym państwie nie było to do przyjęcia.

Książka mojej ulubionej egiptolog mnie nie zawiodła. Wciągając od pierwszej strony, analizuje uważnie życie Hatszepsut, opierając się na egipskich zwyczajach i kulturze.
Nie pasuje mi tylko fakt, że autorka postrzega faraonów jako rozpustników z tuzinami dzieci. Zwłaszcza nie na miejscu w stosunku do Totmesa II - sama przyznaje, że miał 10-13 lat, w tak młodym wieku chorowity król raczej nie maił szans na licznych synów, których doszukuje się badaczka. Wiemy tylko o trojgu dzieci : Neferure, Totmesie III i drugim dziecku Hatszepsut, które zmarło po porodzie.
To samo tyczy się Totmesa I i jego rzekomego obowiązku płodzenia dzieci z niezliczonymi pięknościami z haremu. Nie wierzę, aby ktokolwiek wpychał faraonowi kobiety na siłę - zwłaszcza takiemu, który przez wiele lat przed intronizacją był monogamistą. A nawet jeśli miał kilka kochanek, nie sądzę aby co miesiąc rodziły mu się nowe dzieci, jak sugeruje autorka.
Wystarczy przypomnieć sobie faraona Tutanchamona, który miał tylko jedną żonę i przed swoją śmiercią w wieku 18 lat doczekał się tylko dwojga dzieci, które zmarły przy narodzinach.
Żałuję też, że autorka mało faktu poświęca identyfikacji mumii Hatszepsut; uważam, że powinna szerzej opisać związane z tym niejasności.
Poza tym nie mam uwag. Książka ciekawa i intrygująca. POLECAM ! POLECAM ! POLECAM !

Rewelacyjna książka, która odkrywa przed nami tajemnice odległej historii. Szalenie egzotyczna, wciągająca i wyjątkowa opowieść.