Harmonia zbrodni (okładka  miękka, 03.2020)

Kolejny świetny kryminał Aleksandry Marininy osadzony w rosyjskiej rzeczywistości. Ja lubię takie klimaty. Jak zaczynam czytać jej książkę to muszę mieć dużo wolnego czasu, bo oderwać się nie sposób.

Jak zwykle szybko

Polecam

ok

FABUŁA: Moskiewskie ulice, męczący upał i bogata właścicielka biura podróży Elena wsiadająca do pojazdu i w tym momencie następuje wybuch. Właśnie to wydarzenie jest najważniejsze dla całej fabuły i to je poznajemy już na pierwszych stronach. Cała sytuacja obserwowana jest przez mężczyznę, który wyczerpany wysoką temperaturą poprosił obcego chłopca z piłką (wbrew pozorom to ważny szczegół). aby kupił dla niego wodę. Jak się potem okazuje, sprawa wybuchu jest o tyle ciekawa, że Elena Dudariewa nie miała nawet prawa jazdy więc prawdopodobieństwo, że właśnie ona straci życie było małe, gdyż to jej mąż zawsze kierował Skodą koloru bakłażana. Właśnie dlatego już pierwsze podejrzenia padają na niego. Śledztwo w tej sprawie zaczyna prowadzić kochanka Dudariewa, która chcąc oczyścić go z zarzutów naraża dobro własnego małżeństwa z pełną świadomością do jakich konsekwencji to doprowadzi. Wspomniany bawiący się piłką chłopak to Artiom, który zajmuje równie ważne miejsce w naszej fabule. Nie może on opisać mężczyzny, któremu pomógł tamtego dnia, gdyż cierpi na poważną chorobę wzroku. Poznajemy historię jego edukacji, która ze względu na pewne trudności w przyswajaniu wiedzy nie była łatwa. Artiom potrzebował wsparcia, które dostał od Denisa, ale z biegiem lat stali się oni nierozłączni. Chłopcy mogą pomóc w odnalezieniu sprawcy jednak czy zawsze będą oni postępowali zgodnie z zaleceniami śledczych ? Wątków wydaje się wiele, ale tajemnica wybuchu, historia dwójki chłopców i zdrada Dudariewa zaczynają się ze sobą łączyć w jedną porywającą i niezwykle intrygującą historię. PLUSY: + Wyjaśnienie każdego wątku i każdej intrygi, która się pojawia. Należę do osób, które cenią sobie, gdy w książkach nawet jeśli poruszonych zostało wiele wątków to każdy z nich zostaje doprowadzony do końca. Tutaj wszelkie niejasności, które w toku śledztwa w sprawie wybuchu się pojawiają, zostają na końcu wytłumaczone. Dzięki temu po zakończeniu lektury mamy poczucie, że wiemy co, jak i dlaczego się wydarzyło i jaki to miało związek z naszą główną zagadką. + Kwestie, które zauważymy myśląc o głębszych warstwach książki są niezwykle ważne w życiu każdego z nas. Niezwykła przyjaźń łącząca Artioma i Denisa oparta na zaufaniu i wsparciu, ale jednak nie będąca relacją bez skazy. Przeszłość, która zawsze towarzyszy nam w głowie tak jak w wypadku historii rodzinnej Denisa. Inteligencja, czy spryt którymi muszą wykazywać się śledczy, aby rozwiązując sprawę wiedzieć jakie ruchu podjąć i przewidywać działania oskarżonych jak najskuteczniej. Wszystkie te rzeczy zostały tu bardzo przejrzyście i szeroko przedstawione. + Portret psychologiczny bohaterów to największy plus tej książki. Uwielbiam uczucie siedzenia w umyśle postaci, gdy znam jej przeszłość, jej rozterki oraz plany. Tutaj wiemy co kieruje bohaterami, czemu zachowują się w dany sposób i jak czują się z podejmowanymi decyzjami. Jeśli warstwa psychologiczna bohaterów jest czymś co lubicie otrzymywać jako dodatek do rozwiązywanego śledztwa, to gwarantuje wam, że się nie zawiedziecie! + Każdy wątek i sprawa, którą poznajemy na przestrzeni niemalże 400 stron jest powiązana z całą resztą. Nie ma tu niczego zbędnego, a czytelnik wraz z bohaterami warstwa po warstwie odkrywa wszelkie tajemnice tego śledztwa. Często bywa tak, że wiele wątków tworzy oddzielne historie, których nic nie łączy ale tutaj całe szczęście tak nie było! Miałam poczucie, że czytałam jedną książkę gdzie wiele historii tworzy całość. Widać, że autorka przemyślała i precyzyjnie zaplanowała każdy ruch bohaterów. PODSUMOWANIE I OPINIA: Zdecydowanie jest to jeden z lepszych kryminałów jakie czytałam w swoim życiu, a mam słabość do tego gatunku. Intryga, tajemnice, wiele wątków tworzących spójną historię i zakończenie śledztwa, którego nie udało mi się przewidzieć. Oprócz tego otrzymałam także historie przyjaźni, miłości oraz genialnie przedstawione portrety psychologiczne postaci. W „Harmonii zbrodni” znalazłam po prostu wszystko to czego oczekuję od kryminału i to w bardzo dobrym wydaniu. Jeśli chcecie dodatkowo poszerzyć swoją wiedzę na temat Moskiewskiej rzeczywistości to temu miastu jest poświęconych także wiele fragmentów tej książki. Muszę też przyznać, że czułam podobieństwo do „Zbrodni i kary”, która była moją ulubioną lekturą szkolną. Już teraz wiem, że muszę częściej sięgać po rosyjską literaturę, gdyż to chyba właśnie ona wpisuje się najlepiej w moje książkowe wymagania.

Ach, jak cudownie znów przenieść się do Moskwy! Matuszka Rassija po raz kolejny wzięła mnie w swoje ramiona. Tak bardzo, jak kocham Paryż, uwielbiam literaturę rosyjską. Kola, Loszka, Bułhakow… no po prostu kocham kocham kocham! Do tej pory czytywałam namiętnie wyłącznie literaturę piękną w wydaniu rosyjskich mistrzów. Tym razem, dzięki uprzejmości Czwartej Strony Kryminału, dane mi było zanurzyć się w książce carycy rosyjskiego kryminału. „Harmonia zbrodni” to klasyczny, napisany ze smakiem kryminał. Zajadając się więc kolejnymi rogalikami (powstałymi w ramach wyzwania: #kalendarzkryzysowy), zastanawiałam się kto zabił i dlaczego. W Moskwie można się poczuć swojsko, jak u siebie w domu. Panuje upał, ubrania lepią się do ciała, chce się pić. W wielopiętrowych blokach mieszkają rodziny, jakich wiele. Niczym się nie wyróżniają. Chodzą do pracy, wychowują dzieci. Z lotu ptaka wszystko wygląda spokojnie, zwyczajnie i spokojnie. Gdy jednak bliżej się przyjrzymy, okazuje się, że w przykładnych rodzinach dochodzi do zdrady, a nawet do zbrodni. Taką Moskwę pokazuje nam Aleksandra Marinina. Podobno jednymi z głównych i najczęstszych motywów zbrodni jest zdrada lub pieniądze. Jak było w tym przypadku? Milicjantka Kamieńska, która ma za sobą spore doświadczenie w dochodzeniówce, doskonale zna zawikłane meandry ludzkiej psychiki. Potrafi analizować zachowania, nie tylko podejrzanych, ale i świadków. Szuka motywów, przyczyn, możliwych scenariuszy wydarzeń. Podążając z nią śladem mordercy, nie mam wątpliwości, że uda jej się rozwikłać zagadkę. Czuję się też przy niej bardzo bezpiecznie. Jest spokojna, pewna siebie. A do tego ma jeszcze świetną intuicję, która kieruje ją na odpowiedni trop. Do przeanalizowania milicjantka ma całkiem sporo. Ginie żona Dudariewa. Jej mąż staje się głównym podejrzanym. Wychodzi na jaw jego romans z żoną byłego milicjanta. Giną kolejne osoby. Jedynym świadkiem morderstwa żony Dudariewa jest młody niewidomy chłopiec, którego zamachowiec poprosił o kupno butelki zimnej wody. Czy Kamieńska zdecyduje się wplątać go w morderczą intrygę, narażając na niebezpieczeństwo? Zdradzę jedynie, że czytając ten kryminał, nie można się nudzić. Narracja „Harmonii zbrodni” jest niczym leniwy, upalny moskiewski dzień, jest płynna, spokojna i nigdzie się nie spieszy. Czytelnik zanurza się w niej powoli, jakby sprawdzał, czy woda w morzu jest wystarczająco ciepła. Ale nie ma na co czekać, wchodźcie bez obaw – temperatura jest odpowiednia… choć robi się czasami bardzo gorąco… Kamieńska ma dla Was też kubeł zimnej wody i nie omieszka wylać go Wam na głowę!

Harmonia zbrodni #kilkasłówoksiążce Aleksandry Marininy * Największą trudnością w czytaniu tej książki (widziałam w opiniach innych, że też mieli z tym problem) były rosyjskie imiona i nazwiska. Osobiście nie czytałam dużo książek z bohaterami pochodzenia rosyjskiego i sporą trudnością było dla mnie dojście do tego kto kryje się pod danym imieniem i jak można je odmieniać. Dlatego wymagało to ode mnie trochę większego skupienia niż normalnie, jednak w pewnym momencie złapałam i mogłam już na spokojnie starać się rozwiązać zagadkę. * Podobała mi się konstrukcja książki. Wszystko zaczęło się bezpośrednio od sytuacji eksplozji samochodu, w którym zginęła kobieta. Tu wraz z bohaterami rozpoczynamy śledztwo, które ma na celu odnalezienie zabójcy. Stopniowo dostajemy kolejne dowody i poszlaki. Jednak wcale nie są one tak oczywiste i łatwe do połączenia. Po przeczytaniu opisu wydawało mi się, że wszytko będzie podążało za Anastazją Kamieńską, którą będzie starała się rozwiązać sprawę. Jednak myliłam się ponieważ poznajemy tu mnóstwo bohaterów, z czego większość pracuje nad znalezieniem zabójcy. Warto tu podkreślić, że ta ilość bohaterów wcale nie jest niczym złym. Dzięki temu dostajemy kilka wątków pobocznych, które tworzą nam bardzo szczegółowe portrety psychologiczne postaci. Dlatego oprócz historii prowadzenia śledztwa mamy tu historię, przyjaźni, manipulacji, zdrady czy podejmowania ważnych życiowych decyzji. Jak dla mnie to jest jak najbardziej na plus. Zaskoczyło mnie to, że samo zakończenie sprawy nie znajduje się na ostatniej stronie książki. Dlaczego? A dlatego, że dostajemy tutaj również zamknięcie wątków pobocznych, które zostały otwarte w trakcie czytania książki. I za to duży plus, bo nie we wszystkich książkach autorzy o tym pamiętają. * Dodatkowy plus, to możliwość poznania Moskwy. Nigdy tam nie byłam, jednak po tej lekturze jestem zaintrygowana tym miastem. * Po przeczytaniu tej książki nic się u mnie nie zmieniło. Jestem w dalszym ciągu beznadziejnym śledczym. Na detektywa się zupełnie nie nadaje. Pozostaje mi jedynie czytanie książek, w których ktoś za mnie rozwiąże zagadkę. Jeśli szukacie typowego kryminały, bez zbędnych wulgaryzmów czy przemocy za to z rozbudowanymi postaciami i wielowątkową sprawą do rozwiązania, to serdecznie Wam polecam tę pozycję!

Nigdy wcześniej nie miałam możliwości przeczytania rosyjskiego kryminału, a Wy? A jeszcze jak zobaczyłam napis na okładce - "Arcydzieło carycy rosyjskiego kryminału" - od razu postanowiłam po nią sięgnąć :) i tym oto sposobem dostałam książkę do recenzji, za co bardzo dziękuję Czwartej Stronie Kryminału. Co najśmieszniejsze - dopiero po fakcie zauważyłam, że "Harmonia zbrodni" to 20 tom cyklu z Anastazją Kamieńską. No ale pomijam to, bo bez znajomości poprzednich części dało się ją przeczytać. Zapewne każdy tom łączy jeden wątek obyczajowy, a sprawa zawsze jest inna - jak to w większości takich kryminalnych serii. Już od początku mamy zaskakujące zabójstwo - młoda kobieta ginie w eksplozji samochodu. Co ciekawe przez moment widzimy to oczami zabójcy, który przez swoją nieumyślność zostawia pewne ślady. Młody chłopak, który jest świadkiem wybuchu, niestety nie jest w stanie do końca pomóc w śledztwie ponieważ cierpi na nieuleczalną chorobę oczu przez co prawie nic nie widzi. I tu zaczynają się schody... pełno niewiadomych, które w miarę posuwania się śledztwa - szokują i zaskakują. Niektóre wydarzenia, jak np przyznanie się Olgi do zdrady i seria późniejszych wydarzeń -rozłożyły mnie na łopatki, czytałam i łapałam się za głowę - nie wiem czy tak reaguję się na zdradę w Rosji - ale jeśli tak to cieszę się, że tam nie mieszkam ;) Jeśli chodzi o fabułę, nie mam jej nic do zarzucenia bowiem jest to świetny kryminał. Akcja trzyma w napięciu do końca, ciężko odgadnąć kto jest zabójcą - mnie się udało, ale wytypowałam to po prostu trafem ;) Jedno co skutecznie mnie zniechęcało do czytania i męczyło potwornie to mnóstwo rosyjskich postaci i nazwisk - strasznie mi się one myliły i do samego końca nie wiedziałam kto jest kim - oprócz oczywiście Anastazji i paru innych osób. Do tego - wiecie jak brzmią rosyjskie imiona - po prostu czasem nawet nie umiałam ich przeczytać ;) jeżeli Wam to nie przeszkadza to koniecznie sięgnijcie po tą książkę, bo naprawdę jest warta przeczytania :) ja osobiście raczej kolejne części sobie odpuszczę bo rosyjskie brzmienie nie dla mnie ;)

Marinina - caryca rosyjskiego kryminału. Nie miałam przyjemności wcześniej czytać żadnej z jej książek, co z tym większą ciekawością pozwoliło oddać się lekturze. No i... problem mam. Mnie nie uwiodła. Wiem, że ma mnóstwo fanów, nakłady potężne ale ja osobiście się nie polubiłam ze stylem autorki. A jeżeli jest to kwintesencja rosyjskiego kryminału, to z nim również. Nie napiszę, że powieść jest zupełnie do niczego, nie czytajcie i w ogóle porażka ale widocznie nie wszystko dla wszystkich. Po pierwsze, przez 2/3 książki się nudziłam, nawet w sen zapadłam. Od razu napiszę, wielu z was to wie, ja nie potrzebuję w książce akcji. Nie jestem zwolennikiem ani scen ociekających seksem, ani umazanych krwią. I tego u Marininy nie ma, za to jest monotonnie i bez napięcia. Po drugie, jest przewidywalnie. Mało tego, autorka czytelnikowi tłumaczy wszystko na bieżąco. Czytelnik nie musi nic myśleć, ma wszystko podane pod nos. Do tego jest jeszcze krótkie a'la posłowie, które ma wyjaśnić w jaki sposób się książki Marininy odbiera i jaka jest jej filozofia pisania. To, gdyby ktoś lubił streszczenia lektur i gdy podaje się mu na tacy interpretacje. Po trzeci, bohaterowie. Pomijam kwestie mojego nielubienia wschodnich nazwisk, które wszystkie są dla mnie jednobrzmiące bo to nie może stanowić zarzutu. Jednak sami bohaterowie są bezbarwni, nie wzbudzają żadnych uczuć. Dla mnie wiele ich zachowań jest wręcz absurdalnych i irytujących. Są niezdecydowani i mają trudności w decydowaniu o sobie. Rozmemłanie zwyczajne, co tu w słowa ubierać. Ja tego stylu nie kupuję, nie jest on dla mnie ale kto nie przeczyta, swojego zdania mieć nie będzie. A że do własnych opinii zawsze serdecznie namawiam, to zdecydujcie sami 😉

Pewnego dnia w eksplozji samochodu ginie Elena Dudariewa, kobieta sukcesu i właścicielka biura podróży. Automatycznie podejrzenie pada na męża ofiary, który pozostawał na garnuszku żony. Jednak w trakcie śledztwa wychodzi na jaw, że zabójca miał styczność z młodym człowiekiem, kupował mu wodę. Sprawa więc wydaje się bardzo prosta, a jednak wcale taka nie jest, bo chłopak cierpi na nieuleczalną chorobę oczu i prawie nic nie widzi. Posiada za to wyostrzony słuch i potrafi wskazać inne bardzo ważne informacje o zabójcy. Sprawą zajmuje się Kamieńska, czy uda jej się dorwać zabójcę? 💓 💓 Jest to moje pierwsze spotkanie z tą autorką, którą okrzyknięto jako carycę rosyjskiego kryminału. Nie znajdziecie w niej morza krwi, czy miliona trupów. Sam klimat, jaki w niej panuje jest jak magnez, czytając chce się więcej. Autorka skrupulatnie prowadzi opis wydarzeń, zmusza czytelnika do analizowania i typowania zabójcy, co jest świetną zabawą. Porusza wątek zdrady, zazdrości i pokazuje, do jakich czynów człowiek może się posunąć. Mamy tu też pokazaną przyjaźń, mocną, nie do rozerwania, ale czy na pewno? Kiedy osoba, z którą się przyjaźnisz zaczyna Cię wręcz osacza i ogranicza w kontakcie z innymi, to nie jest dobrze. Przyjaźń to zaufanie, swoboda, poleganie na sobie, a nie osaczanie. Nie można mieć przyjaciela na wyłączność, bo taka osoba szybko się od nas odwróci. Teraz przejdę do zakończenia, które mnie zaskoczyło i zdziwiło, co udawania, że autorka potrafi nawet w końcówce nas zadziwić. Akcja toczy się wolno, było ciekawie, były emocje i niepewność. Jak dla mnie jeden z lepszych kryminałów. Moja ocena 8/10.