Gwiazdy Oriona (okładka miękka)

Uwielbiam takie zabawy w kotka i myszkę, kiedy ściga się seryjnych zabójców, a ci umykają eliminując kolejne ofiary wokół siebie. Napięcie zawsze sięga zenitu jak u Harrisa, Mankell czy od pewnego czasu Kinga, który powoli odchodzi od fantastyki - „Pan Mercedes” się kłania.

Jakby rzeczywiście opowiadał uczestnik tamtych wydarzeń! Dochodzenie zostało starannie zrekonstruowane, a żywe dialogi budują atmosferę, jakbyśmy bezpośrednio przysłuchiwali się temu, o czym rozmawiają gliniarze na komendzie czy w terenie.

Ode mnie wysoka ocena. Tak dobrze z naszych rodaków w tej tematyce piszą tylko Remigiusz Mróz i Marek Krajewski. Mam nadzieję, że teraz przyszedł czas na promowanie twórczości Aleksandra Sowy, bo niczym im nie ustępuje.

Na zachodzie triumfuje teraz piszący w podobnych klimatach Olivier Norek. Czekam na tłumaczenie książek Aleksandra Sowy, ponieważ może odnieść podobny sukces w krajach anglosaskich, ale też nad Sekwaną.

Półka najwyższa, z gatunku - sensacja, kryminał, thriller - bawiłam się rewelacyjnie i ciężko mi było odstawić książkę na potem. Kiedy pozycję dedykuje się ukochanej to musi być dopracowana, brawo!

Mistrzowskie teksty, taki czarny humor, wręcz wisielczy na każdym kroku. Fascynująca opowieść i mocno namacalny bohater, taki z krwi i kości. Najlepsza książka tego autora.

,,Nikt nie nabrał podejrzeń, a mnie nie było jej ani trochę żal. Zamiast tego poczułem pustkę. Spróbowałem czymś ją zapełnić i znalazłem kościół, a w nim młodego księdza. Dziś wiem, że był kolejnym ogniwem łączącym mnie ze złem." Nad opisem książki nie będę się rozwodzić, ponieważ wszystko jest napisane na tej stronie. Przejdę więc od razu do opinii. Spora część społeczeństwa nie docenia pracy przykładowego policjanta. Często nie rozumieją wagi tego zawodu, który jest jednocześnie ogromnym poświęceniem - swojego ciała, duszy, psychiki, a nawet całego życia. Można to bardzo łatwo odczytać na przykładzie głównego bohatera Gwiazd Oriona, którym jest Emil. Przez znalezienie się w oddziale kryminalnym i dochodzenie w bardzo poważnej sprawie, jego metamorfoza była dość szybka oraz wyraźnie widoczna. Od idei, walczenia o dobro i walki przed złem, przez chęć ratowania ludzi, dotarł w końcu do momentu, gdy te wszystkie ułudy przestały mieć znaczenie. Ale nie tylko on przeszedł zmiany. Przez całą historię da się zauważyć, jak zmieniają się charaktery innych bohaterów i ich podejście do żółtodzioba z Warszawy. Myślę, że to ogromny plus dla książki, gdy osobowości są tak wyraźnie zarysowane. Książka sama w sobie jest wydana bardzo prosto, bez zbędnych ozdób i innych dziwności. Rozdział za rozdziałem. Przez to czyta się ją bardzo sprawnie, a pomaga w tym jeszcze fabuła, która stale prze do przodu, chcąc wyjawić, kto stoi za morderstwami i dlaczego je popełniał. Podobały mi się bardzo rozdziały z perspektywy Pająka/Oriona, gdyż przez swoją brutalność bardzo oddziaływały na emocje i wyobraźnię. Język i styl tekstu jest bardzo prosty w odbiorze, bez zbędnych zgrzytów. Jedyną rzeczą, której moim zdaniem brakowało, było podpisywanie, z czyjej perspektywy mamy następujący fragment/rozdział. Mogłoby to usprawnić szybki odbiór i rejestrowanie akcji. Mimo braku tego elementu nie było większego problemu z odczytaniem oraz zrozumieniem fabuły na bieżąco. Pierwszy tom cyklu „astronomicznego” mogę śmiało polecić. Dostaliśmy realizm w najlepszym wydaniu. Aleksander Sowa napisał dobry kryminał, ukazujący prawdziwe funkcjonowanie policji, ale przeplótł to z kwestią polityczną naszego kraju w tamtym czasie. Pełna recenzja na blogu: http://ksiazkowewino.blogspot.com Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki uprzejmie dziękuję Wydawnictwu Lira. Książka dostępna także na portalu www.czytampierwszy.pl ,,Nikt nie nabrał podejrzeń, a mnie nie było jej ani trochę żal. Zamiast tego poczułem pustkę. Spróbowałem czymś ją zapełnić i znalazłem kościół, a w nim młodego księdza. Dziś wiem, że był kolejnym ogniwem łączącym mnie ze złem." Nad opisem książki nie będę się rozwodzić, ponieważ wszystko jest napisane na tej stronie. Przejdę więc od razu do opinii. Spora część społeczeństwa nie docenia pracy przykładowego policjanta. Często nie rozumieją wagi tego zawodu, który jest jednocześnie ogromnym poświęceniem - swojego ciała, duszy, psychiki, a nawet całego życia. Można to bardzo łatwo odczytać na przykładzie głównego bohatera Gwiazd Oriona, którym jest Emil. Przez znalezienie się w oddziale kryminalnym i dochodzenie w bardzo poważnej sprawie, jego metamorfoza była dość szybka oraz wyraźnie widoczna. Od idei, walczenia o dobro i walki przed złem, przez chęć ratowania ludzi, dotarł w końcu do momentu, gdy te wszystkie ułudy przestały mieć znaczenie. Ale nie tylko on przeszedł zmiany. Przez całą historię da się zauważyć, jak zmieniają się charaktery innych bohaterów i ich podejście do żółtodzioba z Warszawy. Myślę, że to ogromny plus dla książki, gdy osobowości są tak wyraźnie zarysowane. Książka sama w sobie jest wydana bardzo prosto, bez zbędnych ozdób i innych dziwności. Rozdział za rozdziałem. Przez to czyta się ją bardzo sprawnie, a pomaga w tym jeszcze fabuła, która stale prze do przodu, chcąc wyjawić, kto stoi za morderstwami i dlaczego je popełniał. Podobały mi się bardzo rozdziały z perspektywy Pająka/Oriona, gdyż przez swoją brutalność bardzo oddziaływały na emocje i wyobraźnię. Język i styl tekstu jest bardzo prosty w odbiorze, bez zbędnych zgrzytów. Jedyną rzeczą, której moim zdaniem brakowało, było podpisywanie, z czyjej perspektywy mamy następujący fragment/rozdział. Mogłoby to usprawnić szybki odbiór i rejestrowanie akcji. Mimo braku tego elementu nie było większego problemu z odczytaniem oraz zrozumieniem fabuły na bieżąco. Pierwszy tom cyklu „astronomicznego” mogę śmiało polecić. Dostaliśmy realizm w najlepszym wydaniu. Aleksander Sowa napisał dobry kryminał, ukazujący prawdziwe funkcjonowanie policji, ale przeplótł to z kwestią polityczną naszego kraju w tamtym czasie. Książka dostępna także na portalu www.czytampierwszy.pl

„Gwiazdy Oriona” przyjechały do mnie dzięki uprzejmości samego Autora, Aleksandra Sowy, za co bardzo, bardzo dziękuję, bo nie znałam nazwiska, nie mówiło mi absolutnie nic, a książka warta uwagi. Wiem, że będę czekać na kolejne tomy z Emilem Stomporem. Jeszcze zanim dotarła do mnie paczka, poczytałam co i jak. Przemówiło do mnie to, że historia jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. To zawsze wrzuca wyobraźnię na wyższe obroty. Mało tego, do tej pory, Autor wydawał swoje powieści na własną rękę! Na plus też jest to, że Pan Aleksander zna od wewnątrz świat policji. Dzięki temu jeszcze bardziej zastanawiamy się co jest prawdą, a co fikcją literacką. Książkę czyta się dość szybko, jest napisana w taki sposób, że mimo całej brutalności i mroku, który Autor w nią wepchnął, wręcz się przez nią płynie. Jako początek serii jest genialna. Aż chce się sięgnąć od razu po kolejny tom, poczytać czy Emil faktycznie będzie dobrym policjantem z idealistycznym podejściem, czy jednak ulegnie układom i politycznym zagrywkom. Smaczku według mnie nadaje też język, jakim pisana jest ta powieść. W końcu wiemy, że w naszym kraju używa się wręcz jako przecinki wulgaryzmów, ale w tym przypadku jest to uzasadnione. Takie środowisko i takie ciężkie sytuacje. A jednak, możemy się przekonać, że policjant też człowiek i trafi się ten dobry i ten zły, ale niejeden się otrząśnie kiedy zdarzy się coś złego. Zwłaszcza wtedy, kiedy nagminnie zamykano i skazywano nie tego człowieka co trzeba. To straszne, jak łatwo było trafić do więzienia. W zasadzie, upraszczając, wystarczyło mieć zły numer buta. Smutne. Ale chyba gorsze było to, że nazywano policję mafią. Czy czasy się zmieniły? Ciekawa jestem czy jakiś kandydat na policjanta trzy razy by się zastanowił po przeczytaniu tej książki, czy to jest faktycznie to, co chce w życiu robić? Chyba jednak takie teksty dają do myślenia. Trzeba się zastanowić też czy czasy się zmieniły? Czy policja się zmieniła? Poczytajcie sami, bo warto. Jest mrocznie, brutalnie a „aromat” śląska powoduje, że dreszcze po plecach biegną a upału się nie czuje, bo historia mrozi krew w żyłach. Jeśli chodzi o „gwiazdki”… 9/10. I nie, to nie te rude gwiazdki, nie kolekcjonuję ich, rzucam je Autorowi na zachętę do pisania kolejnego tomu. Świetny pomysł na motyw, naprawdę!

„Gwiazdy Oriona” przyjechały do mnie dzięki uprzejmości samego Autora, Aleksandra Sowy, za co bardzo, bardzo dziękuję, bo nie znałam nazwiska, nie mówiło mi absolutnie nic, a książka warta uwagi. Wiem, że będę czekać na kolejne tomy z Emilem Stomporem. Jeszcze zanim dotarła do mnie paczka, poczytałam co i jak. Przemówiło do mnie to, że historia jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. To zawsze wrzuca wyobraźnię na wyższe obroty. Mało tego, do tej pory, Autor wydawał swoje powieści na własną rękę! Na plus też jest to, że Pan Aleksander zna od wewnątrz świat policji. Dzięki temu jeszcze bardziej zastanawiamy się co jest prawdą, a co fikcją literacką. Książkę czyta się dość szybko, jest napisana w taki sposób, że mimo całej brutalności i mroku, który Autor w nią wepchnął, wręcz się przez nią płynie. Jako początek serii jest genialna. Aż chce się sięgnąć od razu po kolejny tom, poczytać czy Emil faktycznie będzie dobrym policjantem z idealistycznym podejściem, czy jednak ulegnie układom i politycznym zagrywkom. Smaczku według mnie nadaje też język, jakim pisana jest ta powieść. W końcu wiemy, że w naszym kraju używa się wręcz jako przecinki wulgaryzmów, ale w tym przypadku jest to uzasadnione. Takie środowisko i takie ciężkie sytuacje. A jednak, możemy się przekonać, że policjant też człowiek i trafi się ten dobry i ten zły, ale niejeden się otrząśnie kiedy zdarzy się coś złego. Zwłaszcza wtedy, kiedy nagminnie zamykano i skazywano nie tego człowieka co trzeba. To straszne, jak łatwo było trafić do więzienia. W zasadzie, upraszczając, wystarczyło mieć zły numer buta. Smutne. Ale chyba gorsze było to, że nazywano policję mafią. Czy czasy się zmieniły? Ciekawa jestem czy jakiś kandydat na policjanta trzy razy by się zastanowił po przeczytaniu tej książki, czy to jest faktycznie to, co chce w życiu robić? Chyba jednak takie teksty dają do myślenia. Trzeba się zastanowić też czy czasy się zmieniły? Czy policja się zmieniła? Poczytajcie sami, bo warto. Jest mrocznie, brutalnie a „aromat” śląska powoduje, że dreszcze po plecach biegną a upału się nie czuje, bo historia mrozi krew w żyłach. Jeśli chodzi o „gwiazdki”… 5/5. I nie, to nie te rude gwiazdki, nie kolekcjonuję ich, rzucam je Autorowi na zachętę do pisania kolejnego tomu. Świetny pomysł na motyw, naprawdę!

"Gwiazdy Oriona" to bardzo dobry kryminał, który zaskakuje i wciąga! W dodatku akcja powieści oparta jest na prawdziwych wydarzeniach, co na pewno zaliczam też za kolejny atut książki. Ale od początku – akcja powieści rozpoczyna się w 1989 roku, kiedy to na terenach Śląska zostaje zamordowana pierwsza ofiara „Pająka”. Śledztwo zostaje przydzielone do kapitana (za chwilę komisarza) Karola Grzesiaka. Niestety na przełomie dwóch lat padają kolejne ofiary, w tle zmienia się ustrój państwa, a komisarz Grzesiak ciągle nie posuwa się w sprawie o krok do przodu. W końcu ofiarą mordercy pada siostrzenica premiera, co jest powodem powstania specjalnej grupy śledczej, w skład której wchodzi między innymi młody policjant z prewencji Emil Stompor. Emil ma za sobą studia z psychiatrii, prawa i psychologii klinicznej, więc jego zadaniem jest stworzenie psychologicznego portretu mordercy. Co jest dosyć ciężkim zadaniem, kiedy to większość uczestników grupy nie chce z młodym policjantem współpracować. Emil jednak jest wytrwały i zna swoją wartość, co udowadnia na każdym kroku powieści. Czy uda mu się przekonać współpracowników? I najważniejsze – złapać mordercę? Muszę przyznać, że autor mistrzowsko posługuje się słowem! Jego dialogi są żywe, dynamiczne, realistyczne i naprawdę wciągające. Dodajcie do tego jeszcze szczyptę uszczypliwego humoru i mamy pełny sukces w tym zakresie! Bohaterowie są ciekawi, ludzcy, nikt nie jest całkiem dobry ani całkiem zły. Wydarzenia z trwającego śledztwa przeplatają się ze zwierzeniami mordercy, co również jest dla mnie dużym plusem powieści. Jakby tego wszystkiego było mało akcja powieści toczy się na przełomie ustrojowym, kiedy to do policji społeczeństwo nie miało za grosz zaufania, a politycy sprawnie tuszowali różne dziwne sytuacje, tylko po to, by zbrodnie z PRLu nie wyszły na jaw. To wszystko składa się na bardzo dobry kryminał, a autor zapowiada już część czwartą, więc na pewno jest na co czekać!