Gwiazdka z nieba. Seria mazurska. Tom 1 (okładka  miękka)

Jedna z najpiękniejszych opowieści, jakie ostatnio przeczytałam. Z niecierpliwością czekam na kolejną część :)

Świetna, lekka,kobieca, bardzo fajna w okresie zimowym, polecam!!!

Książka warta polecenia i przeczytania. Szczerze polecam 😊❤️

Bardzo fajna powieść, czyta się jednym tchem:-) Polecam:-)

świetna książka bardzo mnie wciągneła polecam każdemu

Tą książkę też przeczytałam, oparta jest o sytuacje z życia wzięte, uczy aby akceptować siebie, swój wygląd i niedoskonałości jak i charakter oraz zachęca do pracy nad nim. Akcja rozgrywa się w starym dworze na Mazurach nazywa się Marcinki. Do dworu przybywa dziewczna, która bedąc w drodze psuje się pkaes, aby mieć gdzie zanocować trafa właśnie tam. Przyjmuje ją starsza pani, która każe na siebie mówić ciocia Jadwiga. Dziewczyna przedstawia się jako Natalia. Nowo przybyła uważa że znalazła ciszę i spokój opowiada o tym co zrobiła. Następnego dnia przyjeżdża do dworu chłopak z małą dziewczynką. Poznaje jego imię Damian oraz małej dzewczynk. Natalia nie jest przekonana co do niego na dodatek uważa że to jego córka a jakby tego było mało lewą rękę ma krótszą i zakończoną dwoma a'la palcami. Natalia podziwia chłopaka co on źle przyjmuje, wyjaśnia się też to że ta mała dziewczynka to jego siostra i ma nerwice ale dopiero liczy sobie 5 lat. Natalia poznaje resztę znajomych starszej kobiety. Razem starają się pomóc Natalii młodemu chłopakowi Damianowi i jego siostrze Ali, którą odebrał od złych ludzi. Natalia pomaga kobiecie w prowadzenu pensjonatu i o dziwo dogaduje się z Damianem. Natalia przyznaje się do swojej skoliozy i pokazuje swoje plecy i ramiona z czego jedno jest wyżej, oraz że rozmawia ze swoją mamą, a dokładniej z jej głosem nagranym na poczcie głosowej bez jej odpowiedzi bo matka nie żyje od 2 lat. Po pracy nad sobą zaczyna akceptować siebie, jak i Damian akceptuje siebie. Wszystko się dobrze kończy.

Katarzynę Michalak poleciła mi znajoma, twierdząc że są to pozycje od których trudno się oderwać, w których łatwo się zakochać, a i popłakać jest się bardzo łatwo. I miała rację. Takie książki ratują mnie kiedy umysł jest już zbyt zmęczony złem tego świata, przynoszą nadzieję na przyszłość i odpoczynek dla znękanej duszy. Seria mazurska była pierwszą, którą przeczytałam i nie ostatnią pozycją z dorobku tej autorki. Bohaterowie są często złamani przez życie, często uciekają od przeszłości, szukają bratniej duszy. Ich losy nie są łatwe, czasem tragiczne, często pogmatwane, ale wszystko w końcu układa się jak puzzle, choć nie dla wszystkich szczęśliwie. Książki opowiadają o życiu i wyborach przed jakimi nas stawia, o tym jak zmienia się nasz świat pod wpływem innych i czego potrafimy się od nich nauczyć. "Niektórzy ludzie, choćby mieli wszystko, nie będą szczęśliwi. Inni nie mają nic, a potrafią cieszyć się życiem"

Gwiazdka z nieba - magia szarego dnia♥️ Porusza do głębi, wciąga w wir wydarzeń, nie daje chwili wytchnienia do ostatniej strony. A i tutaj pozostawia niedosyt, gdyż jest to dopiero pierwszy tom. „Gwiazdka z nieba” to powieść dla wszystkich tych, którzy stracili nadzieję, dla tych, co w sercu mają pustkę oraz dla tych, którzy myślą, że już ich nic dobrego w życiu nie spotka. Jeśli znacie takie osoby – podarujcie im „Gwiazdkę z nieba”. Koniecznie sięgnijcie po powieść Katarzyny Michalak.Polecam :)

A ta historia wydarzyła się chyba naprawdę. Trudny do przyjęcia tok zdaarzeń. Ale co można wiedzieć o zawiłościach ludzkiego życia , a tutaj bardzo młodych ludzi,skoro nie spotkaliśmy na swojej drodze ludzi tak "pokiereszowanych" przez los. Zagadkowe sytuacje,okazują się proste ,o ile zostają wyjaśnione. Jak zwykle , pojawienie się w życiu małego dziecka , trochę komplikuje , ale i też rozjaśnia mroki codzienności , oraz zmusza do budowania dobrej rzeczywistości. Dla wszystkich.

Przepiękna opowieść o życiu, przyjaźni, miłości i cierpieniu. Katarzyna Michalak po raz kolejny uraczyła nas cudowną historią chwytajacą za serce. Piękne opisy mazurskich terenów pozwalają niemalże poczuć zapachy lasu. Wyzwalają pragnienie by przenieść się w przedstawione miejsca i pozostać tam na zawsze, z dala od zgiełku miasta.