Gwiazdka z nieba. Seria mazurska. Tom 1 (okładka miękka)

Gwiazdkę z nieba kupiłam przedpremierowo na Targach Książki w Krakowie i jeszcze tego samego dnia zaczęłam czytać. Choć książkę rozpoczynają wydarzenia dnia wigilijnego to całość ma uniwersalny charakter i jak to u Michalak jest - wciągającą fabułę. Nadrzędnym tematem i tym, który możemy przeczytać między wierszami jest wsparcie, które człowiek może okazać drugiemu. Zwłaszcza wtedy, gdy straciło się wiarę w lepsze jutro. Jest to też książka o popełnianiu błędów - kto tego nie robi? - i o trudnym wybaczaniu. Sobie i innym. Z niecierpliwością wyczekuję kontynuacji. A wydanie? Bajeczne gwiazdeczki w środku dopełniają całość. Idealny wybór na prezent.

PRZEDPREMIEROWA RECENZJA Premiera tej lśniącej gwiazdami powieści będzie miała miejsce 8 listopada bieżącego roku. „Gwiazdka z nieba” Katarzyny Michalak fascynowała mnie od pierwszych zapowiedzi, okładką, z której bije magia. Nie ukrywam, że bardzo lubię powieści autorki, dobrze mi się je czyta i mam ich trochę na swoim koncie. Więc tym bardziej, pragnęłam dostać „Gwiazdkę z nieba” w swoje ręce. I dostałam, radość wielka – w pięknym granatowym pudełku, pełnym granatowych wiór (jak to określił mój syn)...a w środku lampion, zdjęcie autorki i na końcu, oczywiście, była moja wymarzona „Gwiazdka z nieba”. Wiecie, że jeszcze nikt do tej pory nie podarował mi gwiazdki z nieba? To był pierwszy raz :) „Gwiazdka z nieba” to nie opowieść wigilijna w stylu Dickensa, o Ebenezerze Scrooge i trzech świątecznych duchach. Nie jest to też ckliwa romantyczna historia o miłości przy świątecznym stole. Ta książka to fascynująca opowieść o zwykłym życiu. To historia, jaką może napisać otaczająca nas rzeczywistość i przewrotny los. Może dotknąć lub już dotknęła wielu z nas. A to co z tym zrobimy, zależy tylko od nas. Życie nie jest bajką, bywa okrutne i niesprawiedliwe. Tym co mają dobre serce kładzie kłody pod nogi, ugina ich plecy pod ciężarem cierpienia i składa na ich barki wciąż nowe kłopoty. Zaś tym co, w sercu noszą zło i gniew, daje często w nadmiarze, mają wszystko, niczym się nie martwią, idąc lekko przez życie, nie doceniają w pełni tego co mają. Dlaczego tak jest? Nie wiem. Może Ci dobrzy są silniejsi i dlatego są w stanie unieść ogrom trudu i cierpienia, ponoszą wielkie straty, ale wstają i walczą dalej? Może Ci źli nie byliby w stanie udźwignąć nadmiaru bólu, straty, padliby na kolana i nigdy, by się nie podnieśli z klęczek? Może o to chodzi? Trudno znaleźć odpowiedzi na te pytania. „Gwiazdka z nieba” też nie daje jednoznacznych odpowiedzi. Autorka, oczywiście porusza te dylematy, opowiadając nam historię Nataniela, Marii i Mateusza, oślepionej Trusi i złamanej Królewny Śnieżki. W całej tej historii pomiędzy wierszami jest ukryta sekretna prawda, którą możemy wyczytać, jeśli otworzymy na nią swoje serce. Oczywiście wiemy to, że „świat jest pełen zła, to prawda, większość ludzi jest dobra. Zło tylko głośniej wrzeszczy i brutalnie rozpycha się łokciami...”. Wiemy też, że „niektórzy ludzie, choćby mieli wszystko, nigdy nie będą szczęśliwi. Inni nie mają nic, a potrafią cieszyć się życiem.” „Gwiazdka z nieba” Kasi Michalak, porywa serce, wciąga je w wir zdarzeń i nie puszcza do ostatniej strony. Łamie duszę, jak lekarz łamie źle zrośnięte kości. Boleśnie dotyka brutalną prawda o życiu i jego niesprawiedliwości. A jednocześnie, jak wspomniałam, daje receptę, na to w jaki sposób można przetrwać. Wiara. Wiara w to, że po ziemi chodzą dobrzy ludzi, którzy pochylą się nad nami kiedy upadniemy twarzą w błoto, że podadzą nam szklankę wody, będą w potrzebie przy nas jak Anioł Stróż, niezawodni, milczący, niosący swoje serce i empatię na dłoni. Wiecie, ostatnio, mam taki czas, że odkrywam to na nowo, tę wiarę w ludzi i w Anioły. „Gwiazdka z nieba” uświadomiła mi, że Anioły mają też ludzką twarz, albo przybierają postać zwierzęcia. Czasem może się to wydawać niepojęte, ale dobro powraca, a jeśli nie wróciło jeszcze do tej pory, to powróci. Nawet kiedy los nas samych nie pieści i nie głaszcze po głowie. Nie wolno tracić nadziei. Warto też czasem docenić to, co mamy, na przekór całemu światu, bo może jest tak że to, co mamy – to jest bardzo wiele, a gdybyśmy to stracili nie byłoby już nic. A przede wszystkim, najważniejsze jest to, by kochać też samego siebie. Nie patrzeć na to jak widzą nas inni, bo Ci co kochają, nie widzą naszych ułomności i fizycznych braków. Widzą dobre serce i duszę pełną gwiazd. „Gwiazdka z nieba” Katarzyny Michalak jest więc opowieścią, o życiu, o ludziach dobrych i złych, o recepcie na los i na przetrwanie...Jest zatem idealną książką, dla tych co stracili nadzieję, dla tych którzy czują pustkę i myślą, że już nic dobrego ich w życiu nie spotka. Jeśli macie wokół siebie takie osoby, to podarujcie im „Gwiazdkę z nieba”, a jeśli sami sądzicie, że jest ona Wam potrzebna, by światło rozbłysło w Waszych sercach, to koniecznie sięgnijcie po tę opowieść. Serdecznie i ciepło dziękuję Wydawnictwu Znak za podarowanie mi „Gwiazdki z nieba”. Recenzja na: http://przeczytajka.blogspot.com/2017/11/gwiazdka-z-nieba-katarzyny-michalak.html

"Gwiazdka z nieba" to moja czternasta książka autorki, po jaką sięgnęłam, także zdążyłam już naprawdę dobrze rozeznać się w twórczości Katarzyny Michalak. Niestety mam wrażenie, że już nie trafię na historie w stylu Serii z kokardką - ciepłe i przyjemne opowieści, w których ludzie zmagają się z problemami typowymi dla większości naszych rodaków. Zbrzydły mi już gangsterskie porachunki i sceny erotyczne w każdej lekturze, czarny charakter niemal zawsze posiada niemiecko- bądź rosyjskobrzmiące nazwisko, wszędobylskie trzykropki, wyjaśnianie ciągle tego samego czytelnikowi, jakby cierpiał na zanik pamięci; nieustanne zapowiadanie tego, co się wydarzy, a do tego niemal zawsze - główny bohater, pragnący uciec od przeszłości, odkrywa przestronny dom, który wymaga remontu, i dąży do tego, aby w nim zamieszkać. To było naprawdę interesujące za pierwszym i drugim razem, ale niekoniecznie później... Taki trochę odgrzewany kotlet, który różni się tylko panierką od innych - rzucam się na niego, oczekując nowych doznań smakowych, a dostaję zwykłego schabowego. Niby smaczny, ale już tak dobrze znany, że miejscami po prostu mdły. Od jakiegoś czasu opowieści snute przez pisarkę, bardziej budzą we mnie zażenowanie, niżeli radość oraz satysfakcję z lektury. Łączy mnie z twórczością Michalak dziwna relacja - z jednej strony nieustannie utwierdzam się w przekonaniu, iż więcej nie zniosę, a po jakimś czasie znowu sięgam po kolejną książkę ze złudną nadzieją, że może tym razem będzie lepiej. Niestety nie jest, a czytelnicza część mojego serca krwawi. Parafrazując Agnieszką Chylińską: kiedyś powiem sobie dość i wiem, że to już niedługo... Cała opinia tutaj: http://www.nieperfekcyjnie.pl/2017/12/bez-zaskoczenia-gwiazdka-z-nieba.html

Jedna z najpiękniejszych opowieści, jakie ostatnio przeczytałam. Z niecierpliwością czekam na kolejną część :)

Świetna, lekka,kobieca, bardzo fajna w okresie zimowym, polecam!!!

Książka warta polecenia i przeczytania. Szczerze polecam 😊❤️

Bardzo fajna powieść, czyta się jednym tchem:-) Polecam:-)

świetna książka bardzo mnie wciągneła polecam każdemu

Czy nie jest tak, że gdy czegoś nie mamy to szukamy tego w książkach? W chwili gdy sięgałam po "Gwiazdkę z nieba" Katarzyny Michalak, której okładka aż błyszczy śnieżną bielą, za oknem słyszałam jedynie kapanie deszczowych kropli... Mało zimy tej zimy... Dlatego tym bardziej liczyłam na otulającą śniegiem i mrozem opowieść poczytnej a zarazem kontrowersyjnej pisarki, w której pojawi się mała dziewczynka patrząca z okładki. Nataniel Domoradzki jest bezdomną kaleką. Sześć lat temu w wigilijny wieczór stracił zdrowie próbując ratować ludzkie życie na niebezpiecznych górskich szlakach. Później bandyci wykończyli mu matkę a finalnie spakował swój dobytek do starego opla i ruszył przed siebie, bowiem nie miał już nawet gdzie mieszkać… Był koniec wiosny, gdy przybył do Sennej na Mazurach. Urzekła go mała chata nad jeziorem oraz cudowny widok roztaczający się z pagórka. Z całych sił Nat marzy, by tutaj zamieszkać, ale… Przecież nie ma pieniędzy… Na dodatek lokalna społeczność nie jest zbyt otwarta i z niechęcią przyjmuje nowych. Czy Nataniel spełni swoje pragnienie? Czy odnajdzie tutaj swoje miejsce na ziemi a demony przeszłości przestaną go nawiedzać w snach? Wrażliwy na nieszczęście ludzi i zwierząt młody mężczyzna spotyka na swojej drodze Martę i Mateusza - dwoje miłych i chętnych do pomocy, odrzuconych przez lokalną społeczność samotników. Oboje mają swoje tajemnice, oboje borykają się z problemami. Mają dobre serca, ale w przeszłości zostali zranieni. Szczególny zamęt w życie tej trójki wprowadza Siergiej Sodarow – człowiek niebezpieczny i zakochany w Marcie. Tylko czy gwałtowny i porywczy mężczyzna jest godny zaufania? „Niektórzy ludzie, choćby mieli wszystko, nigdy nie będą szczęśliwi. Inni nie mają nic, a potrafią cieszyć się życiem.” * Katarzyna Michalak chciała podarować czytelnikom ‘gwiazdkę z nieba’ pod postacią przedświątecznej i mocno zimowej – sądząc po okładce – opowieści. Jednak nie do końca książka spełniła te kryteria, chyba podczas pisania fabuła postanowiła spłatać psikusa i zaczęła żyć własnym życiem. Dopiero pod koniec historię przepełniają wirujące płatki skrzącego śniegu, Nataniel otrzymuje niezwykły wigilijny prezent a niespodziewani goście wprawiają go w kolejne stany osłupienia. Wcześniej autorka oddała niezwykły hołd stosunkowi ludzi do zwierząt – moje serce skradła Trusia a później również Śnieżka i Kacperek. Ze ściśniętym gardłem czytałam o koniach na rzeź… Nie mogę jednak nie wspomnieć o postaciach, których relacje w dość różnorodny sposób wzbogacają lekturę. Jest trochę miłości, kilka scen uniesień, jednak największą rolę odegrała tutaj przyjaźń. Bardzo ujęło mnie podejście przyjaciół do siebie – zawsze mogą na siebie liczyć, o każdej porze dnia i nocy czuwają nad szczęściem drugiej osoby i w razie potrzeby ruszają z pomocą. Bo przyjaciele kochają i akceptują człowieka takim, jakim jest nie bacząc na ułomności, niepełnosprawność czy zasobność portfela. Potrafią doradzić wprost z serca i ocenić obiektywniej niż my sami. „Bo w miłości nie ma miejsca na żadne ‘ale’. Albo jest bezwarunkowa, albo to nie miłość. ** Jak przystało na twórczość Katarzyny Michalak w powieści nie brakuje gangsterów, tajemnic, bohaterskich zachowań, lejącej się krwi, obrońców pokrzywdzonych oraz licznych rozterek. Sugestie co może zdarzyć się w kolejnych rozdziałach podsycały moje zainteresowanie (coraz częściej spotykam się z tym zabiegiem w powieściach). Zaskoczenia sypią się jak z rękawa a finalne sceny intrygują – choć domyślam się kim jest tajemnicza osoba to chętnie dowiem się, jak to się stało, że zapukała akurat do tej mazurskiej chaty i to w tak szczególnym dniu... Podsumowując - „Gwiazdka z nieba” to opowieść o bólu, tęsknocie, samotności i kruchości ludzkiego życia. O wspomnieniach, które nieustannie powracają, by mącić spokój z wielkim trudem już wypracowany. O rozwianych złudzeniach, omotaniu, ‘płoszeniu kormoranów’, zdradzie i bezgranicznym oddaniu czworonogów. Historia rozgrywająca się pod mazurskim niebem pokazuje rozpacz w oczach i ciężar, który nosimy w sercach. W powieści znajdziemy cały wachlarz uczuć i emocji – „gniew i współczucie, żal i litość, wściekłość, pogardę, strach i odrobinę zrozumienia.” *** * K. Michalak, "Gwiazdka z nieba", Wyd. Znak Literanova, Kraków 2017, s. 14 ** Tamże, s. 286 *** Tamże, s. 309

Recenzja pochodzi z bloga: turkusowa-sowa.blogspot.com Na pięknym pojezierzu mazurskim mieści się mała wieś Sienna, zapomniana przez ludzkość, z nielicznymi mieszkańcami. Pewnego dnia pojawia się tam dwudziestosiedmioletni Nataniel Domoradzki, który po stracie rodziny i mieszkania, szuka swojego miejsca na ziemi. W Siennej poznaje Martę - prawie pięćdziesięcioletnią panią, która przyjmuje go w swoje progi i proponuje nocleg. Nataniel i Marta szybko się zaprzyjaźniają, gdyż wiele ich łączy oraz oboje zostali poszkodowani niegdyś przez los. W międzyczasie bohater poznaje także innego przyjezdnego mieszkańca Siennej - Mateusza. Podczas jednego ze spacerów, młodzieniec odkrywa starą opuszczoną chatę nad jeziorem. Nie zastanawiając się długo, sprzedaje samochód i kupuje od sołtysa ruderę. Z pomocą przyjaciół doprowadza ją do porządku ciesząc się, że oto znalazł swoje miejsce, którego szukał. Niestety i tu los płata Natanielowi figle, sprowadzając na niego kilka nieszczęść. Czy młody chłopak zazna w końcu spokoju i ułoży sobie na nowo życie? Z twórczością Katarzyny Michalak spotykałam się już parokrotnie. Styl autorki jest mi zatem dobrze znany i muszę powiedzieć, iż nic w "Gwiazdce z nieba" mnie nie zdziwiło. Z jednej strony to oczywiście dobrze (nie chciałabym bowiem trafić na niepoprawne dzieło literackie, które ciężko by było czytać), a z drugiej strony trochę szkoda, gdyż fabuła momentami jest dość przewidywalna, a całość raczej nieskomplikowana. Autorka jak może wiecie, specjalizuje się w trylogiach i seriach. "Gwiazdka z nieba" to pierwszy tom nowej serii (drugi tom ukaże się wiosną). Przyznam, że zapowiada się dość ciekawie zwłaszcza, że na końcu autorka postawiła interesujące pytania, na które odpowiedzi najprawdopodobniej poznamy w kolejnym tomie bądź tomach. Mimo wszystko spodobała mi się cała historia wykreowana przez panią Michalak, gdyż nie była tak banalna, jak potrafi być część romansów i książek obyczajowych. W końcu było tu coś innego. Przyjaźń młodego, samotnego chłopaka, ze starszymi od siebie mieszkańcami Siennej, pozwala inaczej spojrzeć na aspekt tychże więzi. Nie są to bowiem młodzieńcze, banalne dialogi i rozmyślania bohaterów, ale przemyślane, rozsądne decyzje i porady, których Marta i Mateusz udzielają Natanielowi. Widzimy, jak przyjaciele pomagają Natanielowi spojrzeć inaczej na świat - nie przez pryzmat jego chorej nogi, na którą utyka, ale przez duszę, która jest piękna, choć mocno zraniona. Dzięki ciekawym opisom miejsca, wczułam się w położenie bohaterów powieści i razem z nimi zwiedzałam maleńką wioskę leżąca pośrodku lasu, tuż nad brzegiem jeziora. Przywodziło to na myśl utęsknione wakacje i pobyt na cichych i spokojnych Mazurach. Jeżeli chodzi o negatywne aspekty książki to uważam, że autorka w pewnym momencie trochę przekombinowała i chciała za dużo. Ostatnio zresztą często u polskich autorek zauważam ten zwyczaj - dodają (zwłaszcza na końcu powieści) niepotrzebne wątki, bez których lektura byłaby piękniejsza. Tutaj również się to stało i nie do końca rozumiem, czym ten zabieg jest spowodowany - czyżby autorkom brakowało pomysłu jak "dopchać" książkę, by miała te minimum 300 stron, czy próbują wykreować na siłę nienaturalne i mało prawdopodobne wątki, byle coś je wyróżniało? Jakakolwiek by nie była odpowiedź na to pytanie, to moja opinia jest jednoznaczna - takim zabiegom stanowczo mówię NIE! I tak jak całość książki mi się podobała, tak to co się stało na końcu, trochę mnie zniechęciło. Podsumowując, mimo kilku niepotrzebnych zabiegów, książka "Gwiazdka z nieba" jest ciekawą nową propozycją Katarzyny Michalak. Fabuła ma szansę jeszcze się obronić i rozwinąć w kolejnych częściach. Przez wzgląd na nietypową historię liczę, że ta seria będzie bardzo dobra i być może ma szansę stać się bestsellerem.