Gra o tron. Pieśń Lodu i Ognia. Tom 1 (okładka miękka)

Są takie książki, o których mówi się, że każdy powinien je przeczytać i często nie są to wcale powieści sprzed wieków. Kilkanaście lat temu świat po raz pierwszy usłyszał o "Grze o tron" George'a R. R. Martina i wkrótce o powieści tej zrobiło się naprawdę głośno. Uważa się, że to obowiązkowa lektura dla wszystkich miłośników fantastyki oraz politycznych intryg i walk o władzę. "Grę o tron" miałam w planach już od dawna, ale trochę się jej obawiałam. Okazuje się, że słusznie, lecz z zupełnie innych powodów.

W Zachodnich Krainach, po pokonaniu Aerysa Targaryena, Żelazny Tron objął buntownik Robert, który nie jest idealnym władcą, podobnie zresztą jak jego żona, rzekomo zdradzająca go z własnym bratem. Po obalonym władcy pozostało jednak potomstwo, bardzo niebezpieczne, które nie zamierza tak łatwo zrezygnować z władzy. Rozpoczyna się walka o tron, a kandydatów jest naprawdę wielu... Tymczasem Robert prosi o pomoc swojego dawnego przyjaciela, Eddarda Starka i ustanawia go Namiestnikiem. Wkrótce sytuacja staje się coraz poważniejsza. Kto zwycięży?

Przede wszystkim powieść czyta się bardzo ciężko i z wielkim trudem brnęłam przez te wszystkie rozdziały. Niestety, ale nudziłam się, wiele razy miałam ochotę zwyczajnie odłożyć ją na półkę. Może oczekiwałam zbyt wiele? Jednak na blogach wciąż przybywa pozytywnych recenzji, więc sądziłam, że o czymś to świadczy. Zupełnie nie zainteresowała mnie ta historia, jedynie momentami coś się zaczynało dziać. Co ciekawe, według mnie to wcale nie jest wina opisów, tylko raczej braku konkretnej akcji... Te ponad osiemset stron zapełniło dużo jakichś nieistotnych wydarzeń. Zrobiłam zresztą pewien eksperyment i po lekturze "Gry o tron" przeczytałam jej streszczenie, które miało kilka stron. I wiecie co? Było ono tysiąc razy ciekawsze, bo nie zawierało niczego zbędnego. To, co istotne w tej powieści, ginie wśród całej masy niepotrzebnych rzeczy. Wielka szkoda.

Okazuje się jednak, iż problem jest jeszcze poważniejszy, gdyż główna intryga i wątki nie są szczególnie rewelacyjne, rozbudowane, a przecież powinny. Nie zachwycił mnie pomysł autora, mógł wszystko bardziej skomplikować, a tak wyszła z tego nieszczególnie porywająca opowieść. Jeśli chodzi o bohaterów, również się zawiodłam. Martin poświęcił im zbyt mało uwagi i sprawił, że czytelnik nie jest w stanie się do nich przywiązać. Często nie miałam pojęcia, co w danej chwili czują, przypominali trochę roboty. Wynikać to może z tego, że każdy rozdział jest o kimś innym, a tych postaci znajdziecie w "Grze o tron" sporo. Nie interesowały mnie np. historie związane z dziećmi Catelyn i Neda, wręcz nudziły mnie.

"Gra o tron" miała być opowieścią o miłości, nienawiści, zdradzie, wojnie, okrucieństwie, zabójstwach i walce o władze. Niestety, to wszystko jest za mało wiarygodne. Liczyłam na to, że emocje będą wręcz się wylewały z tej książki, że nie będę mogła o niej zapomnieć, ale zabrakło mi tego. Szczerze mówiąc, wcześniej obawiałam się, iż będzie ona z byt brutalna, ale niesłusznie. Owszem, jest tam przemoc, ale tyle co w każdej tego typu powieści, zaś sceny erotyczne są głównie tylko wspomniane, a nie opisane. Co do elementów fantastycznych - na razie odgrywają małą rolę i również za mało zostały rozwinięte.

Właściwie odnoszę wrażenie, że "Gra o tron" jest po prostu prologiem, wstępem do dłuższej historii. Liczę na to, że kolejne części są o wiele lepsze i autor skupił się w nich na tym, co ważne. Myślę więc, że za jakiś czas sięgnę po kontynuację i tym razem się nie zawiodę. Czy polecam tę powieść? Napisałabym, że niezbyt, ale biorąc pod uwagę fakt, iż to pierwsza część, a poza tym jednak wielu osobom się podoba, myślę, że możecie spróbować. Po prostu nie oczekujcie skomplikowanych intryg, wielkich uczuć i emocji, porywającej akcji. Może "Gra o tron" ma inne zalety, których akurat ja nie potrafię dostrzec lub do mnie nie przemawiają?

Pierwszy tom Pieśni Lodu i Ognia skutecznie przekonał mnie, że to, co uważamy za pewnik niekoniecznie jest takie znów oczywiste. Przede wszystkim zawsze byłam sceptycznie nastawiona do epic fantasy. Zdecydowanie nie moje klimaty. Po drugie uwielbiam długie serie, gdyż wtedy mogę więcej czasu spędzić z ulubionymi bohaterami, a przywiązuję się straszliwie. Po trzecie lubię fantastykę, w której tej fantastyki jest aż nadto. Kiedy więc sięgałam po „Grę o tron”, namówiona przez przyjaciela, byłam pełna obaw. Po co to w ogóle robię? Polityka, bohaterowie padają jak muchy, i to ci, którzy na to nie zasługują, a magii tu jak na lekarstwo. Wszystko źle, a wciąga jak diabli i to od pierwszych stron. Co więc ze mną nie tak? „Gra o tron” to opowieść o ludzkiej naturze. Prawdziwej naturze, pozbawionej cukierkowatej otoczki. Oglądamy brutalną walkę o władzę oczami osób mniej lub bardziej w nią zaangażowanych. Oglądamy prawdę, otuloną subtelną mgiełką magii. Magii, miłości i nadziei. Urzekające.

Ta ksiązka jest po prostu Genialne. Najpierw zaczłem oglądać serial ,,Gra o Tron,, polecił mi go mój kolega myślałem ze to będzie jakiś zwykły i nie ciekawy serial ale po obejrzeniu kilku odcinków pokochałem go. Nie mogłem się oderwać od oglądania i w 2 tygodnie chyba skończyłem oglądac 6 seri więc pomyślałem ze zaczne czytac książki z tej seri bo podobno w filmie kilka postaci umarło a w książce nie i tez się to jak wiadomo troche rózni,Gdy już do mnie przyszła 1 ksiązka z tej serii troche się przeraziłem bo 820 stron a ja za często nie czytam hah ale jak zaczełem czytac to działo się się po prostu oderwać nie mogłem, chociaż znałem historie z serialu to w książce każdy nowy wątek zaczoł mnie wciągać tak że nie mogłem przestać, Tą ksiązkę czyta się z taką łatwością ze nawet te 820 stron nie przeszkadza, Polecam Bardzo wszystkim ja przeczytać nawet tym osobą które nie czytają książek a obejrzeli serial i by chcieli przeczytąć książkę.

Gra o tron to oczywiście dla większości obecnie tylko i wyłącznie serial, mało kto sięga pewnie po książkę. Ja postanowiłem przeczytać ponieważ czekam od jakiegoś czasu na nowy sezon serialu, a byłem ciekawy co jest w książce czego nie widziałem w serialu (bo zawsze coś jest takiego). Książka Martina jest rewelacyjna, krótko mówiąc. Opisy postaci dużo lepiej i dokładniej oddają charakter bohaterów których znamy z ekranu, chociaż ciężko mi sobie teraz wyobrażać inaczej niż w serialu. Sama natomiast fabuła uzupełniona nam niektóre wątki w serialu. Jednak kolejny raz muszę przyznać, że dużo lepiej jest najpierw zapoznać się z książkowym pierwowzorem później z ekranizacją. No cóż nadrobię straty czekając na kolejny sezon.

Właśnie skończyłem czytać „Grę o Tron”. Bardzo wciągająca powieść fantasy. Do lektury zachęcił mnie cały ten szum wokół serialu. Ale postanowiłem najpierw przeczytać książkę. To co najbardziej spodobało mi się w „Grze o Tron” to to, że nie ma tu wciśniętych na siłę jakiś magicznych ras, potworów, goblinów, elfów itd. Jest oczywiście trochę niesamowitych stworzeń, ludów i magii, ale nic na siłę.Bardziej autor stawia na opis intryg i walk politycznych o tytułowy Tron. Nie chcę zdradzać za dużo, ale jeśli przyzwyczailiście się do jednego bohatera, który idzie przez akcję aż do końca książki to będziecie zdziwieni tym, co zaproponował w „Grze o Tron” Martin George.

Prawdziwa gratka dla fanów fantastyki. Książka zachwyca swoim pięknym i dopracowanym światem. Pozwala wielbić i nienawidzić nietuzinkowych bohaterów. A co najważniejsze, fabuła powieści, wprawi w osłupienie - bo w dzisiejszych czasach coraz trudniej o oryginalną fantastykę. Ambitna literatura spod pióra Martina nie zawiedzie tych, którzy już znają jego twórczość i zahipnotyzuje tych, którzy dopiero po nią sięgną. Jeśli tego jeszcze nie zrobiliście, nie zastanawiajcie się zbyt długo - tej książki z pewnością nie zapomnicie. Co więcej, kiedyś zatęsknicie za tym światem i zechcecie do niego wrócić.
Katarzyna Jurczenia, empik Białystok

Grę o tron zaczęłam czytać w oczekiwaniu na czwarty sezon serialu i szczerze? Jestem zacwycona i dumna z siebie,że podjęłam się przeczytania formy książkowej, bo książka uzupełnia bardzo wiele wątków, które w serialu nie zostały doprowadzone do końca. Ogólnie cała seria jest rewelacyjna i jestem zdania, że autor kierunkuje całą fabułę, starając się maksymalnie zaskoczyć czytelnika. I to nie na końću każdego tomu, a kilka razy w ciągu jednej części! I nie wykorzystuje w tym celu żadnych wapirów, czarodziejek i wilkołaków. Jego fatasy opiera się o morderczej walce o tytułowy tron pomiędzy starodawnymi rodami i prehistorycznymi rasami.

Książka zaskakuje w porównaniu z innymi "produktami" fantastyki współczesnej. Nie czyta się tego "łatwo i przyjemnie", jak większość pozycji. Książka zabiera dużo czasu, przypominając starą literaturę fantasy, pełną opisów i mitologii. Gdy przeciętna książka zabiera góra dwa dni, tej trzeba poświęcić znacznie więcej czasu. I nie jest to czas stracony...

Po prostu cudowna książka. Napisana tak przyjemnym językiem, że długość nie odstrasza. Wszystkie wydarzenia rewelacyjnie przemyślane, żeby historia była nieprzewidywalna, ciekawa, ale jednocześnie logiczna. Do tego można powiedzieć, że jest to niesamowity wstęp dający ogromne pole do popisu w kolejnych tomach. Po prostu arcydzieło <3

Genialna książka, od której można się uzależnić. Po jej przeczytaniu dopiero zrozumiałam, czym jest fantasy i jaka powinna być dobra powieść fantastyczna! George Martin stworzył okrutny świat, w którym nic nie jest pewne i nikt nie może czuć się bezpiecznie! Intrygi, kłamstwa i zbrodnie są na porządku dziennym! Po prostu super książka!