Gniew. Teodor Szacki. Tom 3 (okładka miękka)

Nie jest żadną tajemnicą, że w moim mniemaniu Miłoszewski jest najlepszym polskim pisarzem. Świadczy o tym nie tylko ogromna, wręcz rekordowa liczba sprzedanych egzemplarzy. Nawet nie wielość przekładów na języki obce (9!), czy zagraniczne nagrody. Ale liczba oddanych, wiernych czytelników, którzy odliczają dni do premiery najnowszej książki. Sama, gdy tylko pojawiła się wiadomość, że książka już jest, pobiegłam do księgarni. Jednocześnie z ciekawością i niechęcią zabrałam się do czytania. Dlaczego z niechęcią? Bo Gniew jest ostatnią częścią kryminalnej trylogii o "przygodach" prokuratora Teodora Szackiego. Trochę zrzędliwego, marudnego, ale niezwykle inteligentnego i przenikliwego mężczyzny, który podejmuje się spraw trudnych, skomplikowanych i tak bardzo polskich. Ciężko pożegnać się z takim bohaterem. Zwłaszcza, że we współczesnej literaturze takich wyrazistych i głębokich postaci jest niewiele.

Teodor Szacki po zawiejach życiowych (Uwikłanie, Ziarno prawdy) osiedla się w końcu w Olsztynie. Stopniowo porządkuje swoje życie osobiste: mieszka z trochę szaloną, w dobrym tego słowa znaczeniu, kobietą o imieniu Żenia oraz wbrew płaczom i błaganiom nastolatki, ze swoją 16-letnią córką Helą. Pracuje oczywiście w prokuraturze zajmując się drobnymi przestępstwami, popełnianymi na prowincjach. I z całej siły, ku oburzeniu lokalnych patriotów, nienawidzi miasta 11 jezior. Gdzie jest szaro, ponuro, nawet śnieg przypomina lejące się z nieba błoto, a układ ulic w mieści projektował jakiś pijak nie mający pojęcia o ruchu drogowym i jego usprawnieniu. Jednym słowem spokój, rutyna i potrzebna, od czasu do czasu, irytacja.

Aż pewnego dnia prokurator Szacki zostaje telefonicznie wezwany do odfajkowania Niemca, jak nazywają tutejsi przedwojenne szczątki. Po przeprowadzeniu rutynowych czynności odsyła szkielet do uczelni medycznej, tam w końcu przyda się najbardziej. Ale jeden telefon sprawia, że Szacki staje przed najtrudniejszą sprawą w całym swoim życiu i po raz pierwszy znajduje się po drugiej stronie sprawiedliwości. Okazuje się, że znalezione kości nie są wcale przedwojenne. Ani nawet kilkuletnie. Są to szczątki zaginionego przed tygodniem mężczyzny! Jakim cudem w ciągu kilku dni z dobrze zbudowanego, silnego mężczyzny została sterta kości? W tym celu Szacki bierze udział w eksperymencie przeprowadzanym przez doktora Frankensteina (to nie żart!) i jego asystentkę. Naukowcy odkrywają, że mężczyzna został... rozpuszczony żywcem w kwasie podobnym do tego, który służy do udrażniania rur. Ktoś zadał sobie wiele trudu, żeby bestialsko zamordować ofiarę. Tylko dlaczego? Ta przerażająca zbrodnia jest dopiero wstępem, do mających rozegrać się w Olsztynie zagadek kryminalnych. Powoli zostają okaleczone osoby w jakiś sposób zamieszane w przemoc domową. Mężczyzna, który dręczył żonę psychicznie, sąsiad, który nie pomógł, chociaż słyszał krzyki i prokurator zmęczony życiem, który zlekceważył sygnał wysyłany przez prześladowaną kobietę. Tym prokuratorem jest Teodor Szacki. Nie dość, że walczy o rozwiązanie przerażającej zbrodni to jeszcze musi zachować zimną krew i ochronić najbliższą mu osobę przed szaleńcem, owładniętym ideą samosądów i manią sprawiedliwości. Po praz pierwszy w życiu Szacki posunie się do ostateczności i zrozumie co czują przesłuchiwani przez niego oskarżeni.

Genialna powieść Zygmunt Miłoszewskiego, laureata wielu nagród, w tym Nagrody Wielkiego Kalibru za najlepszą polską powieść kryminalną i sensacyjną. Wciągająca intryga, niesamowita akcja i rewelacyjne, inteligentne niekiedy ironiczne, poczucie humoru. Książki Miłoszewskiego mają w sobie pewien urok. Nie da się ich czytać jednym tempem. Potrafią przestraszyć, rozśmieszyć, wzruszyć. Autor ze zwyczajnej, codziennej sceny potrafi zrobić prawdziwy stand-up, którego nie powstydziliby się zawodowi komicy. Co rzuca się w oczy, to niezwykła precyzja w dobieraniu szczegółów i ogromna erudycja autora. Miłoszewski zachwyca każdym rozdziałem. Jego, znana już z poprzednich części, technika rozpoczynania akcji od przytoczenia wycinków z gazet, dotyczących świata, kraju, regionu, przeplatana sarkastycznymi komentarzami, zakończona uwagą o aktualnej pogodzie, jest niezwykle ciekawym, dopełniającym akcję, zabiegiem literackim. Głęboko zakorzeniona intryga i wyraziste postaci, dopełniają obraz kryminalnej szarady. Z każdą częścią widzimy zmianę Teodora Szackiego. Z ambitnego, młodego prokuratora (Uwikłanie), po przechodzącego kryzys, zaliczającego przygody miłosne, rozwodnika (Ziarno prawdy), aż po statecznego mężczyznę próbującego ułożyć życie na nowo (Gniew).

Pożegnanie z Szackim jest zapewne trudne dla każdego czytelnika, śledzącego od początku jego prokuratorskie sprawy. Fakt, że ostatnia część ma zakończenie otwarte pozostawia nadzieję, że być może kiedyś autor zmieni zdanie i powróci do ulubionego przez Polaków prokuratora. Miejmy taką nadzieję!

Nie wiem jak się pisze recenzje bo nigdy wcześniej tego nie robiłem.
Ta książka jest absolutnie genialna. Część kryminałów jest tak banalna ze czytelnik sam wymyśla dalszy ciąg albo wręcz zakończenie. Druga część jest tak zagmatwana żeby czytelnik nie wymyślił rozwiązania, ze odechciewa się czytać.
I jest jeszcze trzecia, nieliczna grupa kryminałów, które balansuja na krawędzi tych dwóch wcześniej opisanych typów. To są książki kryminały wyjątkowe .Gniew Miloszewskiego to jeden z najlepszych przedstawicieli tej właśnie trzeciej grupy. Trzyma w napięciu, nie zamyka wątków i możliwości ale jednocześnie nie rozwleka ich w nieskończoność. Wszystko jest ułożone idealnie. No i zakończenie. Wielowatkowe i wcale niczego nie zamykające. Must read.

No tak to recenzja i nie wypada zdradzać zakończenia ... ale !!!!!

Pytam grzecznie autora : Co z Szackim ?!
Dlaczego nikt nie idzie pod dom autora głodować i protestować , aż autor nie podpisze porozumienia z czytelnikami na 10 kolejnych tomów ?!!!!!!!!!


Książka wciąga jak poprzednie , bohater jak zwykle w formie ( kto czytał poprzednie części to wie o czym piszę :D ) . Temat trudny o przemocy rodzinnej . Polecam gorąco

Książka porywa i ciężko się od niej oderwać. Pan Miłoszewski wciąga czytelnika w ciekawą intrygę i nie pozwala przerwać lektury. I wszystko byłoby idealnie, gdyby nie zakończenie, które jest dla mnie zaskakujące i trochę wydumane. Przeczytałem książkę i trochę jestem rozczarowany, ale Szackiego będzie mi bardzo brakować.

Trudno opowiedzieć o tej książce, aby nie zdradzić za wiele szczegółów - za wiele jednak byście stracili, bo czyta się ją na wdechu, z wypiekami na policzkach. "Gniew" powalił mnie na kolana, to doskonałe połączenie thrillera i kryminału przemawiające do wyobraźni czytelnika. Zygmunt Miłoszewski tak namieszał mi w głowie, że w połowie książki zwątpiłam, czy morderca w ogóle zostanie ujęty, a finał przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Co zrobił z Szackim???!!!!
Doskonały pomysł na fabułę został rozpracowany w najdrobniejszych szczegółach i złożony w idealną powieść, która szokuje, zaskakuje i nie pozwala domyślić się jej końca. Autor tak skutecznie zwodzi czytelnika, podsuwa odmienne tropy i łączy pozornie niezwiązane wątki w jedną całość. A jeszcze w genialny sposób uświadamia nam i otwiera oczy na problem przemocy domowej, jej efektów i skutków. Sama postać prokuratora Szackiego wzbudziła mój podziw, to skomplikowana osobowość. Bardzo świadomy i prawy człowiek, który jednak okazuje się słaby w kontaktach ze swoimi kobietami. W efekcie, jego miłość i oddanie staje w konfrontacji z prawem - jaki będzie tego finał? Niesamowity!
Jestem pod wielkim wrażeniem wyobraźni Miłoszewskiego - stworzył książkę, której nie da się odłożyć i zapomnieć. Dosłownie powalił mnie na kolana! To była najlepsza polska powieść, jaką w tym roku czytałam - bezsprzecznie!!! Nie wierzycie? Przeczytajcie sami!

Zazwyczaj trzecia część jest najsłabsza, ale nie u Miłoszewskiego. To była poezja, nie spodziewałam się, że aż tak dobra. Szkoda, że już skończyłam czytać.

GNIEW - CZĘŚĆ TRZECIA - „NIE PYTAJ KTO ZABIŁ PYTAJ KTO ZOSTANIE ZABITY” Ja dodałabym: przez kogo? Otóż przez Szackiego. Tak, pan prokurator tym razem sam staje się zabójcą, i robi to w odwecie za skrzywdzenie córki. STĄD TYTUŁ „GNIEW” … Bardzo mocna „w emocjach” powieść, i bardzo ważny w niej temat, dotyczący przemocy w rodzinie.Tłem opowiedzianej historii są dodatkowo klimaty polsko-niemieckiej przeszłości na Warmii, a istotnym osobiste życie Prokuratora oraz relacje z nową kobietą i jego nastoletnią córką. Tym razem Teodor Szacki, pracuje w Olsztyńskiej Prokuraturze. Od jakiegoś czasu żyje w stałym związku z Żenią. Od niedawna, mieszka z nimi 16 letnia córka Hela. Jej matka tymczasowo wyjechała za granicę, więc siłą rzeczy jako ojciec musiał się nią zaopiekować. Fabuła książki i tym razem jest wielowątkowa, lecz głównie dotyczy problemu przemocy psycho - fizycznej. Pan Prokurator tym razem dostaje, tylko z pozoru, nieskomplikowane śledztwo. Odnajdują w centrum miasta, gdzieś w ciemnej piwnicy, szkielet ludzki, uznając go za ofiarę z czasów wojny. Jednak bardzo szybko, po badaniach w prosektorium-laboratorium, okazuje się, że szkielet dotyczy kilku, prawdopodobnie tak samo zamordowanych osób. Ktoś złożył ten ludzki szkielet „na nowo” i podrzucił tak, aby został odnaleziony. W międzyczasie okazuje się, że zniknął człowiek, Piotr Najman, przedsiębiorca z branży turystycznej. Nikt nie wie co się z nim stało. Dzieje się wiele innych niezwiązanych ze sobą spraw. A jednak, to tylko pozory, coś je łączy. Przemoc. Ta domowa. Ta seksualna. Ta rodzinna. Szacki, kolejno, kolejno dochodzi aż do sedna i źródła. Jednak ostatecznie okazuje się, że to on jest osobą, w którą wymierzona jest ta zagmatwana, chora w przemoc i przeszłość sprawa. A więc zemsta - na wymiarze sprawiedliwości. Zemsta za zaniechanie, za zlekceważenie, za upokorzenie w przeszłości poszkodowanych. Bynajmniej nie przez Szackiego ale to on ma ponieść karę, za innych urzędników państwowych. Za kiepskie, żałosne wręcz podejście organów ścigania, do problemu dotyczącego przemocy w rodzinie. To on ma zapłacić, dla przykładu za innych. Za konkretnego kata. Zamordowano już wiele osób, a prawda o nich się odsłania. Córka Szackiego zostaje porwana, a on odchodzi od zmysłów żeby ją uratować. Domyśla się w końcu kto jest sprawcą ale pewności nie ma. Sprawcą okazuje się być młoda, skrzywdzona w dzieciństwie, przez los i psychopatycznego ojca osoba. Na jaw wychodzą, straszliwe okrucieństwa. Szacki odkrywa w jaki sposób te zbrodnie zostały dokonane. Mało tego, ostatnia ma dotyczyć jego własnej córki. Szacki odnajduje sprawcę i jego kryjówkę, zabija. Na koniec okazuje się, że w całą sprawę od początku był wtajemniczony jego podwładny, który ostatecznie miał go przekonać, do działań poza prawem. Do wymierzania sprawiedliwość, bez rozpraw na Sali sądowej. Na zasadzie „oko za oko ząb za ząb”. Ostatnia scena w książce, kończy się enigmatycznie. Właściwie nie wyjaśnia, co Szacki, w związku z tym że sam zabił, postanawia. Prawdopodobnie autor powieści zostawia interpretację czytelnikowi, pozwalając mu tym samym, samodzielnie zdecydować o zakończeniu. Jednak moim zdaniem, to przesłanie do ludzi, aby zapobiegali przemocy, aby w porę reagowali na zło, które ich spotyka, ponieważ to jedyna droga do tego, aby w umysłach ludzkich nie powstawały tak okrutne żądze zemsty i odwetu. Gniew to również, cecha charakteryzująca głównego bohatera, który pod wpływem silnego wzburzenia emocji, w odruchu rozpaczy, też zabija sądząc, że właśnie widzi „na ekranie”, ostatnie chwile życia swojej córki. Mylił się, ale tego co się stało, nic już zmienić nie może. Może to zrobić tylko dobra wola tych, którym nie jest obojętny los ludzi naznaczonych gniewem, którego źródłem jest bezkarne zło, którego człowiek, czasem z wygody, a czasem lęku, nie chce ukarać. Dlatego Miłoszewski, kończy powieść bez spektakularnych słów ale z konkretnym przesłaniem: Chcecie zapobiegać przemocy? Nie czyńcie zła.

Na zakończenie muszę dopisać, że te książki nie są pozbawione poczucia humoru i dystansu, co prawda „czarny humor” występuje zdecydowanie częściej, jednak muszę przyznać że wielokrotnie czytając się uśmiechałam.

Tak więc, polecam, czytajcie, mimo trudnych tematów, naprawdę warto. Miłoszewski to niewątpliwie mistrz kryminałów ale przede wszystkim słowa. Słowa wartościowego. Z przesłaniem. Z niebanalną treścią. BARDZO POLECAM :)

„Gniew”, który przez dłuższy czas funkcjonował w zapowiedziach jako „Na czerwonej ziemi”, przenosi nas do Olsztyna. Stolica województwa warmińsko-mazurskiego ma w sobie zdecydowanie mniej uroku od Sandomierza, co więcej pozbawiona jest też przebojowości Warszawy. Szacki też jakby wyzuty jest ze swojego prokuratorskiego uroku.

Sam kryminał to jednak kawał świetnie opisanej i obfitującej w nieoczekiwane zwroty historii.

* * *

Ani „Na czerwonej ziemi”, ani tak naprawdę „Gniew” nie oddają w pełni charakteru tego, co czytelnik znajdzie w książce. Podczas czytania przyszedł mi do głowy pomysł na tytuł: „Polowanie na Szackiego” i ilekroć pomyślę sobie o książce Zygmunta Miłoszewskiego, mam przed oczami to sformułowanie.
Nie da się ukryć, że „Gniew” jest powieścią wyczekiwaną. Jednocześnie niosącą ze sobą pewne nadzieje, że może intryga zawarta na stronach tej książki nie będzie jednocześnie ostatnim dochodzeniem Teodora Szackiego. Nic z tych rzeczy. Pomimo imponującej fabuły czas wrócić na ziemię i pogodzić się z myślą, że tak jak niegdyś Artur Conan Doyle, tak dzisiaj Zygmunt Miłoszewski ogłosił koniec przygód swojego bohatera.

Niecodzienne odkrycie

Akcja „Gniewu” toczy się w 2013 roku. 25 listopada prokurator zostaje wezwany w okolice szpitala miejskiego, gdzie ulokowany jest zrujnowany bunkier. W czasie robót drogowych odnaleziono tam ludzki szkielet. Teodor Szacki po krótkiej analizie miejsca tajemniczego znaleziska, równie szybko zamyka sprawę, uznając że ofiarą jest pewnie kolejny Niemiec z czasów wojny. Jakież jest jego zdziwienie, gdy okazuje się, że zwłoki należą do mężczyzny, który jeszcze tydzień temu miał się całkiem dobrze. Kto mógł dopuścić się tak straszliwej zbrodni? Kto był zdolny zamienić człowieka w stertę kości i kosteczek, z zegarmistrzowską precyzją dbając, by każda z nich znalazła się w miejscu odkrycia.

Ponure miasto

Sandomierzem mogliśmy się zachwycać, choć pewnie dla Teodora Szackiego był on namiastką końca świata. Warszawę mogliśmy znieść - w końcu to stolica, ale opis Olsztyna, którego na co dzień doświadcza „prokurator” wiąże się tylko i wyłącznie z chęcią „puszczenia pawia w przestrzeń publiczną”. Miejscem akcji jest ponure miasto, którego zabudowa pozostawia wiele do życzenia. Szacki zdecydowanie nie może pogodzić się z tym, jak współcześni budowniczy zmasakrowali ostoję cywilizacji północno-wschodniej Polski.

Odmieniony Teo

W życiu Szackiego zmieniło się nie tylko miejsce pracy, ale przede wszystkich nastąpiła pewna stabilizacja w życiu prywatnym. W książce „Gniew” Teo okazuje się być kandydatem na przyszłego męża, ale i realizuje się jako ojciec. W ostatnim tomie trylogii znalazło się sporo miejsca dla córki prokuratora - Heleny, która okazuje się być istną kopią swojego ojca.
Zmian jest sporo, jednak nie da się ukryć, że to właśnie warstwa obyczajowa „Gniewu” wypada prawdopodobnie najsłabiej w porównaniu z poprzednimi częściami cyklu. Ciężko określić, czy Szacki w tej części jest człowiekiem mniej odważnym, bardziej smutnym, a może wypełnionym czymś na kształt smutku przemijania. Co więcej dialogi między bohaterami bywają płytkie i tak naprawdę niewiele wnoszące do całości.

Rozczarowanie?

Analizując „Gniew” okazuje się, że można znaleźć w tej książce sporo powodów, aby „powybrzydzać”, wynika to z pewnością z tego, że Zygmunt Miłoszewski w poprzednich częściach bardzo wysoko postawił poprzeczkę. Jest jednak coś w narracji, stylu, przekazie tego autora, co wciąga, satysfakcjonuje i daje poczucie czytelniczej uczty.
To, co wyróżnia książkę „Gniew” od poprzedniczek to nastrój - pełen smutku, goryczy, złości. Atmosfera tej powieści budzi grozę, a gdybyśmy chcieli przełożyć to na kolory, byłby to obraz w odcieniach szarości i czerni. „Gniew” jest dużo bardziej dramatyczny. To, co dzieje się na końcu książki może wyprowadzić z równowagi najbardziej spokojnego czytelnika, a samo zakończenie posiada moc zdezorientowania nawet największego fana powieści Zygmunta Miłoszewskiego. Czy czuję się rozczarowana z powodu zakończenia?

Raczej nie.
Ale zaskoczona - owszem. Życzę Wam i sobie wielu tak wciągających książek.
Do widzenia Panie Szacki.

www.NiebieskaObwoluta.blogspot.com

Wymiana książkowa-> niespodzianka-> gniew
Mówiąc szczerze, kiedy otworzyłam paczkę poczułam lekkie rozczarowanie. Nie wiem, czego się spodziewałam, ale z pewnością nie był to "Gniew" Zygmunta Miłoszewskiego. Postąpiłam okropnie. Oceniłam książkę po okładce, a przecież zawsze broniłam się od takich zachowań.
Bardzo sceptycznie do niej podchodziłam, jeszcze przed przeczytaniem chciałam wmusić w siebie niechęć do kryminału. Na szczęście prokurator Szacki okazał się wspaniały! Już po kilku rozdziałach, gdy miałam choć niewielki obraz na sprawę, nie mogłam oderwać się od nowej lektury.
Przede wszystkim spodobało mi jak książka została napisana. Już dawno temu zauważyłam, że wolę książki, które piszą mężczyźni. W ich utworach nie ma użalania się nad sobą, ani emocjonalnego podchodzenia do sprawy. Nie chodzi mi o brak emocji, bo jest ich tam pełno. Ale oto jak mężczyźni łatwo przechodzą z punktu A) do punktu B). Nie ma tak żadnych chwil rozterek, ani zażaleń na swój los, które jest prowadzone przez następne 2 rozdziały.
"Gniew" jak przystało na kryminał jest pełen kości, krwi, porwań, złamań i zagadek. Historię przede wszystkim widzimy jako prokurator Teodor Szacki, organ sprawiedliwości. Człowiek, który latami pracował na swoją opinię oraz pijący mocną czarną bez cukru czy mleka, jak prawdziwi mężczyźni. Chodzący w garniturze koloru ciemnej szarości, krawacie o odcień bardziej jasnym i oczami w podobnej tonacji. Doprowadzających ludzi do wyzwania go jednym z powszechnych przekleństw. Mieszkający w Olsztynie, uwielbianym miejscu ludzi mieszkających na Warmii i Mazurach.
Mówiąc szczerze, gdybym tylko wiedziała, że jest to tak ciekawa książka zabrałabym się za nią od razu. Nie wiem jak mam do niej przekonać, to po prostu świetna książka.

Gniew” to trzecia, niestety ostatnia już pozycja Zygmunta Miłoszewskiego, której głównym bohaterem jest błyskotliwy prokurator Teodor Szacki. Podobnie jak w poprzednich częściach tak i w tej, czytelnik znajdzie doskonale skonstruowane postacie, oraz odpowiednio dawkowane napięcie. Jeśli lubicie dobre kryminały, sięgnijcie po „Gniew”.

Tym razem pisarz zabiera nas do malowniczego Olsztyna. W pewien mroźny listopadowy poranek, na placu budowy zostają znalezione ludzkie kości. Na miejsce znaleziska zostaje wysłany prokurator Szacki. Ma zebrać informacje, rozejrzeć się i wypełnić druki, pozwalając tym samym na przekazanie szczątek na rzecz uniwersytetu medycznego w celach naukowych. Dlaczego naukowych? Otóż Olsztyn to miasto kości, kości które często są pozostałością „Niemców” po II wojnie światowej.

Nie patyczkując się wiele i uważając na to, by nie wywinąć orła na zamarzniętej ziemi, Szacki szybko wypełnia dokumenty i odjeżdża w kierunku swojego nowego domu, w którym czeka na niego nastoletnia córka Helena, oraz nowa dziewczyna- Żenia. Jak możesz się domyśleć drogi czytelniku, panie nie pałają do siebie sympatią…

A co mamy dalej? Dalej autor poddaje głównego bohatera piekielnie ciężkiej próbie. Próbie, w której ten musi zmierzyć się z czasem, samym sobą, oraz swoimi przekonaniami. Bo czy istnieją zbrodnie usprawiedliwione? Czy powinno się karać się ludzi którzy „wzięli sprawy w swoje ręce” nie doczekawszy się działań opieszałych sądów, prokuratorów, policji i urzędników państwowych?

Przeczytajcie. Choćby po to, by zrozumieć jak daleko człowiek jest się w stanie posunąć, gdy jego bliskim grozi niebezpieczeństwo, oraz by przypomnieć sobie, iż świat nie jest czarno- biały.