Teodor Szacki. Tom 3. Gniew (okładka miękka)

Kolejna świetna rzecz. Cały cykl o Szackim mi się podoba, ale przyznaję, że ta część jest chyba najlepsza. Kompletnie nie mogłam się oderwać. Bardzo lubię u Miłoszewskiego tę bezkompromisowość. On nikomu nie odpuszcza. Przy okazji niejako budzi naszą wściekłość na małomiasteczkową rzeczywistość, na aparat tak zwanej sprawiedliwości, na przepisy. Trochę mi za mało spektakularnego zakończenia, ale nie będę się czepiać, bo autor zafundował mi przyzwoity kawałek zaczytania. Polecam serdecznie wszystkim, którzy cenią dobre kryminały i szukają książek, które oprócz fabuły dotykają irytujących skrawków prawdziwego świata

Miłoszewski przechodzi sam siebie, dobra i spójna fabuła, szkoda, że to pożegnanie z prokuratorem Szackim. Prokuratorze wróć!!!

Ładne wydana książka. Bardzo wciągająca, ciężko się od niej oderwać. Jedna z lepszych książek , które czytałam.

Wymiana książkowa-> niespodzianka-> gniew
Mówiąc szczerze, kiedy otworzyłam paczkę poczułam lekkie rozczarowanie. Nie wiem, czego się spodziewałam, ale z pewnością nie był to "Gniew" Zygmunta Miłoszewskiego. Postąpiłam okropnie. Oceniłam książkę po okładce, a przecież zawsze broniłam się od takich zachowań.
Bardzo sceptycznie do niej podchodziłam, jeszcze przed przeczytaniem chciałam wmusić w siebie niechęć do kryminału. Na szczęście prokurator Szacki okazał się wspaniały! Już po kilku rozdziałach, gdy miałam choć niewielki obraz na sprawę, nie mogłam oderwać się od nowej lektury.
Przede wszystkim spodobało mi jak książka została napisana. Już dawno temu zauważyłam, że wolę książki, które piszą mężczyźni. W ich utworach nie ma użalania się nad sobą, ani emocjonalnego podchodzenia do sprawy. Nie chodzi mi o brak emocji, bo jest ich tam pełno. Ale oto jak mężczyźni łatwo przechodzą z punktu A) do punktu B). Nie ma tak żadnych chwil rozterek, ani zażaleń na swój los, które jest prowadzone przez następne 2 rozdziały.
"Gniew" jak przystało na kryminał jest pełen kości, krwi, porwań, złamań i zagadek. Historię przede wszystkim widzimy jako prokurator Teodor Szacki, organ sprawiedliwości. Człowiek, który latami pracował na swoją opinię oraz pijący mocną czarną bez cukru czy mleka, jak prawdziwi mężczyźni. Chodzący w garniturze koloru ciemnej szarości, krawacie o odcień bardziej jasnym i oczami w podobnej tonacji. Doprowadzających ludzi do wyzwania go jednym z powszechnych przekleństw. Mieszkający w Olsztynie, uwielbianym miejscu ludzi mieszkających na Warmii i Mazurach.
Mówiąc szczerze, gdybym tylko wiedziała, że jest to tak ciekawa książka zabrałabym się za nią od razu. Nie wiem jak mam do niej przekonać, to po prostu świetna książka.

Podobnie jak wcześniejsze książki Miłoszewskiego, tą również czyta się z ogromnym zainteresowaniem i oczekiwaniem na finał. Finał o tyle niespodziewany, że jego fragment przedstawiony na wstępne książki oddziałowuje na czytelnika przez wszystkie pozostałe strony.

Jeżeli chodzi o fabułę i motyw przewodni, przemoc domowa została zobrazowana przez autora w sposób niezwykle realistyczny. Każdy z nas, niezależnie od miejsca zamieszkania czy standardu życia, może zetknąć się z nią.. i nie zareagować. Ta książka w opozycji do wcześniejszych dotyka realnego problemu, choć na koniec wydaje się zbyt wydumana, a intryga zbyt przerysowana. Brakuje też opisów Olsztyna porównywalnych do opisów Sandomierza z "Ziarna prawdy". Niemniej jest to bardzo dobra książka.

Super napisana trzymajaca w napieciu, czyla sie szybko i przyjemnie.

GNIEW - CZĘŚĆ TRZECIA - „NIE PYTAJ KTO ZABIŁ PYTAJ KTO ZOSTANIE ZABITY” Ja dodałabym: przez kogo? Otóż przez Szackiego. Tak, pan prokurator tym razem sam staje się zabójcą, i robi to w odwecie za skrzywdzenie córki. STĄD TYTUŁ „GNIEW” … Bardzo mocna „w emocjach” powieść, i bardzo ważny w niej temat, dotyczący przemocy w rodzinie.Tłem opowiedzianej historii są dodatkowo klimaty polsko-niemieckiej przeszłości na Warmii, a istotnym osobiste życie Prokuratora oraz relacje z nową kobietą i jego nastoletnią córką. Tym razem Teodor Szacki, pracuje w Olsztyńskiej Prokuraturze. Od jakiegoś czasu żyje w stałym związku z Żenią. Od niedawna, mieszka z nimi 16 letnia córka Hela. Jej matka tymczasowo wyjechała za granicę, więc siłą rzeczy jako ojciec musiał się nią zaopiekować. Fabuła książki i tym razem jest wielowątkowa, lecz głównie dotyczy problemu przemocy psycho - fizycznej. Pan Prokurator tym razem dostaje, tylko z pozoru, nieskomplikowane śledztwo. Odnajdują w centrum miasta, gdzieś w ciemnej piwnicy, szkielet ludzki, uznając go za ofiarę z czasów wojny. Jednak bardzo szybko, po badaniach w prosektorium-laboratorium, okazuje się, że szkielet dotyczy kilku, prawdopodobnie tak samo zamordowanych osób. Ktoś złożył ten ludzki szkielet „na nowo” i podrzucił tak, aby został odnaleziony. W międzyczasie okazuje się, że zniknął człowiek, Piotr Najman, przedsiębiorca z branży turystycznej. Nikt nie wie co się z nim stało. Dzieje się wiele innych niezwiązanych ze sobą spraw. A jednak, to tylko pozory, coś je łączy. Przemoc. Ta domowa. Ta seksualna. Ta rodzinna. Szacki, kolejno, kolejno dochodzi aż do sedna i źródła. Jednak ostatecznie okazuje się, że to on jest osobą, w którą wymierzona jest ta zagmatwana, chora w przemoc i przeszłość sprawa. A więc zemsta - na wymiarze sprawiedliwości. Zemsta za zaniechanie, za zlekceważenie, za upokorzenie w przeszłości poszkodowanych. Bynajmniej nie przez Szackiego ale to on ma ponieść karę, za innych urzędników państwowych. Za kiepskie, żałosne wręcz podejście organów ścigania, do problemu dotyczącego przemocy w rodzinie. To on ma zapłacić, dla przykładu za innych. Za konkretnego kata. Zamordowano już wiele osób, a prawda o nich się odsłania. Córka Szackiego zostaje porwana, a on odchodzi od zmysłów żeby ją uratować. Domyśla się w końcu kto jest sprawcą ale pewności nie ma. Sprawcą okazuje się być młoda, skrzywdzona w dzieciństwie, przez los i psychopatycznego ojca osoba. Na jaw wychodzą, straszliwe okrucieństwa. Szacki odkrywa w jaki sposób te zbrodnie zostały dokonane. Mało tego, ostatnia ma dotyczyć jego własnej córki. Szacki odnajduje sprawcę i jego kryjówkę, zabija. Na koniec okazuje się, że w całą sprawę od początku był wtajemniczony jego podwładny, który ostatecznie miał go przekonać, do działań poza prawem. Do wymierzania sprawiedliwość, bez rozpraw na Sali sądowej. Na zasadzie „oko za oko ząb za ząb”. Ostatnia scena w książce, kończy się enigmatycznie. Właściwie nie wyjaśnia, co Szacki, w związku z tym że sam zabił, postanawia. Prawdopodobnie autor powieści zostawia interpretację czytelnikowi, pozwalając mu tym samym, samodzielnie zdecydować o zakończeniu. Jednak moim zdaniem, to przesłanie do ludzi, aby zapobiegali przemocy, aby w porę reagowali na zło, które ich spotyka, ponieważ to jedyna droga do tego, aby w umysłach ludzkich nie powstawały tak okrutne żądze zemsty i odwetu. Gniew to również, cecha charakteryzująca głównego bohatera, który pod wpływem silnego wzburzenia emocji, w odruchu rozpaczy, też zabija sądząc, że właśnie widzi „na ekranie”, ostatnie chwile życia swojej córki. Mylił się, ale tego co się stało, nic już zmienić nie może. Może to zrobić tylko dobra wola tych, którym nie jest obojętny los ludzi naznaczonych gniewem, którego źródłem jest bezkarne zło, którego człowiek, czasem z wygody, a czasem lęku, nie chce ukarać. Dlatego Miłoszewski, kończy powieść bez spektakularnych słów ale z konkretnym przesłaniem: Chcecie zapobiegać przemocy? Nie czyńcie zła.

Na zakończenie muszę dopisać, że te książki nie są pozbawione poczucia humoru i dystansu, co prawda „czarny humor” występuje zdecydowanie częściej, jednak muszę przyznać że wielokrotnie czytając się uśmiechałam.

Tak więc, polecam, czytajcie, mimo trudnych tematów, naprawdę warto. Miłoszewski to niewątpliwie mistrz kryminałów ale przede wszystkim słowa. Słowa wartościowego. Z przesłaniem. Z niebanalną treścią. BARDZO POLECAM :)

To jeden z lepszych pomysłów na kryminał, trochę straszny ale czytasz w 2 dni! Świetny obraz klimatu miasta, charakterystyka bohaterów, wartka akcja, brawo

Książka wielowątkowa, którą czyta się jednym tchem! Niesamowicie wciągająca i wymagająca od czytelnika uważnego czytania. Serdecznie polecam!

„Gniew”, który przez dłuższy czas funkcjonował w zapowiedziach jako „Na czerwonej ziemi”, przenosi nas do Olsztyna. Stolica województwa warmińsko-mazurskiego ma w sobie zdecydowanie mniej uroku od Sandomierza, co więcej pozbawiona jest też przebojowości Warszawy. Szacki też jakby wyzuty jest ze swojego prokuratorskiego uroku.

Sam kryminał to jednak kawał świetnie opisanej i obfitującej w nieoczekiwane zwroty historii.

* * *

Ani „Na czerwonej ziemi”, ani tak naprawdę „Gniew” nie oddają w pełni charakteru tego, co czytelnik znajdzie w książce. Podczas czytania przyszedł mi do głowy pomysł na tytuł: „Polowanie na Szackiego” i ilekroć pomyślę sobie o książce Zygmunta Miłoszewskiego, mam przed oczami to sformułowanie.
Nie da się ukryć, że „Gniew” jest powieścią wyczekiwaną. Jednocześnie niosącą ze sobą pewne nadzieje, że może intryga zawarta na stronach tej książki nie będzie jednocześnie ostatnim dochodzeniem Teodora Szackiego. Nic z tych rzeczy. Pomimo imponującej fabuły czas wrócić na ziemię i pogodzić się z myślą, że tak jak niegdyś Artur Conan Doyle, tak dzisiaj Zygmunt Miłoszewski ogłosił koniec przygód swojego bohatera.

Niecodzienne odkrycie

Akcja „Gniewu” toczy się w 2013 roku. 25 listopada prokurator zostaje wezwany w okolice szpitala miejskiego, gdzie ulokowany jest zrujnowany bunkier. W czasie robót drogowych odnaleziono tam ludzki szkielet. Teodor Szacki po krótkiej analizie miejsca tajemniczego znaleziska, równie szybko zamyka sprawę, uznając że ofiarą jest pewnie kolejny Niemiec z czasów wojny. Jakież jest jego zdziwienie, gdy okazuje się, że zwłoki należą do mężczyzny, który jeszcze tydzień temu miał się całkiem dobrze. Kto mógł dopuścić się tak straszliwej zbrodni? Kto był zdolny zamienić człowieka w stertę kości i kosteczek, z zegarmistrzowską precyzją dbając, by każda z nich znalazła się w miejscu odkrycia.

Ponure miasto

Sandomierzem mogliśmy się zachwycać, choć pewnie dla Teodora Szackiego był on namiastką końca świata. Warszawę mogliśmy znieść - w końcu to stolica, ale opis Olsztyna, którego na co dzień doświadcza „prokurator” wiąże się tylko i wyłącznie z chęcią „puszczenia pawia w przestrzeń publiczną”. Miejscem akcji jest ponure miasto, którego zabudowa pozostawia wiele do życzenia. Szacki zdecydowanie nie może pogodzić się z tym, jak współcześni budowniczy zmasakrowali ostoję cywilizacji północno-wschodniej Polski.

Odmieniony Teo

W życiu Szackiego zmieniło się nie tylko miejsce pracy, ale przede wszystkich nastąpiła pewna stabilizacja w życiu prywatnym. W książce „Gniew” Teo okazuje się być kandydatem na przyszłego męża, ale i realizuje się jako ojciec. W ostatnim tomie trylogii znalazło się sporo miejsca dla córki prokuratora - Heleny, która okazuje się być istną kopią swojego ojca.
Zmian jest sporo, jednak nie da się ukryć, że to właśnie warstwa obyczajowa „Gniewu” wypada prawdopodobnie najsłabiej w porównaniu z poprzednimi częściami cyklu. Ciężko określić, czy Szacki w tej części jest człowiekiem mniej odważnym, bardziej smutnym, a może wypełnionym czymś na kształt smutku przemijania. Co więcej dialogi między bohaterami bywają płytkie i tak naprawdę niewiele wnoszące do całości.

Rozczarowanie?

Analizując „Gniew” okazuje się, że można znaleźć w tej książce sporo powodów, aby „powybrzydzać”, wynika to z pewnością z tego, że Zygmunt Miłoszewski w poprzednich częściach bardzo wysoko postawił poprzeczkę. Jest jednak coś w narracji, stylu, przekazie tego autora, co wciąga, satysfakcjonuje i daje poczucie czytelniczej uczty.
To, co wyróżnia książkę „Gniew” od poprzedniczek to nastrój - pełen smutku, goryczy, złości. Atmosfera tej powieści budzi grozę, a gdybyśmy chcieli przełożyć to na kolory, byłby to obraz w odcieniach szarości i czerni. „Gniew” jest dużo bardziej dramatyczny. To, co dzieje się na końcu książki może wyprowadzić z równowagi najbardziej spokojnego czytelnika, a samo zakończenie posiada moc zdezorientowania nawet największego fana powieści Zygmunta Miłoszewskiego. Czy czuję się rozczarowana z powodu zakończenia?

Raczej nie.
Ale zaskoczona - owszem. Życzę Wam i sobie wielu tak wciągających książek.
Do widzenia Panie Szacki.

www.NiebieskaObwoluta.blogspot.com