Gehenna. Grzechy krwi (okładka  miękka)

Sztos! Tyle emocji i zwrotów akcji! Świetna kontynuacja losów rodziny Tirona. Polecam gorąco ! ❤🔥

Bardzo fajna książka, mega się czytało 😍trzymała w napięciu 😉

Polecam cała serie Grzechy krwi.

Super książka szybka wysylka

Cudowna powieść 👏👍🤗🤗

Rewelacja. Polecam

Rewelacja!!!

MEGA !!!!

RECENZJA GEHENNA. GRZECHY KRWI- MAGDALENA WINNICKA Zaserwuje wam dzisiaj pewną historię, która jest tak nieprzewidywalna i niejednoznaczna, że najlepszego potrafiłaby wyprowadzić w pole i zostawić w osłupieniu. Pierwsze przemyślenia miałam już praktycznie na samym początku i pojawiło się wtedy również pytanie : " Co tam się u diabła wydarzyło?" Czasami przeszłość lubi do nas powracać, a ta szczególnie bolesna tym bardziej. Powrót do miejsca, gdzie przeżyło się prawdziwe piekło, to nie może być nic miłego, tym bardziej kiedy złe wspomnienia zaczynają ożywać. A Amiya wiedziała o tym aż za dobrze. Jednak teraz było jeszcze gorzej niż ostatnio. Sam fakt, że nic złego się nie działo, był sto razy gorszy, niż najgorsza, krwawa jatka. Bo jednak wzmagał w niej czujność i sprawiał, że siedziała dosłownie na bombie, która w każdej chwili mogła wybuchnąć. A ona z każdym dniem zaczynała wariować, nie wiedząc czego mogła się jeszcze spodziewać po swoim oprawcy. Ale to był Khan, a on nie czekałby 12 lat, gdyby nie miał świetnie uknutego planu. Prawda? Otóż może was zaskoczę, ale czytając tą historię nie powinniście tak bardzo we wszystko wierzyć w stu procentach. Ja tak zrobiłam, była pewna, że wiem doskonale w jakim kierunku to wszystko się potoczy. A nie raz zostałam potężnie zaskoczona i zaintrygowana. Czym zatem było porwanie Olafa i Amiyi razem? Miało być genialnym planem Khana na zniszczenie rodziny Tironów, a wepchnięcie tej dwójki w swoje ramiona idealnym dodatkiem. Tylko jak tego dokonać skoro dopasowanie ich było bardziej niż nietrafione. Dwie zupełnie odmienne osoby. Olaf znajdując się w sytuacji zagrożenia od razu zaczął kombinować, stawał się waleczny, opierał się, wyłączał strach, emocje. Czyli w wolnym skrócie olewał i miał wszystko gdzieś. A Ama, była jego zupełnym przeciwieństwem, bała się dosłownie wszystkiego, każdy krok, hałas, sprawiał, że się załamywała. A przez to w Olafie dodatkowo uruchamiały się pokłady chamskości i nienawiści, które mnie strasznie wkurzały.Ale z drugiej strony on miał trochę racji, bo jeśli chcieli się uwolnić i przeżyć, to potrzebowali swojej siły nawzajem. Był tak intrygującą postacią, że nie mogłam się zdecydować czy wolę go nienawidzić, czy jednak go kochać.Zresztą on sam się w tym wszystkim pogubił, nie wiedział już co miał pokazywać jej, co jemu, a najgorsze, że to się zaczęło ze sobą kłócić. Chciałam go nienawidzić za jego chamskie odzywki, złudne nadzieję, za to jak próbował Ame wyprowadzać z równowagi i zranić. Aż przychodził taki moment, że tymi swoimi tekstami mnie po prostu rozbawiał. Jednak można powiedzieć, że pokochałam go za jego wnętrze i późniejsze postępowanie, ale było mi też żal w jakim trudnym położeniu został postawiony. Niejednokrotnie zaskoczył mnie swoimi pomysłami, choć niektóre z nich były dość niekonwencjonalne i czasami uważałam, że odrobina delikatności by go nie zabiła. Irytowało mnie zachowanie Amy, to że była dość naiwna i wierzyła we wszystko. Przez tak długi czas była chroniona i zamykana w domu, że nie wiedziała co to prawdziwe życie, a w chwili niebezpieczeństwa co robić. Wkurzała mnie, że zachowywała się niekiedy jak obrażone i rozwydrzone dziecko. Jakby to ona jedynie była pokrzywdzona, a swoją złość obracała w niefajne gierki. Podobały mi się te przyjacielskie przekomarzanki Jespera i Olafa, nawet mnie one bawiły, ale jednocześnie świadczyły o tym jak wielka siła przyjaźni ich łączyła. Zawdzięczali sobie nawzajem życie i bynajmniej Olaf nie mógł sobie wyobrazić, że zawiedzie w jakiś sposób Jespera. Gotów był dla niego dosłownie na wszystko. Jednak to co zrobili, co ukrywali, to był naprawdę cios poniżej pasa. A przyglądanie się konsekwencjom ich układu, złamało mi serce. Za to też polubiłam tą wieloosobową narrację, bo dawała możliwość zobaczenia reakcji i emocji bohaterów. Wkurzało mnie, że Jesper tak naprawdę nie widział nic złego w swoim postępowaniu i decyzjach. Tutaj niczego nie można było brać za pewnik. Z każdą kolejną stroną było tylko ciekawiej, tajemniczo i intrygująco. Było jak w tym powiedzeniu "zawsze spodziewaj się niespodziewanego" Nie można było się nudzić, a kiedy wszystko wstępnie wchodziło już na dobre tory, historia zaskakiwała po raz kolejny obrotem akcji. Najlepsze było to, że to co widziały oczy strony trzeciej, nie zawsze było tym co działo się w rzeczywistości. Było tam coś takiego, że w pewnym momencie sami zwątpicie w intencje bohaterów. Istna skomplikowana zagadka, skłaniająca do przemyśleń. Przed wami historia pełna trudnych decyzji i wyborów, a zarazem z odrobiną namiętności. Tajemnic i chorej gry, w której nikt nie będzie miał żadnych szans. Pokazująca prawdziwą walkę, ze swoimi pragnieniami i uczuciami, oraz tym do czego może doprowadzić człowiek napędzany źródłem zemsty. I właśnie to wszystko mnie urzekło i nie pozwoliło przerwać lektury. A zakończenie było tym czego oczekiwałam i na co miałam nadzieję, choć dość krótkim, zdecydowanie za krótkim. Choć muszę przyznać, że mnie tez zaskoczyło.

Nie wiem jak Wy ale ja mam szczególny sentyment do książek Magdaleny Winnickiej. Jej “Porachunki” to pierwsza książka jaką dostałam do recenzji w mojej skromnej karierze na bookstagramie. Oczywiście nadrobiłam przed nią “Kostandina” i jestem z Tironami od samiuśkiego początku. Nie miałam kompletnie pojęcia co dalej wymyśli dla tej rodziny autorka. Ale absolutnie nie spodziewałam się tego co dostałam. Czy jestem w szoku ? Jak najbardziej. Ale czy to znaczy, że książka mnie rozczarowała? Oj …nieeee. Czy można wybaczyć zdradę ? Wielu z nas powie, że nie. Ale czy aby napewno ? Kobiety Tironów od pierwszych stron muszą sobie odpowiadać na to pytanie. Są przekonane, że zostały zdradzone, że nie będą w stanie tego wybaczyć. Jednak same sobie nie wierzą, bo są świadome jak ważni są dla nich ci mężczyźni. Ale czy to co wydaje się oczywiste, te dowody zdrady, są nimi w rzeczywistości ? 12 lat wcześniej Akshay Malang Khan porwał Amiye. Rodzina Tironów zrobiła wszystko żeby ją odzyskać, lecz dla świata, nadal jest zaginiona. Żyje w ukryciu, lecz jak dotąd Jasper , jego rodzina i ich córki, wystarczyły jej do szczęścia. Pojawiły się jednak wspomniane dowody zdrady i nagle świat Tironów znów stanął na głowie. Tym razem nie tylko Amiya została porwana. Khan długo czekał na zemstę, świetnie się do niej przygotował. Planuje zniszczyć całą rodzinę w taki sposób jakiego się zupełnie nie spodziewali. Wykorzystać Amę i Olafa oraz ich uczucia, by zburzyć wszystko co budowali latami. Jak to możliwe ? Przyznam, że plan niby absurdalny ale jednak doskonały. Przebiegłość tego człowieka jak i jego cierpliwość, są godne podziwu. Ta książka zaskakuje na każdym kroku. Autorka obala wszystko co do tej pory było standardem w takich książkach. Zwykle w romansach pary mają trudną drogę do przejścia by być w końcu razem. Ale po tym co Ama i Jasper przeszli, w życiu bym nie pomyślała, że Magdalena Winnicka tak im w życiu na komplikuje. Nic co powinno być pewne i oczywiste tu takie nie jest. Mało tego, zwykle bohaterki są albo doskonałe albo z czasem akceptują swoje niedoskonałości , a tu co ? Jeden żart za drugim z botoksu Alicji. Tego jeszcze nie grali 😀 No właśnie, jest i humor, taki wredny, sarkastyczny, pewnie nie każdemu przypadnie do gustu ale mi te złośliwości bardzo się podobały. Ale najważniejsze są uczucia, emocje i wątpliwości, które targają bohaterami. Przed Olafem i Amą swego rodzaju egzamin z lojalności, wytrwałości i …miłości. Wyjdą na jaw tajemnice, których nie brałam wcale pod uwagę. Jednak Magdalena Winnicka nie daje nawet czytelnikowi podnieść szczęki z podłogi po jednym sekrecie, a już rzuca kolejny, po którym ciężko wyjść z szoku. I przyznam, że wszystko układa się w spójną całość, nie ma absurdów, niejasności. Nie ma czego się doczepić. Autorka doskonale wszystko opracowała i przemyślała. Khan zrobił sobie z tej dwójki króliczki doświadczalne i przerażają ich efekty tego eksperymentu. Jaki będą one miały wpływ na pozostałych członków rodziny ? Można by pomyśleć, że finałem tej książki będzie uwolnienie tej dwójki, lub ich śmierć, a przynajmniej jednego z nich. Nie wykluczają takiej opcji, są wręcz na to przygotowani. Ale ta książka składa się jakby z dwóch części. Z jakich przekonajcie się sami. W sumie jak już pisałam, nie ma tu się za bardzo do czego doczepić, co jest dla mnie zadowalające. Cieszę się widząc jaki poziom osiągnęła Magda i jestem z niej bardzo dumna. Drażniła mnie tylko Amiya swoimi licznymi załamaniami nerwowymi. Zawsze zaznaczam, że lubię twarde bohaterki, wyraziste i ona nie jest bez wyrazu tylko słaba. Choć z racji tego co przeszła, biorąc pod uwagę fakt, że latami żyła pod kloszem, jest to w pełni zrozumiałe i nie traci dla mnie książka na wartości przez jej zachowania. Ale chciałabym już mieć w ręce ciąg dalszy. Wpadałam w panikę bo stron ubywało, wiedziałam już w pewnym momencie, że jest ich za mało by ta historia się zakończyła w tym tomie. I mimo, że cała książka była jednym wielkim zaskoczeniem, to finał już zupełnie zostawił mnie w takim stanie, że już nie mam pojęcia czego jeszcze się spodziewać. To było coś! Takie nieprzewidywalne i wykraczające poza standardy, oklepane schematy, książki po prostu bardzo lubię. Dziękuję Wydawnictwu Akurat za tę dawkę emocji i czekam na więcej. Chyba wpadło mi w oko na profilu Magdy coś o skończonej kolejnej książce - nie dajcie na nią długo czekać. Polecam oczywiście ten tom i pozostałe książki autorki.