Gdy Zapłaczą Cykady (Wydanie 4/2016)

Głównym (lub raczej będzie tutaj pasować określenie jednym z głównych) bohaterów komiksu jest nastolatek Maebara Keiichi, który przeprowadza się z rodzicami z wielkiego miasta do małej górskiej wioski Hinamizawa, gdzie jego ojciec artysta ma znaleźć natchnienie twórcze. Spokojna okolica i przyjaźni mieszkańcy, są na tyle urokliwi, że chłopak szybko przyzwyczaja się do nowego otoczenia. Duża zasługa również w tym szkolnych koleżanek, które swoją żywiołowością i nietuzinkowymi pomysłami, pozwalają mu zapomnieć o wielkomiejskim życiu. Dobra zabawa, dużo śmiechu, radości i beztroski, jednym słowem wiejska sielanka. Wszystko zaczyna jednak się zmieniać w momencie, kiedy dowiaduje się on o przeszłości wioski, zwanej „Otchłań demona”. Odległa mroczna historia to jedno, jednak informacje o stosunkowo niedawnej serii tajemniczych zniknięć i zgonów, rozpala jego wyobraźnię. Im mocniej zagłębia się on w ten temat, tym bardziej staje się przerażony, poznając coraz więcej krwawych szczegółów. Postanawia on za wszelką cenę rozwiązać ową zagadkę, pozostaje jednak otwartym pytanie, czy mu się to uda i czy wystarczająco długo przeżyje? Powyżej opisany zarys fabularny to tylko główna baza scenariusza, która z każdym recenzowanym tomem wygląda inaczej. Seria zasadniczo podzielona jest na dwie wielotomowe części. Pierwsze cztery tomy, stanowią księgi pytań, które mają za zadanie zaciekawić czytelnika, oferując mu historię pełną zagadek i ukrytych znaczeń, które musi sam odnaleźć, aby zrozumieć w całości opowieść. Jest to oczywiście naleciałość oryginalnego tytułu (gry visual novel). Element ten został jednak odpowiednio dopasowany do mangowych realiów i sprawdza się naprawdę bardzo dobrze. Pierwsze trzy tomy serii (Księga uprowadzenia przez demony; Księga dryfującej bawełny; Księga morderczej klątwy) są do siebie podobne pod względem formy. Początek tomików to fabuła pełna humoru (często głupkowatego i odrobinę infantylnego, jednak na swój sposób zabawnego), dobrej zabawy i beztroskiego wiejskiego życia. Z każdą kolejną przeczytaną stroną scenariusz staje się jednak coraz bardziej mroczny, tajemniczy, krwawy i mocno zaskakujący. Zaprezentowaną konwencję formy łamie tutaj Księga czwarta (Księga Marnowania Czasu), która zaczyna się w iście hitchcockowskim stylu od krótkiego, ale mocnego akcentu, który wgniata czytelnika w fotel, aby później stosunkowo spokojniej budować całą akcję dążącą do już pokazanego finału. Tak jak zostało to już wspomniane, poszczególne księgi fabularnie opierają się na pewnej scenariuszowej bazie, która w poszczególnych częściach jest odpowiednio dopasowywana i zmieniana. Każdy tomik to nacisk na inną bohaterkę (szkolą koleżankę Keiichiego), której przeszłość determinuje jej obecne życie i jej działania. Poruszana tutaj tematyka, z pewnością nie należy do łatwych, prostych i przyjemnych, dotykając często poważnych i emocjonalnych problemów (np. przemoc nad dziećmi, samotność, traumy przeszłości). Kolejną częścią wspólną jest wspomniany nietuzinkowy klimat, który z błogiego, szybko potrafi przerodzić się w coś naprawdę ciężkiego, mogącego wywołać u bardziej wrażliwego odbiorcy uczucie lęku (dlatego tez manga zalecana jest czytelnikowi 16+). Śmiało można napisać, że „Gdy Zapłaczą Cykady”, to tytuł wielowymiarowy, który nie jest łatwy do zaszufladkowania w wielu swoich aspektach. Chodzi tutaj nie tylko zróżnicowane gatunki będące częścią składową scenariusza (horror, thriller, kryminał, sensacja, dramat, komedia, znajdą się nawet pewne elementy romansu), ale również jej nietuzinkową formę, która znacząco odbiega od wszystkich innych standardowych komiksów. Cała recenzja na PopKulturowy Kociołek

CHCĘ ŻYĆ Pierwsze trzy tomy „Gdy zapłaczą cykady” oferowały nam właściwie tę samą opowieść, obsadzoną tymi samymi bohaterami. Różniły się jednak przebiegiem zdarzeń i rozłożeniem akcentów. Jak zapowiadał autor scenariusza, wersji całej opowieści jest trzy, o czym zatem opowiada tom czwarty, skoro Księga Odpowiedzi zaczyna się dopiero od części piątej? Żeby nie zdradzać Wam zbyt wiele, powiem tylko, że w części tej cofamy się nieco w czasie, by przyjrzeć się bliżej wydarzeniom poprzedzającym akcję… Właśnie, której wersji „Cykad”? A może na czytelników czeka kolejna alternatywna historia z tymi samymi bohaterami? To już będziecie musieli odkryć sami, ale jeśli podobały się Wam poprzednie tomy, ten także Was nie zawiedzie. Rok 60 ery Shouwa. Obok świątyni znalezione zostaje ciało Riki. Śledztwo wykazuje, że morderca rozciął jej brzuch, gdy jeszcze żyła, po czym rozrzucił wokoło wnętrzności. Kto mógł zrobić coś takiego? Rok 53. Porwany zostaje wnuk ministra infrastruktury. Sprawą zajmuje się Wydział ds. bezpieczeństwa Komendy Głównej Policji, a ponieważ tropy wiodą do Hinamizawy, wioski która skrywa swoje tajemnice za wszelką cenę. Jej mieszkańcy kryją siebie nawzajem, a na dodatek nie brak im wysoko postawionych znajomych w okolicznych miastach, przez co każda zbrodnia, do której tam dochodzi, staje się zbrodnią doskonałą. Mamoru Akasaka, który trafia do wsi by poprowadzić śledztwo, widząc panującą tu sielankę, nie może uwierzyć, że Hinamizawa skrywa mroczną stronę. Tym bardziej, gdy poznaje jakże uroczą małą Rikę. Niestety wkrótce przekonuje się, że nic nie jest takie, jakie się wydaje. Łącznie z samą Riką… Kiedy zaczynałem czytać drugi tom „Gdy zapłaczą cykady”, zastanawiałem się ile razy zniosę lekturę tego samego. Ale nie musiałem nic znosić, bo każda kolejne część, choć ukazywała alternatywne wersje tych samych wydarzeń, jednocześnie dopowiadała nieznane wcześniej fakty, zmieniając ogólny obraz wydarzeń z Hinamizawy. Warto więc było poświęcić czas na przeczytanie wszystkich Ksiąg Pytań – tym bardziej, że każda z nich zawierała elementy potrafiące zachwycić. Czwarta i ostatnia też nie zawiodła i z jednej strony żal mi trochę, że to już koniec, a z drugiej jestem ciekaw co przyniosą Księgi Odpowiedzi. Wracając jednak do „Księgi marnowania czasu”, to kolejny udany tom serii i zarazem dobre jej uzupełnienie. Jak zawsze fabuła jest interesująca, nie ważne, że znamy już różne jej scenariusze i wiemy czym wszystko może się skończyć. Napięcia też nie brakuje, choć to, jak zwykle, narasta powoli, ale tym razem więcej jest jakby emocji, więcej smutku wynikającego z nieuchronności tego, co musi nastąpić, a akcja i mrok atakują nas nie tylko w finale. Jeśli chodzi o szatę graficzną, rysunki w tym tomie podobne są do tych, które mogliśmy podziwiać w częściach poprzednich. Właściwie jedynie rysy twarzy bohaterów są jakby ostrzejsze, cała reszta zaś, od prostoty designu postaci, po mroczne detale, pozostaje niemal taka sama. Niemniej ten tom i tak wypada lepiej pod względem ilustracji, niż pierwsza część serii. Niezależnie od tego jednak „Cykady” od początku trzymają ten sam znakomity poziom. Jeśli podobały Wam się poprzednie części, nie muszę Wam polecać tej. A jeśli jeszcze nie poznaliście tej serii, musicie wiedzieć jedno: każdy miłośnik thrillerów, horrorów i kryminałów znajdzie tu coś dla siebie. Kto lubi takie klimaty, niech się nie waha i pozna całość, warto.