Futu.re (okładka miękka)

Książka zapowiada się rewelacyjnie, już nie mogę się doczekać na premierę. Dmitry Glukhovsky jest tak niezwykłym i nietuzinkowym człowiekiem, że wcale się nie dziwię, że spod jego pióra wychodzą równie niezwykłe książki. Zapadające w pamięć, wstrząsające, niemal wgniatające w fotel, tym bardziej czekam na "Futu.re".

Książka wciąga i na każdej stronie dzieje się coś ciekawego. Rozterki głównego bohatera na temat posiadania rodziny oraz ogólnych wartości życiowych zmuszają do myślenia i zadania sobie pytania: Czy człowiek na pewno powinien być nieśmiertelny?

w sumie dopiero co ruszyłem tą książkę, ale po pierwszych stronach co raz bardziej mnie przyciąga opowieść i kartka za kartką bardziej wciąga, ogólnie polecam książkę jak ktoś lubi takie klimaty.

Future czyki przyszłość według Rosjan. Ciężkoa książka ale fajnie i przejrzyście napisana Glukhovsky po raz kolejny pokazał klase.

Genialna, błyskotliwa antyutopia. Dla fanów "Metro 2033" ( chociaż całkowicie w innym stylu i wymiarze!) i nie tylko.

Mocna i brutalna, Glukhovski świetnie dał sobie radę ze stworzeniem skrzywionej utopii.

„Odkrycia naukowe poprzedniego pokolenia zapewniły mojemu nieśmiertelność i wieczną młodość. Ziemię zaludniają piękne, tryskające zdrowiem i nieznające śmierci istoty. Lecz każda utopia ma swoje cienie.” - tył okładki, a dokładniej ujmując opis znajdujący się na niej, to prawdopodobnie pierwsza rzecz, która ma za zadanie przyciągnąć czytelnika. Temat nieśmiertelności nie jest nowością w literaturze, jednak sposób jej ukazania, radzenia sobie z jej konsekwencjami, to zupełnie inna historia. Sam wielokrotnie zastanawiałem się jakie życie czekałoby mieszkańców naszej planety, gdyby udało się nam wynaleźć lek na najstraszliwszą chorobę, czyli Śmierć. Na szczęście nie muszę już tego sobie dłużej wizualizować, dzięki książce Dmitrija Glukhovskiego pt. „Futu.re”, do lektury której serdecznie zapraszam.

Nieśmiertelność to nie tylko wymysł twórczości literackiej, lecz prawdopodobnie wizja naszej niedalekiej przyszłości. Genialne rozwiązanie wszelkich problemów ludzkości było poszukiwane od zarania dziejów przez różnorakich badaczy, czy też szarlatanów. Pozostając jednak przy literaturze, wspomniany złoty środek przychodzi z dużo większą łatwością. Wszystko za sprawą tajemniczych mikstur alchemicznych, potężnych zaklęć czarnoksięskich, czy też niepozornych przedmiotów. Jednak czy krótkowzroczne spojrzenie na ten dar może zmusić nas, istoty myślące do jakiejkolwiek refleksji na temat zagrożenia jakie niesie za sobą „ta” klątwa? Czy ludzkość kiedykolwiek dorośnie, aby taki dar był racjonalnie wykorzystywany? Lektura Futu.re udowodni wam, że tak się nie stanie.

Głównym bohaterem tej przygody jest Jan, członek znienawidzonej, ale elitarnej Falangi, jeden z Nieśmiertelnych. Rola naszego bohatera nie jest zbyt skomplikowana, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Wraz z oddziałem sobie podobnych wyszukują „nielegalnych” mieszkańców metropolii, po czym zgodnie z regulaminem i prawem podają takiej osobie akcelerator starzenia się, a świeżo urodzone dziecko zostaje odebrane do specjalnego internatu. Nie jest to zbyt skomplikowany schemat, jednak cała otoczka stworzona wokół tego jest w moim przekonaniu interesująca, oraz tajemnicza, co dodaje całości sporo smaczku. Trzeba tutaj nadmienić, że nasz bohater jest jednym z takich dzieci, o czym dowiadujemy się podczas lektury. Poszczególne przygody są wymieszane z wydarzeniami z internatu, dzięki czemu jesteśmy w stanie zrozumieć wszystkie przedstawione akcje.

Jan nie jest jedynym bohaterem tej książki, autor postarał się, aby nie zabrakło tutaj wyrazistych postaci, które z całą pewnością zainteresują czytelnika. Członkowie falangi, tajemnicza Annelie, nietuzinkowa Helen, kłamliwy Rocamora, czy w końcu zwykłe numerki z internatu. To oczywiście tylko część wszystkich postaci, jednak każda stworzona jest z duszą i charakterem. Najciekawszy w tym wszystkim dla mnie jest fakt, że postacie w jakiś sposób są ze sobą połączone. Nie jest to oczywiście linia pokrewieństwa, jednak jest między nimi coś tajemniczego.

Historia przedstawiona przez autora jest naprawdę ciekawa, pomimo tego, że tematyka nieśmiertelności nie jest zbytnią nowością w literaturze. Widać, że autor w nowatorski sposób podszedł do całości. Fabuła jest bardzo spójna, wątki uzupełniają się, nic nie pozostaje bez odpowiedzi. Nie wszystkim może przypaść do gustu ogólny charakter książki i wizja przedstawiona przez autora, jednakowo trudno jest trafić w gusta wszystkich czytelników naraz. To kawałek interesującej, nietuzinkowej, oraz oryginalnej historii spiętej w całość.

Żeby nie zostać osądzonym o zbytnie koloryzowanie fabuły z całą stanowczością pragnę uświadomić, że tytuł ten wcale nie jest taki optymistyczny. Ukazane zostają tutaj problemy jakie niesie ze sobą nieśmiertelność. Prawdziwy dar może okazać się klątwą dostępną tylko dla nielicznych w już dawno przeludnionym świecie. Pan Dmitrij twardo i doraźnie ukazuje aspekty wiecznego życia, które po dokładnym przemyśleniu nie jest takie kolorowe. Przedstawienie prawdziwego, surowego świata w otoczce dobrobytu jest tylko zasłoną dymną, która zmusza czytelnika do refleksji. Mnie przynajmniej zmusiła.

Zastrzeżeń nie można mieć także do oprawy graficznej tytułu. Grafika okładki jest bardzo wyrazista, przez swój minimalizm i specyfikę oddaje naprawdę wiele i pasuje jak mało co. Strony są wykonane z papieru o przyzwoitej jakości, tak samo jak oprawa. Nic nie ma prawa się potargać przy normalnym czytaniu, co jest w dzisiejszych czasach sporym plusem. Bardzo miłym bonusem są grafiki załączone w środku. Ukazują one wydarzenia, które rozegrały się na łamach stron.

Moja ocena: 9/10

Artius

Trochę czasu minęło od tego jak książka pojawiła się na mojej półce, do tego, kiedy otworzyłam jej pierwsze strony. Byłam zafascynowana opisem, który powoli wlewał we mnie kolejną wizję przyszłości. Już nie jestem w stanie zliczyć ile takich wizji już poznałam, ani tego, ile ja już posiadam wyobrażeń na ten temat. Nie mniej jednak warto spojrzeć na sam tytuł książki: Futu.re. Oj nasza przyszłość może być okropna.

Wyobraźcie sobie przyszłość: zapewne widzicie latające samochody, ślęczenie przed dziwnymi portami, czy inne cuda wianki, które sobie wymyśliliście w głowie. Jednak Dmitry Glukhovsky posunął się ze swoją wizją jeszcze dalej: nieśmiertelność. I to nie oznacza, że jest pięknie, ładnie i kolorowo. Bo czy poświęcilibyście własną nieśmiertelność na rzecz posiadania potomka?

Zachwyt, oniemienie i szczęka leżąca na podłodze. Tak w skrócie mogę opisać tę historię. Nie wiem naprawdę dlaczego wzbraniałam się przed przeczytaniem tej pozycji. Może frasowała mnie ilość stron (tak, niestety muszę się do tego przyznać, że nie jestem zwolenników kolosów, jeżeli mówimy o czytaniu, bo na półce wyglądają cudownie). Jednak ogromnie się cieszę, że poznałam tę wizję świata. Już od pierwszych stron, nie mogłam wyjść z podziwu. Ba! Nawet zaczęłam zaznaczać cytaty, które były tak prawdziwe, że nie sposób o nich zapomnieć. W dodatku, już trzecie zdanie w książce zasługuje na ulubiony cytat:

"Podróżując w poziomie, zawsze wiesz, dokąd trafisz. Przemieszczając się w pionie, możesz znaleźć się gdziekolwiek."

Mam nawet wrażenie, że ta pozycja zasługuje na ocenę: 11/10. Ona po prostu otwiera oczy i sądzę, że nie jeden raz będę wracać do niej, ponieważ pozwala zastanowić się nad tym, dokąd tak naprawdę dążymy i co w bliskiej, bądź dalekiej przyszłości może nas spotkać.

Dmitry Glukhovsky nie robi sobie nic z naszych uczuć, ponieważ przedstawia głównego bohatera, który odpowiednio wsiąkł w ten świat. Jest bezwzględny, pozbawiony empatii, ale zarazem gdzieś u niego pojawia się rysa na tej przerażającej białej masce. Możliwe, że się ona pogłębi i ukaże wam całkiem nowego bohatera, z innymi wartościami, jak i ideologiami. Nie zdradzę wam nic. Tę książkę po prostu trzeba pochłonąć.

Brutalność dosłowna, jak i psychologiczna, wypełnia tę historię od pierwszej strony. Czuję, że Autor postanowił z nas zakpić, przedstawić nam taki świat, który dla niektórych może i jest utopią, ale tak naprawdę przedstawia drugą stronę tej historii. Zdecydowanie zżywamy się z głównym bohaterem, który nie miał łatwego dzieciństwa, a co dopiero mówić o jego dorosłości.

Dodatkowo zażyjemy w niej niezłą dawkę polityki, jak i reguł, które rządzą światem stworzonym przez Dmitra Glukhovsky’ego. On nie tylko zagłębia się w wymyślonych wizjach przyszłości, ale ukazuje również naszą teraźniejszość, jeżeli dobrze wczytacie się w tekst. Najbardziej zdziwił mnie fragment o uchodźcach. A jak wiadomo to bardzo gorący temat ostatnich tygodni, a jednak, można dostrzec, że Autorowi ten temat siedział w głowie już dłuższy czas. Jeżeli myślimy o przyszłości, a raczej o książkach, które zagłębiają się w tym temacie, to martwimy się, że rozwiązania i sposób ich opisania przez autora, mogą nam nie przypaść do gustu. W końcu jak opisać coś, czego jeszcze nie ma? Nie martwcie się, tutaj wszystko jest wytłumaczone w dość prosty sposób, a nowinki techniczne, które są tam zawarte nie przysparzają o ból głowy, co więcej, ciekawią nas coraz bardziej.

Nie jestem w stanie zrozumieć, jak tak dobra książka musiała na mnie tyle czekać na półce. Moim zdaniem jest genialna i nie ma sposobu, by się wam nie spodobała – oczywiście jeżeli lubicie czytać o mrocznej przyszłości. Mam tylko nadzieję, że ten scenariusz się nie spełni, bo będziemy… no wiecie gdzie. Na sam koniec przedstawiam wam pewien fragment, który idealnie opisuje Futu.re:

"Nie powinniśmy żyć wiecznie! Nie takimi nas stworzono! Jesteśmy zbyt głupi na wieczność. Zbyt egoistyczni. Zbyt zadufani w sobie. Nie jesteśmy gotowi na życie bez końca. Potrzebujemy śmierci, Jacob. Bez śmierci nie potrafimy żyć."

Prawie każdy fan fantastyki i science-fiction zna tego rosyjskiego autora. Dmitry Glukhovsky, bo to o nim mowa, ma na swoim koncie kilka słynnych powieści, a jego fama zaczęła się od projektu „Metro 2033”, którego tematem jest postapokalipsa.
Jednak świat przedstawiony w „Futu.re” zasadniczo różni się od wcześniejszych dzieł pisarza. Akcja nadal umieszczona jest w przyszłości, ale tym razem ludzkość rozmnożyła się do niewyobrażalnych rozmiarów. W samej Europie żyje ponad sto dwadzieścia miliardów ludzi, jeszcze więcej w Ameryce i w Azji. Jedynie Rosja została względnie niezaludniona. Dlaczego tak się stało? Otóż genialni naukowcy trzysta lat temu odkryli sposób na nieśmiertelne życie. Na Starym Kontynencie każdy rodzi się z prawem do wieczności, w Ameryce można ją kupić, a w Chinach i Rosji dostępna jest wyłącznie dla oligarchów.
Książka Glukhovsky’ego nie przedstawia świata wymyślonego. Być może już się zorientowaliście i tylko ja odkryłem tę prawdę późno, bo w połowie powieści, chociaż w samym opisie wydawca to wyjaśnił - „refleksja na temat kondycji społeczeństwa”. I właśnie o tym opowiada autor. Tak naprawdę to przemyślenia, które można porównać z filozofią Nietzschego.
Główny bohater, Jan Nachtigall jest bardzo tajemniczy, ale na pewno nie papierowy. Autor doskonale oddaje jego emocje, a sam Jan jest doskonałym przewodnikiem po nowym świecie. Jego refleksje, a także retrospekcje, pomagają zrozumieć jego samego i prawa, którymi rządzi się nowa, całkowicie zjednoczona, Europa. Ponieważ jest Nieśmiertelnym – nie tylko dlatego, że żyje wiecznie, ale jego praca polega na dbaniu o to, aby ludzkość nie rozmnożyła się ponad wszelkie granice. Tym, którzy sprzeciwią się prawu, wstrzykuje akcelerator,
Muszę przyznać, że kiedy zaczął się wątek miłosny, jęknąłem z rozpaczy. Czy nie przedstawiano mi tej pozycji jako porządnej i solidnej książki?! Owszem. I nikt się nie pomylił. Gorące uczucie nie zawsze psuje opowieść (spotkałem się z tym tylko kilka razy) , zwłaszcza kiedy nie ma dramatyzmu i poświęcenia. Tutaj nie uświadczyłem tego w nadmiarze, z czego byłem bardzo zadowolony.
Kilkakrotnie spotkałem się z pojęciem „kac książkowy”, czyli stan, kiedy nie wiesz co zrobić ze swoim życiem po przeczytaniu jakiejś pozycji. I chociaż jestem zaciekłym fanem fantastyki, nie sądziłem, że kiedykolwiek ten kac spotka mnie w tym gatunku. Mimo wszystko, nie miałem uczucia niedosytu. Dmirty doskonale wyważył wszystkie składniki powieści, a także dobrze przemyślał zakończenie tej obszernej, bo ponad sześćsetstronicowej, książki.
Podobała mi się również oprawa graficzna, na którą zwykle nie zwracam uwagi. Sama okładka, czyli maska Apollina, ma duże znaczenie, o czym dowiadujemy się dopiero później. W środku czytelnik znajduje trzy wkładki z kolorowymi obrazami. Są to grafiki autorstwa Siergieja Kirckiego, dedykowane specjalnie pod tę pozycję. Co ciekawe, „Futu.re” to nie tylko tytuł, ale również adres strony internetowej, utwory muzyczne, które pomogą całkowicie zagłębić się w lekturze.
Mimo wszystko dostrzegam pewną zasadniczą wadę, dla niektórych będąca przeszkodą nie do pokonania. Otóż tempo akcji nie jest zawsze zadowalające. Często zbiera się, przez cały rozdział albo i dwa, aby przez kilka stron gwałtownie się rozładować. Ci, którzy wolą wartką akcję, zapewne się zawiodą. Jednak według mnie, nie jest to powód, aby nie zapoznać się z tą opowieścią.
Podsumowując, zdecydowanie polecam tę powieść. Zaliczam ją do rankingu „10 najlepszych tytułów ostatniej dekady”, na trzecim miejscu. Jeśli szukacie lekkiej i niewymagającej lektury, również ją znajdziecie, bo (nie wychodzę ze zdumienia jak to się autorowi udało) nie trzeba brać udziału w jego refleksjach. Ale naprawdę warto.

W świecie stworzonym przez Glukhovsky’ego trafiamy do roku 2454, w którym ludzie zapanowali nad śmiercią. Znaleźli na nią lekarstwo i uleczyli społeczeństwo. Panuję wszechobecna młodość, piękno oraz potępienie dla brzydoty i starości. Jednak ta złudna idylla ma wiele rys i pęknięć na pozornie nieskazitelnej powłoce. Jedną z nich jest przeludnienie.

Mimo, że w ówczesnym świecie technika jest tak zaawansowana, autor ukazuję, że ludzka natura nie uległa zmianie. Człowiek pragnął zostać Bogiem, zapanować nad naturą, ale jego mentalność nie przeszła ewolucji. Cały czas jesteśmy tym samym gatunkiem pełnym ambicji i dominacji, kłamliwym i manipulującym. Żaden postęp tego nie zmieni. W świecie zobrazowanym przez Glukhovksy’ego grzechem jest hołdowanie swoim zachciankom, uleganie prymitywnym instynktom. Każda niezarejestrowana ciąża jest tropiona, a osoba, która dopuściła się złamania prawa jest zarażana starością. Posiadanie nielegalnego potomstwa jest równoznaczne z karą śmierci.

„Szczepionka uczyniła nas wiecznie młodymi, ale młodość nie oznacza jeszcze siły i piękna; siła dostaje się tym, którzy z niej korzystają, piękno – to niekończąca się wojna z własną brzydotą, w której każdy rozejm oznacza porażkę.”

W zabetonowanej, przeludnionej Europie, w wieżowcach sięgających ponad chmury żyje jeden z Nieśmiertelnych, Jan Nachtigall. Jest on katem w rękach władzy, egzekwującym prawo – szuka, łapie i karze przestępców. Agent Falangi, pozbawiony wszelkich skrupułów, swój zawód traktuję jak misję. Nie kwestionuje rozkazów, nie zadaje zbędnych pytań. Przywdziewa maskę Apollina i bez szemrania wykonuje każde polecenie. Nie spodziewa się, że pewna niepozorna misja przewróci jego życie do góry nogami…
Podobało mi się to, że autor dał mi wielokrotnie okazje błąkać się w umyśle Jana. Jego przemyślenia rozciągają się na wiele stron, przez co akcja nieco kuleje, brodzi niczym mucha w smole. Jednak dzięki temu mogłam dogłębnie poznać postać głównego bohatera, wczuć się w jego sytuację, zrozumieć decyzję, które podejmuję. Wielokrotnie retrospekcję do jego dzieciństwa dały cudowny obraz jego osoby. Bardzo rozbudowany i szczegółowy.

„Kiedy bóg rozmawia serdecznie z rzeźnikiem, dla tego ostatniego prędzej oznacza to nadciągającą egzekucję niż zaproszenie do grona apostołów. Któż inny mógłby to zrozumieć lepiej, jak nie rzeźnik, który sam bawi się w boga z bydłem?”

Nie da się ukryć, że świat ten przepełniony jest nieposkromioną brutalnością, zarówno tą fizyczną, jak i psychiczną. Wielokrotnie jesteśmy światkami morderstw, gwałtów, torturowania. Wizja autora jest przerażająca, szokująca i dopracowana w najdrobniejszych szczegółach. „Furu.re” nie może poszczycić się zawrotną akcją (przynajmniej w pierwszej połowie książki), aczkolwiek styl autora rekompensuje wszelkie braki. Zrobił na mnie piorunujące wrażenie – mimo zastojów w fabule nie potrafiłam oderwać się od tej powieści. Każda strona wzbudzała we mnie całe spektrum emocji. Cały czas było mi mało – co tam było – nadal jest! Chce więcej i więcej! Ruszam na polowanie innych powieści rosyjskiego pisarza.

Reasumując książka ukazuje bardzo ciekawy obraz społeczeństwa upojonego wizją życia wiecznego. Jednak co najważniejsze „Futu.re” skłania do refleksji i głębszego zastanowienia nad naturą ludzką, sensem wiary, miłością rodzicielską i starością. Po jej skończeniu nasuwa mi się pytanie czy ludzkość gotowa jest na nieśmiertelność, a raczej czy kiedykolwiek będzie?

„Piękno kocha cień, bo w cieniu rodzi się pokusa.”

www.houseofreadres.blogspot.com