FoxGames, gra strategiczna Siedem

Gra mnie jakoś nie porwała, ale mogłam bardziej się wczytać w opis wcześniej.

Przyjemna gra na nudne wieczory. Zasady na początku wydają się troszkę skomplikowane lecz wszystko się wyjaśnia podczas rozgrywki.

Cyfra 7 od zawsze w kulturach i religiach uznawana była za magiczną. Utożsamiano ją z siłami wyższymi oraz z potęgą kosmosu. Obecnie kojarzy nam się przede wszystkim ze szczęściem. Twórcy Siedem wykorzystali jej mistycyzm i stworzyli grę składającą się 49 kart – jej wielokrotności, którym przypisuje się odpowiednie atrybuty: grzechy główne, cuda świata, fortuny – szczęście w kartach (albo w miłości), cnoty główne, morza, etapy życia (nie znaliśmy), kolory (chociażby składowe tęczy). Z adnotacji producenta wynika, że produkt przeznaczony jest dla 2-4 graczy, w wieku od 10 lat (po dokładnym wyjaśnieniu zasad, niżej), trwa ok. 20 min (jak para to kwadrans, kiedy 4 graczy to odrobinę dłużej niż wskazano na opakowaniu). Podczas zabawy gra przypomina z wyglądu pasjans, ale to tylko wrażenie, gdyż w rzeczywistości jest dużo bardziej złożona i – co piękne – złośliwa w wykonaniu graczy. Rozgrywka polega na stopniowym schodzeniu z kart. Większość z nich – poza etapami życia i w danym momencie, wybranym kolorem – musimy zrzucać z ręki na określone kolumny, układane na stole lub podłodze. W ręce cały czas mamy 3 karty, po każdym wyłożeniu pojedynczej z nich dobieramy nową z zakrytej talii lub z kolumny kiedy oddajemy kartę morza. Wygrywa osoba, która będzie miała najwyższą sumę uzyskaną z trzech kart na końcu gry, czyli kiedy położymy siódmą kartę na odpowiedniej kolumnie. Każda karta (i kolumna) ma określone moce, które wykorzystujemy podczas rozgrywki. Dzięki grzechom głównym zabieramy losową kartę z ręki przeciwnika i dokładamy ją do kolumny, niwecząc – świadomie lub przez przypadek – jego strategię. Cnoty główne aktywują ciągnięcie nowej karty do ręki, którą bierzemy z zakrytego stosu dobierania i zmuszają nas do wydania innej karty na wybraną kolumnę. Warto je zagrać w momencie kiedy nie odpowiada nam dana karta, a przykładowo wiemy, jakie będą kolejne w talii. Fortuny, czyli w teorii: szczęśliwy traf, los. Musimy zgadnąć jaki będzie kolor lub cyfra na kolejnej karcie w stosie dobierania uzyskując w ten sposób dwa punkty na koniec gry. W tej grze stosowaliśmy najczęściej kiedy nie pasowała nam cyfra na kacie i mieliśmy zamiar się jej pozbyć lub jako zaplanowanie, cwane działanie – kiedy uprzednio ułożyliśmy pod siebie trzy dobierane karty. W ostatnim przypadku trafność wskazania odpowiedniego koloru lub cyfry nie jest już przypadkiem. Etapy życia polegają na zerowaniu najwyższych numerów kart. Każda kolejna taka karta w kolumnie unicestwia kolejną niższą wartość począwszy od 7. Kiedy dodajemy etapy życia na inną kolumnę – te akurat można – to ich moce nie działają, ale przyspieszają zakończenie gry – chwila, kiedy kładziemy siódmą kartę w danej kolumnie. Jeśli mamy niskie karty w ręce warto wyzerować wysokie i zbliżyć się do zwycięstwa, przy okazji obniżając wynik przeciwnika. Morze – dobranie ostatniej karty z wybranej kolumny na rękę. Genialnie sprawdza się kiedy wykluczyliśmy z rozgrywki pewne wysokie cyfry i przeciwnik pozbywa się ich z ręki, żeby nie mieć zera punktów na koniec gry. Wtedy my możemy specjalnie zabrać taką kartę z kolumny etapów życia i cofnąć wcześniejszy efekt, na powrót odblokowując wysokie cyfry – cudowna sprawa! Kolory – najniżej położony w tej kolumnie kolor staje się atutem, czyli każdy rodzaj karty o tej barwie możemy wyłożyć w dowolnej kolumnie korzystając z mocy tej kolumny, nawet nie mając pasującej do niej karty na ręce. Fajna sprawa, kiedy zależy nam na danej właściwości, a nie mamy jak jej uruchomić! Cuda świata – oglądanie trzech kolejnych kart ze stosu i układanie ich pod siebie lub na pohybel kolejnych graczy. Ewentualnie podejrzenie kart z ręki danego gracza – przydatne kiedy zagrywamy potem kartę fortuny lub gdy chcemy poznać taktykę drugiej osoby i zawartość obcej ręki. http://mlodygiercownik.pl/2016/06/13/recenzja-gry-karcianej-siedem/

Na początku trudno zrozumieć zasady, ale w sumie nie jest trudna a można na różne sposoby "kombinować" jak wygrać

Bardzo przyjemna gra strategiczna. Czasem trzeba poważnie się zastanowić nad kolejną zagraną kartą. Polecam wszystkim lubiącym niewielką negatywną interakcję :) Jedynie żałuję, że gra jest stworzona dla czterech graczy. Pozdrawiam!

Gra jest dokładnie taka jaką sobie wyobrażałem i jakiej potrzebowałem. Szybka, z przyjemną oprawą i troszkę nieprzewidywalna. Gdy mam chwilę czasu to gra od razu ląduje na stole i długo nie trzeba czekać na chętnego :) Polecam wszystkim, którzy potrzebują czasem się oderwać na krótko od rzeczywistości ;)

Gorąco polecam, łatwo się nauczyć i miło się gra. bardzo fajna karcianka jak ma się chwilę. Szybkie partie

Gra mniej więcej na podstawie układania pasjansa, graficznie nie przypadła mi do gustu jednak wynagradza to szybkość opanowania zasad i rozgrywki. Spora przypadkowość, gra jest tak dynamiczna że w trakcie gry strategię zmieniać trzeba wielokrotnie.

Dlaczego dziwna ... pierwsze kilka partii pozostawiło niesmak - jakby grze czegoś brakowało - nie ma emocji takie sobie rzucanie kart i gra właśnie taka jest. ładnie wykonana, podobają mi się karty, jednak brakuje tego czegoś/klimatu/rywalizacji (np tego co znajdziemy w Ucho Króla lub List Miłosny-jeśli porównywać do karcianek) w skali od 1-10 dałbym 5+... o dziwo najlepiej gra mi się w 2 osoby, na + też jest cena

Gra zakupiona przypadkowo, nie było zbyt wielu recenzji, skusiła mnie cena. Po "ograniu" jestem zdecydowanie na tak. Tytuł jest niewymagający, rozgrywka prosta, pozwala włączyć do gry dzieci, a mimo to zapewnia przyjemne spędzenie czasu dorosłym.

Partię rozgrywa się dość szybko co w połączeniu z niewielkimi rozmiarami zestawu czyni produkt rewelacyjną grą outdoorową.

Gra sprawdza się zarówno w małym jak i większym gronie, dla graczy starszych i młodszych - jest praktycznie uniwersalna. I choć w domu sięgam raczej po bardziej wymagające tytuły, to "siedem" jest genialna jako "umilacz" pikników, wycieczek czy przerw w pracy.

Polecam również jako pacyfikator latorośli rodzinnych w wieku podstawówkowym, z którymi nie wiadomo co począć w trakcie wizyt ;) Myślę, że sprawdzi się jako prezent odciągający dziecko od konsoli i zachęcający do zabawy z równolatkami.