Everest. Poruszę niebo i ziemię (okładka  miękka)

Fantastyczna lektura

Doskonała książka. Są góry i napięcie. Polecam

Ta literacka podróż do podnóży Mount Everestu to prawdziwy emocjonalny rollercoaster! Człowiek od zawsze mierzy się z naturą i własnymi ograniczeniami. Skłonny ponieść ryzyko, by poczuć moc, adrenalinę, satysfakcję z osiągnięcia niemożliwego. Zdobycie Mount Everestu to Święty Graal himalaistów, który pochłonął do tej pory ponad 300 ofiar. Czy jest sens doszukiwać się dla tej pasji uzasadnienia, a może jedynym powodem, dla którego ludzie się wspinają, pozostaje fakt, że Himalaje po prostu istnieją? Gdy czytałam najnowszą książkę Wojciecha Nerkowskiego, którego twórczość bardzo cenię, moi przyjaciele właśnie schodzili ze szczytu Lobuche i szykowali się do wejścia na Kala Pattar. Teraz już odpoczywają w Katmandu. Dzięki fabule powieści „Everest. Poruszę niebo i ziemię” mogłam poczuć klimat Himalajów, ale na szczęście ich wyprawa przebiegła bezproblemowo, w przeciwieństwie do opisywanej w książce. Czworo Polaków decyduje się zdobyć Mount Everest na koniec sezonu korzystając z krótkiego okna pogodowego. Monsun nadchodzi szybciej niż się spodziewali i więzi ich na wysokości zagrażającej życiu. To na tych, którzy zostali w dolinie Katmandu spoczywa niebagatelny ciężar zorganizowania akcji ratunkowej. Tylko od ich determinacji zależy, czy ich bliskich uda się bezpiecznie sprowadzić. Perspektywa Julii i Krisa walczących o życie swoich najbliższych ukazuje ogrom emocji i przeciwności, z którymi muszą się zmierzyć. Wszystko zdaje się sprzysięgać przeciwko nim, wręcz wydaje się, że komuś zależy, by wspinacze nie wrócili, a czas się kończy. Jak bardzo obciążająca jest świadomość, że jest się jedyną szansą na ocalenie ukochanych osób? Autor skupia się na emocjach tych, którzy nie rozumieją pasji swoich partnerów budzącej w nich strach, którzy jednak w chwili zagrożenia zrobią wszystko, by pokonać kłody rzucane im pod nogi, ale też własne słabości i ograniczenia. Jak odmienni są bohaterowie, tak różne są ich reakcje i emocje, ale jednoczą się, by osiągnąć cel. Bezsilność przeplata się z nadzieją, a chaos i brak dobrych chęci atakują z każdej strony. Niektórzy bezdusznie wykorzystują ich tragiczną sytuację, a z kraju napływa fala hejtu i napastliwych komentarzy. Podobnie jak lawina himalaistów, tak ta opowieść porwała mnie od pierwszych stron przygniatając ciężarem emocji, z których nadal próbuję się odkopać. Śledziłam kolejne desperackie próby z zapartym tchem, wierząc, że się uda, że zdążą… Walka z czasem, ale też wyjątkowo realistycznie oddane uczucia targające bohaterami trzymały mnie w ogromnym napięciu dodatkowo podsycanym nagłymi, dosłownie mrożącymi krew w żyłach, zwrotami akcji. To zdecydowanie najbardziej emocjonująca powieść w dorobku autora!

Czytam sporo książek o górach, ale ta mnie zaskoczyła i zachwyciła. To zupełnie inne spojrzenie, bez upajania się tragedią i patosem. Wartko poprowadzona historia opowiada o montowaniu akcji ratunkowej. Widzimy ją oczami naprzemiennie dwójki głównych bohaterów, którzy przebywają w Katmandu i muszą nieść pomoc swoim bliskim, uwięzionym na zboczach Everestu. Historia wymyślona, ale inspirowana chyba głośną akcją na Przełęczy Lho La. Zaskakuje i trzyma w napięciu do samego końca. Polecam.

Czasami sami nie wiemy, ile jesteśmy w stanie poświęcić, póki nie zostaniemy postawieni nad krawędzią. Czy Julce i Krisowi uda się sprowadzić pomoc dla pozostających na Evereście bliskich? Czy ostatecznie wygrają ten nierówny wyścig z czasem, który z każdą kolejną godziną nieubłaganie zmierza ku końcowi? Jeżeli chodzi o typowo górskie klimaty, przeważnie decyduję się na reportaże (ze swojej strony ogromnie polecam "Broad Peak. Niebo i piekło", do dziś pamiętam towarzyszące mi w trakcie lektury emocje). Zresztą odnoszę wrażenie, że takich fabularyzowanych pozycji jest na naszym czytelniczym rynku niewiele, a szkoda, bo jak się okazuje oblodzone szlaki to wręcz idealna sceneria do osadzenia akcji! "Everest. Poruszę niebo i ziemię" już od pierwszej strony wciąga nas w wir wydarzeń. I chociaż większość z nich ma miejsce w Katmandu, a nie na zaśnieżonych zboczach Everestu, to i tak zalewa nas prawdziwa lawina emocji. Wojciechowi Nerkowskiemu pierwszorzędnie udało się oddać uczucie bezsilności, które dotyka pozostających w dolinie bohaterów. A ich kompletnie odmienne charaktery i pojawiający się w tle subtelny wątek kryminalny sprawiają, że trudno choć na chwilę oderwać się od lektury. "Everest. Poruszę niebo i ziemię" to niemal sensacyjna, do cna przepełniona skrajnymi uczuciami historia. A przy tym wciąga równie mocno co najlepszy reportaż - jeżeli macie ochotę na emocjonalny rollercoaster, to ta pozycja sprawdzi się idealnie, polecam!

Rewelacja! Nietypowe spojrzenie na himalaizm, świetnie napisana historia, która trzyma w napięciu do ostatniej strony. Polecam wszystkim zainteresowanym tematyką wysokogórską, i ich rodzinom.

Zatrważająca surowym obliczem nieokiełznanych lawin górskich, poruszająca nieco klaustrofobiczną bezradnością w starciu z bezwzględną pogodą, inspirująca szaleńczą walką o życie najbliższych. Nakreśloną z dynamizmem historię, ulokowaną na kartach „Everest. Poruszę niebo i ziemię”, nasączono realnie wyczuwalnym dramatyzmem, który intencjonalnie podsyca nuta thrillera, intensyfikująca paletę wielobarwnych doznań. To tytuł obrazujący himalaiczne zacięcie w całkiem innym ujęciu – narracja snuta z perspektywy dwóch bohaterów oscyluje wokół zmagań o niepewny ratunek uwięzionych pod szczytem uczestników wyprawy, zaniechując relacji wprost z centrum koszmarnych wydarzeń. Tym samym porzucono dosłownie portretujące tragizm tony, koncentrując się na warstwie emocjonalnej, która akcentuje dojmujący strach o innych – o równie silnym wydźwięku, podszyty nićmi odwagi i miłości. Mrowiące pod palcami napięcie po zetknięciu się ze stronicami naznaczonymi niepewnością, ale i jaskrawym, żarliwym zawzięciem dokonania niemożliwego, sukcesywnie wzrasta, fabularne incydenty bowiem coraz szczelniej otula dostrzegalny fatalizm, który jawnie kontrastuje na tle spowitej śmiałą brawurą akcji ratunkowej. Na fundamencie rozbieżności odzwierciedlono także kreacje głosów referujących przebieg zdarzeń – to dwa, skrajnie oddane rysy osobowościowe, które potwierdzają utartą prawdę na temat ludzkiego zachowania w obecności dzielonego zagrożenia i majaczącego na horyzoncie wspólnego celu. Niewątpliwie to esencjonalny filar do powstania zalążków osobliwej przyjaźni, która łagodzi i tłumi pierwotnie rażącą wymowność. Osnuwająca historię mgła tajemnicy i intrygujących domysłów skompilowanych z sugestywnymi niedopowiedzeniami, buduje intymny przekrój ścigania się z żywiołem, ale i własnymi obawami. To swoiste pokonywanie własnych słabości, determinujące świadome wykraczanie poza ramy komfortu w imię odczuwalnych uczuć! Himalaizm stanowi ewidentnie kontrowersyjny temat, okupiony słowami krytyki i wyzbytych z empatii opinii – również ta odsłona jawi tę niebezpieczną pasję jako zgubny nałóg, który w swoich sidłach więzi również towarzyszy życia uzależnionych. Jednak pod tą powłoką odurzenia ambicjami i nieustannego igrania ze śmiercią tkwi refleksyjna osnowa, dobitnie zaakcentowana na finalnych stronach powieści. „Everest. Poruszę niebo i ziemię” to pozycja nieobliczalnym charakterem permanentnie torpedowanego ocalenia mrozi krew w żyłach, lawinowo doświadczając skrajnymi impresjami niosącymi za sobą klarujące się w głowie odbiorcy przemyślenia. Implikuje wciąż natrętnie pojawiające się pytanie, czy naprawdę warto. I jednocześnie uwierające, czy samemu byłoby się zdolnym do zrezygnowania ze swoich obsesji i marzeń. Dla siebie czy dla innych. Mocno kontemplatywny tytuł. Zdecydowanie warto!

"Everest. Poruszę niebo i ziemię" to historia Julki i Krisa, którzy w Katmandu oczekują na swoich życiowych partnerów chcących zdobyć Everest. Julia to opanowana i spokojna kobieta, która życiowo zajmuje się tłumaczeniem literatury. Kris to impulsywny i hałaśliwy influenser, dla którego liczą się lajki i sukces profilu prowadzącego wraz z żoną. Kasia. Marek. Arek. Bart. Czwórka polskich himalaistów chcących stanąć ma górskim dachu świata. Nie spodziewają się, że przyjdzie im zawalczyć o życie... Lawina. Minus czterdzieści stopni. Wszechobecny śnieg, który mocą wiatru tnie skórę niczym nóż. To książka opowiedziana oczami tych, którzy w dolinach oczekują na swoich bliskich. To książka opowiedziana oczami tych, którzy muszą wierzyć, że ukochane osoby wrócą cali i zdrowi. To książka opowiedziana oczami tych, którzy związali się z tymi, dla których góry i wspinaczka to cały świat. To książka opowiedziana oczami tych, którzy w obliczu tragedii są w stanie zrobić wszystko, aby ocalić miłość swojego życia. Ocalić za wszelką cenę. Surowa. Angażująca. Klimatyczna. Górska. Taka jest ta pozycja. Wojciech Nerkowski stworzył historię, która nie pozwala o sobie zapomnieć. Wciąga od pierwszej strony i dostarcza nam mocnego ładunku emocjonalnego. Sięgając po "Everest" nie sądziłam, że aż tak będę przeżywała losy bohaterów opisanych w książce...

Podczas wyprawy wspinaczkowej na Evereście dochodzi do załamania pogody. W lawinie ginie jeden z uczestników wyprawy, a trójka jego towarzyszy zostaje uwięzionych pod szczytem. Na barki Julii i Krisa, którzy przebywają w Katmandu, spada zorganizowanie akcji ratunkowej. Tych dwoje tak różnych osób musi połączyć siły i zmierzyć się z monumentalnym wyzwaniem. Szanse na dotarcie do poszkodowanych maleją z każdą minutą. Wśród himalaistów są ranni, a pogoda nie sprzyja akcji ratunkowej. Rozpoczyna się wyścig z czasem… Na domiar złego, jest ktoś, komu zależy, by bliscy Krisa i Julii nie przeżyli. „Everest. Poruszę niebo i ziemię” to historia opowiedziana oczami tych, którzy w dolinach czekają na swoich bliskich. To zatrważający obraz walki o każdą minutę życia. Powieść Wojciecha Nerkowskiego jest fikcją inspirowaną prawdziwymi wydarzeniami. Wciągnęłam się w tę historię już od pierwszych stron, napięcie i emocje, jakie mi towarzyszyły przy czytaniu są nie do opisania. Oczami wyobraźni widziałam zaciętą walkę z czasem i niewyobrażalnym żywiołem. „Everest. Poruszę niebo i ziemię” to historia, dzięki której z innej perspektywy możemy spojrzeć na himalaizm. To lektura nie tylko dla osób, które interesują się tematyką wysokogórska, to również pozycja idealna dla fanów powieści, które trzymają w napięciu po ostatnią stronę.

EVEREST. PORUSZĘ NIEBO I ZIEMIĘ to thriller o emocjach, o poświeceniu i o miłości. Powieść, która zabierze was w podróż do zakamarków ludzkiej psychiki, przedstawi walkę o bliskich i opowie o tym do czego jesteśmy zdolni stojąc na krawędzi. Akcja powieści opowiada nie o himalaistach, którzy utknęli na szczycie Everestu, jak sugeruje prolog, lecz o ich bliskich, którzy zostali w dolinie Katmandu. To historia o Julii i Krisie, którzy mimo różnych charakterów łączą siły, aby ściągnąć uczestników wyprawy bezpiecznie na dół. Fabuła przepełniona ich rozterkami, targanym emocjami, chwilowymi załamania oraz ogromną determinację do działania. Podczas czytania wczułam się w emocje bohaterów, napięcie ani na moment nie opuszczało mnie, a końcowe zawirowania jakie serwował autor, nie pozwoliły na odgadnięcie zakończenia tej historii. Powieść w głównej mierze opiera się na emocjach, ale Wojciech Nerkowski umiejętnie przemycił smaczki z wypraw himalaistów, czuć dobre przygotowanie.