Egzorcyzmy Dory Wilk. Dora Wilk. Tom 5 (okładka miękka)

kolejna przygoda dory wilk, ale pomimo tego że "kolejna" nie znaczy że mniej wciągająca :)

Dora Wilk to ostatnio jedna z moich ulubionych bohaterek literackich, a książki, w których gra główną rolę, czytam z wypiekami na twarzy. Tom piąty to kolejna dawka emocji, szybka akcja, świetni bohaterowie, wielość miejsc akcji (i tu uwaga - pojawia się Toruń - moje rodzinne miasto :-) Ogólnie - super książka.

Aneta Jadowska szturmem zdobyła polską „scenę” urban fantasy, a co za tym idzie, także i serca fanek oraz fanów tegoż gatunku. Wszystko to za sprawą swojej debiutanckiej powieści – Złodzieja dusz, otwierającym heksalogię o Dorze Wilk.

Na przestrzeni sześciu tomów tejże serii, poznajemy i przeżywamy nie mało przygód wraz z główną bohaterką Teodorą „Dorą” Wilk. Wiedźmą łączącą w sobie sprzeczne geny Pani Północy i magii płodności… i jeszcze kilka innych na dokładkę. Trzeba również wspomnieć, że Dora to kobieta magnes… na kłopoty oczywiście. W Egzorcyzmach Dory Wilk piątym i zarazem przed ostatnim tomie serii nasza protagonista po raz kolejny wpadnie w nie lada kłopoty. Jednak mała rzecz odróżnia je od poprzednich, z których Dorze udało się wyjść obronną ręką. Tym razem wiedźma nie jest do końca pewna czy uda jej się wyjść z tego cało i to w dosłownym sensie. Wszystko z powodu śledztwa, które swój początek ma w niemagicznym Toruniu.

Ktoś zabija młode kobiety i pozostawia na nich dziwne słowa. Z tego powodu, nawet nad wyraz praktyczna Bogna zdaje sobie sprawę, że za tym wszystkim kryje się coś więcej niż zwykły zwyrodnialec. A przecież z tym, co niezwykłe tylko Dora potrafi sobie najlepiej poradzić. Jednak nikt nie spodziewał się tego, że zwykła ludzka sprawa wciągnie naszą wiedźmę do piekła – dosłownie.

Długo. Oj, bardzo długo, zwlekałam z lekturą tego tomu. Wolałam mieć pod ręką ostatni już tom z przygodami ulubionych bohaterów. W końcu stało się… zasiadłam do czytania i po prostu przepadłam! Od tej książki nie da się oderwać. Nawet jak trzeba odłożyć ją na bok i zająć się czymś innym, to można być pewnym, że ciekawość: podkręcana przez autorkę już od pierwszych stron; nie da chwili wytchnienia, dopóki ponownie nie weźmie się jej do ręki. Zwłaszcza że znajdzie się w niej wszystko, za co fanki pokochały heksalogi, a szczególnie – Miron i Baal. Często przebywający w jednym pokoju. Do pełni szczęścia (oczywiście mówię o własnej osobie) brakuje tylko Romana. Wtedy z pewnością rozpłynęłabym się całkowicie. Oczywiście uwielbiam również Joshuę, ale to wymieniona wyżej trójka (właśnie w tej kolejności) niezaprzeczalnie skradła moje serce.

Jednak to nie jedyna zaleta Egzorcyzmów… jest jeszcze bowiem świetna fabuła, dzięki której możemy lepiej poznać kolejny fragment życia protagonistki. Tym razem pada na piekło. Co za tym idzie, wraz z rozwojem sprawy, w jaką wplatała się Dora, poznajemy równocześnie historię Baala, hierarchię wśród demonów, czy też różnice, po których łatwo odróżnić, z jakiego gatunku jest dany osobnik i najciekawsze: jakie są najważniejsze priorytety dla tych mieszkańców włości Lucyfera. Co więcej, dowiemy się również, na czym polega status oblubienicy Pana Demonów, jakie obowiązki się z tym wiążą i dlaczego padło akurat na naszą wiedźmę. Gdy dodamy do tego stale zwiększające się tempo akcji pełne zaskakujących zwrotów, nie pozostaje nic innego – jak tylko chylić czoła przed talentem pisarki oraz trzymać kciuki jak najmocniej, aby nie przyszło jej do głowy zaprzestać tworzyć.

Na przestrzeni kolejnych tomów zmieniała się przede wszystkim protagonista, dostosowując się do tego, jakie kłody ma rzucane pod nogi. Jednak nie tylko to, jest jeszcze kilka innych niuansów, które uległy zmianom. Najważniejszym i najbardziej zauważalnym jest klimat, który z tomu na tom robił się ciut mocniejszy i mroczniejszy, aby w „piątce” osiągnąć apogeum. W tej części jest brutalniej, bardziej tajemniczo, a mrok dosłownie wylewa się ze stron.

Jadowska doskonale utrzymuje poziom, jaki narzuciła sobie pierwszym tomem. Ba! Powiem więcej, z każdym kolejnym tomem podnosiła go ciut wyżej. Jednak w przypadku Egzorcyzmów Dory Wilk, autorka przeszła samą siebie. To, z jaką łatwością wywołuje w czytelniku pełną gamę emocji (od lekki obaw, przez wszystkie stadia rozwijającego się strachu, aż po zapierające dech przerażenie) tylko na przestrzeni jednego, no może dwóch, góra trzech, akapitów jest naprawdę niesamowite. Nie można przecież zapomnieć, że nie tylko takie uczucia będą nam towarzyszyć.

Egzorcyzmy Dory Wilk to naprawdę niesamowita powieść i to tak bardzo, że ciężko było mi sklecić jakieś sensowne zdania na jej temat. Najchętniej ograniczyłabym się do okrzyków: „niesamowita!”; „wspaniała”; „niepowtarzalna”, oraz wszelkich „ochów” i „achów” względem scen z Mironem i Baalem (czyli często i gęsto). Strach pomyśleć co to będzie, jak zacznę pisać o Na wojnie nie ma niewinnych.

Gorąco polecam nie tylko fanom autorki oraz Dory, bo w tym przypadku rozumie się samo przez się, że lektura nie podlega dyskusji, ale także tym, którzy jakimś cudem jeszcze ich nie znają. Radze jednak zacząć od tomu pierwszego. Z pewnością nie pożałujecie.

Dora Wilk i spokojny żywot? To się nigdy nie wydarzy. Kiedy udało już jej się uporać z problemami wśród wampirów, kłopotami w wilczym stadzie i zamieszaniem w sferze sercowej, los postanowił rzucić pod nogi Namiestniczki Thornu kolejne kłopoty. Bo przecież magia, triumwirat i wilczyca to za mało na jedno ciało. W tym zestawie brakuje jeszcze jednego mieszkańca - demona! Tak pokrótce można opisać fabułę piątego tomu przygód wiedźmy i jej towarzyszy. Wszyscy fani twórczości Anety Jadowskiej z pewnością nie rozczarują się tym, co autorka zaserwowała czytelnikom w "Egzorcyzmach...". Akcja trzyma w napięciu już od pierwszych stron, więc nie ma szans na nudę i monotonię. Postacie, które w poprzednich tomach cyklu umieszczone były na dalszym planie, w tym dostają swoje pięć minut - możemy głębiej poznać np. Baala czy też Asa. Dodatkowym atutem jest przeniesienie wydarzeń również poza magiczne światy, ale również wizyta w piekielnych kręgach. Polecam.

"Egzorcyzmy Dory Wilk" to piąty już tom przygód rudowłosej wiedźmy. Kolejny raz Czytelnicy mogą zatopić się w lekturze i wraz z główną bohaterką przeżywać jej zmagania z wszelkiego rodzaju przeciwnościami, a możecie mi wierzyć, że dzieje się od samego początku. Autorka (przynajmniej początkowo) przenosi akcję do realnego świata, do ukochanego miasta Dory, Torunia, gdzie czeka na nią do rozwiązania trudna sprawa. Powiedzmy sobie szczerze, zwykli śmiertelnicy nie daliby sobie rady z ogarnięciem sytuacji, dlatego i tym razem do pomocy Dora angażuje przyjaciół oraz porusza Niebo, Piekło i kręgi demoniczne, by dojść prawdy. "Egzorcyzmy..." pozwalają lepiej poznać Baala i jego podwładnych, w tym Asa, który miał już okazję wystąpić w serii, a także odkryć intencje Karmazynowego Księcia względem naszej wiedźmy. Polecam wszystkim, którzy są ciekawi rozwoju wypadków.

W „Egzorcyzmach Dory Wilk” nasza podrasowana wiedźma wraca do Torunia, by zająć się śledztwem na zlecenie policji, co mnie akurat niezmiernie raduje – brakowało mi trochę świata niemagicznego, a w tym tomie mamy okazję choć na chwilę wrócić do niego oraz do Witkacego. Akcja nie toczy się jednak w całości w realnej rzeczywistości, a głównie w piekle, gdzie możemy bliżej poznać postać pełnego tajemnic Baala. Osoby, które obawiają się skupienia na wątku miłosnym, mogę uspokoić – autorka skupiła się przede wszystkim na śledztwie oraz jego konsekwencjach i nie wprowadzała dodatkowych zawirowań w postaci dramatów miłosnych. Mamy tu serię zabójstw, tajemniczy rytuał, porwanie, tortury, opętanie i wiele innych wydarzeń, składających się na interesującą i szybką akcję, dzięki której w zasadzie nie można się tu nudzić. Całości dopełniają ciekawe charaktery postaci, a także ich poczucie humoru i zabawne teksty. Fanów serii pewnie nie trzeba zachęcać do sięgnięcia po tom piąty, dlatego kieruję te słowa do niezdecydowanych: polecam.

Gorące ,leniwe popołudnie.
Cienie gałązek jabłoni tańczą na kocu.Cisza -tylko jednostajne brzęczenie pszczół okupujących kępę dziurawca.
Zapach róż i smak lodów kawowych ,posypanych czarną porzeczką.
I książka.Nowa, pachnąca farbą drukarską.
Nic mnie nie goni ,nikt niczego nie chce -całkowity chillout.
Jestem tylko ja , Dora Wilk i jej piekielni wrogowie i przyjaciele.
Zanurzam się w alternatywnym świecie stworzonym przez Jadowską , tak mi znajomym i ulubionym.
I już wiem ,że ta książka doskonale tu pasuje,do tej letniej kanikuły ,do jej zapachów ,smaków ,barw - idealna harmonia.

z przyjemnością czytam kolejne części i czekam na więcej.