"Dziewczyny z Powstania" to książka, której nikomu nie trzeba przedstawiać. Od pierwszych dni swojego istnienia na rynku wydawniczym udało jej się zdobyć przychylność tysięcy czytelników; a i ze mną było podobnie. Od momentu, kiedy ten tytuł trafił w moje ręce, wiedziałam, że mam do czynienia z czymś wyjątkowym. Nie zważając na naukę i inne książki do czytania na stosiku - usiadłam i najzwyczajniej w świecie się zaczytałam. Spędziłam z nią cały wieczór i bez żalu zarwałam noc.
I tak, od pierwszych stron, na przemian pojawiały dwa towarzyszące mi podczas lektury tej książki uczucia - wzruszenie i radość. Przepiękne historie z życia codziennego kilku kobiet, które wojna zaskoczyła w najpiękniejszym okresie ich życia. W jednej chwili musiały zdecydować, czy zostają w domu, czy ruszają na pole bitwy. I większość z nich wybrała walkę. Nie dosłowną, ale kiedy nad głowami świszczą kule, a za każdym rogiem czai się wróg, przenoszenie meldunków będące częścią konspiracyjnej działalności czy opatrywanie rannych kolegów lub cywilów, to zadania, które wymagają ogromnej odwagi. Wszystkie bohaterki książki Anny Herbich miały pełną świadomość, że pewnego dnia one same mogą zginąć, ale mimo wszystko, postanowiły walczyć.
Bohaterki "Dziewczyn z Powstania" to kobiety czasem bardzo się od siebie różniące; jedne miały więcej pieniędzy i pochodziły z tzw. "dobrych" domów, inne były niewyróżniającymi się z tłumu dziewczynami z żyjących skromniej rodzin. Jednakowoż każda wykazała się nadzwyczajną siłą psychiczną, nierzadko też fizyczną. Nieważne czy matka, czy sanitariuszka, czy posłaniec - te kobiety zrobiły co w ich mocy, żeby pomóc tym, którzy ich potrzebowali.
Tak samo jak ich mężowie, ojcowie, czy bracia, zostawiały za sobą dom i ruszały walczyć ramię w ramię o swą ukochaną ojczyznę i o lepszą przyszłość dla swoich bliskich. Robiły to, bo chciały, nikt ich do tego nie zmuszał; czuły obowiązek wobec swojego kraju, a patriotyzm miały wpajany od najmłodszych lat. Wykazały się niezwykłą odwagą i męstwem, niejednokrotnie wystawiając swoje życie na niebezpieczeństwo. I za to są w takim samym stopniu bohaterkami, jak wszyscy mężczyźni, którzy walczyli w Powstaniu Warszawskim razem z nimi.
Historie te opowiedziane zostały w prosty, ale bardzo przemyślany sposób. Czyta się je niezwykle lekko i szybko, co okazuje się zdecydowaną zaletą tej książki, zważając na trudną tematykę wojenną. Koniecznie trzeba ją przeczytać, bo w końcu głos zabrała ta płeć, którą zwykle określa się słabszą (czyli również bierną). A mimo to, te kobiety ani nie okazały słabości, ani nie pozostały bierne.
"Dziewczyny z Powstania" to jedna z tych pozycji, które mimo pozornie przystępnej formy w jakiej zostały podane czytelnikowi, zmusza do głębokich przemyśleń nad tym, w jakim kierunku zmierza ludzkość. Czy my, na miejscu tych bohaterek zrobilibyśmy to samo? Czy fakt, że żyjemy zupełnie innych czasach w jakiś sposób wpłynąłby na podjętą przez nas decyzję? Choć wydaje się, że te walczące niegdyś w Powstaniu Warszawskim kobiety są całkiem pewne, że dzisiejsza młodzież postąpiłaby tak samo, jak one latem 1944 roku. I ja również mam taką nadzieję.
10-07-2015 o godz 14:45 przez:
Książki o ciekawych treściach
Bardzo ciężko jest mi recenzować książkę opartą na faktach. Są to wydarzenia, które ktoś przeżył i doświadczył. Ktoś oddaje nam cząstkę siebie, swojej historii, aby obcy ludzie mogli przeczytać, dowiedzieć się co przeżył i doświadczył.
"Gdy Niemiec przesłuchuje, to człowiek myśli - wróg. Ale gdy przesłuchuje rodak, mówiący po polsku - to nie da się opisać tego, jak to bardzo boli."
Książki o tematyce wojennej są książkami trudnymi i smutnymi. Ciężko mi się w ogóle czyta ten gatunek, jednakże postanowiłam przeczytać "Dziewczyny z Powstania". W książce są opisane wydarzenia, przez które czujemy się jakbyśmy sami tam byli. Czujemy strach, głód i cierpienie, ale także wzruszenie i podziw.
"Ci młodzi żołnierze nie wszyscy mieli dziewczyny, ale wszyscy mieli matki.".
Co jest niezwykłe w tej książce? Są ukazane losy bohaterek, nie bohaterów. Bo przecież w Powstaniu nie brali tylko udział mężczyźni. Były też sanitariuszki, łączniczki i zwykłe (nie zwykłe) kobiety, nastolatki i małe dziewczynki. One musiały walczyć, bo czuły ten obowiązek, tak trzeba było.
"Wojna jest czasem, w którym człowiek jest przygotowany na wszystko - nawet na wycelowanie broni w cywilów, którzy nie chcą pomóc rannemu powstańcowi. Bez chwili wahania."
Czym jest walka w tej książce? Wszystkim. Każda z bohaterek walczy, chce walczyć.
"Do powstania poszłabym raz jeszcze. Bez najmniejszego wahania. Nie zrozumie tego nikt, kto nie przeżył okupacji"
Książka jest podzielona na rozdziały, a każdy rozdział jest z osobna poświęcony jednej bohaterce. Historie przedstawione w książce są straszne, wręcz okropne, a zarazem niezwykłe. Nie będę ani wybierać, ani też opisywać indywidualne historie ze względu na to, że każda z jedynatu bohaterek jest wyjątkowa i jeśli chcecie je przeczytać to jak najbardziej zachęcam was do lektury.
"-Ja już nie wytrzymuję!-krzyknęłam. -Nie przesadzaj-odpowiedział.-Nawet jeśli będziemy musieli zginąć, to trudno. Może przynajmniej następni, ci, co przyjdą po nas, będą mieli lepiej."
Więcej recenzji