Dziewczynki. Kilka esejów o stawaniu się (okładka  twarda)

Polecam każdej kobiecie! Dziękuję autorce, świetna robota.

„Piszę wtej książ­ce odziew­czyń­sko­ści idziew­czyn­ko­wa­to­ści, ale sta­ram się onich pisać przede wszyst­kim wtakim wy­mia­rze, który sama naj­moc­niej za­pa­mię­ta­łam: jako ma­rze­niu otoż­sa­mo­ści, która może pod­le­gać nie­ustan­nej zmia­nie, izłu­dze­niu, że ludz­kie życie– zanim (ijeśli wogóle) obie­rze jeden kształt, wktó­rym osta­tecz­nie stę­że­je iosią­dzie– ma szan­sę mie­nić się, mu­so­wać, być wwiecz­nej po­dró­ży icią­głym prze­ista­cza­niu, że można żyć bez ko­niecz­no­ści po­dej­mo­wa­nia de­cy­zji co do tego, kim się jest lub bę­dzie.“ Z krótkimi esejami najwyraźniej zawsze będę już miała jeden problem — przypominają mi wstęp do czegoś większego. Weronika Murek porusza tematy nie tylko ważne, ale też ciekawe, tyle że jej teksty nie dają wiedzy, a jedynie stanowią zachętę do zyskania jej. Bo może i autorka mówi o reklamach podpasek, kieszeniach czy sikaniu, o upodobaniu do lolit, narzucaniu ideału grzecznej dziewczynki czy wchodzeniu w role, ale nie ma w tym analiz ani szerszego spojrzenia. Zwykle bywa zbyt powierzchownie, jedynie liznięte. I jasne, czyta się to dobrze, a kilka myśli ubranych w słowa dzięki Murek musiałam zaznaczyć, bo mocno do mnie trafiły, ale co faktycznie tytuł ten daje? Dla kogoś, kto z poruszanymi tematami jeszcze się nie spotkał, eseje te będą otwarciem oczu, ale dla reszty mogą okazać się zawodem. Sama znajduje się od niego o krok. Krok, przed którym powstrzymało mnie kilka lepszych tekstów (rozdział o sikaniu czy przymierzaniu naprawdę lubię). Niekoniecznie całość polecam, ale lektury też nie odradzam. Tym bardziej, że zdania autorka układa zgrabnie na tyle, że czyta się je przyjemnie i tworzy więź z czytelnikiem, a to zawsze jest w cenie. [Plus! Eseje te możemy też potraktować jako podpowiedź, co czytać dalej. Weronika Murek korzysta z naprawdę wielu ciekawych źródeł, jak chociażby teksty Jess Zimmerman z „Kobiety i inne potwory“, które na dniach wydaje wydawnictwo Czarne. Daję znać, bo połączenie mitów greckich i autobiograficznych wstawek brzmi rewelacyjnie. Przynajmniej w przytaczanych przez Murek fragmentach.]

Weronika Murek za pomocą 10 esejów traktujących o dojrzewających dziewczynkach,ich wzrastaniu do życia w świecie zdominowanym przez mężczyzn pragnie wykazać,że wzorce kulturowe i narzucone od lat wymagania dotyczące "dziewczynkowatości "na przestrzeni ogromnej ilości lat niewiele się zmieniły.Idziemy ku dobrej zmianie.Ale to podróż żółwia.Odwołując się między innymi do literatury,historii,reklam i filmów; jawnie wykazuje, że po dziś dzień definiuje nas płeć i wygląd.Nie sposób nad tym nie ubolewać.Chce,by kobiety ściągnęły kołnierz oczekiwań. Były traktowane z godnością. Docenione. Mogły swobodnie oddychać.I tego uczyły swe dzieci.Wskazuje,że wciąż pokutuje przekonanie,iż ogromne znaczenie dla godnego funkcjonowania ma zewnętrzna powłoka."Raz się zapomnisz,dziewczyno, i przepadniesz, w potwora zmienić się bardzo prosto. Podobnie z wyglądem (...)żeby zostać uznaną za potwora,kobieta nie musi mieć dwóch głów,wystarczy,że ma dwa podbródki (...)kobieta nigdy nie osiąga perfekcji,nigdy nie dociera do momentu, gdy może uznać,że dzieło jest skończone.W tym sensie musi przez cały czas zachowywać czujność,stale się dyscyplinować-gdy chodzi o dziewczynkę,hasłem jest : grzeczna".Kreśli jak łatwo dyskryminować,wrzucać dziewczyny w określone i krzywdzące ramy,traktować jak "słabsze,kruche,niezdolne do planowania". A więc totalnie uzależnić od działań męskiej części globu. Autorka dzięki żywemu językowi i trafnym spostrzeżeniom opowiada o kobiecości i feminizmie na wielu polach. Wymaganiach i pętli zaciskającej się na ich szyjach przez ilość obowiązków. Zwraca uwagę na szkodliwość "powielania stereotypów"i funkcjonowaniu w patriarchacie. Chociaż nie zgadzam się z częścią stawianych tu tez-muszę przyznać,że jak w soczewce skupiają się w esejach przywary dzisiejszego świata.Rzecz intertekstualna.Z ogromem odniesień do ważnych dzieł literackich kształtujących ludzką wrażliwość,spojrzenie na konkretne traktowanie "dziewczynek".Chcecie się dowiedzieć jak wspierać ich rozwój?Co można zrobić,aby następnym pokoleniom było lepiej na tym łez padole-sięgnijcie.

Niezwykle potrzebna książka. Stereotypy chodzą za nami niczym cienie, a przeświadczenia dotyczące kobiet zdają się być z nami od zawsze. ,,Biec jak dziewczyna” jednoznacznie kojarzy się w społeczeństwie z czymś gorszym, z wysiłkiem poniżej możliwości. Weronika Murek rozprawia się z fałszywym poglądem, że kobiety są ,,słabszą płcią” i przytacza wszechobecne przykłady, że dyskryminacja kobiet jest większym problemem niż myślimy. Dyskryminacja dziewczynek jest dostrzegalna na każdym kroku - zaczynając od policji w Bangkoku, idąc przez kabarety, w których mężczyźni przebierają się za kobiety, kończąc na dziecięcych burleskach. Wiktoria Murek wykonała niesamowity nakład pracy zbierając informacje do książki. Autorka odwołuje się do licznych dzieł kultury, by uwidocznić problem określania dziewczynek jako ,,słabszych, kruchych, niezdolnych do planowania”. Chciałbym napisać o książce więcej, jednak limit znaków mnie ogranicza. Dlatego skończę recenzję tylko jednym zdaniem - proszę czytajcie ,,Dziewczynki”.