Dziewczyna ze złotej klatki (okładka miękka)

Kolejna książka z serii jaką napisała pani Anna Szafrańska Polecam w szczególnosci młodemu pokoleniu

Recenzja pochodzi z bloga http://whothatgirl.blogspot.com ...jedyne, co się w życiu liczy, to miłość. To jest to, o co warto walczyć i za co warto umrzeć. To jedyna wartość, która decyduje o naszych poczynaniach i zmienia nasze losy*. Amelia nie znosi swojego obecnego życia. Jej rodzina jest bogata, a co za tym idzie, mieszkają w rezydencji, pilnuje ich ochrona, uczęszcza do prywatnej i ekskluzywnej szkoły. Podporządkowana jest rodzicom, którzy zaplanowali jej całe życie, a nawet za nią wybrali kandydata na męża. Nic dziwnego więc, że ma dość takiego życia. Buntuje się, ale koniec końców i tak im ulega. Chce zaznać normalnego życia, więc przenosi się w tajemnicy na jakiś czas do publicznej szkoły. Przedstawia się jako Elka Malinowska i tak zaczyna brnąć w swoje kłamstwa. Poznaje nowych ludzi, m.in. Roberta, którego nie potrafi odczytać. On sam ma za sobą swoją przyszłość i jak się później okazuje, wcale nie była kolorowa. Amelia miota się w swoich kłamstwach. W między czasie próbuje realizować plan ze swoim udawanym narzeczonym Igorem, który również ma dość takiego życia. Zgodzili się na tę całą szopkę, żeby móc się wyrwać z takiego życia. Układ miał przestać obowiązywać, kiedy któreś z nich się zakocha. Tyle, że i sam Igor pokazał swoją prawdziwą naturę. Niestety Amelia przekonuje się, że cena bogactwa niesie za sobą wielu wrogów. I to niekoniecznie muszą być jej wrogowie. Przekonała się o tym dość boleśnie, ale nie chcę tutaj spojlerować. Choć Amelia z początku wydawała mi się być irytująca, to z czasem ją polubiłam. Nie dziwiłam się jej zachowaniu, bowiem faktycznie była zamknięta w klatce. Rodzice kontrolowali, albo raczej próbowali ją kontrolować. Więcej uczuć dostawała od służby domu niż samych rodziców. Igor za to był wkurzający. Zastanawiam się, czy faktycznie miał dość takiego życia, czy może jednak udawał przed dziewczyną, byleby zgodziła się na jego plan. To jak ją potraktował, kiedy zobaczył ją z Robertem, było nie do pomyślenia. I cóż, jego ojcu bardzo się podobało to, jakim był palantem. Po prostu świetnie. A sam Robert? Robert bywał zagadką i wydaje mi się, że do końca jednak go nie rozgryzłam. Inny był przy przyjaciołach, a inaczej zachowywał się przy głównej bohaterce. Według mnie uczucie między nimi zbyt szybko się rozwinęło. Samo zakończenie nie jest zadowalające. Napisane zostało tak, jakby teraz właśnie miało nastąpić. jest duży przeskok czasowy i powiem szczerze, że niekoniecznie mi się to spodobało. Wiemy jedynie, czy się wszystko ułożyło, czy też nie. Jednak jak na polską pozycję, jest naprawdę bardzo dobra! Dziewczyna ze złotej klatki pokazuje, że pieniądze i bogactwo wcale nie dają szczęścia. Potrafią przyćmić prawdziwe wartości takie jak miłość, rodzicielstwo czy po prostu prawdziwe uczucia. Człowiek jest szczęśliwy wtedy, kiedy może pokazać prawdziwego siebie i nie musi ubierać fałszywej maski. *Skazani na ból - Agnieszka Lingas - Łoniewska; muszę powiedzieć, że bardzo, albo bardzo mi sie spodobało to, że autorka nawiązała do tej książki i umieściła ten cytat. Bardzo dobrze wspominam tę książkę i chyba będę musiała do niej wrócić :)

Bardzo ciekawa i zaskakująca historia. Niesamowity zwrot akcji. Czytając tą pozycję miałam wrażenie, że czytam obyczajówkę i nagle przechodząc stronę dalej.... czytam kryminał. A to wciąż ta sama książka. Nie sposób się od niej oderwać.

Świetna to mało powiedziane, dawno nie czytałam tak dobrej książki :)

Świetna książką polecam, dobra cena w Empik

Osiemnastoletnia Amelia Raczyńska jest córką bogatego i wpływowego biznesmena. Mieszka w luksusowej willi, ma służbę, ochronę i szofera, a także uczęszcza do prywatnej szkoły. Wydawać by się mogło, że ma wszystko, jednak brak jej tego, czego pieniądze nie dają – rodzice nigdy nie okazują jej, ani jej rodzeństwu uczuć, stale narzucają jej swoją wolę, łącznie z wybraniem jej narzeczonego, a także przy każdej możliwej okazji ją krytykują i wyrażają swoje niezadowolenie z jej zachowania. Dziewczyna za wszelką cenę pragnie wyrwać się z tej złotej klatki, niestety środki, których do tego używa to mnóstwo kłamstw, z których ciężko się wyplątać. „W moim nastoletnim życiu nie mogę być normalną dziewczyną. Nie mam ambicji ani marzeń. Nie wiem, co to prawdziwa miłość. I nie wiem, czy kiedykolwiek ją spotkam…” Od samego początku ta książka wstrząsa. Kiedy czytam powyższy cytat mocno współczuję Eli bardzo mocno. Ludzie stojący z boku główną bohaterkę postrzegają jako zimną i rozkapryszoną księżniczkę, inni z kolei widząc jej markowe ciuchy z pewnością myślą, że ta dziewczyna ma wszystko. Ale czy na pewno tak jest? Już z pierwszego rozdziału dowiadujemy się o Amelii bardzo istotnych rzeczy. Wszystko jest opisane z perspektywy głównej bohaterki, a nieliczne fragmenty z perspektywy Roberta, dzięki temu czytelnik jeszcze lepiej rozumie ich emocje. To, co uderzyło mnie na samym początku to to jak główna bohaterka cierpiała z powodu braku rodzicielskiej miłości. To nie jest typowy romans. W wielu fragmentach tej książki czytelnik dowiaduje się jak bardzo Amelii brakuje od rodziców zwykłego buziaka w policzek na pożegnanie, przytulenia, czy zwykłej pochwały. Dziewczyna niemiłosiernie cierpi, ponieważ gosposia jest jej bliższą osobą niż własna matka i ubolewa nad tym, że we własnym domu brakuje osób, które wysłuchały by jej problemów. Świetnym uzupełnieniem historii jest wątek kryminalny, który pojawia się pod koniec powieści. Bałam się, że autorka chciała za dużo rzeczy upchnąć w tej książce i że ten wątek zepsuje cały efekt, jaki do tego momentu na mnie wywarła. Jednak nic bardziej mylnego – wprowadzenie odrobiny akcji moim zdaniem bardzo dobrze wpłynęło na całość, bo od tych ostatnich stron dosłownie nie można się oderwać. Do samego końca nie wiadomo jak autorka pokierowała losem bohaterów i zostałam zaskoczona. Bohaterowie są świetnie wykreowani. Szczególnie zimni i apodyktyczni rodzice, którzy zachowują się jakby nie mieli uczuć, a to co się dla nich liczy to pozory, dobra reputacja i życie w luksusie. Przyjęcia, czy kolacji z udziałem ludzi z tej sfery to pełne obłudny wydarzenia – sztuczne uśmiechy, udawanie przyjaźni, by w obliczu innych sytuacji odwrócić się plecami – moim zdaniem autorka perfekcyjnie stworzyła tych ludzi. Za to moją sympatię zdobyła Lidka, wesoła dziewczyna, która potrzebowała przyjaciółki. „Dziewczyna ze złotej klatki” to powieść o spełnianiu oczekiwań rodziców, o próbie zdobycia ich uznania, o poszukiwaniu miłości, a przede wszystkim o tym, że za pieniądze nie można mieć wszystkiego i że nie dają one szczęścia. Warto przeczytać tę książkę, bo jest niezwykle emocjonalna, a sama fabuła może zaskoczyć, bo nie jest to taki typowy i oczywisty romans.

http://nie-oceniam-po-okladkach.blogspot.com/2017/12/153-dziewczyna-ze-zotej-klatki-anna.html Jestem w szoku. Oniemiałam. Tego jeszcze nie było. WOW! WOW! WOW! Od pierwszej strony, tak się zaangażowałam w tę historię, że przepadałam na kilkanaście godzin i nic dla mnie nie istniało. Byłam tylko ja i Dziewczyna ze złotej klatki. Anna ostrzegała mnie, abym zaopatrzyła się w kubek melisy i paczkę chusteczek, zanim zacznę czytać Dziewczynę ze złotej klatki, ale ja jej nie posłuchałam... Poszłam na głęboką wodę i... utonęłam. Po prostu utonęłam! Utonęłam w oceanie emocji, w pięknych plastycznych opisach, w wartkiej akcji, pierwszoosobowej narracji, a także w nieprzewidywalności i bezprecedensowości. Autorka skradła moją duszę, zawładnęła moim umysłem i sercem. Tę książkę pochłania się jednym kęsem, mimo iż momentami miałam ochotę udusić Autorkę, za to jaki los zgotowała bohaterom, to w rezultacie do ostatniej strony, żyłam w ogromnej niewiedzy i nieświadomości jaki będzie finał. Powiem Wam, że coś przeczuwała, iż będzie to historia, która mnie zmiażdży i roztrzaska serce na milion kawałków. Moja intuicja mnie nie zawiodła. Ten sugestywny tytuł, subtelna okładka i to co jest w środku, tylko i wyłącznie potwierdziły moje przypuszczenia. Fantastyczna, błyskotliwa, niesamowita i wyjątkowa proza! Ta historia paraliżuje czytelnika, porusza najgłębsze zakamarki ludzkiej duszy. Ta historia chwyciła mnie w swoje szpony i nie puściła, dopóki nie dobrnęłam do ostatniej strony i nie przeczytałam ostatniego zdania i słowa. A później... Później była tylko rozpacz, że to już koniec. Otumaniona i oszołomiona siedziałam jeszcze dłuższą chwilę w fotelu i zastanawiałam się, czy będę w stanie wrócić do porządku dziennego. Miałam ogromną ochotę, przewrócić książkę na pierwszą stronę i zacząć tą niesamowitą, spektakularną, wyjątkową i nietuzinkową historię raz jeszcze. Jestem tak bardzo usatysfakcjonowana, tak bardzo poruszona, tak bardzo szczęśliwa, że aż zapiera mi dech w piersiach. Ta książka zawiera w sobie, wszystko to co wymagam, od dobrej lektury. Całe spectrum emocji, nieprzewidywalność wydarzeń, plastyczne opisy, wyrazistość, głębie, refleksyjność, piękno. Ta książka, jest swoistą pięknością, mimo pojawiającego się dramatyzmu. Ta historia, również jest refleksyjna. Ta historia to MUST READ! Próżno jest szukać w tej historii jakiejś skazy, defektu, powielonego schematu, przewidywalności, niedociągnięcia i elementu niepotrzebnego. Wszystko jest wyraziście spójne, potrzebne, ukazane w należytych proporcjach, sugestywnie skłaniając do refleksji. Wszystko jest wprost doskonałe i perfekcyjnie dopracowane. Wysoko postawiona poprzeczka, Pani Autorko! Ale ja wierzę, w to, iż kolejna publikacja spod pióra Anny Szafrańskiej, ponownie mnie zmiażdży. Myślałam, że poprzednie książki Anny, były nietuzinkowe i niebanalne. Mimo iż, naprawdę takie były, to to co tutaj się wydarzyło... No po prostu majstersztyk! Niesamowicie nakreśleni bohaterowie. Począwszy od apodyktycznych, arbitralnych, nieczułych rodziców, skończywszy na głównej bohaterce i postaciach drugoplanowych. Ich barwność, wyrazistość, naturalność i autentyczność, daje nam poczucie, iż są to postacie, które mogłyby istnieć w rzeczywistości. Ujmują swoimi wadami, zaletami, postrzeganiem świata. Pierwszoosobowa narracja to ta, którą wprost uwielbiam. Wydarzenia widzimy oczami Amelii, wraz z nią przeżywamy jej wzloty i upadki, szczęście i radość, smutek i ból. Pojawiają się również fragmenty widziane bezpośrednio z perspektywy Roberta – obiektu westchnień Amelii. Pięknie i subtelnie wkomponowany wątek miłosny, rozgrzewa nasze serca. Wątek miłosny, który nie zdominował tej publikacji. Kiedy na drodze Amelii, pojawia się wyjątkowo piękny obiekt westchnień, dziewczyna traci dla niego głowę i serce. Z ogromnym zaangażowaniem, śledziłam kiełkujące pomiędzy nimi uczucie. Kibicowałam im do ostatniej strony. A kiedy już mowa o ostatnich stronach, to po prostu... Moje oczy znowu (nie wiem, który to już raz) zaszły mgłą i uśmiech pojawił się na twarzy. To wszystko zostało tak pięknie opisane, ze smakiem, z gracją i przy okazji rozprowadziło przyjemne ciepło w moim wnętrzu. Język jaki operuje Autorka, jest lekki, barwny, bogaty i przyjemny w odbiorze. Anna hipnotyzuje słowem i przekazem. Nie zabrakło również plastycznych opisów, które wprowadzają odbiorcę, w intrygująca aurę, klimat i nastrój, jednocześnie pozwalając na pełne wydedukowanie zasadności danego wydarzenia. Całość dopełnia również wartka akcja, pełna niespodziewanych, zaskakujących zwrotów. Wyjątkowa proza, przyozdobiona pięknymi cytatami przed każdym rozdziałem. Proza, obok której nie można przejść obojętnie. Proza, która pozostawia oddźwięk w naszych głowach, sercu i duszy... Polecam ją Wam z czystym sumieniem. To jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam w tym roku. Naprawdę. Jestem przekonana, iż jeszcze kiedyś wrócę do niej raz jeszcze, aby ponownie poczuć to całe spektrum emocji, których tutaj jest ogromnie dużo

"Nazywam się Amelia Sybilla Raczyńska. Mam osiemnaście lat i kończę drugą klasę o profilu humanistycznym w Prywatnej Szkole Roberta Schumana. Mam kochającą siostrę, wspaniałego starszego brata, oziębłych rodziców i szofera Józefa – fantastycznego staruszka uwielbiającego wyścigi konne. W moim nastoletnim życiu nie mogę być normalną dziewczyną. Nie mam ambicji ani marzeń. Nie wiem, co to prawdziwa miłość. I nie wiem, czy kiedykolwiek ją spotkam...” Amelia jest bardzo bogata. Jej ojciec jest znanym posłem a matka byłą aktorką. Małżeństwo jej rodziców było zaaranżowane i taka sama sytuacja czeka również ją. Życie bez ciągłej kontroli to dla niej nieznany świat. Człowiek nie ma znaczenia dla jej rodziców, liczą się tylko pieniądze i reputacja. Amelia nie chce takiego życia. Chce się wyrwać z tej złotej klatki. Jak się okazuje nie tylko ona zbudowała szczelny mur wokół siebie. Jej narzeczony Igor, przez którego życie szkolne Amelii jest piekłem, swoją prawdziwą twarz skrywa pod maską. Nie tylko Amelia szuka wyjścia z pułapki. Igor proponuje jej układ, dzięki któremu poczują czym jest wolność a tym samym usatysfakcjonują rodziców. Szkoła, przyjęcia, sztuczne przyjaźnie, maska na twarzy - mają dość ciągłego ingerowania w ich życie. Muszą jednak nauczyć się sobie ufać. Amelka chce żyć jak zwykłe dziewczyny i bez wiedzy rodziców przepisuje się do publicznej szkoły. Otwiera się przed nią zupełnie inny świat, w którym wszystko jest możliwe. Właśnie wtedy wszystko jeszcze bardziej się komplikuje, kiedy za sprawą nowej przyjaciółki Lidki poznaje motocyklistę Roberta. Nie ma już Amelii Raczyńskiej, zamiast niej jest Elka Malinowska. Dopiero teraz dziewczyna czuje co to znaczy żyć, zawiera szczere i prawdziwe przyjaźnie. Stworzyła jednak wokół siebie sieć kłamstw a niespodziewane uczucie do Roberta zaczyna wymykać się spod kontroli. Ich szczęście zostaje jednak brutalnie przerwane. "Dziewczyna ze złotej klatki" opowiada historię rodziny, która ma wszystko oprócz miłości. Życie bohaterki jest całkowicie podporządkowane woli rodziców a ona nie ma prawa głosu. Poszukuje niezależności oraz pierwszej, prawdziwej miłości. Pieniądze mogą jej zapewnić wszystko, jednak nie dadzą jej tego, czego najbardziej potrzebuje - wolności. "Dziewczyna ze złotej klatki" to cudowna i niesamowita historia. Oczarowała mnie już od pierwszych stron. Autorka zaserwowała mi tak ogromną dawkę emocji a jednocześnie zaskakiwała każdą kolejną stroną. Ta książka skradła moje serce. To dopiero pierwsza powieść autorki, którą przeczytałam ale z całą pewnością bardzo chętnie zapoznam się z resztą twórczości Anny Szafrańskiej. Już dawno żadna książka mnie tak nie wzruszyła a czytając "Dziewczynę ze złotej klatki" nie raz ocierałam łzy. Książkę czyta się jednym tchem. Anna Szafrańska stworzyła trudną historię o ucieczce w poszukiwaniu wolności, miłości i prawdziwego życia. Przepełnioną bólem i tajemnicą. Jest niesamowita! "Nie znam się na miłości bo niby skąd... Każde z nas miało swój mur, który pękał, gdy byliśmy sami. Zarówno on, jak i ja mieliśmy swoje sekrety, o których baliśmy się powiedzieć. Zakochać się w kilka dni? To potrafiłam tylko ja, spuszczona ze smyczy i dzika na wolności Amelia Raczyńska. A on zna Elkę Malinowską. I byłam o nią zazdrosna jak diabli." https://zaczytanapatka.blogspot.com/2017/12/tytu-dziewczyna-ze-zotej-klatki-autor.html

Polecam😊Super książka.Juz kolejna tej autorki,od której nie można się oderwać.

„O miłości, która wszystko przetrzyma” Mogłoby się wydawać, że życie osiemnastoletniej Amelii Raczyńskiej jest idealne. Dziewczyna ma obrzydliwie bogatych rodziców, mieszka w ogromnej rezydencji pełnej służby i ochrony, uczęszcza do najlepszego prywatnego liceum, a pieniądze nie są dla niej żadnej problemem, po prostu ma wszystko. Tylko czy na pewno? Mimo że Amelia może kupić wszystko, to jednak jest coś, czego nie może mieć, mianowicie wolności i własnego zdania. Jej życie jest już całe zaplanowane. Po ukończeniu szkoły zaręczyny z przystojnym, ale chamskim Igorem Staszewskim, potem ślub, dzieci itd. Niestety rodzicie planując życie córki, nie zapytali jej o zdanie, a Amelia chciałaby żyć jak normalna nastolatka, popełniać własne błędy, spełniać marzenia, a przede wszystkim poznać smak miłości. Gdy w jej liceum zostaje przeprowadzany remont, Amelia postanawia na miesiąc przenieść do normalnej szkoły. Tam poznaje Roberta, który staje się jej bliski. Jednak sieć kłamstw, w którą mota się dziewczyna, może zniszczyć rodzące się między nimi uczucie i doprowadzić do katastrofy. „Nazywam się Amelia Sybilla Raczyńska. Mam osiemnaście lat i kończę drugą klasę o profilu humanistycznym w Prywatnej Szkole Roberta Schumana. Mam kochającą siostrę, wspaniałego starszego brata, oziębłych rodziców i szofera Józefa – fantastycznego staruszka uwielbiającego wyścigi konne. W moim nastoletnim życiu nie mogę być normalną dziewczyną. Nie mam ambicji ani marzeń. Nie wiem, co to prawdziwa miłość. I nie wiem, czy kiedykolwiek ją spotkam...” „Dziewczyna ze złotej klatki” to kolejna powieść Anny Szafrańskiej, która mnie oczarowała. Wiem, że Ania pisze świetnie, bo pokochałam jej twórczość już po przeczytaniu jej debiutu, ale i tak nie byłam przygotowana na to, co dostałam w jej najnowszej powieści. To książka, która jest po prostu świetna, cudowna, genialna. Historia Amelii pochłonęła mnie już od pierwszej strony i z zapartym tchem śledziłam jej losy, a uwierzcie mi na słowo, że w książce dzieje się naprawdę dużo. Ania jest mistrzynią w serwowaniu emocji i w zaskakiwaniu czytelnika i nie ma mocnych, by domyślić się, co znajdzie się na kolejnej stronie, a tym bardziej jakie będzie zakończenie. Przyznam się Wam szczerze, że gdy czytałam kilkadziesiąt ostatnich stron, to rwałam sobie włosy na głowie, bo nie mogłam uwierzyć, że Ania taki okrutny los zgotowała swoim bohaterom. To nie jest cukierkowy romans jakich wiele, to historia o trudnej miłości, o pogoni za marzeniami, o ucieczce w normalność oraz o zasmakowaniu wolności i prawdziwego życia. To powieść, która w pewnym momencie doprowadziła mnie do łez, ale zostałam tak przytłoczona emocjami, że było to ode mnie silniejsze. Poza tym moje łzy świadczą tylko i wyłącznie o tym, że książka jest emocjonująca... po prostu idealna. Ogromnym plusem tej powieści są bohaterowie i to nie tylko ci pierwszoplanowi, bo autorka poświęciła wiele pracy każdej z postaci i bardzo dokładnie przybliżyła nam rodziny głównych bohaterów. Pokazała relacje, jakie ich łączą, co pozwoliło mi poznać każdego z nich od podszewki. Każdy z nich jest inny, każdy z nich ma swoje wady, zalety i tajemnice. Niełatwo jest stworzyć plejadę tak różnorodnych postaci, ale Ani Szafrańskiej wyszło to idealnie. Zapomniałam dodać, że w książce pojawia się wątek sensacyjny, który zaskakuje i mrozi krew w żyłach. Zapewniam Was, że z zapartym tchem będziecie śledzić nie tylko walkę bohaterów o miłość, ale także o życie... Polecam Wam tę powieść z czystym sumieniem. To piękna opowieść o miłości, o marzeniach, pełna tajemnic, lęku i bólu. Za możliwość przeczytania książki dziękuję autorce i wydawnictwu Novae Res.