Dziewczyna z pociągu (okładka  miękka, 10.2015)

Dawno nie czytałam tak dobrej książki. Im dalej się brnie to chce się czytać więcej i więcej .. książka trzyma w napięciu ... a finał jest ZASKAKUJĄCY!! polecam!!

Książka ma klimat, jest tajemnicza i zaskakuje z każdą przeczytaną stroną. Mogę polecić każdemu z osoba jako lekturę na zimowe wieczory.

Jak dla mnie książka średnia. Akcja mało ciekawa. Zwroty akcji nie zaskakują.

Niesamowity thriller psychologiczny, trzymający w napięciu do samego końca.

Polecam warto przeczytać! Intrygująca , cały czas trzymająca w napięciu !

Ktoś w Stanach co sześć sekund kupuje tę powieść. Polecają ją same słynne nazwiska. Media społecznościowe oszalały na jej punkcie jeszcze przed oficjalną premierą. Tak, „Dziewczyna z pociągu” miała tak świetny marketing, że padło i na mnie. Choć rzadko mi się to zdarza, postanowiłam ulec pokusie i przekonać się na własnej skórze, o co ten cały szum. Opinie o książce są podzielone: te zdecydowanie negatywne przeplatają się na równi z zachwalającymi. Jak więc jest z „Dziewczyną z pociągu”? To hit, czy kit?
Rachel codziennie jeździ tym samym pociągiem na linii Ashbury-Londyn. Dwukrotnie, raz rano, raz wieczorem pociąg zatrzymuje się przed wadliwym semaforem. Rachel w trakcie tych kilkudziesięciu sekund postoju ma szansę obserwować domy znajdujące się przy torowisku. Przygląda się ich mieszkańcom i wyobraża sobie jak wygląda ich życie. Z czasem niektórych z nich zaczyna uważać za swoich bliskich znajomych. Pewnego dnia widzi skazę na z pozoru idealnym obrazku prezentowanym przez małżeństwo zamieszkujące dom pod numerem piętnastym. Postanawia, że nastała pora na zerwanie z rolą biernego obserwatora i nadszedł czas na interwencję.
Najpierw obalę kilka mitów pojawiających się już na okładce. Stephen King komplementuje powieść pisząc o niej „Znakomity thriller. Nie mogłem się oderwać przez całą noc”. Już dawno przekonałam się, że nie zawsze należy kierować się rekomendacjami Kinga, gdyż, jak przeczytałam kiedyś w jego biografii, często lubi on umieszczać jakieś pochlebne zdanie na okładce książki debiutującego autora chcąc mu w ten sposób pomóc w karierze. Dlatego też zawsze, gdy widzę, że jakiś tytuł poleca King, traktuję to z lekkim przymrużeniem oka. Jednak na odwrocie powieści mamy jeszcze lepsze smaczki. „Co za postaci, co za sytuacja, co za książka! To Alfred Hitchcock nowego pokolenia” pisze znany scenarzysta filmowy i autor „Pielgrzyma”, Terry Hayes. Zawsze śmieszą mnie takie porównania do ikon kultury, szczególnie jeśli odnoszą się one do zupełnych nowicjuszy. Otóż, niestety chyba nie będzie to dla was zaskoczeniem, Paulę Hawkins od Hitchcocka dzieli ogromna przepaść. Tess Gerritsen i Lisa Gardner, autorki poczytnych thrillerów sugerują natomiast czytelnikowi, że to powieść kompletnie nieprzewidywalna i pełna napięcia, a zakończenie było dla nich tajemnicą praktycznie do ostatniej strony. Skoro taką recenzję wystawiają doświadczone pisarki, do tego mające na koncie kilkadziesiąt powieści nieschodzących z list bestsellerów, coś musi być na rzeczy. Jak okazało się w praktyce, po 80 stronach miałam podejrzenia, kto jest sprawcą. Na końcu stało się oczywistym, że mam stuprocentową rację, udało mi się nawet odgadnąć motywy kierujące złoczyńcą. Jaki z tego wniosek? Albo w moim przypadku zadziałała niezwykła dedukcja prawie na miarę Sherlocka Holmesa, albo obie panie zwyczajnie ubarwiły swą opinię, a książka wcale nie jest tak nieprzewidywalna, na jaką ją kreują. Jeśli chodzi o napięcie, uważam, że w thrillerach psychologicznych (a tak właśnie klasyfikuje się książkę Hawkins) podtrzymanie dreszczyku niepokoju u czytelnika jest warunkiem kluczowym. Czy w „Dziewczynie z pociągu” możemy mówić o jakimkolwiek napięciu? Moim zdaniem nie. Akcja toczy się bardzo monotonnie i odrobinę rozwija się dopiero w finałowych rozdziałach. Fabuła skupia się zaś przede wszystkim na spożywaniu przez Rachel różnych trunków i na próbach wypełnienia przez nią luk w pamięci powstałych w stanie upojenia alkoholowego.
Choć główną bohaterką jest Rachel i to ona jest narratorką w książce, niektóre zdarzenia przedstawione są z perspektywy dwóch postaci pobocznych: Megan i Anny. Wszystkie trzy kobiety wywołują u czytelnika ambiwalentne odczucia, przede wszystkim gniew i współczucie, trudno jednakże je polubić. Zabieg z trzema narratorami wprowadza trochę zamieszania w tej, w zasadzie niewielkiej objętościowo książce. Autorka nie tylko przeskakuje pomiędzy osobami relacjonującymi bieg wypadków, lecz także lawiruje pomiędzy wydarzeniami w czasie. Raz czytamy o tym, co przytrafiło się w sierpniu, potem w lipcu, by znów powrócić do sierpnia, a potem do września ubiegłego roku. Każdy rozdział przybiera formę streszczenia wydarzeń danego dnia, z podzieleniem go na różne pory: rano, popołudnie i wieczór.
Co przemawia za tą książką? Pomimo tych wszystkich „ale” przyznaję, że zaciekawiła mnie w pewnym stopniu. Nie wiem, czy zainteresowanie to nie wynikało z ciągłego oczekiwania na niespodziewany wybuch fajerwerków, których ostatecznie nie było w ogóle, niemniej jednak w pewnym momencie wciągnęłam się w całą historię. „Dziewczyna z pociągu” nie należy do zbyt wymagających lektur i raczej nie pozostanie w pamięci odbiorcy na długo, ale można ją potraktować jako przerywnik pomiędzy innymi, bardziej ambitnymi tytułami. Do hitów jej nie zaliczę, bo nie wniosła do mojego życia absolutnie nic, lecz kitem także nie jest, gdyż w ostatecznym rozrachunku nie czuję się okradziona z tych paru godzin poświęconych na lekturę. Ot, przeciętna książka, jakich wiele.

Ktoś w Stanach co sześć sekund kupuje tę powieść. Polecają ją same słynne nazwiska. Media społecznościowe oszalały na jej punkcie jeszcze przed oficjalną premierą. Tak, „Dziewczyna z pociągu” miała tak świetny marketing, że padło i na mnie. Choć rzadko mi się to zdarza, postanowiłam ulec pokusie i przekonać się na własnej skórze, o co ten cały szum. Opinie o książce są podzielone: te zdecydowanie negatywne przeplatają się na równi z zachwalającymi. Jak więc jest z „Dziewczyną z pociągu”? To hit, czy kit?
Rachel codziennie jeździ tym samym pociągiem na linii Ashbury-Londyn. Dwukrotnie, raz rano, raz wieczorem pociąg zatrzymuje się przed wadliwym semaforem. Rachel w trakcie tych kilkudziesięciu sekund postoju ma szansę obserwować domy znajdujące się przy torowisku. Przygląda się ich mieszkańcom i wyobraża sobie jak wygląda ich życie. Z czasem niektórych z nich zaczyna uważać za swoich bliskich znajomych. Pewnego dnia widzi skazę na z pozoru idealnym obrazku prezentowanym przez małżeństwo zamieszkujące dom pod numerem piętnastym. Postanawia, że nastała pora na zerwanie z rolą biernego obserwatora i nadszedł czas na interwencję.
Najpierw obalę kilka mitów pojawiających się już na okładce. Stephen King komplementuje powieść pisząc o niej „Znakomity thriller. Nie mogłem się oderwać przez całą noc”. Już dawno przekonałam się, że nie zawsze należy kierować się rekomendacjami Kinga, gdyż, jak przeczytałam kiedyś w jego biografii, często lubi on umieszczać jakieś pochlebne zdanie na okładce książki debiutującego autora chcąc mu w ten sposób pomóc w karierze. Dlatego też zawsze, gdy widzę, że jakiś tytuł poleca King, traktuję to z lekkim przymrużeniem oka. Jednak na odwrocie powieści mamy jeszcze lepsze smaczki. „Co za postaci, co za sytuacja, co za książka! To Alfred Hitchcock nowego pokolenia” pisze znany scenarzysta filmowy i autor „Pielgrzyma”, Terry Hayes. Zawsze śmieszą mnie takie porównania do ikon kultury, szczególnie jeśli odnoszą się one do zupełnych nowicjuszy. Otóż, niestety chyba nie będzie to dla was zaskoczeniem, Paulę Hawkins od Hitchcocka dzieli ogromna przepaść. Tess Gerritsen i Lisa Gardner, autorki poczytnych thrillerów sugerują natomiast czytelnikowi, że to powieść kompletnie nieprzewidywalna i pełna napięcia, a zakończenie było dla nich tajemnicą praktycznie do ostatniej strony. Skoro taką recenzję wystawiają doświadczone pisarki, do tego mające na koncie kilkadziesiąt powieści nieschodzących z list bestsellerów, coś musi być na rzeczy. Jak okazało się w praktyce, po 80 stronach miałam podejrzenia, kto jest sprawcą. Na końcu stało się oczywistym, że mam stuprocentową rację, udało mi się nawet odgadnąć motywy kierujące złoczyńcą. Jaki z tego wniosek? Albo w moim przypadku zadziałała niezwykła dedukcja prawie na miarę Sherlocka Holmesa, albo obie panie zwyczajnie ubarwiły swą opinię, a książka wcale nie jest tak nieprzewidywalna, na jaką ją kreują. Jeśli chodzi o napięcie, uważam, że w thrillerach psychologicznych (a tak właśnie klasyfikuje się książkę Hawkins) podtrzymanie dreszczyku niepokoju u czytelnika jest warunkiem kluczowym. Czy w „Dziewczynie z pociągu” możemy mówić o jakimkolwiek napięciu? Moim zdaniem nie. Akcja toczy się bardzo monotonnie i odrobinę rozwija się dopiero w finałowych rozdziałach. Fabuła skupia się zaś przede wszystkim na spożywaniu przez Rachel różnych trunków i na próbach wypełnienia przez nią luk w pamięci powstałych w stanie upojenia alkoholowego.
Choć główną bohaterką jest Rachel i to ona jest narratorką w książce, niektóre zdarzenia przedstawione są z perspektywy dwóch postaci pobocznych: Megan i Anny. Wszystkie trzy kobiety wywołują u czytelnika ambiwalentne odczucia, przede wszystkim gniew i współczucie, trudno jednakże je polubić. Zabieg z trzema narratorami wprowadza trochę zamieszania w tej, w zasadzie niewielkiej objętościowo książce. Autorka nie tylko przeskakuje pomiędzy osobami relacjonującymi bieg wypadków, lecz także lawiruje pomiędzy wydarzeniami w czasie. Raz czytamy o tym, co przytrafiło się w sierpniu, potem w lipcu, by znów powrócić do sierpnia, a potem do września ubiegłego roku. Każdy rozdział przybiera formę streszczenia wydarzeń danego dnia, z podzieleniem go na różne pory: rano, popołudnie i wieczór.
Co przemawia za tą książką? Pomimo tych wszystkich „ale” przyznaję, że zaciekawiła mnie w pewnym stopniu. Nie wiem, czy zainteresowanie to nie wynikało z ciągłego oczekiwania na niespodziewany wybuch fajerwerków, których ostatecznie nie było w ogóle, niemniej jednak w pewnym momencie wciągnęłam się w całą historię. „Dziewczyna z pociągu” nie należy do zbyt wymagających lektur i raczej nie pozostanie w pamięci odbiorcy na długo, ale można ją potraktować jako przerywnik pomiędzy innymi, bardziej ambitnymi tytułami. Do hitów jej nie zaliczę, bo nie wniosła do mojego życia absolutnie nic, lecz kitem także nie jest, gdyż w ostatecznym rozrachunku nie czuję się okradziona z tych paru godzin poświęconych na lekturę. Ot, przeciętna książka, jakich wiele.

Ja także podpisuję się pod wszystkimi zawiedzionymi książką.
Jeśli pozycja jest zachwalana przez moich ukochanych autorów (King, Gerritsen) to muszę ją przeczytać i na pewno będę wiele od niej wymagać.
Niestety w zamian dostałam łatwo czytający się, średni kryminał...
Gdyby nie te obietnice książkę można by spokojnie ocenić na 3 albo nawet 4. Jednak...
Jednak jeśli czytam " Nie mogłam się domyślić zakończenia do ostatniej strony" L.Gardner, a już kilkadziesiąt stron przed końcem wszytko jest jasne, to pozostaje taki niedosyt i zawiedzione oczekiwania...
Początek dość długo się rozkręca, końcówki, z racji oczywistości, po prostu nie chciało mi się juz czytać. Przeczytałam tak na wszelki wypadek, licząc, że może jednak autorka mnie zaskoczy, niestety nic z tego...
Także fabuła pisana z perspektywy różnych osób nie jest żadną nowością (jeśli ktoś lubi, na prawdę polecam tytuł "Zaginiona dziewczyna" G.Flynn - o niebo lepsza).
A zaskakujące zakończenie? Wystarczy sięgnąć po którąś z pozycji p. Gerritsen by znaleźć fabułę naprawdę trzymająca do ostatniej strony (np. "Ostatni który umrze").
Podsumowując, gdyby nie zbyt wielkie oczekiwania wobec książki, możnaby spokojnie ocenić ją na 3 lub 4. Jednak jeśli ktoś zamierza przeczytać tę pozycję, proszę nie oczekiwać Alfreda Hitchcocka naszego pokolenia, bo można się solidnie zawieść...

Książka jest zaskakująca pod względem chociażby samej narracji. Rozdziały przeplatają się punktami widzenia różnych bohaterek, ponadto z różnych okresów. Co mnie rozbawiło- to fakt, iż autorka z łatwością zmieniała moje poglądy wobec postaci. Raz komuś współczułam, a po chwili nienawidziłam. Raz ktoś był postacią dobrą, a po chwili najciemniejszą. Książka jest niedopowiedziana do samego końca, a może i jeszcze dalej. Autorka daje nam możliwość oceny zachowania osób, nie narzucając tego, jakie zachowanie jest właściwe. Dużo wolności interpretacyjnej - bardzo to lubię. Jednak brakowało mi delikatności- książka jest dla mnie po prostu za ciężka, zbyt wiele w niej niepozytywnych emocji, wydarzeń, zachowań. Ale to moje osobiste odczucie, nie związane w ogóle z jakością, bo ona jest na najwyższym poziomie. Polecam fanom kryminału :)

Główną bohaterką jest Rachel zmagająca się z alkoholizmem, będącym konsekwencją wcześniejszej depresji. Rachel nie może pogodzić się ze swoim losem, z rozstaniem z mężem, którego ciągle kocha. Jeździ codziennie pociągiem "niby" do pracy i obserwuje z jego okna życie innych ludzi. W jednym z domów dzieje się coś złego i Rachel wydaje się, że może pomóc rozwiązać zagadkę. Niewiele jednak pamięta, bo oczywiście znów upiła się do nieprzytomności... "Dziewczyna z pociągu" to powieść interesująca, choć akcja przyśpiesza bardzo powoli... Osobiście lubię, gdy od pierwszych stron już coś się dzieje, gdy książka wsysa czytelnika i do samego końca nie można się od niej oderwać.