Dziewczyna bez makijażu (okładka  miękka)

Wciągająca, poruszająca wiele trudnych tematów, ciężko się od niej oderwać. Czekam na kolejną część!

Bardzo lekka i przyjemna. Zakończenie bardzo nieprzewidywalne ale takie książki lubie najbardziej! Polecam

Rewelacja!

Przeczytałam i czuje ogromny niedosyt. Powieść ciekawa tematycznie, poruszająca wiele trudnych spraw i problemów. Zakończenie wmurowało mnie w fotel. Pozostawilo z niedosytem i myślami "to nie może się tak skończyć ". Trochę rozczarowała mnie postać Kate. Spodziewałam się z jej strony czegoś więcej niż tylko prób wrobienia Aloszy w dziecko oraz fochów i płaczu. Mam nadzieję, że wkrótce ukażą się dalsze losy bohaterów.

„Dziewczyna bez makijażu” to książka, z jaką jeszcze się nie spotkałam. Od tej pory zaczęłam inaczej patrzeć na otaczających mnie ludzi i problemy z jakimi muszą się borykać. Autorka stworzyła historię od której trudno się oderwać. Jest to poruszająca, zaskakująca i skłaniająca do refleksji powieść, w której niczego nie można się spodziewać. Historia o której nie usłyszymy w radiu, nie przeczytany w gazecie i nie obejrzymy w telewizji. To po prostu trzeba przeczytać. Sama fabuła była dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Nie tego spodziewałam się po przeczytaniu opisu. Ale było to dla mnie bardzo pozytywne i miłe zaskoczenie. Czasami się śmiałam, niedowierzałam, wściekałam, współczułam. Autorka tą historią otworzyła mi oczy na ludzkie problemy. Sytuację, o których można przeczytać w książce są tak bardzo prawdziwe i realne. Niektóre momenty były lekko podkoloryzowane, ale kompletnie nie przeszkadzało to w odbiorze książki i w pełni oddawały realia dzisiejszego świata. Moje pierwsze spotkanie z piórem tej autorki okazało się bardzo udane. Cała książka zasadniczo skupia się na losach Angeliki, licealistki z ciężarem na ramionach i domem pełnym smutku i rozczarowania. Powieść nie potrzebowała niczego więcej, ponieważ historia w niej zawarta opowiada o sile i osobistym wzroście, spowodowanym życiowymi problemami. Co jesteśmy zdolni zrobić, aby ochronić swoją rodzinę? Do czego można się posunąć? Czy za pieniądze można kupić szczęście? Dla Angeliki odpowiedzieć była jasna. Zrobi wszystko aby wyciągnąć swoją matkę i młodsze siostry spod rąk ojca alkoholika. Dziewczyna decyduje się na ślub z młodym i bogatym Rosjaninem. Daję jej to nadzieje na lepsze życie, inne od tego jakie zna. Mimo tak młodego wieku ciągnie za sobą duży bagaż problemów. Dziewczyna wychowana w skrajnej biedzie, pragnie lepszego dzieciństwa dla swoich młodszych sióstr i matki, która z trudem łączy koniec z końcem. Ich historia jest smutna, ale niestety prawdziwa. W rodzinach takich, w jakiej wychowała się Angelika mocno uderza mnie emocjonalna oschłość emocjonalna i brak miłości do dzieci. W tym przypadku dziewczynki miały szczęście mając taką matkę, która starała się zastąpić im obojga rodziców. Wydawałoby się, że dziewczyna powinna izolować się, być nieufna i zamknięta w sobie. W rzeczywistości to miła i sympatyczna osoba. Dziewczyna bardzo zaimponowała mi, że w tak trudnej sytuacji potrafiła odnaleźć w sobie siłę i wiarę w lepsze jutro. Można powiedzieć, że w jednej chwili jej życie zmieniło się diametralnie. To ona zadecydowała o dalszym losie swoim i rodziny. Jest to naprawdę silna i odważna bohaterka, która nie boi się zaryzykować, aby tylko dać szczęście swoim bliskim. Decyzja o ślubie z całkiem obcym człowiekiem może wydawać się trudna i niepojęta, ale dla Angeliki od początku wszystko było proste. Odda swoje nazwisko za dom, utrzymanie i pieniądze. Ale czy pieniądze dadzą im szczęście? Zakończenie było tak nagłe, nieoczekiwane i nieprzewidywalne. Nie tego się spodziewałam. Historia wcale się nie zakończyła. Dla Angeliki się rozpoczęła. No ale niestety nie wiem jak. Całość jest autentyczna i surowa. Historia opowiedziana jest tak, jak być powinna. Niczego bym tam nie zmieniła. Każdy wątek tworzy ciekawą dynamikę z resztą postaci. Język, jakim napisana została ta książka bardzo mnie urzekł. Był prosty, jasny i realny. Bardzo lekko i przyjemnie czytało mi się historię Angeliki. Zuzanna Arczyńska doskonale wprowadziła mnie problemy rodziny patologicznej. Chwilami trudno było mi czytać o maltretownaiu, psychicznym znęcaniu się i przemocy. Świat nie jest kolorowy, ludzie mają mnóstwo problemów. Cieszy mnie bardzo, że autorka postanowiła napisać książkę o takiej tematyce. Całość była dobrze przemyślana i dopracowana, a moja ciekawość rosła z każdą kolejną stroną. Naprawdę warto było ją przeczytać. A za egzemplarz książki dziękuję bardzo Wydawnictwu Szara Godzina.

Z twórczością Zuzanny Arczyńskiej spotkałam się już wcześniej, czytając najpierw Jak spadek, a potem Odzyskane dzieciństwo. Ale to nie wszystko, co w swoim dorobku ma ta autorka. Moją przygodę z literaturą tworzoną przez Zuzannę zaczęłam od opowiadań publikowanych na blogu- W sieci słów, do odwiedzenia którego serdecznie zapraszam! Dziewczyna bez makijażu to historia, która może się rozegrać w rzeczywistości i to mnie w niej urzekło, już na początku. Zaraz potem zachwyciłam się językiem, jakim posługuje się autorka. W prosty, nieskomplikowany, ale bardzo treściwy sposób opowiada najpierw o losach Kaliny, która w skrajnej biedzie, z prześladującym ją mężem alkoholikiem wychowuje czwórkę dziewczynek. Obraz patologicznej rodziny, przemocy i psychicznego znęcania się nad bliskimi, został w tej powieści ukazany z niewyobrażalną wręcz dbałością o szczegóły. Czytając o tym co przeżywa matka dzieci, która musi liczyć tylko i wyłącznie na siebie czułam ogromny ciężar. Zupełnie, jakbym to ja musiała borykać się z przerażającą rzeczywistością Kaliny. I nagle, jedna z córek wraca ze szkoły i oznajmia, że wychodzi za mąż. Nie będę opowiadała treści, nie posilę się nawet o krótkie streszczenie, bo ta książka stanowi wyjątkowo spójną całość i każda decyzja bohaterów związana jest z kolejnymi. Musicie mi uwierzyć na słowo, że Zuzanna Arczyńska nie zawiedzie i tym razem ciekawości czytelnika. Poruszy tematy, które znamy, ale w sposób, w jaki nie patrzyliśmy dotąd na rozgrywające się obok nas sceny. Podkreśli- czerwonym pisakiem- takie zachowania, na które każdy powinien reagować, bo czasami wystarczy naprawdę niewiele, by pomóc. A w końcu rzuci czytelników w toń ich wyobraźni i będzie manipulowała naszymi wrażeniami. Jesteście na to gotowi? Akcja powieści rozgrywa się dynamicznie, jest do tego nieprzewidywalna i mistrzowsko przemyślana, co wywołuje w czytelniku ogromny głód poznania całości książki. W życiu podejmujemy nierzadko bardzo trudne decyzje. Niektóre z nich doprowadzają do konfliktu, odbijają się ciążącym echem przez wiele długich lat. Inne zaś pozwalają rozsmakować się w dobrobycie nie tylko materialnym, ale i psychicznym poczuciu komfortu, którego przecież potrzebujemy. Ta książka to studium nad reakcjami człowieka na zaskakujące go zmiany. Analiza jego postępowania wobec nadarzających się w życiu okazji, ale w oparciu o wartości, które wpajają nam rodzice. Tu miłość i oddanie nabierają naprawdę głębokiego znaczenia. Nienawiść bardzo destruktywnie odbija się na człowieku a pielęgnowanie starych waśni prowadzi do tragedii. To nie jest książka na jeden wieczór. Tę pozycję należy przeczytać w skupieniu i pozwolić sobie na docenienie sytuacji, w jakiej się znajdujemy. Bo człowiek czasami upada naprawdę nisko, ale kiedy dostanie szansę, by się podnieść i skorzysta z niej, jego życie nabiera zupełnie innych kształtów. Wystarczy mocno tego chcieć. I zdradzę Wam, że to dopiero początek 😊 Bardzo gorąco polecam.

Recenzja jest podsumowaniem wszystkich uczuć, które towarzyszyły nam podczas czytania. Dlaczego o tym wspominam? Kiedyś ktoś powiedział mi, że podczas czytania recenzji jest wstanie wyłapać to, czy książka faktycznie blogerowi przypadła do gustu. Myślę, że jest to prawdą. Uważam, że recenzja sama się „piszę” w momencie, kiedy książka naprawdę nam się spodobała. Dzieje się tak, ponieważ zdecydowanie przyjemniej jest pisać o czymś co lubimy, co wywołało w nas pozytywne emocje, bądź dostarczyło taka dawkę uczuć iż nie da się o tym zapomnieć. Jestem bardzo wdzięczna za to, że mogłam przeczytać książkę Pani Zuzanny. Dlatego też dziękuje samej autorce, a także Wydawnictwu Szara Godzina za otrzymany egzemplarz. Opis fabuły i moje odczucia Otworzyłam książkę, zaczęłam czytać i pierwsza moja myśl, która mi się nasunęła, brzmiała tak: „O, kurczę” (znaczy była troszkę brzydsza, ale moja zasada jest taka, że nie używam przekleństw w recenzji). Zareagowałam tak, dlatego, że autorka posługuję się takim stylem, który dosyć dobitnie przedstawia zarówno życie głównych bohaterów, jak i realia naszej codzienności. I to mnie właśnie urzekło. Autorka nie owija w bawełnę, a drastycznych momentów nie ubiera w ładne słówka. Pani Zuzanna w swojej książce nawiązuje do alkoholizmu, skrajnej biedy. To zjawiska, które wiele osób z nas zna. Niekoniecznie z autopsji, ale chociaż ze słyszenia. Wychowywanie się w takiej rodzinie jest bardzo ciężkie. W dodatku dosyć poważnie odbija się to na psychice dziecka. Główna bohaterką książki jest Angelika – najstarsza córka Kariny. Angelika ma jeszcze trzy młodsze siostry. Wszystkie są bardzo ze sobą zżyte. Ich zmorą jest wiecznie pijany ojciec, który przepija wszystkie pieniądze, a także potrafi wynosić rzeczy z domu, aby przehandlować je na alkohol. Mieszkanie, w którym muszą mieszkać przypomina ruinę, a smród jest nie do wytrzymania. Pewnego dnia Angelika oznajmia swojej matce, że wychodzi za mąż. Kim okaże się jej mąż? Czy jej małżeństwo poprawi jakoś życia rodziny, a może wręcz przeciwnie? Fabuła książki nie skupia się tylko na przyszłym ślubie, ale występuje także kilka innych pobocznych wątków, które są również ciekawe. Reasumując Jestem bardzo wdzięczna za to, że powstają takie książki jak ta. To właśnie one uświadamiają, że nie wszyscy mają dobre życie. Niestety jest coraz więcej rodzin, które borykają się takimi problemami. Coraz więcej dzieci cierpi z tego powodu, a w przyszłości mogą powielać błędy rodzica/rodziców. W książce Pani Zuzanny nie ma się do czego przyczepić, ponieważ uważam, że jest dobra w każdym calu. Wciąga z każdą kolejną stroną. Dobrze czyta się książki, które są dopracowane. Czytelnik jest wstanie wyczuć wszystko. Książka zakończyła się w takim momencie, że przez chwilę byłam wściekła na autorkę. Nie spodziewałam się takiego zakończenia, ale uspokoił mnie fakt, że druga część już powstała. Teraz wystarczy tylko czekać.

"Dziewczyna bez makijażu" to historia dotykająca w głównej mierze tematu poświęcenia oraz tego, ile jesteśmy w stanie oddać z własnego życia na rzecz innych. Angelika bowiem sprzedaje własną wolność rozumianą w bardzo szerokim zakresie w zamian za lepszą przyszłość nie tylko swoją, ale także rodzeństwa i matki. Myślę, że ta decyzja oraz jej dalekosiężne skutki, zmuszają czytelnika do zadania sobie pytania, co sam zrobiłby w takiej sytuacji oraz, czy rzeczywiście wszystko jest na sprzedaż. Odpowiedzi każdy musi udzielić sobie sam, biorąc pod uwagę wyznawany system wartości oraz sytuację, w jakiej aktualnie się znajduje. Wydawałoby się, że akcja powieści będzie skupiona wokół jej jednego, przewodniego wątku, a tak nie jest. Otóż Zuzanna Arczyńska kreśli dość wielowątkową fabułę swojej książki, bowiem oprócz fikcyjnego małżeństwa są w niej obecni także tajni agenci i związana z tym pewna maskarada sprzed lat, pierwsze młodzieńcze zauroczenia, stosunki panujące w szkole, gwałt czy też prawdziwa przyjaźń. Wszystko to przeplata się ze sobą, tworząc dynamiczną fabułę, pełną trafnych podsumowań, jakie z pewnością uważny czytelnik wychwyci. Bardzo ważną płaszczyzną ukazanej historii jest obraz rodziców, którzy poprzez to, że nie radzą sobie z własnymi problemami, obciążają tym samym swoje dzieci. Doskonale widać to na przykładzie ojca Angeliki, ale także i ojca Grzegorza. Jeden zmaga się z chorobą alkoholową, która pozbawiła go jakichkolwiek wyższych uczuć, a drugi nie radzi sobie z niepełnosprawnością, obwiniając o swoją niedołężność wszystkich oprócz siebie. Te dwa, dość podobne w swojej wymowie obrazy, dają do myślenia w temacie własnych ograniczeń, które sami sobie narzucamy. Warto także wspomnieć o dość ciekawym przerywniku, jaki pojawia się podczas tej lektury, a mianowicie mowa o fantastycznym opowiadaniu głównej bohaterki pt. "Dom na wzgórzu", które poprzez wplecioną weń grozę, wywołuje swoisty dreszczyk przerażenia. "Dziewczyna bez makijażu" to opowieść o tym, że nie wszystko jest na sprzedaż. Ubrana w fikcję literacką, dzięki której autorka może swobodnie konstruować ukazywaną przez siebie rzeczywistość. Jestem bardzo ciekawa, jak potoczą się dalsze losy bohaterów, bowiem otwarte zakończenie tej książki, zostawia więcej pytań niż odpowiedzi.

Zapraszam: https://chbelleap.blogspot.com/2019/06/premiera-dziewczyna-bez-makijazu.html Dziewczyna bez makijażu, to ciekawa powieść, której autorką jest Zuzanna Arczyńska. Książka skusi Was w księgarni piękną, ślubną okładką, a czego zaś możemy spodziewać się po intrygującej fabule? Książkę czyta się ekspresowo, nie mogąc oderwać się od lektury. Powieść napisana jest przystępnym językiem, bardzo dynamicznym i prawdziwym, który nadaje życiowego oddźwięku całości. Miłośnicy nietuzinkowej, współczesnej literatury obyczajowej, będą jak ja zachwyceni tą powieścią. Książka jest bardzo prawdziwa, życiowa, pełna wielu emocji. Poznajemy Karinę, wychowującą w ubogich warunkach, czwórkę córeczek. Najstarsza z córek Kariny, kończąca zaledwie liceum Angelika, pewnego dnia, oznajmia, iż wychodzi za mąż. Wybrańcem jest zamożny, tajemniczy Rosjanin, czy będzie on ratunkiem dla rodziny? Dowiecie się czytając książkę. Powieść chłonie się z wielką przyjemnością, ekspresowo, książka wciąga i zaskakuje, polecam Dziewczynę bez makijażu na te upalne, czerwcowe wieczory!

Z literatury młodzieżowej, a dokładniej i bardziej współcześnie young adult, dawno wyrosłam, więc mój odbiór tego typu powieści może nieco mijać się z oceną grupy, której niejako dedykowana jest lektura. Angelika, wraz z trzema młodszymi siostrami, dorasta i wychowuje się w rodzinie patologicznej. Ojciec moczymorda jest w stanie przehulać nie tylko ostatni grosz, lecz także wszystko, co w domu ma jakąkolwiek wartość. Notorycznie zapity i cuchnący po dotarciu do domu dogorywa nieprzytomny we własnych ekstrementach. A matka w skrajnym niedostatku dokonuje cudów, otaczając córki miłością i ciepłem, poświęca im tyle uwagi, ile tylko możliwe, by stworzyć dzieciom choć namiastkę bezpieczeństwa i stabilizacji. Pewnego dnia, będąca w klasie maturalnej, Angelika nieoczekiwanie oświadcza, że w najbliższych dniach wychodzi za mąż, a przyszły małżonek zapowiada okrągłą sumkę za kontrakt małżeński. Arczyńska w „Dziewczynie bez makijażu” odsłania problemy społeczne, jakich wiele szczególnie w małych miastach. Alkoholizm czy problemy finansowe w rodzinie to dopiero początek życiowych przeciwności. Dodatkowo pojawia się aspekt relacji między uczniami i wzajemnego traktowania w zależności od zasobności portfela. Brak perspektyw przed niezamożnymi a zdolnymi uczniami i ich próby szukania dorywczej pracy. Mamy pierwsze drgnienia serca i doświadczenia erotyczne nastolatków. Niejednokrotnie autorka ujawnia swoje poglądy na rolę Kościoła, a także zdradza poglądy polityczne. Robi to w sposób bynajmniej nieoględny, a wprost i bez ogródek. Co interesujące, nie kreuje się na moralistkę czy mentorkę, natomiast ukazuje pożądane podejście przez pryzmat konkretnych zachowań i sytuacji, czyli wybiera formę, która w najprostszy sposób jest w stanie przekonać odbiorcę. Nurkując w świecie Arczyńskiej, młody czytelnik raczej nie powinien się nudzić, bowiem autorka zadbała o wielość wątków i przedstawianych zdarzeń. Miłość w odmianie bezinteresownej namiętności contra uczucie jak towar opatrzony metką z ceną detaliczną, wsparcie przyjaciół, toksyczna współuczennica, niewyjaśnione sekrety rodzinne, kryminalno-policyjne perturbacje czy studniówkowe wrażenia to tylko niektóre motywy, które mogą podobać się młodym. Jest więc szybko i obficie, jednak jak dla mnie – starej wyjadaczki – nieco zbyt pobieżnie, nazbyt powierzchownie. Oczkiem w głowie Arczyńskiej jest rodzina, co widać w jej sposobie przedstawiania relacji rodzinnych, głównie między matką a jej najstarszą córką. Zdecydowanie na pierwszy plan wysuwa się w nich wrażliwość, troska i dbałość o siebie nawzajem z ogromną dawką zrozumienia i zaufania. Pomaga im w tym rozmowa, bo obie świetnie się ze sobą dogadują. Zresztą sama autorka nierzadko wyraźnie podkreśla, że rozmowa stanowi podstawę do budowania wspólnoty. A skoro już zatrzymaliśmy się na kwestiach komunikacji, to warto także wspomnieć o stylu wypowiedzi. Arczyńska – sama będąc osobą bezpośrednią i prostolinijną – realizuje podobny model w swojej książce. Jej bohaterowie mówią wprost, są bezceremonialni w wyrażaniu siebie, a ich język cechuje potoczystość z dodatkiem młodzieżowego slangu. Sama Arczyńska zdradza upodobania do szokowania odbiorcy, oferując mu czasami opisy z fizjologicznymi szczegółami czy psychopatyczne podteksty. „Dziewczyna bez makijażu” to rodzaj historii, której korzenie tkwią w bolesnej przeszłości. Jest w niej jednak tak dużo optymizmu, nadziei i przede wszystkim pozytywnych działań głównych bohaterów, że niemal staje się bajką dla „młodych gniewnych” wkraczających w dorosłość, gdzie mimo wszystko dobro przezwycięża zło, a wszyscy są piękni i szczęśliwi. Takie opowieści krzepiąc serca, podnoszą na duchu. Podsumowując, Arczyńska ma w sobie coś więcej niż tylko zadatki na wartościową pisarkę. W jej wizji świata czuć, obok zaangażowania i sprecyzowanych poglądów na życie, naturalną empatię wobec losów innego człowieka, szczególnie tego potrzebującego pomocnej duszy czy wypatrującego odrobiny szczęścia. Potrafi pokazać, że w ludziach tkwi dobro, które przy odpowiednim wsparciu może zalśnić blaskiem szlachetnych diamentów. PS. Lektura zawiera lokowanie produktu w formie bezpośrednich odniesień do książek innej autorki, która nomen omen poleca „Dziewczynę bez makijażu”. Ot, taki chwyt marketingowy.