Dziewczęta i kobiety (okładka  miękka, 10.2013)

Znakomita powieść kanadyjskiej pisarki. Powieść o dzieciństwie, o dojrzewaniu, o tym wszystkim, co buduje naszą osobowość. Choć główną bohaterką jest dziewczyna, a potem kobieta, Del, i to z jej perspektywy poznajemy świat, uczestniczymy w jej doświadczeniach, powieść z pewnością zainteresuje nie tylko czytelniczki.

Piękna, kobieca książka - saga rodu bohaterki i narratorki. To pierwsza książka Munro, jaką przeczytałam, i od razu się do niej przekonałam. Styl jest bardzo kobiecy, podobnie jak poruszane tematy. Polecam.

Przereklamowana. Po przeczytaniu 1/3 odstawiłam książkę na półkę. Czego prawie nigdy nie robię. Nie polecam.

Po tym jak Munro otrzymała literackiego Nobla postanowiłam kupić jej książkę. Wybrałam „Za kogo ty się uważasz?” i po prostu zakochałam się w stylu autorki. Piszę ona książki złożone z opowiadań, w których mamy przedstawione różne epizody z życia bohaterów/bohaterki. Munro we wspaniały sposób potrafi operować słowem. Dziki temu tworzy wspaniałe opisy uczuć ludzkich i przemyśleń. Zdecydowanie daje się odczuć doświadczenie życiowe autorki. Teraz jestem w trakcie czytania „Za kogo ty się uważasz” i historii Rose. Już jestem pewna, że po jej skończeniu kupię „Dziewczęta i kobiety”. Munro to wspaniała autorka książek dla wrażliwych kobiet. Polecam szczerze jeśli jeszcze nie znacie jej twórczości, a ja czekam na nową książkę.

Alice Munro to wyśmienita pisarka. Jej poprzednie dzieła po prostu pochłonęłam w parę godzin. Mało która książka sprawia, że po jej przeczytaniu siadam na chwile i nachodzą mnie refleksje. Jej postacie są jak żywe a problemy, które porusza są bardzo ludzkie. Uwielbiam ją za to i czekam z utęsknieniem na "Dziewczęta i kobiety".

Nie zetknąłem się dotąd z powieścią inicjacyjną (künstlerroman), autobiografizowaną do tego, o tak powszednim na pierwszy rzut oka charakterze i bez właściwych dla gatunku znamion geniuszu pomieszanego w równych proporcjach z pozą szaleństwa i śmiertelnej kiły inteligenckiej albo prawdziwym szaleństwem, wpisanych nieodwołalnie w proces formowania młodego „artysty”.

Dziewczęta i kobiety to wierna i intymna relacja z pierwszej ręki z problemu dzielenia czasu dorastania młodej kobiety między naukę, dziecięce niewinne zabawy, jak i clue sprawy – zabawy co bardziej pikantne, o zwierzęcej naturze, będące bardzo często tabu literatury i jako takie wydzielone poza jej nawias. Tym razem pedofilia badana jest z perspektywy ofiary, która wcale w swojej sytuacji nie zamierza być bezwolną ofiarą i jest w pełni świadoma tego co może ją spotkać, bo nie ma na tym etapie
ma bardziej frapującego dla bohaterki książki i jej przyjaciółki tematu rozmów od tajemniczej i ukrywanej za dnia sfery zachowań dorosłych. Igrając z konwencją i grając na nosie stojącym na straży pruderyjnej moralności czytelnikom, nie może się doczekać nadchodzącego wielkimi krokami zbliżenia. Co bardziej intrygujące, wszystko jak dotąd budowane przemyślanym biegiem narracji kończy się strzałem z kapiszona i jej dużo starszy zalotnik-rozpustnik o perwersyjnej fantazji spuszcza się tylko na rąbek jej spódnicy, po czym zostawia jeden list na odchodne i znika z życia Jubilee – żywego, świetnie oddanego miasteczka i miejsca wydarzeń całej powieści.

To Jubilee z Drogą na Moczary na jego przedmieściach właśnie, poza zajmująco opisanymi problemami dojrzewania, stanowi o urzekającej sile książki, będąc jej barwnym i nieodzownym tłem. Tutaj bohaterka ze swoją przyjaciółką wspina się po drzewach, przyswaja anatomię waginy z zakazanych książek, przedrzeźnia mieszkańców, gra w szkolnej sztuce, pilnie się uczy, żeby utwierdzić się o własnej wartości i inteligencji, czasem upija w sztok i przeżywa naiwne i pomylone pierwsze miłości. Jubilee starzeje się razem z nią, rodziną, mieszkańcami i ich dziwnymi, oglądanymi bacznym okiem młodej inteligentki oczyma, anegdotami i osobliwościami, żeby na koniec się zestarzeć, zgnuśnieć w monotonii i zakotwiczyć w przeszłości. Dziecięcy zapał zastępuje na ostatnich kartach powieści sentymentalność i stracone nadzieje o wyrwaniu się z tej dziury na rzecz studiów ze stypendium, kariery i wielkiej miłości.

Dopiero pod koniec tej czytelniczej uciechy ma się świadomość w czym tkwi osobliwa siła zeszłorocznej noblistki – Munro po pierwsze ze znawstwem i wyczuciem podzieliła nie tak znowu obszerną powieść na żywą mozaikę dojrzewania i przeprowadziła czytelnika przez nią bardzo cierpliwie i uważnie, żeby można było się z bohaterką i jej życiem utożsamić jak z żywą i zobaczyć wszystkie perypetie i problemy jak na własne oczy, co przypomina mi sposób opowiadania o życiu wypróbowany w kapitalnym Boyhood. Drugą wyróżniającą zaletą tej książki jest kobiecość. Książka jest tak bardzo intymna, że przez konwenans kultury czułem jakbym czytał coś nieprzeznaczonego dla męskich oczu, jak prawdziwy, ale literacki pamiętnik, co podskórnie sprawiało dziką satysfakcję. I taka między innymi ma być literatura – nie ufryzowana i wykrochmalona w literacką pozę, a angażująca i prawdziwa.

Wiem, że autorka została doceniona jako autorka krótkich forma i zgadzam się całkowicie, ze jest w tym świetna, ale ja cenie ją przede wszystkim za „kobiecą” stronę jej literatury. Każda z nas może odnaleźć w jej opowieściach jakieś swoje alterego, czy bohaterkę reprezentującą analogiczną do naszej postawę życiową. Wydaje mi się, że to jest tajemnica sukcesu jej opowiadań. Munro jest tez dla mnie mistrzynią budowania portretów psychologicznych. Jej bohaterki to kobiety z krwi i kości, niezwykle realne i prawdziwe. Mam nadzieję, że to wszystko odnajdę też w „Dziewczętach i kobietach”. Może uda się wcześniej znaleźć gdzieś ebooka?

Jak w temacie. Szczerze nie mogę się doczekać tej książki. Czytałam już wcześniej „za kogo ty się uważasz’ i „widok z castle rock” i od tamtej pory jestem wielką fanką twórczości Munro. Niesamowicie potrafi budować fabułę i nawet w krotkiej opowieści przekazuje tyle prawdziwych emocji! Świetna kobieta i świetna autorka dla kobiet. „Dziewczeta i kobiety” zamawiam już teraz w przedsprzedaży bo po premierze pewnie trudno będzie ją gdziekolwiek dostać, tym bardziej po tym jak autorka zdobyła literackiego Nobla. A opis już sam w sobie brzmi naprawde bardzo ciekawie… odliczam dni do premiery!

Znakomita książka Alice Munro. "Dziewczęta i kobiety" to książka zawierająca opowiadanie odkrywające tajemnice dorastania dziewczyny. Jest bardzo szczera przez co czyta się wyjątkowo. Muszę przyznać, że zdecydowanie jest to literatura kobieca i jestem pewna, ze każda czytelnicza będzie potrafiła utożsamić się z treścią tej wyjątkowej książki. Polecam wszystkim Paniom!

Wpadła mi w ręce jej poprzednia powieść pt. „Za kogo ty się uważasz?” Chciałem wiedzieć czemu moje koleżanki w pracy tak bardzo sobie ja cenią. Pierwsze wrażenie po przeczytaniu książki to na pewno to, że jest to książka dla kobiet. Przyznać też muszę, że dosyć inteligentnie napisana, po której można śmiało wyciągnąć jakieś wnioski. W sumie polecam nie tylko kobietom!