Dzieciństwo w pasiakach (okładka  twarda, 10.2019)

Książka porusza trudny temat w przystępny sposób

Polecam super książka , godna polecenia !!!

Polecam

Super!

Super

Wyobraźmy sobie dwunastoletniego chłopca, który dzielnie walczył u boku Powstańców w Warszawie. Był łącznikiem w oddziale porucznika Gustawa, walczącym na Ochocie. Niestety powstanie upadło, a nasz bohater wraz z matką został wywieziony do obozu w Oświęcimiu. Tam, jako numer 192731, spędził pięć miesięcy. Pięć długich miesięcy. Najdłuższych w życiu. Pełnych rozpaczy, głodu i beznadziejności. Swoje odczucia z tego okresu Bogdan Bartnikowski - bo to o Nim mowa - opisał w książce, która zupełnie niedawno została wznowiona dzięki Wydawnictwu Prószyński. „Dzieciństwo w pasiakach” jest przerażającym obrazem niemieckiego obozu zagłady Auschwitz Birkenau. Przerażającym tym bardziej, że widzianym oczami dziecka. Bogdan opisuje codzienność chłopców za małych, by pracować pełną parą z dorosłymi, ale też za dużych, by spędzić ten czas w baraku dla dzieci. Takich chłopców w wieku 10-14 lat było tam wówczas stu pięćdziesięciu. Śpią pod jednym kocem, po sześć – siedem osób, na trzypiętrowych pryczach. Dzień zaczyna się od piątej rano śniadaniem, które składa się z kubka gorącego wywaru z nie wiadomo czego. Zawieszeni pomiędzy rzeczywistością wojenną, a dzieciństwem robią wszystko, aby przetrwać. Przerażające obrazy walki o najmniejszą pajdkę chleba, albo łupinkę cebuli, walki, aby dożyć do kolejnego świtu trzeba zestawić z dziecięcą ufnością i radością życia. Każda zaoszczędzona drobinka jedzenia była przyczyną tryumfu i wiary, że się uda. Niesamowite jest to, jak szybko dzieci przystosowują się do panującej rzeczywistości. Oczywiście, że jest im źle, tęsknią i płaczą, ale i tak uważam, że tylko dzięki swojej dziecięcej umiejętności przyjmowania wszystkiego takim, jakie jest - chłopcy dali radę przetrwać. Smutne i przejmujące opisy często zmuszały mnie do odłożenia książki i chwili odpoczynku. Najbardziej przeżyłam, kiedy nasz bohater próbował zaoszczędzić chleb, aby kupić sobie buty. Niestety zakupy nie powiodły się, a wszystkiemu winne były szczury. Trudna to książka i trudny czas tym bardziej, że obraz przedstawiony oczami dziecka jest przeraźliwie jasny i pozbawiony emocji. Śmierdzi palonymi ciałami? No widocznie tak musi być. Sąsiad z pryczy obok umarł? Cóż, to właściwie norma. Przy takim podejściu do codzienności, niektóre opisy jeszcze bardziej chwytały za serce. Bajka na dobranoc, której bohaterem była dawno niewidziana mama, powrót do domu i wspólna kolacja przy stole... płakać mi się chciało. Czytajcie moi drodzy i podsuwajcie pod nosy swoim dzieciom. Oczywiście tym starszym, które poradzą sobie z nagromadzonym w tej niepozornej książeczce okrucieństwem. Ale niech czytają i niech pamiętają. Dla Bogdana i dla innych dzieci; również tych, którym nie było dane dożyć wyzwolenia.

Zdaję sobie sprawę, że literatura obozowa nie powinna być oceniana w żadnych kategoriach. Są to bowiem wspomnienia, opowieści i związane z nimi emocje, które dla autora będą całym życiem a dla czytelnika jedynie historią. Nie ma co się oszukiwać, pokolenia powojenne nigdy nie zrozumieją przez jakie piekło musieli przejść ich ojcowie, by odzyskać wolność. Nie będą wiedzieli jak to jest być trzymanym w baraku, za którego ścianą w komorze gazowej umiera sąsiad, kolega z pracy czy nawet matka. Ci, którzy nigdy nie zaznali głodu, nie poczują ulgi na widok spleśniałego chleba a Ci, którym nigdy nie było zimno nie ucieszą się z połatanego płaszcza. Literatura obozowa nie musi być kwiecista, ambitna czy nawet poprawna gramatycznie. Ma za to wzbudzać emocje i przypominać o, wcale nie tak dawnych czasach, kiedy życie ludzkie było warte mniej niż kula od karabinu. Bogdanowi Bartnikowskiemu udało się przeżyć, jednak to czego doświadczył już na zawsze z nim pozostało, sprawiając że do końca życia nie zazna spokoju a obrazy z Auschwitz-Birkenau będą go prześladować aż do śmierci. Jeśli jedyną formą wyzwolenia się od tej tortury jest przelanie jej na papier, to ja chętnie przejmę część tego ciężaru, jako obywatel, jako Polka, jako człowiek. Zacząłem więc spisywać wspomnienia moje, moich koleżanek i kolegów. Z nadzieją, że jak je napiszę, to one ode mnie odejdą. Niestety, tak się nie stało.... Bogdan Bartnikowski miał 12 lat, kiedy w nocy z 11 na 12 sierpnia 1944 roku znalazł się z mamą na rampie KL Auschwitz-Birkenau. Jego opowieść to jedno z najbardziej poruszających świadectw dziecięcej wrażliwości wobec piekła obozowej rzeczywistości. Wydanie zawiera dotychczas niepublikowany tekst "Chór w Birkenau". http://czytankanadobranoc.blogspot.com/2019/12/dziecinstwo-w-pasiakach-bogdan.html

Książka zdecydowanie warta przeczytania! Przejmująca historia Bogdana Bartnikowskiego, który w nocy z 11 na 12 sierpnia 1944 roku trafił do obozu Auschwitz - Birkenau wraz ze swoją matką. Miał wtedy 12 lat. Ostatnio czytałam "Powroty do Auschwitz" Bogdana Bartnikowskiego i koniecznie chciałam przeczytać "Dzieciństwo w Pasiakach", bo jest bardzo popularna, a nie miałam okazji jeszcze po nią sięgnąć. ~ Historia widziana oczyma młodego chłopca, który utracił możliwość beztroskiego i szczęśliwego dorastania. Opowieść autora głównie skupia się na codziennym życiu w obozie i woli przetrwania. Każdego dnia śmierć patrzyła mu w oczy tak samo, jak innym bezbronnym więźniom. Każdy dzień był niepewny, a każde jutro jedną niewiadomą, gdzie tylko nadzieja trzymała więźniów przy życiu. Autor przedstawił kilka historii, które dogłębnie poruszają i wzbudzają ogromne poczucie niesprawiedliwości. Jednak muszę przyznać, że jest to jedna z bardziej "lekkich" lektur, bo nie są w niej zawarte obszerne i szczegółowe opisy stosowanych tortur. Oczywiście nie jest to łatwa lektura. Wzbudza, smutek, gniew i ból, bo piekło Auschwitz miało miejsce naprawdę. Był to największy niemiecki obóz zagłady, który do dziś dnia wzbudza przerażenie. Uważam, że lektura jest obowiązkowa i każdy powinien ją przeczytać. Jest to zdecydowanie poruszająca książka, w której autor opisuje nie tylko swoje przeżycia, ale również innych swoich rówieśników. Polecam! Będzie to dobry wybór dla osób, które zaczynają z literaturą obozową.

Wstrząsająca opowieść o Auschwitz widziana oczami małego dziecka. Bogdan miał 12 lat, kiedy znalazł się w obozie razem ze swoją matką. Jego relacja i wspomnienia to jedna z najbardziej poruszających historii dotyczących obozu zagłady, jaką kiedykolwiek czytałam. Odczucia jakie się we mnie wyzwalały podczas czytania były nie do opisania. Co musiały przeżywać dzieci, niektóre totalnie nieświadome tego całego zła i okrucieństwa ze strony drugiego człowieka. Niektore zostały same już na rampie, bo ich rodzice od razu byli skierowani do komòr. Dzieci, aby przetrwać musiały walczyć nawet o kawałek spleśniałego chleba. Punkt spojrzenia na to wszystko z perspektywy dziecka mocno wyròżnia tę historię na tle pozostałych historii ocalałych, gdzie zapewne nie jeden z nas już przeczytał. Tutaj ta książka jest ważnym świadectwem wspomnień i przeżyć małych uczestnikòw tych wydarzeń, które nie powinny się nigdy wydarzyć. Warto przeczytać, pomyśleć i zastanowić się dlaczego, właśnie dlaczego, bo tak naprawdę brakuje słów, aby to opisać-czemu ludzie dzieciom zgotowali taki los.

Każdy z Was, kto jest miłośnikiem czasów II Wojny światowej, ale poznawanej od zupełnie innej strony to powinien sięgnąć po tę propozycje. Dla mnie jest ona strzałem w dziesiątkę i powiem Wam, że dawno nie czytałem takiej książki, która aż tak bardzo by mną wstrząsnęła. Jestem oszołomiony tą propozycją. Uważam, że każdy z Was, kto zdecyduje się po nią sięgnąć nie będzie mógł się od niej oderwać. Znajdziecie w niej niezwykle wzruszającą historię, która pokazuje jak drastyczna i brutalna była II Wojna Światowa. To przerażające ilu musieli przeżyć ludzie, którym przyszło w niej żyć.