Dzieci Norwegii. O państwie (nad)opiekuńczym (okładka miękka)

„Lepiej zareagować za szybko niż za późno” – w imię tej zasady, państwo Norweskie powołano Barnevernet – organizację dbającą o dobro dzieci. Jej zadaniem jest monitorowanie sytuacji w rodzinie i stłamszeniu nieprawidłowości już w zarodku. Pod lupę idą wszystkie przewinienia rodziców: klapsy, podniesiony głos, płacz dziecka. Problem polega na tym, że Barnevernet często nie prowadzi dogłębnej analizy sytuacji. Zakłada najgorsze i natychmiast stosuje drastyczne kroki, separując dziecko od rodziny lub oddające je opiekunom zastępczym. Autor spotkał się z Polakami mającymi styczność z Barnevernetem. Większość z nich miała negatywne zdanie na temat instytucji. Twierdzili, że szkodzi ona polskim rodzinom i odbiera dzieci wyłącznie imigrantom. Z relacji matek jasno wynika, że Barnevernet manipuluje dziećmi, buduje fałszywy obraz rodziców, wkłada do głowy sytuacje, które nigdy nie miały miejsca. Powstały nawet specjalne fora internetowe, na których zamieszczane są schematy postępowania w przypadku próby odebrania dzieci: co mówić do pracowników instytucji, jak się zachowywać, jak przygotować dom na wizytację. Barnevernet powstał oczywiście po to aby pomagać, i mimo wielu niepochlebnych opinii, pracownicy organizacji pieczołowicie wykonują swoje obowiązki. Osobiście zgadzam się z tezą, że lepiej zapobiegać niż pomagać po szkodzie, jednak w tym przypadku kierunek jaki obrała instytucja jest niepokojący. Radykalne podejście, brak pogłębionej analizy i w moim odczuciu pochopność/lekkomyślność w podejmowaniu działań to raczej krok w stronę pozbawienia dziecka bezpieczeństwa niż faktyczna pomoc. Maciej Czarnecki spotkał się również z pracownikami Barnevernetu, którzy zapewniają o słuszności swoich działań. W ich słowach znajdziemy wiele prawdy, a w znacznej ilości przypadków interwencja instytucji jest uzasadniona. Pracownicy powołują się na różnice kulturowe w wychowaniu dzieci i odmienny sposób postrzegania świata między Norwegią a innymi częściami Europy i świata. Jest to rewelacyjny reportaż, dający do myślenia, poszerzający perspektywę na temat utopijnego (z polskiej perspektywy) kraju jakim jest Norwegia. Serdecznie polecam wszystkim, nie tylko rodzicom :)

Liczyłam na porządną analizę socjologiczno-psychologiczną, a wszystko co dostałam to garść podobnych do siebie historii "Polaków zagranicą", po których lekturze dalej wiem niewiele o tym, o czym miała być książka.

Książka jest smutna, ale doskonała i poruszająca. Wpływa na percepcję Norwegii. Pozostawia jednocześnie wrażenie, że autor poszukuje prawdy i chce być obiektywny w przekazie obrazu tego kraju. Serdecznie polecam !

Ciekawy reportaż. Na plus, że autor pokazuje dwie strony medalu i nie jest bezstronny.

Bardzo ciekawy, ale również pełen realiów reportaż.

Mocna pozycja, dla czytelnika o mocnych nerwach.

Dobry reportaż