Drzazgi (okładka  miękka, 09.2018)

Liliana traci zbyt szybko swoją pierwszą miłość, pozostając sama, a w zasadzie nie sama bo jest w ciąży i jako niedojrzała dziewczyna nie jest gotowa zostać matką, nie czuje więzi z dzieckiem...syn dorasta i szybko odkrywa, że jest bardzo utalentowany. Odkrywa jeszcze jedną rzecz - jest zdolny by zabić! Matka żyje z wyrzutami sumienia, z którymi sobie nie radzi i bardzo szybko uzależnia się od wszystkiego po to aby nie czuć... "Uczę go nie zabijać pająków, a on zabija człowieka?! Wyrzekł się mnie w ten sposób, rozumiesz? To ja teraz wyrzekam się jego." "Drzazgi" Joanny Bartoń to kryminał, a w zasadzie powieść psychologiczna z intrygą kryminalną. To nie jest historia, która pojawia się często w innych powieściach. To książka wyjątkowa, w której znajdziemy historię życia codziennego, być może rozgrywa się gdzieś obok ale zazwyczaj zamiatana jest pod dywan... Pomimo, że książka ma niewiele stron czytamy ją powoli, tu nie chodzi o akcję ale psychologiczne zrozumienie tego co próbuje przekazać nam autorka, a próbuje przekazać naprawdę wiele. W dzisiejszych czasach trudno żyć jako matka zabójcy i większość nie zauważa bólu matki ale to jak ona mogła doprowadzić do tego. Uzależnienie od lekarstw, alkoholu, narkotyków czy rozwiązuje problemy i sprawia, że znikają? Być może daje poczucie niewidzialności? Co najważniejsze czy matka mordercy ma prawo jeszcze do szczęścia? Najbardziej bulwersujące pytanie: czy matka musi kochać swoje dziecko? Na większość pytań nie znajdziecie jednoznacznej odpowiedzi, tu nie ma recept na szczęśliwe życie. Historia Joanny Bartoń to powieść trudna, zmuszająca do refleksji i wielu przemyśleń. "Drzazgi" trzeba zrozumieć by pokochać choć przyznam się szczerze, że sama na początku miałam z tym duże problemy. Kiedy tytułowe drzazgi wbiły się dostatecznie głęboko poczułam i zrozumiałam.

Joanna Bartoń szarżuje. Drażni czytelnika kreacją głównej bohaterki i niespodziewanymi rozwiązaniami fabularnymi. Autorka bawi się słowem i ma rzadko spotykany talent do pisania dialogów – w całej powieści tylko jeden zgrzytał w mojej głowie (pierwsze spotkanie Lili i Mury) – czytanie całej reszty było więcej niż przyjemne. Drzazgi to powieść trudna, przemyślana i niezwykle dojrzała (choć wiek autorki wcale tego nie zwiastował). Bartoń przemaglowała psychikę głównej bohaterki, rozłożyła na czynniki pierwsze jej relacje, związki, a przede wszystkim macierzyństwo z nieobecnym (choć tak naprawdę obecnym w każdym momencie) synem, by na koniec i tak zostawić czytelnika z pytaniem: kto tak naprawdę zabił? "Drzazgi" to nie jest literatura, która będzie do Was krzyczeć z witryn wielkich księgarń-sieciówek. Raczej nie zostanie bestsellerem sklepu na E. (a szkoda!), ale wysilcie się trochę, poszperajcie w księgarniach, zamówcie powieść przez Internet, bo warto. Choćby po to, by zobaczyć, że w kraju nad Wisłą też mamy zdolnych młodych pisarzy.

Jest to ciężka książka, mimo to chętnie po nią sięgałam. Uważam, że Joanna Bartoń poruszyła bardzo dobry temat. W księgarniach pełno jest poradników, jak pokochać własne dziecko, ale one tak naprawdę do nas nie docierają. Myślę, że w tej książce jest opis każdej matki z depresją i to właśnie ta ona bardziej wpłynie na myśli tych kobiet. Co do okładki książki to jest ona prosta. Raczej nie przyciągnie uwagi na półkach w księgarni. Uważam, jednak, że inna by tu nie pasowała.

Joanna Bartoń znów idzie pod prąd. Z jej książki „Drzazgi” wyłania się taki obraz macierzyństwa, o którym się głośno nie mówi. Który kisi się w czterech ścianach, bo wstyd przyznać, że rola matki nam nie odpowiada, że dusimy się w niej, a dziecko jest największą karą. Autorka fenomenalnie rozprawia się z mitem, że dziecko to dla kobiety milowy krok do pełni szczęścia. A właśnie, że nie!

"Uciekinier od życia prędzej czy później zostanie przez nie dorwany." Zapraszam na moją opinię https://mojezycieitpblog.blogspot.com/2018/10/drzazgi.html