Droga za widnokres (Reedycja) (Płyta Analogowa)

Nowa Fala — to dla wielu muzyka z końca lat siedemdziesiątych: Joy Division, Ultravox, te rzeczy. Dla koneserów to jeszcze "Nouvelle vague" — fala filmów francuskich z lat 50. — albo projekt muzyczny z ostatnich lat. Nic z tych rzeczy. Album "Droga za widnokres" to muzyczna rozmowa Marka Grechuty z nurtem poetyckiej "nowej fali" z przełomu lat 1960. i 1970. w PRL. Była taka nowa fala i wyniosła na brzeg sporo przepysznej poezji. Czasy były prawdzie niezbyt sprzyjająca, więc i poeci, którzy chcieli publikować, ćwiczyli się w metaforach i w "pseudonimowaniu" (wg słynnego zdania Tadeusza Peipera głównej mocy poezji). Nową falę należy rozumieć tutaj luźno — tak luźno, jak muzyk potraktował literackie pierwowzory. Jak to Grechuta: poprzekręcał do imentu — i mimo tego są to prawdziwe słowa z tamtych lat. Szczerze mówiąc nigdy bym jako ówczesny prowincjonalny licealista nie wpadł na autorów i autorki typu Bruno Milczewski, Ryszard Krynicki czy Ewa Lipska — byli, ale gdzieś w tle. A tu oto oboje śpiewani, i to jak. Czasami strasznie: Milczewskiego Grechuta poprzestawiał jak domino, Panią Ewę uszanował, chwała mu za to ostatnie. W każdym razie album rozprzestrzenił tę poezję, która wcale nie była tak ukochana przez ówczesny reżym, choć z dzisiejszego punktu widzenia brzmi zupełnie "nieszkodliwie". Pewnie z tej racji brakuje na albumie tekstów "niewygodnych świadków" tegoż czasu: Adama Zagajewskiego czy choćby Edwarda Stachury — ale to już sprawa dla nowych pokoleń polonistów. Muzycznie jest dżezowo, wyluzowo i groovy — jak trzeba. Zaczyna się zgrabnym wejściem smoka — bas robi linię, reszta mu się kłania — i tak już zostaje. Fenomenalna sekcja, brzmienie na poziomie światowym — lepszej ekipy sam diabeł był dobrać by nie mógł. Ta nominacja basu do instrumentu prowadzącego jest znana z najlepszych rzeczy muzycznych zeszłego stulecia — od "Windą na szafot" do "Unknown Pleasures". Cieszy ucho, że nie ma na albumie żadnych pierdółek, wszystko jest podporządkowane "drajwowi" i poezji. Taka asceza w muzyce "popularnej" w tamtych czasach była zupełnym ewenementem, dominowały bombastyczno-"symfoniczne" konstrukty. Brawo. Na zakończenie, choć "nic to albowiem do sprawy nie przyda", anegdota: mój egzemplarz LP ze środka lat 1970. cały czas jeszcze istnieje i gra. Biorąc pod uwagę, że odtwarzałem płytę lata całe na maszynkach typu Telefunken Mister Hit, mogę tylko pochylić czoła przed ówczesnym tłoczeniem winylu — może nie było najlepsze, za to trwałe. O ile większa radość ze słuchania reedycji.

Nic nie przebije albumu Magia Obłoków.Ten album nie jest tak mistrzowski niestety.

Bardzo dobry album, polecam.