Dracula (okładka twarda)

Powieść gotycka już pod koniec XIX wieku cieszyła się niebywałym zainteresowaniem. Charakterystyczne dla niej cechy intrygowały i przyciągały rzesze czytelników. Trudno się temu dziwić, bo kto nie lubi tajemniczych, niezwykle klimatycznych historii przepełnionych zagadkami, duchami lub innymi, często - paranormalnymi zjawiskami? Oprócz opuszczonych domostw, makabrycznych scen, nawiedzonych miejsc oraz tragicznych bohaterów, ten typ powieści wykorzystywał jeden z niezwykle uniwersalnych motywów. A mowa tu oczywiście o walce dobra ze złem. Co to ma wspólnego z historią Draculi? A no dużo, gdyż Bram Stoker na podstawie tego elementu stworzył niezwykłe dzieło, a głównym bohaterem uczynił wampira. Wszystko miało początek w 1890 roku, gdy Stoker zaczął zbierać pierwsze notatki do swojej powieści. Pomysł w jego głowie kiełkował od dawna, ale dopiero pod wpływem impulsu zdecydował się na ostateczny krok. Po sześciu latach żmudnej pracy, ,,Dracula’’ (początkowo miał nosić tytuł ,,Wampir’’) ujrzał światło dzienne i… w moment zawojował rynek wydawniczy. Nikt nie przewidywał aż tak ogromnego  sukcesu. Jonathan Harker wyrusza do Transylwanii w celu sfinalizowania pewnej transakcji. Zostaje ugoszczony w zamku hrabiego Draculi i choć początkowo jest zachwycony posiadłością oraz samym gospodarzem, coś każe mu podejrzewać, iż magnat żywi wobec niego mordercze uczucia. Szybko okazuje się, że miał rację. Dracula pozostawia Harkera na pastwę trzech żądnych krwi wampirzyc, a sam wyjeżdża. Tymczasem pewna młoda panna otrzymuje oświadczyny od trzech mężczyzn. Rzecz to niesłychana i owa dama szybko dzieli się dobrymi nowinami z swoją serdeczną przyjaciółką, Miną Murray. Ta usłyszawszy o najnowszych rewelacjach postanawia odwiedzić Lucy. Niestety, panna Westenra zachorowała. Nieobecna, niepokojona sennymi majakami, gorączką i ogólnym osłabieniem wzbudza wśród przyjaciół niepokój. Podejrzewa się, że została ukąszona przez wampira. Jeden z jej oddanych wielbicieli wzywa na pomoc profesora Van Helsinga. No i teraz najlepsze – w książce Stokera nie znajdziecie charakterystycznej narracji cechującej większość powieści. ,,Dracula’’ składa się głównie z listów, fragmentów dzienników, wycinków prasowych lub wspomnień. Dzięki temu zabiegowi, to na czytelniku częściowo spoczywa brzemię rozwiązania wampirycznej zagadki i z całkowitym przekonaniem stwierdzam, że jest to ogromna zaleta. Powieść epistolarna nigdy nie była moim ulubionym gatunkiem (głównie za sprawą szumnego tytułu ,,Love, Rosie’’), ale w tym przypadku bawiłam się wybornie. Czułam się niczym jeden z bohaterów powieści, bo nie ma chyba nic przyjemniejszego niż dzielenie tajemnicy wraz z innymi. A co do bohaterów… W dzisiejszej popkulturze wampiry nikogo nie przerażają – wręcz przeciwnie – zostały przedstawione jako postaci raczej przyjazne, kierujące się swoimi morderczymi skłonnościami tylko w nagłych wypadkach. Są kultowe, uwielbiane i… tak, niekiedy podziwiane przez ludzi na całym świecie. Jednak na przełomie XVIII i XIX wieku budziły strach. Jawiły się jako iście diabelskie stwory oraz wiązały się z negatywnymi odczuciami. Nie sądzę, by jakakolwiek panna postrzegała krwiopijcę jako romantycznego bohatera. Wizerunek współczesnego wampa zdecydowanie odbiega od wyobrażeń w tamtych czasach. W powieści Stokera wampiry nosiły znamiona, które czyniły je wyjątkowymi, ale nie dobrymi istotami. Hrabia Dracula pochodzi z klasy wyższej. Jako jej przedstawiciel jest oczywiście niebywale wytworny, wykształcony, obyty. Jego aparycja na pierwszy rzut oka prezentuje się nienagannie i dopiero gdy dobrze się przyjrzeć, budzi pewne uprzedzenia. Reszta to klasyka – unikanie światła dziennego, nienaturalna, ziemista cera, długie szpony, haczykowaty nos… Słowem, wampir w całej krasie, żądny krwi, a także seksualnej rozkoszy. Do mnie zdecydowanie bardziej przemawia taki obraz postaci i paradoksalnie budzi więcej sympatii niż bohaterowie ,,Zmierzchu’’ czy słynnych ,,Pamiętników wampirów’'. Nie bez przyczyny ,,Draculę’’ okrzyknięto dziełem wszechczasów. Pomimo licznych wątków, całość została skonstruowana przemyślanie. Wydarzenia zazębiają się, tworząc unikatową, pasjonującą, wartką historię. Zachwyca klimat, czarują postaci, dech w piersi zapierają niezwykłe sceny. Całość wypada wspaniale, a czytelnik z szybko bijącym sercem prosi Stokera o jeszcze. To zaskakujące jak bardzo można zakochać się w tej powieści. Łączy ona w sobie wszystko to, czym nie wzgardzi fan literatury grozy – upiorny klimat, skomplikowaną intrygę, makabryczne wydarzenia, dreszczyk emocji i wreszcie – lęk, przed tym, co mordercze.

KLASYKA! Polecam! Oderwanie się na moment od codziennośći i zatracenie w dawnych czasach wyobraźni.

Ciekawa powieść, utrzymana w napięciu. Wciąga od pierwszej strony.

klasyka w pięknym wydaniu zawsze chciałem mieć to na półce