Dla jej dobra (okładka miękka)

Czekałam dokładnie trzy lata na możliwość przeczytania kolejnej powieści autorstwa Ellen Marie Wiseman. Poprzednia książka, z jaką miałam styczność, czyli „To, co zostawiła”, zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Nadal lubię do niej wracać i ponownie przeżywać te same emocje, a czasami odkrywając coś nowego. Dlatego z wielkim zainteresowaniem zasiadłam w fotelu, sięgając po „Dla jej dobra”. Tym razem również się nie zawiodłam! Pisarka wprowadziła czytelników w barwnie stworzony świat, chwilami gorzki, smutny, ale zawsze tchnący nadzieją. Akcja bardzo mnie interesowała, jednak postanowiłam dawkować sobie każde zdanie, aby móc jak najdłużej cieszyć się lekturą. Myślę, iż to najlepsza rekomendacja! A uwierzcie, naprawdę chciałam szybciutko skończyć całość, poznać finał, lecz z perspektywy czasu nie żałuję obranego toku czytania. Jeśli nie lubicie zachwytów, to możecie ominąć dalszą część recenzji — brak wad! Kiedy poznawałam wstrząsającą historię Lilly zamkniętej przez matkę w pokoju, a potem sprzedanej, czułam spory ból, choć to postać fikcyjna. Autorka niezwykle opisowo przedstawiła dość okrutną egzystencję w cyrku. Lilly wywarła na mnie emocjonalne wrażenie. Odebrano jej dzieciństwo, gdy najpierw zmuszono ją do życia na strychu, następnie traktując ją niczym rzecz. Owszem, cyrk był dla niej surowym miejscem, ale zaoferował też przyjaźnie oraz dojrzewanie, naukę do stawania w swojej własnej obronie. Tam, pośród kolorowych świateł, śmiechu widowni, nasza bohaterka została zaproszona do przyspieszonej lekcji odkrywania, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem… Historie opowiedziano w różnych perspektywach dwóch niezwykłych młodych kobiet — Lilly Blackwood w latach trzydziestych i Julii Blackwood w latach pięćdziesiątych. Trudno mi wybrać, która z opowieści mocniej mnie ujęła. Są ze sobą ściśle powiązana, bez siebie nawzajem nie mają najmniejszego sensu. Chociaż, owszem, mam pewną słabość do Lilly. Nie wiem, jak można być tak bezdusznym, jak jej matka!? Momentami prowadziłam dialogi w swojej głowie, gdzie mówiłam tej paskudnej osobie, co o niej myślę. Choć irracjonalnie to brzmi! Autorka wykonała wspaniałą pracę, badając opisywany przez siebie okres, wplatając kilka prawdziwych wydarzeń z historii. Świadomość, że sporo fragmentów zostało zainspirowanych faktami kreuje jeszcze bardziej wciągającą całość. Wiem też jedno — miłośnicy „braci mniejszych” mocno się spłaczą. Sama odczuwałam głęboki smutek oraz przerażona okrutnym traktowaniem zwierząt przedstawionym w tej powieści. Tak, maltretowanie w cyrkach było czymś zupełnie normalnym. Mogę tylko się domyślić, co przeżywała Wiseman, gdy robiła research. Jednak realne odwzorowanie rzeczywistości sprawiło, jakbym istniała tuż obok bohaterów, przeniesiona do ich czasów. To zawsze swoisty prezent od pisarza, możliwość zabrania czytelnika w dowolne miejsce na świecie. Dziękuję, Ellen! Książki Marie Ellen Wiseman polecam przede wszystkim osobom przepadającym za retrospekcjami, masą rodzinnych tajemnic i wzruszeniami. A tych ostatnich naprawdę nie brakuje! „Dla jej dobra” pozostanie w moim umyśle na długo, a swój egzemplarz zamierzam pożyczyć kilkorgu bliskim (niechaj ustawią się w kolejkę!), bo sądzę, że lektura wywoła w nich podobne wrażenie. A nie ma nic lepszego od świetnej powieści, która staje się później przyczyną interesujących dyskusji — przy herbacie, przy regale z wieloma publikacjami…

Znacie to uczucie, kiedy czytacie powieść, która kompletnie wbija Was w fotel i sprawia, że z jednej strony chcecie poznać zakończenie jak najszybciej, ale z drugiej się tego boicie? Ja mam takie odczucia niestety dość rzadko, ale ostatnio zdarzyło mi się to z powieścią Ellen Marie Wiseman, czyli Dla jej dobra. Jak można się domyślić, pokochałam tę historię całym sercem. Mała Lilly Blackwood zdecydowanie różni się od innych dzieci. Jej rodzice pod pretekstem dbania o jej bezpieczeństwo, trzymają ją w odosobnionym pokoju na poddaszu, z którego nie wolno jej wychodzić. Wkrótce nadchodzi jednak dzień, w którym dziewczynka może opuścić swój schron. Powodem tego jest fakt, że jej własna matka postanawia sprzedać ją do cyrku... Dwadzieścia lat później Julia Blackwood otrzymuje w spadku posiadłość rodziców. Miejsce to zawsze było dla niej miejscem zakazów i licznych awantur, więc ma nadzieję, że powrót pomoże ukoić bolesne wspomnienia. Na strychu znajduje fotografie, na których pojawia się tajemnicza dziewczyna. Julia będzie musiała odkryć prawdę o Lilly i poznać na nowo swoją historię. Przyznam szczerze, że nadal mam problem z pozbieraniem swoich myśli po skończeniu tej pozycji. Zaczęłabym od plusów, ale... ta książka ma same plusy. Jest to taka historia, jakiej potrzebowałam i która dostarczyła mi mnóstwa przemyśleń i emocji. No ale dobrze, może zacznę opowiadać wszystko po kolei. Pierwsza z głównych bohaterek, Lilly, wzbudziła we mnie całe morze współczucia oraz podziwu. Została ona świetnie wykreowana, a podczas lektury czułam dokładnie to, co ona, więc tutaj autorka zasługuje na gromkie brawa. Podobnie z resztą sprawa wygląda z Julią, której także nie zabrakło niczego. Jestem w stanie nawet napisać, że te postacie trafiły do grona moich ulubionych i najukochańszych postaci książkowych. Historia, którą przedstawia tutaj Ellen Marie Wiseman, jest okrutnie wzruszająca, bolesna oraz poruszająca. Dawno nie czytałam takiej książki, którą musiałam odkładać co jakiś czas, bo nie mogłam znieść tego, jak mocno ona na mnie wpływa. Autorce udało się mnie wciągnąć, przerazić ludzkim okrucieństwem oraz całkowicie podbić moje serce miłością do zwierząt, jaką sama tutaj przedstawia. Czy brzmię trochę nieobiektywnie? Być może, ale nic na to nie poradzę. Ta powieść to prawdziwa petarda. Styl pisania autorki również jest bez zarzutu, nie rzucały mi się w oczy żadne niedociągnięcia czy brak logiki, więc mogę śmiało uznać, że ta pozycja została po prostu bardzo dobrze napisana (i przetłumaczona, ponieważ to prawdopodobnie również miało wpływ na mój odbiór). Wątek nietolerancji dla niepełnosprawności i robienie z tego sposobu na łatwy zarobek mnie przeraził, poruszył niesamowicie i pozostawił rozbitą na setki kawałków. Pewne jest jedno: osoby wysoko wrażliwe mogą czuć się tą historią przytłoczone. Nie wiem, co jeszcze mogłabym tutaj napisać. Dla jej dobra to powieść, którą będę wspominać bardzo dobrze i do której na pewno jeszcze wrócę. Zresztą, po jej skończeniu miałam ochotę przeczytać ją jeszcze raz – to już powinien być wystarczający dowód na to, jak dobra jest to książka. Jeżeli lubicie powieści obyczajowe, dramaty lub powieści, których akcja toczy się w latach 30. to musicie poznać tę książkę. Koniecznie!

Uwielbiam- takie książki gdzie opisane są takie tematy, które zdarzyć się mogą... ale zdarzają się tylko w książkach. Uwielbiam- takie książki które, mimo że ją odkładam, myśli ciągle krążą wokół niej i ciągle myślę o tym, kiedy znów mogę przy niej przysiąść. Uwielbiam- takie książki, które poruszają inne tematy niż obecna większość, na naszym rynku wydawniczym. Czytać coś nowego, na co nie jestem przygotowana i czytam z pasją. Taka właśnie jest ta książka! Poznajemy w niej dwie dziewczyny. Jedna jest dziewiętnastoletnią Julie Blackwood, która w spadku po swoich rodzicach dostaje piękną posiadłość ze stadniną koni. Ona sama od uciekła rodziców i nie utrzymywała z nimi kontaktu. Autorka daje nam poznać, jaką miała sytuację, jak sobie radzi teraz i jak próbuje się odnaleźć w domu ze swojego dzieciństwa. Przenosimy się w czasie i poznajemy małą Lilly Blackwood. Są lata 30 XX wieku, a Lilly rodzi się inna niż wszystkie dzieci. Matka i ojciec są dla dziecka bardzo oschli a matka wręcz ją nienawidzi. Zamykają ją na strychu i izolują od świata. Lilly nie poznaje innych ludzi, dzieci. Nigdy nie poczuła promieni słońca, powiewu wiatru. Świat ogląda przez maluteńkie okienko przez które niewiele widać. Dzień jej się kończy wraz z zachodem słońca, nie może zapalać światła, aby nikt się nie dowiedział o jej istnieniu. Matka wykorzystując nieobecność ojca sprzedaje ją do cyrku uważając, że tylko tam może mieszkać, wśród innych dziwadeł. Poznajemy jej nowe życie, które jako dziecko nie było łatwe wśród obcych i bliskich. Poznajemy jej inność, ale i piękność. Autorka w piękny sposób opisuje jej dzieje, od których nie można się oderwać. Będzie tam wiele bolesnych przeżyć, pełnych smutku i strachu, a nawet śmierci. Znajdzie się troszkę radości, przyjaźni i pięknej miłości. Żyjąc w cyrku znów się stała niewolnicą, ale ma dar do zwierząt, które traktują ją w szczególny sposób. Dzięki dwóm słoniom i ich treserowi dziewczynka odkrywa w sobie siłę i staje się największą atrakcją widowiska. Dopóki nie wydarza się tragedia… Dziewczyny coś łączy, ale czy Julie odkryje zagadkę rodzinną... Czy stary dom da jej wskazówki gdzie szukać prawdy... Książka cudowna, jestem nią zachwycona. Autorka w przepiękny sposób opisywała całą historię tych dwóch nieszczęśliwych dziewczyn. Wczułam się w ich historie na maksa i dawno nie czytałam książki z tak ciekawą ułożoną historią. Polecam w 100% nie zawiedziecie się.

Lilly Blackoowd odstawała od innych rówieśników przez swój wygląd. Jako mała dziewczynka nie zdawała sobie sprawy z tego, jak bardzo się wyróżnia. Rodzice więzili ją na strychu i niedane jej było poznać uroków dzieciństwa. Pewnego wieczora ma szansę wyjść po raz pierwszy z domu i nie wie, że matka ma zamiar sprzedać ją do cyrku Braci Barlow. Julia Blackoowd dorastała w domu pełnym zakazów i kiedy odziedzicza posiadłość po rodzicach ma nadziei, że uda jej się wyprzeć z pamięci te wspomnienia. Znajduje fotografie małej Lilly i chce odkryć jej historię. Spodziewałam się całkowicie innej historii i przyznam szczerze, że od początku na to liczyłam. Dostałam coś zupełnie innego, ale tak ujmującego, że nie mogłam w to uwierzyć. Historia, którą przedstawia Ellen Marie Wiesman, z pewnością nie jest łatwą do opowiedzenia, bo wymaga wielu szczegółów i jeszcze więcej pracy. Autorka uwodziła mnie swoim stylem i ciekawymi rozwiązaniami. Zaczynając czytać książkę, nie spodziewałam się, że tak bardzo urzeknie mnie ta historia, a jej zakończenie do dziś sprawia, że jestem w szoku. Powieść opowiedziana jest z perspektywy dwóch dziewczyn. Losy Lilly znamy od dziecka i to, czego się dowiadujemy, sprawia, że czytelnik czuje wiele różnych emocji. Przez szok, rozczarowanie i złość, że spotkało ją coś takiego, znajdzie się jeszcze zadowolenie, że pomimo tego, przez co musiała przejść, mogła odnaleźć szczęście, ale i to nie sprawia, że wszystkie problemy zniknęły. Julia z kolei jest dorosłą, młodą kobietą, która będzie musiała odkryć dręczące ją tajemnicę, a ich rozwiązanie nie będzie proste. Jej dzieciństwo też nie było łatwe, ale dziewczyna ma w sobie pełno wiary i determinacji, która napędza ją do działania. Kreacja głównych bohaterek wyszła niesamowicie. Czytelnik ma szansę odczuć każdą emocję wraz z rozwojem sytuacji. Można zauważyć też, jak wydarzenia z dziecięcych lat miały wpływ na ich ukształtowanie, także jestem z tego bardzo zadowolona. Oczywiście nie wszystkie postacie da się lubić ze względu na ich intencję i czyny, ale muszę przyznać, że choć to postacie negatywne, to także zrobiły na mnie spore wrażenie. „Dla jej dobra” to piękna, choć momentami drastyczna opowieść, pełna nadziei i wielu emocji, które sprawiają, że nie sposób się od niej oderwać.

Macie czasami tak, że książka pochłonie was tak bardzo, że świat wokół was na kilka godzin przestaje istnieć? Przy lekturze „Dla jej dobra” Ellen Marie Wiesman miałam okazję przypomnieć sobie jakie to wspaniałe uczucie. Już kiedy zobaczyłam zapowiedź na stronie wydawcy miałam przeczucie, że to będzie dobra książka dlatego nie mogłam doczekać się premiery. Moje przeczucie mnie na szczęście nie zawiodło.... wciągnęłam się w akcję powieści dosłownie od pierwszych stron i nie mogłam oderwać się od lektury. Podobnie zresztą było z poprzednią powieścią Wiesman „To co zostawiła”, którą bardzo Wam polecam. W "Dla jej dobra" akcja toczy się w dwóch przestrzeniach czasowych. Czytelnik poznaje dwie bohaterki, które na pierwszy rzut oka nie mają ze sobą nic wspólnego. Dopiero koniec powieści odkryje zaskakującą prawdę. Rok 1931. Dziewięcioletnia Lilly Blackwood różni się od innych dzieci w jej wieku. Rodzice nie akceptują jej wyglądu, dlatego zamknęli ją na strychu i ukrywają przed światem. Pewnej nocy Lilly opuszcza jednak swoje więzienie. Jednakże trafia do innego, ponieważ matka sprzedaje ją do cyrku. Rok 1956. Osiemnastoletnia Julia Blackwood kilka lat wcześniej uciekła z domu. Pewnego dnia otrzymuje zaskakującą wiadomość, że odziedziczyła rodzinną posiadłość wraz ze stadniną koni. Wraca więc do domu, miejsca z którym nie wiążą się szczęśliwe wspomnienia. Julia musi zmierzyć się z demonami przeszłości. Odkryje przy tym skrywane latami szokujące, rodzinne tajemnice. Najnowsza powieść Ellen Marie Wiesman bez wątpienia bardzo działa na emocje czytelnika. Fabuła została skonstruowana tak, że nie da się bezboleśnie nie odczuwać tego, czego doświadczyły główne bohaterki jej powieści – szczególnie Lilly. Okrucieństwo i obojętność z jakim matka traktuje własne dziecko nie mieści się w głowie i nie zasługuje na wybaczenie. Czytając tę powieść trudno wręcz pojąć jak bardzo zły może być człowiek, który powinien być dziecku najbliższy. Jest jednak w tej powieść ma również pewien pozytywny wydźwięk – każde odrzucenie można przekuć w siłę, jeśli tylko spotka się na swojej drodze odpowiednich ludzi. Polecam. To bez wątpienia jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam w tym roku

Po rewelacyjnej ”To,co zostawiła”przyszła pora na kolejną książkę Ellen Marie Wiseman @ellenmariewiseman I choć autorka ma naprawdę ciekawe pomysły na przedstawienie swoich historii,to do pozycji ”Dla jej dobra”mam lekko mieszane odczucia i naprawdę trudno mi ją ocenić.Niewątpliwie jest to dobra lektura i warto się z nią zapoznać. . Dla mnie miejscami ta powieść była niestety zbyt flegmatyczna i zabrakło mi tego dreszczyku odkrywania tajemnicy.Trochę szkoda,że autorka od początku sprawiła,że fabuła tej powieści stała się zbyt przewidywalna.Jednak z drugiej strony posiada ona w sobie jakiś czar oraz niepowtarzalny klimat.Bowiem jej akcja toczy się w latach 30 i 50 XX wieku.Tu poznajemy rodzinę Blackwoodów,którzy od dłuższego czasu oczekiwali wymarzonego dziecka a kiedy w końcu na świat przychodzi upragniona córeczka nie jest ona taka jak być powinna.Wychowywana w zamknięciu na strychu i odizolowana od reszty świata Lily marzy by poznać wreszcie ten zakazy teren.Kiedy pewnego wieczora,pod osłoną nocy matka pozwala dziewczynce wyjść na zewnątrz,nie może uwierzyć,że jej modlitwy zostały wreszcie wysłuchane.Nie spodziewa się jednak tego,że rodzicielka uknuła pewien chytry plan.Od teraz życie Lily będzie wyglądało zupełnie inaczej a jej rodziną staną się nieznajomi cyrkowscy.Dwie dekady później Julia Blackwood odziedzicza rodziną posiadłość.To w niej kryje się cześć jej bolesnej historii,którą pragnie do końca poznać.Co takiego odkryje? . ”Dla jej dobra”to przejmująca opowieść o ludzkim okrucieństwie i niszczycielskiej sile niespełnionych marzeń.Pokazuje,że czasem własna rodzina może stać się okrutnym więzieniem i przykrym cierpieniem a przy tym ma istotny wpływ na resztę naszego życia.Brak miłości i akceptacji wpływa znacząco na poczucie własnej wartości i odmienności.Ta historia przepełniona jest wielkim smutkiem,brakiem empatii i zrozumieniem wobec losu drugiej istoty.Pozycja ta zasługuję na uwagę i z pewnością zadowoli niejednego miłośnika tego typu powieści.Ja czekam na kolejne pozycje autorki. . Dziękuje @wydawnictwo.kobiece7/10 https://www.instagram.com/rudy_lisek_czyta/

Po lekturze powieści „To, co zostawiła” (która zajęła pierwsze miejsce w moim wrześniowym rankingu przeczytanych książek) postanowiłam przeczytać kolejną pozycję autorki. Po raz kolejny, nie żałuję poświęconego na lekturę czasu. Książka opowiada o losach rodziny zamieszkującej posiadłość Blackwood Manor. Ogromy dom z wieloma pokojami i tajemniczym poddaszem, skrywa wiele tajemnic. Jedna z nich dotyczy małej dziewczynki, która za sprawą okrutnych i pozbawionych uczuć rodziców, zostaje na lata ukryta przed całym światem. Lily Blackwood skazana jest na samotność. Uwięziona w swoim ciemnym pokoju traci kontakt z rzeczywistością. Chłodna i pozbawiona uczuć matka napawa ją lękiem. Dziewczynka żyje w swoim własnym, hermetycznym świecie. Pozbawiona wsparcia ze strony najbliższych osób, traci najpiękniejszy okres beztroskiego dzieciństwa. Najgorsze dopiero nadchodzi. Pewnego dnia, pozbawiona macierzyńskich uczuć matka, wyrządza swojemu dziecku jeszcze większe zło. Oddaje córkę w ręce złych ludzi, którzy po raz kolejny obiorą jej wiarę w dobro człowieka. Książka „Dla jej dobra” jest niezwykle emocjonalnym dziełem. Śledząc losy małej Lilly odczuwałam smutek i żal. Małe, wystraszone dziecko, które nie sprostało wymaganiom okrutnej matki, przeżyło szybki kurs dorastania. Brak akceptacji ze strony najbliższych, jest najgorszym, doświadczeniem młodego człowieka. Mimo doznanych krzywd, główna bohaterka zaskakuje swoim pięknym wnętrzem. Serce dziewczynki, której nikt nie nauczył wyrażania pozytywnych uczuć, przepełnione jest ogromną wrażliwością i dobrocią. Z pewnością, jej bohaterska postawa mocno was zaskoczy. Książka trzyma w napięciu do ostatnich stron. Jest to pozycja, która na długo pozostanie w mojej pamięci. Z niecierpliwością będę wypatrywała kolejnych książek autorki. Historie, które tworzy, są naprawdę godne uwagi. Autorka z wielkim wyczuciem i stylem, przelewa na papier, swoje piękne i poruszające historie, w których wybrzmiewa jej wielka wrażliwość do świata i ludzi. Takich prawdziwych i chwytających za serce książek, potrzeba we współczesnym świecie. Ellen Marie maluje słowami, przez co jej powieści mają po prostu niepowtarzalny klimat.

Po lekturze powieści „To, co zostawiła” (która zajęła pierwsze miejsce w moim wrześniowym rankingu przeczytanych książek) postanowiłam przeczytać kolejną pozycję autorki. Po raz kolejny, nie żałuję poświęconego na lekturę czasu. Książka opowiada o losach rodziny zamieszkującej posiadłość Blackwood Manor. Ogromy dom z wieloma pokojami i tajemniczym poddaszem, skrywa wiele tajemnic. Jedna z nich dotyczy małej dziewczynki, która za sprawą okrutnych i pozbawionych uczuć rodziców, zostaje na lata ukryta przed całym światem. Lilly Blackwood skazana jest na samotność. Uwięziona w swoim ciemnym pokoju traci kontakt z rzeczywistością. Chłodna i pozbawiona uczuć matka napawa ją lękiem. Dziewczynka żyje w swoim własnym, hermetycznym świecie. Pozbawiona wsparcia ze strony najbliższych osób, traci najpiękniejszy okres beztroskiego dzieciństwa Najgorsze dopiero nadchodzi. Pewnego dnia, pozbawiona macierzyńskich uczuć matka, wyrządza swojemu dziecku jeszcze większe zło. Oddaje córkę w ręce złych ludzi, którzy po raz kolejny obiorą jej wiarę w dobro człowieka. Książka „Dla jej dobra” jest niezwykle emocjonalnym dziełem. Śledząc losy małej Lilly odczuwałam smutek i żal. Małe, wystraszone dziecko, które nie sprostało wymaganiom okrutnej matki, przeżyło szybki kurs dorastania. Brak akceptacji ze strony najbliższych, jest najgorszym, doświadczeniem młodego człowieka. Mimo doznanych krzywd, główna bohaterka zaskakuje swoim pięknym wnętrzem. Serce dziewczynki, której nikt nie nauczył wyrażania pozytywnych uczuć, przepełnione jest ogromną wrażliwością i dobrocią. Z pewnością, jej bohaterska postawa mocno was zaskoczy. Książka trzyma w napięciu do ostatnich stron. Jest to pozycja, która na długo pozostanie w mojej pamięci. Z niecierpliwością będę wypatrywała kolejnych książek autorki. Historie, które tworzy, są naprawdę godne uwagi. Autorka z wielkim wyczuciem i stylem, przelewa na papier, swoje piękne i poruszające historie, w których wybrzmiewa jej wielka wrażliwość do świata i ludzi. Takich prawdziwych i chwytających za serce książek, potrzeba we współczesnym świecie. Ellen Marie maluje słowami, przez co jej powieści mają po prostu niepowtarzalny klimat.

Jeśli macie chrapkę na poruszającą historię, która wzbudzi w Was multum emocji szczerze polecam „Dla jej dobra” autorstwa Ellen Marie Wiseman. Autorka w bezlitosny sposób doświadcza wykreowanych bohaterów. Już podczas lektury „To, co zostawiła” niejednokrotnie przecierałam oczy ze zdumienia, gdyż niesprawiedliwość oraz momentami niezwykle brutalne losy postaci powodowały, że w myślach psioczyłam na autorkę. Jednak obie historie są oparte na prawdziwych wydarzeniach, zatem bez wątpienia taki scenariusz mógłby wydarzyć się naprawdę. Mam nadzieję, że nie zniechęciłam Was tym nietypowym wstępem. „Dla jej dobra” to jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam w tym roku. Nie spodziewałam się, że ta historia poruszy we mnie każdą, nawet tę najmniejszą, strunę wrażliwości. Coraz rzadziej wzruszam się podczas czytania, jednak tutaj przez ostatnie sto stron miałam ciągle gulę w gardle. Zdecydowanie nie jest to powieść przerysowana, pozbawiona realizmu. Potrafi porazić czytelnika swoim autentyzmem i ludzką bezdusznością. Jestem pod ogromnym wrażeniem prozy Wiseman, nie potrafiłam oderwać się od tej książki, każde zdanie śledziłam z zapartym tchem. Wraz z jedną z głównych bohaterek mamy możliwość poznania życia codzienne cyrkowej trupy. Nie była to sielanka, lecz ogrom ciężkiej fizycznej oraz często psychicznej pracy. Mimo wszystko w tej oryginalnej społeczności mogły odnaleźć azyl ludzkie osobliwości. Człowiek aligator, najgrubsza kobieta świata, czy też olbrzym z zdeformowaną twarzą. Cyrk tworzyły również zwierzęta, które niestety miały znikomy wpływ na własny los, a warunki ich egzystencji z pewnością nie były zadawalające. Był to niewątpienia fascynujący świat, lecz jednocześnie pozbawiony wszelkiej empatii. Jeśli tak samo jak ja poszukujecie w literaturze głębszych emocji i umiejętnie poprowadzonej fabuły, sądzę że nie możecie przejść obojętnie obok tej powieści. Warto zanurzyć się w tym smutnym świecie stworzonym przez Wiseman, aby wraz z wyjątkowymi bohaterami (i zwierzętami) wyruszyć w podróż ku lepszemu jutru.

Ludzkie okrucieństwo nie ma granic, nawet w stosunku do członków rodziny. Niszczące relacje rodzinne opisała Ellen Marie Wiseman w książce Dla jej dobra. To książka wzruszająca, przepełniona bólem i cierpieniem. Lilly i Lulia największych krzywd doświadczyły od rodziców, którzy powinni być dla nich wsparciem i bezpieczną przystanią. Przebywanie w zamknięciu, bez kontaktu ze światem, niemożność decydowania o sobie – dla mnie wydają się niewyobrażalną sytuacją. Perypetie Lilly w cyrku też nie były łatwe. Nie mogła się pogodzić z tym, że oszukuje widzów. To jedna z cech, za którą tak ją polubiłam. Obie kobiety bardzo szybko skradły moje serce. Wydają się być dość podobne do siebie, obie są niezwykle wrażliwe na krzywdę innych. Szczególnie objawiało się to w ich trosce o zwierzęta. Książka w brutalny sposób pokazuje, jak traktowani byli ludzie odmienni na początku XX wieku. Uważani za gorszy gatunek, zepchnięci na margines, niejednokrotnie lądowali w zakładach zamkniętych. Ludzie się ich bali, nie rozumieli, inność traktowali jak karę za grzechy. W cyrku stanowili nie lada atrakcję jako dziwadła. Patrząc na bieżące wydarzenia, problem z tolerancją wobec odmienności, jest nadal bardzo palący. Autorka przeplata ze sobą losy Julii i Lilly, by finalnie je ze sobą w pewien sposób połączyć. Retrospekcje nie przeszkadzały w czytaniu, wręcz przeciwnie – podsycały moją ciekawość o dalsze losy kobiet. Samo zakończenie zrobiło na mnie ogromne wrażenie. Pisarce udało się mnie totalnie zaskoczyć. Przeżyłam też niewielkie rozczarowanie. Do końca bowiem wierzyłam, że Blackwoodowie choć odrobinę będą żałować swojego postępowania, okażą skruchę. Nic takiego się jednak nie stało. Podsumowując, książka podobała mi się bardzo, czytało się bardzo szybko i z wypiekami na twarzy. Mocno mnie wzruszyła, zmusiła do refleksji, na pewno zostanie w mojej głowie na długo.