Diuna. Kroniki Diuny Tom 1 (okładka miękka)

„Diuna” to książka, którą w mniejszym bądź większym stopniu zna każdy, gdyż stała się już ona klasykiem literatury science fiction. Jest to pierwszy tom cyklu Kroniki Diuny autorstwa Franka Herberta, który moim zdaniem pomimo upływu czasu nie traci na popularności, a przeciwnie, nawet i zyskuje, gdyż w tym roku ma ukazać się całkiem nowa ekranizacja tego niezwykłego dzieła. Do tej pory wszystkie książki z tego uniwersum były wydawane w twardej oprawie, w tym roku jednak wydawnictwo Rebis zrobiło nam niespodziankę i postanowiło wydać poprawione wydanie Kronik w całkiem nowych, miękkich okładkach. Stwierdziłam więc, że to idealny moment bym sama zapoznała się z pierwszym tomem i odkryła sekret fenomenu tej serii. Wiązałam z „Diuną” wielkie nadzieje, jednak w żadnym wypadku nie spodziewałam się, jak wspaniała przygoda mnie czeka. Arrakis, zwana inaczej Diuną, to jedyne we wszechświecie źródło melanżu, przyprawy przedłużającej życie. Z rozkazu Padyszacha Imperatora planeta trafia w ręce rodu Atrydów, będącego zaciekłym wrogiem Harkonnenów, którzy do tej pory władali Diuną. Zwycięstwo księcia Leto Atrydy jest jednak pozorne, gdyż przejęcie planety zostało ukartowane. Kiedy spisek wychodzi na jaw, czoła połączonym siłom Imperium i Harkonnenów stawia dziedzic Atrydów Paul. Zdobywa on pozycję pośród rdzennych mieszkańców planety i z ich pomocą sięga po imperialny tron. Choć o „Diunie” słyszałam już wielokrotnie na przestrzeni lat, to jednak nie widziałam o niej zbyt wiele, zanim po nią nie sięgnęłam. Miałam świadomość, że jest taka książka, że jest to klasyk z gatunku science fiction, ale jednak nie znałam żadnych szczegółów dotyczących fabuły. Dopiero kiedy zdecydowałam, że teraz chcę zapoznać się z „Diuną”, przeczytałam opis i zorientowałam się, o czym tak właściwie ta książka opowiada. Oczywiście, to tylko bardziej zachęciło mnie do jej lektury, bo nie ukrywam, że walka o tron, spiski i polityka, to zdecydowanie moje klimaty. „Diuna” jest książką specyficzną, żeby nie napisać dziwną. Na pewno nie jest to klasyczna powieść science fiction, nie znaczy to jednak, że jest zła czy gorsza, ale po prostu inna i uważam, że częściowo właśnie w tej inności leży cały jej urok. Książka liczy sobie ponad siedemset stron i choć wiele się w niej dzieje, to jednak akcja nie pędzi w zawrotnym tempie. Autor ma w zwyczaju również bardzo wiele pomijać i robić przeskoki w czasie. Akcja książki rozpoczyna się na rodzinnej planecie Paula i dopiero potem przenosi na Diunę, jednak nie mamy opisu podróży, jesteśmy na jednej planecie i kilka stron później przenosimy się na drugą. W tym zakresie „Diuna” przypomina bardzo sztukę teatralną, bohaterowie wchodzą w odpowiednim momencie, odgrywają swoje role, po czym przechodzimy do następnej sceny, a wszystko, to, co dzieje się pomiędzy jest pomijane. Może się to wydawać trochę sztywne i denerwujące, ale w rzeczywistości ten sposób działa i mi osobiście nie przeszkadzał. Frank Herbert wykreował uniwersum Diuny z ogromnym rozmachem. W przyszłości, gdy Ziemia jest już wspomnieniem, ludzkość skolonizowała wiele planet Galaktyki. Padyszach Imperator dzierży w swoich dłoniach największą władzę, natomiast Wysokie Rody nieustannie toczą walkę w celu zwiększenia swoich wpływów. W takim oto świecie, w samym sercu galaktycznej zawieruchy, pojawia się postać młodego Paula Atrydy, zaledwie piętnastoletniego chłopca, który ma odmienić przyszłość Imperium. Trafia on na planetę Arrakis, która pomimo źródeł melanżu, czyli ogromnego bogactwa, sama w sobie jest bardzo niegościnna. Jej powierzchnię pokrywają pustynie, co sprawia, że obok melanżu największą na niej wartość ma woda. Autor bardzo ciekawie opisał sposób, w jaki mieszkańcy planety pozyskują i oszczędzają wodę, co nie jest wcale takie oczywiste, jak mogłoby się wydawać. W książce pojawia się też wiele dziwnych nazw, które Herbert nie zawsze tłumaczy, na szczęście na końcu książki znajduje się słowniczek, do którego naprawdę warto zaglądać, bo nie zawsze można się samemu wszystkiego domyślić z kontekstu. „Diuna” to książka, która mnie oczarowała, choć wcale się tego nie spodziewałam. Jestem pod wrażeniem świata wykreowanego przez Herberta, bo choć na początku wydaje się on niemożliwy do pojęcia z czasem czytelnik coraz bardziej się w niego zagłębia i coraz lepiej go rozumie. Za niesamowity uważam również styl autora, który jest jedyny w swoim rodzaju. To jak Herbert operuje słowem pisanym, jest naprawdę godne podziwu i nie dziwię się, że za tę powieść otrzymał wiele prestiżowych nagród. Niestety wiem jednak, że „Diuna” nie wszystkim przypadnie do gustu. Niektórym może nie spodobać się właśnie jej teatralność albo szczególny styl pisania Herberta, inni mogą natomiast uznać, że nie chcą pchać się w tak skomplikowany świat. Uważam jednak, że warto dać Diunie szansę i przekonać się samemu, czy trafia ona w nasze gusta. Ja jestem zachwycona i zamierzam, jak najszybciej sięgnąć po kolejne tomy tego cyklu. https://someculturewithme.blogspot.com/

Jejku! Jakie to jest DOOOBRE! Nie wiem jak to jest możliwe, że dopiero teraz trafiłam na ten tytuł. Książka jest niezwykła, na początku może być niezrozumiała, natomiast z pomocą przychodzi słowniczek z tyłu książki. Na początku może to trochę rozpraszać, bo jesteśmy przyzwyczajeni do przypisów na każdej stronie ale naprawdę warto. Po zakończeniu książki wróciłam do kilku rozdziałów z początku, bo dopiero wtedy łatwiej je zrozumieć. Dodatkowo trochę denerwowały mnie duże przeskoki w czasie, nie było opisane jak do czegoś doszło, taka dziura i nagle rzeczy działy się dalej. Ale to wszystko nie ma znaczenia. Diuna mnie zaczarowała. Całkowicie. Już nie mogę się doczekać nowej adaptacji filmowej.

Kiedy dostałam tę książkę to początkowo podchodziłam do niej z wielkim dystansem. Nie jestem fanka fantastyki, jednakże po przeczytaniu tej książki jestem nią oczarowana. Okazało się, że świat, który został mi tutaj zaprezentowany jest wspaniały. I to właśnie jest ogromną zaletą tych książek. Opisywane zdarzenia tylko podkręcają całą fabułę, która i tak mnie w zawrotnym tempie. Do tego jeszcze mnóstwo rewelacyjnych dialogów, akcji, zdarzeń naprawdę ciężko jest oderwać się od tej książki. Gwarantuję wam, że znajdziecie w niej cos dla siebie. Zachęcam Was do przeczytania tej propozycji, ponieważ warto.

Proste wydanie w miękkiej oprawie. Mi odpowiada, gdyż w przypadku TAKIEJ treście okładka nie ma żadnego znaczenia. Książka to zdecydowanie arcydzieło literatury w ogóle, nie tylko sci-fi. Żałuję jedynie, że trafiłam na nią tak "późno". Drugi tom juz zakupiony. :)

Tego tytułu chyba nie trzeba przedstawiać 😉 Klasyka, którą żaden kolejny tytuł nie przyćmi jej pozycji jednej z najważniejszych pozycji w swoim gatunku 💚 Ps. I ja czekam z zapartym tchem na premierę filmu 😇 Polecam, Pierwsza dama o książkach

POPKULTUROWY KOCIOŁEK > W szeroko pojętej popkulturze istnieje wiele dzieł, które na przestrzeni lat swojego istnienia dorobiły się statusu „kultowych”. Doskonałym tego przykładem jest powieść Diuna autorstwa Franka Herberta zaliczana do zaszczytnego grona najlepszych powieści fantastycznonaukowych wszechczasów. Taka literacka perełka musi co jakiś czas doczekać się stosownego wznowienia, aby móc zainteresować nowych czytelników. Na naszym rynku od pewnego czasu zajmuje się tym wydawnictwo Rebis, które pozwala wzbogacić domową biblioteczkę o cały poprawiony cykl „Kroniki Diuny”. Fabułą książki przenosi nas w odległą bliżej nieokreśloną przyszłość, gdzieś w najdalsze zakątki nieznanego nam kosmosu. To właśnie tam istnieje planeta Arrakis, przez wielu nazywana Diuną. Jest ona nie tylko piaszczystym kawałkiem ziemi na całkowitym odludziu, gdzie życie wymaga wielu poświęceń i samozaparcia, ale również jednym źródłem niebywale cennej przyprawy zwanej melanżem. Z rozkazu wielkiego Imperatora władzę nad planetą przejmuje ród Atrydów. Taka decyzja bardzo nie podoba się dotychczasowym władcom tego zakątka wszechświata Harkonnenom, którzy nie mają zamiaru tak łatwo oddać swojej własności. Mało tego cała sytuacja jest dobrze przemyślanym i przygotowanym spiskiem, który ma za zadanie ostateczne zniszczenie Artydów. Z wielkiej masakry udaje się uciec dziedzicowi rodu, który musi teraz znaleźć sojuszników, aby dokonać odpowiedniej zemsty. Przedstawiona tutaj historia jest wielowątkowa pokazująca dane wydarzenia z których perspektyw, w głównej mierze skupia się ona jednak na losach wspominanego młodego Paula Atrydy i jego dążeniu do „sprawiedliwości”. Herbert tworząc swoje epokowe dzieło, zdecydował się na nakreślenie niebywale bogatego i mocno zróżnicowanego autorskiego uniwersum. Jego praca jest kompleksowa pod wieloma względami. Nakreślił on własną wizję kosmosu z planetami, religiami, polityką, geografią, zróżnicowanymi mieszkańcami, nową futurystyczną technologią czy wymyśloną fauną i florą. Pod względem rozmachu jego praca często porównywana jest do twórczości Tolkiena, który również tworzył swoje literackie światy od podstaw. Decydując się na lekturę tego dzieła, można więc być pewnym, że jego rozmach dosłownie nas przytłoczy i zapewni masę wrażeń. Twórca zdając sobie sprawę z rozmiaru stworzonego uniwersum, postanowił pozwolić odbiorcy na dość powolne zagłębianie się w kolejne prezentowane szczegóły, oferując mu jednocześnie niezwykle rozległe opisy świata czy wydarzeń. Ma to swój niebywały urok, który na pewno zachwyci spore grono czytelników. Nie ma jednak co ukrywać faktu, że próg wejścia w powieść jest niebywale wysoki i nie każdy będzie wstanie przebić się przez początkowe rozdziały. Połączenie rozbudowanych opisów z mocno patetyczną treściom oraz masą nie do końca zrozumiałych słów/skrótów/terminów odrzuci przynajmniej część potencjalnych odbiorców (szczególnie tych z młodszego pokolenia). Stosowna terminologia jest oczywiście wyjaśniona z przygotowanym „słowniczku” na końcu książki. Sprawdzanie znaczenia konkretnych słów przy dziele mającym ponad 700 stron nie jest jednak nadmiernie wygodne. Jeśli jednak komuś taka forma nadmiernego rozbudowania treści (nie zawsze porywającej) odpowiada, to nadal nie znajdzie on na rynku nic lepszego do przeczytania. Trudno jednoznacznie słowami oddać również jakość samych stworzonych przez autora bohaterów. Co prawda mamy tutaj dość klasyczny podział postaci na te „dobre” i „złe”, co niektórzy mogą uznać za wadę, jednak doskonale dopasowuje się to do samej historii. Konkretne postacie potrafią być mocno zaskakujące i ciekawie prowadzone, dzięki czemu ich losy śledzi się z wielkim zainteresowaniem. Na pewno nie jest to poziom współczesnej literatury, należy jednak pamiętać o czasach kiedy to książka powstała. Nie pozostaje nic innego jak tylko stwierdzić, że książka Diuna Franka Herberta to dzieło epokowe, które nigdy się nie zestarzeje. Tytułu nie można jednak polecić każdemu, jej „piękno” dostrzeże jedynie bardziej dojrzały (niekoniecznie wiekowo) czytelnik, dla którego liczy się bardziej wykreowany świat niż sama „akcja”.

Od Krucjaty Przeciwko Maszynom minęło 10 tysięcy lat. Pozbawiona sztucznej inteligencji ludzkość, rozproszona w kosmosie ewolucyjnie rozwinęła swoje możliwości na niespotykanym poziomie. Odpowiada za to najcenniejsza we wszechświecie substancja - melanż, zwany też przyprawą. Zmienia on świadomość ludzi, przedłuża życie, umożliwia podróże w kosmosie. Jest tak cenny, bo występuje tylko w jednym miejscu - na pustynnej planecie Arrakis, powszechnie nazywanej Diuną. Jego wydobycie jest bardzo niebezpieczne z powodu ataków olbrzymich istot - kilkusetmetrowych czerwi pustyni. Całym zaś znanym uniwersum rządzi imperator Padyszach Szaddam IV. Ze względu na rozproszenie ludzkości władza nad zamieszkanymi planetami wróciła do zasad feudalnych, gdzie autonomiczny suweren rządzi poddanymi i niewolnikami. Jedynymi jego ograniczeniami są posłuszeństwo wobec imperatora, polityczne uwikłanie w interesy wysokich rodów oraz tajne plany sojuszy handlowych czy mistycznych szkół zmieniających ludzi fizycznie i intelektualnie. W takiej sytuacji lenno nad Arrakis ma przejąć od wiecznych wrogów, rodu Harkonnenów, książę Leto I Atryda. Na polecenie imperatora przeprowadza tam cały dwór wraz z młodym synem Paulem i konkubiną lady Jessicą. Jest ona jedną z sióstr zakonu Bene Gesserit, który od tysiącleci prowadzi program eugeniczny. Jego zwieńczeniem może być Paul. Na skutek zdrady książę i jego ludzie giną, a potomek wraz z matką znajdują schronienie na głębokiej pustyni u tajemniczego ludu Fremenów, zaadaptowanego do skrajnie ciężkich warunków panujących na planecie. Wśród nich młody książę stanie się mężczyzną i wielkim wojownikiem obdarzonym nadludzką mocą, który podąży drogą vendetty, zmieniając na zawsze historię ludzkości. "Diuna" to absolutna klasyka literatury SF, często uznawana za jej najlepsze dzieło. Mimo, że nie ma w niej porywającej akcji, a czasem razi patosem, trudno jest znaleźć drugą tak wielką epopeję, dorównującą jej rozmachem. Wartość "Diuny" tkwi w mnogości sposobów, na jakie może być odczytywana . Jest zarówno traktatem o ekologii, jak też o polityce, retoryce, filozofii, etyce, granicach człowieczeństwa, ekonomii, sztuce sporów i wojny, mesjaniźmie, ludzkim przeznaczeniu. Osiowy problem to jednak zagadka, w jakim stopniu człowiek jest kowalem swojego losu i jak czynami wpływa na innych. Ile w tym jest świadomych decyzji, a ile przeznaczenia? W każdym aspekcie książka ma coś istotnego do powiedzenia, a po przeczytaniu długo zostaje w głowie. I za każdym razem znajdujemy przeoczone wcześniej znaczenia, nowe plany w planach. To arcydzieło świato- i słowotwórstwa. Wielką przyjemnością jest zanurzyć się w tym uniwersum, tak odległym od współczesności i paradoksalnie tak aktualnym. Zwłaszcza, że autor nie poprzestał na napisaniu treści, ale stworzył też dodatki pogłębiające wiedzę o świecie Diuny oraz bardzo przydatny słownik pojęć, jakimi książka jest wypełniona. I pomimo, że dzieło ma już 55 lat, a powstało przed lądowaniem na Księżycu, wcale się nie zestarzało. Wkrótce zobaczymy epicką ekranizację w reżyserii Denisa Villeneuve'a. Z tej okazji Rebis wznowił sześcioksiąg Kronik Diuny. Ten tom rozpoczyna całą sagę. Polecam całym sercem.

"Czym gardzisz? Po tym poznać, kim jesteś naprawdę." I to jest fantastyka, która przekonuje mnie najbardziej, dla niej potrafię całkowicie zatracić się, nie liczyć upływających godzin, nie widzieć niczego z realnego życia, nie dać się za nic zawrócić z czytelniczej podróży. Podziwiam kreatywność autora, przesiąkam fascynującym klimatem powieści, odkrywam bogaty świat przedstawiony, podążam intrygującym tropem nieujarzmionego przeznaczenia, towarzyszę przekonującym bohaterom w licznych przygodach, odczuwam skrajne emocje, rozterki i przekonania. A wszystko czynię z ogromną intensywnością, gdyż styl narracji swobodnie prowadzi, sugestywnie podrażnia wyobraźnię, zajmująco opowiada, pasjonująco pozostawia niedopowiedzenia. Zachwycam się bogactwem opisów pięknie ujętych w słowa, uwzględniają istotne szczegóły, stosują szerokie odniesienia, wrzucają ślady teraźniejszości i urywki przyszłych misji. Cudownie i ekscytująco zapamiętuję się w niezwykłej opowieści. Autor znakomicie reguluje napięciem, kiedy trzeba przyspieszy podnosząc u odbiorcy poziom adrenaliny, w innych momentach zwolni dla złapania oddechu na przemyślenia. Pozostawia w scenariuszu zdarzeń wiele tropów, które wcześniej czy później odkrywamy, nie zapomina przy tym o frapujących przesłaniach kierowanych do czytelników. Wkraczamy w obszar filozofii, religii, polityki, polityki, handlu, ekologii, kultury, społecznych uwarunkowań, eugeniki i cybernetyki. Gdzie człowiek, różne rasy, kontrastowe cechy, pradawne legendy, tam zadziwiające sojusze i śmiertelne pułapki. Wojna, wyzysk, rasizm, nienawiść, krzywda, odrzucenie, obojętność, przeplatają się nieustannie z pokojem, równością, tolerancją, miłością, zyskiem, posiadaniem, empatią. Wczoraj autorytet dziś pogarda, obecnie wróg jutro przyjaciel. Zmienne koleje losu naznaczone wyższymi siłami, a znajomość tego, co będzie, może zafałszować rzeczywistość. Herbert stawia na wyrazistą kreację postaci i mini opowieści losów spawające zachowania i postawy. Każdy bohater wyróżnia się czymś szczególnym, wyjątkowym i osobliwym. Polubiłam Paula za to, że nie należy do osób łatwych do rozszyfrowania. Nosi w genach wielopokoleniowe tajemnice, przekracza granice psychicznej wytrzymałości, godnie reprezentuje narzuconą wolę funkcjonujących od prawieków mocy. Zaledwie trybik w wielowymiarowej cywilizacji, ale jakże znaczący z punktu widzenia realizacji przepowiedni, przeprowadzenia gwałtownych zmian i wyznaczenia nowych punktów na mapie Diuny. Diuny zwanej też Arrakis lub Pustynną Planetą, z Fremenami, odważnymi i walecznymi mieszkańcami, z dzikimi czerwiami pustyni, groźnymi samumami, cenną geriatryczną przyprawą melanż. Książka napisana w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym piątym roku. Klasyka rewelacyjnie się broni, każda z trzech części, fragment księgi, słowa pieśni, wypowiedziana myśl. Przystąpić do poznawania można w dowolnym wieku, są jednak dwa warunki do spełnienia - trzeba kochać przygody i pozwolić ponieść się wyobraźni. bookendorfina.pl

Kto z was kojarzy wydawnictwo Phantom International? To właśnie to wydawnictwo wypuściło całą serię książek o niegościnnej planecie, która skrywała pewien sekret. To niemalże pierwsze science fiction, które przeczytałem i na długo zapadło mi w pamięci. Gdy o wspomnianym wydawnictwie nikt już prawie nie pamiętał, wydawnictwo Rebis wznowiło serię w ekskluzywnym wydaniu, z genialnymi rysunkami Siudmaka, a całkiem niedawno dla mniej wybrednych czytelników – wydanie w miękkiej oprawie. Jednak treść nadal jest doskonała. O książce możemy przeczytać, że: Arrakis, zwana Diuną, to jedyne we wszechświecie źródło melanżu. Z rozkazu Padyszacha Imperatora planetę przejmują Atrydzi, zaciekli wrogowie władających nią dotychczas Harkonnenów. Zwycięstwo księcia Leto Atrydy jest jednak pozorne – przejęcie planety ukartowano. W odpowiedzi na atak Imperium i Harkonnenów dziedzic rodu Atrydów Paul staje na czele rdzennych mieszkańców Diuny i sięga po imperialny tron. Podsumowując. Diuna to powieść którą się albo kocha albo nienawidzi. Science fiction czystej wody, zabierające nas na wyprawę na planetę, gdzie historia – można rzec – potoczyła się inaczej i wciąż tkwi na innym poziomie rozwoju – bliskim, a jednocześnie dalekim. Doskonały przykład dzieła które czyta się od deski do deski i na długo zostaje w pamięci. Dla mnie numer jeden w fantastyce. Mogę tylko polecić całość cyklu.

To moje pierwsze spotkanie z książkami Herberta Franka. Jestem pod ich ogromnym wrażeniem i muszę Wam powiedzieć, że na pewno sięgnę po kolejne jego propozycje. To, co mnie w niech zachwyca to sam świat, który opisuje autor. Niewątpliwe jest w nim coś magicznego i niestandardowego. Pełno w nim tajemnicy, mroku i zaskoczenia. Podobnie skonstruowana jest cała fabuła, ma mnóstwo wątków, w których ciągle coś się dzieje, ze czytelnik nie ma chwili wytchnienia. Na pewno będziecie oczarowani ta propozycją. Dla mnie jest to jedna z lepszych książek jakie czytałam w ostatnim czasie.