Diuna to pozycja obowiązkowa, dla każdego, kto interesuje się SF. Książka faktycznie nie jest łatwa w odbiorze. Wynika to jednak z niezwykle złożonego a przy tym bardzo spójnego świata, w którym ścierają się różne potęgi powodowane przeróżnymi nie zawsze wysokimi pobudkami. Przeniesienie akcji w bardzo odległą przyszłość pozwoliło na wykreowanie cywilizacji postinformatycznej osadzonej w świecie czerpiącym najlepsze z SF i Fantasy. Książka godna polecenia każdemu.

Diuna jest bez dwu zdań klasyczną pozycją sf. Jest to jedna z tych wspaniałych powieści które konwencję fantastyczno-naukową wykorzystują jedynie jako pretekst do snucia prawdziwie humanistycznych rozważań: o naturze świata, zasadach rządzących społecznościami, istocie człowieczeństwa... Jedna z tych książek których po przeczytaniu nie sposób zapomnieć i która może odmienić życie. Pełna bezcennych złotych myśli, które pomimo upływu kilkudziesięciu lat od powstania powieści są wciąż aktualnymi poradami, pozwalającymi lepiej żyć i inaczej patrzeć na problemy dnia codziennego. Ta wspaniała powieść została po raz pierwszy wydana w prawdziwie godnej siebie oprawie graficznej po polsku. To wydanie po prostu może wzbudzić w człowieku żądzę posiadania...

Na początek trzeba napisać, że "Diuna" jest ciężką powieścią i spodoba się osobom, które lubią tego typu literaturę (tzn. lubią kiedy książka wyjawia wiele filozoficznych przemyśleń, ukazuje doskonale skonstruowany świat, i zawiera wiele polityki) inni nie mają czego tu szukać.
„Diuna” jest ciekawie, z wielkim rozmachem i pięknym językiem napisaną książką. Jej fabuła wciąga niemiłosiernie i można dla niej zerwać niejedną noc (tak było w moim przypadku). Akcja dość mocno trzyma w napięciu oraz prowadzi do smutnego i zaskakującego w kilku aspektach końca.
Poza tym po przeczytaniu powieści w głowie czytelników rodzi się wiele rozmyślań i pytań o sens życia i świata.
Akcji jest tu dużo, lecz jest umieszczona między przemyśleniami i dlatego niejedna osoba może tego nie zauważyć i ocenić.
Z całego serca polecam, lecz dla bardziej zaawansowanych czytelników, bo niektórzy ją zbesztają i nie zrozumieją. Na pewno nie jest to książka dla osób zaczynających swoją przygodę z czytaniem.

Fabuła Diuny w tak lapidarnym streszczeniu wygląda banalnie i wydaje się wykorzystywać tematy wielokrotnie już eksploatowane przez SF. Lecz wielkość tej powieści (i całego powstałego później sześcioksięgu) przejawia się w wykończeniu poszczególnych rozdziałów i scen, a także w mistrzowskim połączeniu wielu wątków z charakterystycznymi dla SF tematami. Akcja tej powieści rozgrywa się wielopłaszczyznowo: mamy więc wendetę między dwoma planetarnymi rodami, spisek, który prowadzi do nadania tytułowej planety w ręce jednego rodu kosztem drugiego, próby zmiany ekologii i klimatu planety przez pustynnych ludzi zwanych Fremenami, ich legendy o mającym nadejść zbawcy, historię księcia-banity, który ma pomścić śmierć ojca i przywrócić swemu rodowi dawną fortunę i świetność. Naprawdę super ksiąka.

Moje zainteresowanie Diuną zaczęło się wiele lat temu i w tym czasie zdążyłem co nieco dowiedzieć się na temat tej książki, fabuły, kolejności czytania kolejnych tomów itd. Zupełnie jednak nie byłem przygotowany na to, jaka jest to powieść. Wymyka się ona jednoznacznej ocenie i można by o niej pisać dziesiątki stron, a to wciąż nie wyczerpałoby tematu. Z pewnością nie jest to powieść, która każdemu przypadnie do gustu. Nie będę ukrywał, że mnie również nie od razu Diuna oczarowała, dopiero z czasem dostrzegłem, jak dobrze jest to napisana książka i jak wiele różnych elementów w sobie kryje. Znajdziemy tutaj liczne nawiązania do islamu i chrześcijaństwa, ciekawych bohaterów, intrygę, rozbudowaną mitologię świata Diuny, wartką akcję i wiele więcej. Co więcej, książka została wydana ponad 50 lat temu, ale w trakcie czytania ani przez moment nie miałem poczucia, że się zestarzała, co jest często problemem starszych powieści science fiction. Dlatego jestem pod dużym wrażeniem świata, a w zasadzie wszechświata, jaki wykreował Frank Herbert i to z ogromną dbałością o każdy detal. Jak wspomniałem wcześniej, Diuna wymyka się jednoznacznej ocenie i tak naprawdę każdy odbierze poszczególne wątki nieco inaczej, jedne mniej zwrócą naszą uwagę, drugie bardziej. Stąd jeszcze wiele dni po lekturze książki Herberta, duchem wciąż byłem na Arrakis i rozmyślałem nad losem bohaterów i problemami, przed jakimi stoją. To dlatego, że Herbert nie napisał niczego wprost, wiele rzeczy zostało zręcznie ukrytych i to od nas zależy, co wyniesiemy z lektury jego powieści, co przykuje naszą uwagę. Autor skłania wielokrotnie do zastanowienia się i przemyślenia wielu kwestii, a poruszane przez niego problemy są ponadczasowe i za 100 lat wciąż będą jak najbardziej aktualne. Diuna to także doskonały przykład na to, że science fiction to nie tylko wojny w kosmosie, czy walka na miecze świetlne. To piękna, przemyślana powieść, poruszająca wiele ważnych tematów i do której będę wielokrotnie wracał. Wydanie Diuny, jak i pozostałych książek z tej serii, jest po prostu znakomite. Od dawna jestem wielkim fanem malarstwa Wojciecha Siudmaka i uwielbiam jego styl. Dlatego bardzo się cieszę, że to właśnie jego dzieło jest na widoczne okładce Diuny, natomiast w środku znalazło się kilka jego rysunków. Dodatkowo przed każdym rozdziałem mamy krótki fragment z różnych książek, które czasami dopowiadają niektóre kwestie poruszane w powieści, pokazują jak z perspektywy czasu zapiszą się opisywane wydarzenia, a innym razem są tylko ciekawostką. Na samym zaś końcu mamy kilka dodatków, między innymi dotyczące ekologii Diuny i jej religii, ale także Terminologię Imperium, która jest pomocna zwłaszcza na początku, kiedy pojawia się dość dużo nowego słownictwa. Diuna oczarowała mnie niesamowicie i żałuję, że tak długo zwlekałem z jej lekturą. To powieść, którą trudno mi jednoznacznie opisać, którą można interpretować na wiele sposobów, a i tak wciąż przy ponownej lekturze odkryjemy w niej coś nowego. Gorąco polecam!

Na wstępie powiem, że jestem zwolennikiem książek, w których coś się dzieje. Jednak jeśli chodzi o pierwszy tom powiem szczerze, że jestem zawiedziony. Minimalna akcja, a za to dużo przemyśleń filozoficznych na temat samego istnienia. Rytuały religijne opisywane do granic jakie mogła wytrzymać moja cierpliwość. Zgadzam się z pierwszą opinią w tym wątku. Jeśli chciałbym poczytać o sensie życia sięgnąłbym po odpowiedni tytuł z tej materii. Książka zwyczajnie mnie zmęczyła. Po drugi tom już nie sięgnę.

Po przeczytaniu pierwszego tomu całego cyklu powiem tak jak mój poprzednik - książka ciągnie się niemiłosiernie. Flaki z olejem. Praktycznie zero akcji. Za dużo opisów zachowań religijnych oraz przemyśleń o sensie życia. Nie polecam.

Zamówienie nie zostało zrealizowane, ta strona to jacyś wyłudzacze.

IG zyta.czyta Bezruch pustyni. Spiekota. Wzrastajacy upal dnia 😶‍🌫️ Niezmordowane demony zaru hustaja powietrzem. I nagle…. Piasek leci z sykiem, jastrzebie wzbily sie w powietrze, wyniosly kopiec niczym fala uderza znienacka. Jest i on-czerw 😉 Szczerze-niezapomniany widok tego stwora na trailerze filmu powalil mnie 🤩 Arrakis-swiat piachu, drogocennej substancji, stworow pochlaniajacych swa paszcza wszystko i wszystkich, lacznie z zelastwem wszelkiej masci. Dla jednych pieklo, dla innych raj, w ktorym mozna zostawic serce. Przede wszystkim jednak Arrakis jest dla mnie synonimem walki o wolnosc, o prawo do zycia w niej Fremenow na wlasnych zasadach, nie zagrazajacych nikomu z zewnatrz. A czym jest teraz? Polem bitwy o wplywy z wydobycia najcenniejszego we wszechswiecie melanzu, miejscem w ktorym spisek jest na porzadku dziennym, a intrygi snia sie wladzy po nocach. Wyborne s-f, przepieknie ukazana zlozonosc swiata (nawet filtraki mnie zaciekawily), bardzo drobiazgowo przedstawieni bohaterowie oraz demoniczno/filozoficzne walki rodzace sie w ich umyslach. Zwrocilam uwage, iz autor bardzo skupil sie na religii, jaka czcza rozne strony konfliktu, wiara bohaterow prowadzi ich przez zycie niczym kompas. Wreszcie Paul-„jestem ofiara niedoskonalej wizji, swiadomosci rasy i jej straszliwego przeznaczenia”… oj mam mieszane uczucia co do glownego bohatera. W moich oczach przycmila go Jessika i jej sekrety i twardy charakter, jakos bardziej sie z nia zzylam 😉 Na uwage zasluguje Baron Harkonnen 🤦‍♀️ Siejacy intrygi, wiecznie nienazarty i chciwy we wszystkim wladca. Przy okazji-Siudmak robi genialna robote a jego ilustracje pozeraja zmysly. Secundo-Hans Zimmer jak zwykle muzycznie niedoscigniony 👏 Nie bede oryginalna-film koniecznie obejrze, lubie takie spektakularne wizje swiata, no i ten czerw 🤣

O Diunie usłyszałem dawno temu ale zawsze odkładałem przeczytanie jej na później. Dopiero, gdy przypadkiem sięgnąłem po grę, ukończywszy ją poczułem niedosyt fremeńskiego świata. Kupiłem audiobook i zanurzylem się w opowieść. Akcja nabiera tempa powoli, ale gdy przebrniemy przez pierwszą część książki, zostaniemy wciśnięci w fotel przez doskonale skonstruowana fabułę. Autor poświęcił dużo czasu, by nadać postaciom głębi - czytając Diunę ani razu nie wydawało mi się by bohaterowie byli papierowi, nieprawdziwi. Sam świat jest również bardzo odmienny od tego do czego przyzwyczaili nas inni twórcy fantasy,czy s-f. Mimo że jest on oparty na arabskich wierzeniach i wypełniony został technologią tak różną od nam znanej ani razu jednak nie sprawił on wrażenia nieprawdopodobnego. Herbert pisząc swoje dzieło czerpał z autorów klasycznych dramatów, przez co cała opowieść nabiera epickości bez uciekania się do pompatyzmu. Pałacowe intrygi, wojna, miłość, plany eugeniczne, watek mesjański, mistycyzm i przygoda - to wszystko i jeszcze więcej znajduje się w tej książce. Kończąc Diunę czułem się jakbym znów kończył cykl Wiedźmiński. Bardzo polecam

literatury. Przedmiot kultu milionów czytelników, z którym zapoznać powinien się każdy. Monumentalny świat wykreowany przez Herberta momentami wydaje się bardziej realny niż rzeczywistość, a genialna fabuła oszałamia pomysłowością i głębią. Piękne wydanie ze znacznie poprawionym tłumaczeniem i wspaniałymi grafikami podkreślającymi niezwykły klimat powieści.
Myślisz: "to nie dla mnie, nie lubię science fiction, to bajki dla dzieci"? Sięgnij po "Diunę", a gwarantuję, że zaskoczenie szybko przerodzi się w zachwyt.
Grzegorz Hiszpański, empik Gdańsk Galeria Bałtycka

Czytałam Diunę jako nastolatka, po 20 latach sięgnęłam po nią ponownie. Wtedy była to doskonała książka sf, z bardzo rozbudowanym, świetnie opisanym światem, bohaterami, wartką akcją itd. Teraz odebrałam ją zupełnie inaczej. Książka, w której morał goni morał (w pozytywnym znaczeniu!), doskonała analiza zachowań ludzi, wplecione różne filozofie i wartościowania świata. Pierwsze trzy tomy są genialne!

Ta ksiażka z pewnością nie pozwoli się nudzić nikomu. Wspaniała fabuła, która absoutnie wciąga, ja nie mogłem przerwać czytania ani na chwilę. Bardzo podobała mi się również strona graficzna, która optrzona była rysunkami, które genialnie uzupełniały całą treść. Polecam gorąco!

Książkę czyta się jednym tchem..... Nie mogłam się wprost doczekać, żeby znaleźć się w tamtym wymiarze, kradłam swój czas, żeby znaleźć chwilę na "tamten" świat... POLECAM ;)

cały cykl jest nieziemski, czytałam czytałam i ciągle mi było mało, jedna z najlepszych powieści jakie wpadły mi w rękę, nadal czuje że można by zagłębić się dalej

Pozycja, którą powinien przeczytać każdy. Herbert jest absolutnym mistrzem słowa. Polecam z całego serca.

Świetna klasyka science-fiction. Od początku wprowadza uczucie niepewności i zagadki

17 tomów i nieubłagany koniec wspaniała książka polecam Wojciech z Kęt